ตอนที่ 64 แนวร่วม
ตอนที่ 64 แนวร่วม
ไอร่าพยายามดิ้นรน เธอต้องการพูดกับอะไรกับธยาน์ แม้ว่าเธอจะพูดไม่ได้ แต่เธอก็ไม่อยากจากไปแบบนั้น
เธอเคยทำร้ายธยาน์มาแล้วครั้งหนึ่ง เธอไม่อยากทำร้ายเขาอีก
อย่างไรก็ตาม คอนริปฏิเสธที่จะปล่อยมือ เขากอดเธอแน่นมาก กลัวว่าเธอจะถูกกระชากออกไปอีกครั้ง
ไอร่าทำได้เพียงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะเอียงคอแล้วมองย้อนกลับไป เธออยากพบธยาน์อีกครั้ง
เชร์เดินตามหลังคอนริ โดยบังสายตาที่ช้าของเธอด้วยร่างกายของเขา
ไอร่าทำได้เพียงจ้องมองเชร์เท่านั้น
เชร์มองกลับมาที่เธอด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนไร้ที่ติ
ธยาน์เฝ้าดูขณะที่พวกเขาจากไปอย่างช้า ๆ เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจชิ้นใหญ่ของเขาถูกดึงออกมา
แม้แต่สายลมอันอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิก็ไม่สามารถทำให้เขาอบอุ่นได้
เขาอยู่คนเดียวอีกครั้ง
ไอร่าถูกนำตัวกลับบ้าน
หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน คอของเธอกลับมาเป็นปกติอย่างน่าอัศจรรย์
เธอรีบหยิบผ้าห่มขึ้น ทันทีที่เท้าของเธอแตะพื้น เชร์ก็เดินเข้าไปคว้าเธอ
เชร์ผลักเธอกลับไปที่เตียง “เจ้าเพิ่งจะหายดี” เขากล่าวอย่างอ่อนโยน “เจ้าต้องพักผ่อน อย่าออกไป”
“ตอนนี้ข้าสบายดีแล้ว ข้าไม่จำเป็นต้องนอนอยู่บนเตียงไปตลอดหรอก” ไอร่าพยายามลุกขึ้นนั่ง “ข้าอยากออกไปเดินเล่น”
จริง ๆ แล้วเธอต้องลงจากเขาเพื่อตามหาธยาน์ แต่เธอรู้ว่าหากบอกไปเช่นนั้น เชร์จะไม่ต้องการให้เธอออกตามหาธยาน์
“ไม่ได้ เจ้าต้องนอนอยู่ในบ้าน เจ้าจะออกไปไหนไม่ได้”
น้ำเสียงของเชร์ยังคงอ่อนโยน แต่คำพูดของเขามั่นคง ทำให้เธอไม่มีที่ว่างให้โต้แย้ง
ไอร่ามองเขาอย่างน่าสงสาร “แต่ข้าต้องรดน้ำแปลงผัก”
“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องแปลงผัก ข้าขอให้คอนริไปรดน้ำแทนแล้ว”
“แต่คอนริต้องไปล่าสัตว์ไม่ใช่หรือ”
เชร์ยิ้มให้เธอ “ข้าคิดว่าเจ้าจะถามว่าเหตุใดคอนริถึงออกไปทำงานในแปลงผักก่อนที่จะหายจากอาการบาดเจ็บที่ขาเสียอีก ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไม่กังวลกับเรื่องนั้น ดูเหมือนว่าคอนริจะไม่ได้สำคัญกับเจ้าขนาดนั้นสินะ”
ไอร่ารู้สึกกังวลทันที “คอนริได้รับบาดเจ็บหรือ เกิดอะไรขึ้น”
“เขาเจ็บขาเพราะพยายามพาเจ้ากลับมา ตอนที่อุ้มเจ้ากลับมา เขามีเลือดออกตลอดเวลา เจ้าไม่สังเกตเห็นหรือ”
ไอร่า “...”
