ตอนที่ 50 ยอดฝีมือผู้ทรงพลัง เดินทางสู่การประมูลที่ดินแห่งแรก! (อ่านฟรี 19/05/2567)
เปรี้ยง! ตู้ม! เปรี้ยง! ปั้ง!
เสียงบางสิ่งถูกตีดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ผู้ฝึกตนโดยรอบต่างพากันนิ่งเงียบกับภาพตรงหน้า มนุษย์ปลาตัวใหญ่ ผู้ฝึกตนระดับ ราชาปราณ ถูกชายหนุ่มสวมกางเกงผ้าฝ้ายตูด้วยท่อนไม้ใส่กำแพงที่มองไม่เห็น เด้งไปกลับไม่ยอมหยุด
ร่างของมนุษย์ปลาเกร็ดหลุดออกเกือบทั่วทั้งร่าง ตัวของมันระบบไปหมด ความสามารถทั้งหมดที่มันมี กระบวนท่า เคล็ดวิชา พลังธาตุ ล้วนใช้ออกมาแบบไม่มีกั๊ก แต่ก็ถูกชายหนุ่มตรงหน้าทำลายทิ้งอย่างง่ายดาย
“นายท่าน พอเถอะ! ข้าจะตายเอานะ” มันร้องโอดครวญหลังจากเห็นว่าชายหนุ่มหยุดมือแล้ว
“ได้สิ ตามนั้นก็แล้วกัน” ชายหนุ่มโยนท่อนไม้ในมือทิ้งไป เขาใช้ปราณธาตุน้ำชำระล้างร่างกายก่อนจะเรียกชุดคลุมออกมาใส่
“เก็บเขตแดนแกกลับไปด้วย ถ้าข้าทำลายไปจะบาดเจ็บภายในเอาอีก” ชายหนุ่มกล่าวออกมา ทำให้เจ้าปลาปากเสียนึกขึ้นได้ก่อนจะรีบเก็บเขตแดนของมัน
ผู้ฝึกตนภายนอกที่เห็นว่าเรื่องราวจบแล้ว พวกเขาก็อยากจะเดินเข้าไปทำความรู้จักกับทั้งคู่แต่ก็ไม่กล้า กลัวจะเป็นการรบกวน มีเพียงชายวัยกลางคนที่กล้าเดินเข้าไป เขาก็คือหานจุนหมิงนั่นเอง
แปะ แปะ แปะ
“เป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมมาก ทั้งคู่ฝีมือสูงส่งยิ่งนัก ข้าขอแสดงความนับถือ” หานจุนหมิงปรบมือก่อนจะกล่าวออกมา
“ต่อสู้บ้านปู่เจ้าสิ ไม่เห็นรึไงข้าโดนยำอยู่ฝ่ายเดียว !” ฟิชโวยวายออกมา แม้ตัวมันตอนนี้จะนอนกองอยู่กับพื้นเพราะไร้เรี่ยวแรง แต่ฝีมือยังคงไม่ถดถอยลงไป
“การที่รอดตายจากฝีมือเถ้าแก่ได้ ข้าว่าเจ้ามีฝีมือสูงส่งแล้วล่ะ” หานจุนหมิงยิ้มก่อนจะกล่าวออกมา เขาจงใจส่งยิ้มกว้างกว่าเดิมเพื่อกวนอารมณ์เจ้าปลาตรงหน้า
ตลอดช่วงสามวันที่เถ้าแก่เก็บตัว ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาแล้วว่าเจ้ามนุษย์ปลาตัวนี้มันชอบสร้างเรื่องมากขนาดไหน! ทั้งจับปลาอสูรในสระกินโดยไม่กล่าวขอ ทำลายน้ำตกที่มีวงจรพลังปราณราคาสูง เรียกหาหญิงจากหอนางโลมมามั่วสุมกลางแจ้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเกรงใจเถ้าแก่ เขาคงจัดการมันไปแล้ว
ไม่สิ ต่อให้อยากจะจัดการมันก็ยากอยู่ดี เพราะฝีมือของมันพัฒนาขึ้นไปทุกวัน ดีที่วันนี้เถ้าแก่เรียกมันมาซ้อมมือ เลยได้ถือโอกาสซ้ำแผลของมันซะเลย
“ทุกท่านก็เข้ามาพูดคุยกันสิ มาให้คำแนะนำข้าหน่อยว่าควรปรับปรุงตรงจุดไหนบ้าง” ชายหนุ่มกล่าวออกมาเมื่อเห็นว่าผู้ที่รับชมเขาเข้าประลองไม่มีใครขยับเข้ามาใกล้พวกเขาเลย
ผู้ฝึกตนโดยรอบหันมองหน้ากัน ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปใกล้ พวกเขาเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ในใจ และพยายามที่จะไม่ทำอะไรที่เป็นการทำให้ผู้ทรงพลังทั้งสองรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา เพราะไม่อย่างนั้นพวกเขาคงตายโดยไม่ทันได้รู้ตัวเป็นแน่
“ข้าชื่อเย่ซี เป็นเจ้าของร้านเซียนรับจ้าง ยินดีที่ได้พบทุกท่าน” ชายหนุ่มเรียกรถเข็นสีชมพูคันเดิมออกมาจากแหวนมิติก่อนจะกล่าวขึ้น ทำให้ผู้ฝึกตนที่อยุ่โดยรอบเกิดความสนใจ
“ข้ามิ่งจุน เป็นนักดาบพเนจร ขอคารวะให้ฝีมือให้สูงส่งของเถ้าแก่และท่านมนุษย์ปลา” ชายคนหนึ่งกล่าวออกมา แล้วประสานมือให้เย่ซีกับฟิชตามลำดับ ในความคิดเขาการได้รู้จักผู้ทรงพลังอย่างเช่นทั้งสองคนนี้มีแต่กำไร ไม่มีขาดทุน
“ข้าชื่อฟิช ไม่ใช่ท่านมนุษย์ปลา!” ฟิชโวยวายออกมาเมื่อเห็นมีคนเรียกชื่อมันผิด
“ขออภัยท่านฟิช” มิ่งจุนกล่าวขอโทษทันที
ครึ่งหลัง
“ข้าชื่อ..... ข้ามาจาก......”