เธอก้มศีรษะด้วยความอับอาย
อันที่จริงเธอมุ่งความสนใจไปที่ธยาน์มากจนเธอไม่สังเกตว่าคอนริได้รับบาดเจ็บ
เชร์ยังคงพูดต่อ “หากคอนริรู้ว่าเจ้าไม่สนใจเขา เขาคงได้โกรธเจ้าอีกครั้งเป็นแน่”
ไอร่ารู้ว่าเธอผิดและไม่กล้าพูดถึงการลงจากเขาอีก เธอทำได้เพียงถามอย่างกระตือรือร้นว่า “อาการบาดเจ็บของคอนริเป็นอย่างไรบ้าง ข้าไปดูเขาหน่อยจะได้ไหม”
“เขายังคงรดน้ำแปลงผักให้เจ้า รอให้เขากลับมาก่อนเถอะ ตอนนี้เขาคงยังไม่กลับ ปล่อยให้เขาไปล่าสัตว์ในป่าเสียก่อน ค่ำ ๆ ถึงจะกลับมา”
ไอร่าได้ยินคำพูดเหน็บแนมจากเขา และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจไปมากกว่านี้ เธอพูดเบา ๆ “ข้าขอโทษ...”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษข้า อย่างไรเสีย คนที่บาดเจ็บก็ไม่ใช่ข้า”
“เมื่อไหร่คอนริถึงจะกลับมา”
เชร์เหลือบมองเธอ “หากเขาไม่ไปล่าสัตว์ สักพักก็คงจะกลับมาแล้วล่ะ”
ไอร่ากล่าวอย่างรวดเร็ว “ไม่จำเป็นต้องล่าสัตว์หรอก ยังไงซะที่บ้านก็มีอาหารตั้งมากมาย แม้ว่าจะไม่ล่าสัตว์หนึ่งหรือสองเดือนก็ไม่อด”
เชร์ยังคงยิ้มอย่างเงียบ ๆ
แน่นอนสำหรับไอร่าผู้มีจิตใจอ่อนโยน เคล็ดลับของการทำร้ายตัวเองคือวิธีที่ดีที่สุด
อาการบาดเจ็บของคอนริไม่ได้ไร้ผล
ใช้เวลาไม่นานนัก คอนริก็กลับมา
เมื่อเขาเข้าไปในบ้าน เขาเห็นเชร์
พวกเขามองไปที่ห้องนอนและลดเสียงลง
คอนริถามว่า “นางดีขึ้นหรือไม่”
“ดูเหมือนว่านางจะอาการดีขึ้นแล้ว แต่นางก็ยังอยากจะลงจากเขาไปหาเจ้างูนั่น”
คอนริโกรธทันที “หากข้าหายดีแล้ว ข้าจะพาพี่น้องไปฆ่าเจ้างูตัวนั้นซะ”
เชร์มองเขาอย่างสงบ “แม้ว่าเจ้าจะฆ่าเขา ก็อย่าให้ไอร่ารู้ ไม่ใช่นั้นนางจะโกรธเจ้า”
คอนริพึมพำอย่างไม่พอใจ “ข้าสงสัยว่านางเห็นอะไรในตัวเจ้างูยักษ์ตัวนั้น เจ้านั่นทั้งเย็นชา นิสัยแย่ ฟันมีแต่พิษ ไม่คู่ควรกับไอร่าเลย”
เชร์โบกมือของเขา “ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นในตอนนี้ แค่ใช้อาการบาดเจ็บของเจ้าให้เป็นประโยชน์และทำให้ไอร่ายุ่งอยู่เสมอ อย่าปล่อยให้นางลงจากเขา”
คอนริเต็มไปด้วยความมั่นใจ “ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ปล่อยให้นางมีโอกาสได้เจอเจ้างูตัวนั้นอีก”
ไอร่าไม่ได้หลับสนิทตั้งแต่แรก เธอได้ยินเสียงแผ่วเบาจากภายนอกและตื่นขึ้นมาทันที
เธอลุกจากเตียง “คอนริกลับมาแล้วหรือ?”
ทันทีที่เขาพูดจบ คอนริก็เดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาพร้อมกับอาการบาดเจ็บที่ขาขวา “ใช่ ข้ากลับมาแล้ว”
น่องของเขาถูกห่อหุ้มด้วยหนังสัตว์อย่างแน่นหนา มันดูค่อนข้างจริงจัง
ไอร่ารีบลุกขึ้นไปช่วยเขาให้นั่งลงบนเตียง “เจ้าได้รับบาดเจ็บ อยู่เฉย ๆ เสียบ้าง”
คอนริพูด “หากข้าไม่ลงเขา แล้วผู้ใดจะรดน้ำผักอันล้ำค่าของเจ้า”
“ข้าจะให้เชร์ไปแทน หรือข้าไปเองก็ได้ ตอนนี้ข้าเกือบจะหายดีแล้ว”
“ไม่ได้ เจ้าต้องพักอยู่บ้าน จะไปไหนไม่ได้ เชร์มีหน้าที่ต้องดูแลเจ้า”
อันที่จริง คอนริต้องการอยู่บ้านและเฝ้าดูเธอด้วยตนเอง แต่เขารู้ดีว่าไอร่าฟังเชร์มากที่สุด นอกจากนี้เชร์ยังพิถีพิถันและมีใส่ใจ ตราบใดที่เขาอยู่ใกล้ ๆ ไอร่าจะไม่สามารถลงจากเขาไปหาเจ้างูยักษ์ได้อย่างแน่นอน แม้ว่าเชร์จะน่ารำคาญ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูต่างถิ่น คอนริก็ตัดสินใจที่จะยืนอยู่ข้างเขา
เขาไม่สามารถปล่อยให้ไอร่ากลายเป็นคู่ครองกับงูยักษ์ตัวนั้นได้
ไอร่ามองไปที่คอนริอย่างช่วยไม่ได้ “ข้าไม่ใช่เด็ก ๆ ทำไมข้าต้องมีคนคอยดูแลด้วย”
“เจ้าน่าเป็นห่วงมากกว่าเด็กเสยอีก”
อย่างน้อยเด็กก็ไม่พาคู่รักที่เป็นคู่แข่งกลับมาหลังจากออกไปเดินเล่น ไอร่ายกผ้าพันแผลธรรมดาที่ตัดมาจากหนังสัตว์ออก และสังเกตบาดแผลที่ขาของเขาอย่างระมัดระวัง เขาใช้เนื้อผลไม้ที่มีกลิ่นหอมและกรอบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาทำความสะอาดบาดแผลไม่ดีด้วยซ้ำ ยังมีสะเก็ดเลือดและเศษดินติดอยู่
เธออดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขา “เจ้าไม่ได้ทำความสะอาดบาดแผลเลยด้วยซ้ำ ไม่กลัวจะติดเชื้อหรืออย่างไร”
คอนริไม่เข้าใจว่าการติดเชื้อหมายถึงอะไร เขาพูดว่า “ข้าไม่ไม่ใช่หมอพ่อมด จะรู้วิธีพันผ้าพันแผลได้อย่างไร”
ไอร่าไม่สามารถพูดอะไรกับเขาได้
เธอพบเหล้าองุ่นและนำมาทำความสะอาดบาดแผลของเขาอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอก็นำเนื้อผลไม้ที่มีกลิ่นหอมกรอบกลับมาใช้อีกครั้งก่อนจะพันแผลด้วยหนังสัตว์
“อยู่บ้านและพักผ่อนสักระยะเถอะ อย่างออกไปนั่นไปนี่ อย่าปล่อยให้แผลเปียก หากติดเชื้อ เจ้าจะต้องถูกตัดขา”
“การตัดขาหมายความว่าอย่างไร”
ไอร่าชี้ไปที่เข่าของเขา “ข้าจะตัดน่องของเจ้าออกทั้งหมด”
คอนริตกใจมาก “ไม่มีทาง”
“เจ้าเชื่อในความสามารถทางการแพทย์ของข้าหรือไม่”
คอนริพยักหน้าโดยไม่ลังเล “แน่นอนว่าข้าเชื่อ”
“หากข้าบอกว่าข้าจะตัดมันออก ข้าจะต้องตัดมันทิ้งอย่างแน่นอน อย่าคิดว่าข้ากำลังล้อเจ้าเล่นนะ”
เมื่อเห็นว่าเธอมั่นใจแค่ไหน คอนริก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อเธอ ดังนั้นเขาจึงหยุดเล่นตลกอย่างเชื่อฟัง..