คนอื่น ๆ ที่อยู่โดยรอบก็พากันแนะนำตัวเองออกมา พวกเขาล้วนคิดเห็นคล้ายกันกับมิ่งจุน แต่ถึงจะอยากทำความรู้จักกับผู้ทรงพลังทั้งสองขนาดไหน พวกเขาก็ไม่กล้าเสียมารยาทมากนัก
“พวกท่านช่วยชี้แนะพวกข้าหน่อยจะได้หรือไม่ ? ว่ามีสิ่งใดที่ต้องปรับปรุงบ้าง การให้ผู้อื่นเป็นฝ่ายบอกถึงจุดผิดพลาดของตนเองย่อมจะชัดเจนกว่าเรามองตนเองเสมอ” ชายหนุ่มกล่าวถามออกมา ทำให้ผู้ฝึกตนโดยรอบถึงกับนิ่งเงียบในใจ
ฝีมือระดับท่านทั้งสอง ยังต้องการให้ผู้ฝึกตนระดับต่ำต้อยอย่างพวกเราชี้แนะอีกรึไง ? ขอร้องเถอะ! อย่าทำให้พวกเราขายหน้าไปมากกว่านี้เลย...
“ฮ่าฮ่า เถ้าแก่ก็ล้อเล่นเกินไปแล้ว ฝีมือระดับพวกท่าน พวกข้าไม่อาจมองตามการต่อสู้ทันด้วยซ้ำ จะไปชี้แนะอะไรได้” มิ่งจุนกล่าวออกมา พวกเขาทั้งสิบคนพอจะรู้จักกันอยู่บ้าง เพราะเดิมทีก็ล้วนมาจากตระกูล สำนักระดับกลางของเมืองหลวงเหมือนกันหมด
“เถ้าแก่ ร้านของท่านขายอะไรบ้าง” ผู้ฝึกตนหญิงผมสีม่วงกล่าวถามออกมาด้วยความสนใจ นางเพิ่งเคยเห็นผู้ฝึกตนระดับสูงเปิดร้านรถเข็นขายของแบบนี้ก็ครั้งแรกนี่แหละ!
“พวกเจ้าดูด้วยตาจะเข้าใจง่ายกว่า” ชายหนุ่มกล่าวออกมา
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว หงับ
ชายหนุ่มหยิบสินค้าจากบนรถเข็นโยนไปให้เจ้าปลาปากเสียที่นอนกองอยู่บนพื้น เขาใช้เคล็ดวิชาขายตรงใส่เข้าไปด้วย ทำให้สินค้าเหล่านั้นบินเข้าปากของมันโดยไม่ต้องเสียเวลาหยิบกินด้วยตัวเอง
ร่างกายของมนุษย์ปลาที่นอนพะงาบอยู่บนพื้น ค่อย ๆ ฟื้นกลับมาด้วยความเร็วที่น่าตกใจ ผู้ฝึกตนโดยรอบต่างพากันนิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“ขอบคุณนายท่าน!” ฟิชรีบกล่าวออกมาทันที มันนึกว่านายท่านจะลืมมันไปแล้วซะอีก!
“อะ... อะไรกัน?! พวกมันคืออะไร ทำไมถึงมหัศจรรย์เยี่ยงนี้” ผู้ฝึกตนโดยรอบต่างส่งเสียงร้องออกมาคล้าย ๆ กัน สิ่งนี้มันยิ่งกว่าโอสถวิเศษเสียอีก
“มันคือสินค้าของร้านค้าเอง” ชายหนุ่มกล่าวขึ้นมาก่อนจะหยิบสินค้าต่าง ๆ ออกมาวางไว้เต็มรถเข็น
“ข้าขอแนะนำ...”
...
หลังจากผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มก็ขายสินค้าให้กับผู้ฝึกตนเหล่านั้นจนเสร็จ เขาได้เงินมาเพิ่มประมาณ สี่ร้อยผลึก พร้อมกับ สิบชื่อเสียง หลังจากพูดคุยกันเสร็จ ผู้ฝึกตนแต่ละคนก็ได้แนะนำนิกาย ตระกูลของตัวเองให้เย่ซีได้รับรู้ และได้เชื้อเชิญให้เขาไปเป็นแขกพิเศษได้ทุกเมื่อ ชายหนุ่มก็รับคำ ถ้าว่างเขาจะเดินทางไป
“เถ้าแก่ พวกเราต้องเดินทางกันแล้ว ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันการประมูลที่แรก” หานจุนหมิงกล่าวขึ้นมาเพราะกลัวเถ้าแก่หนุ่มจะลืมเรื่องนี้ไป
ถ้าลืมขึ้นมาแล้วพลาดงานนี้ไป ชีวิตเขาคงจบสิ้นแน่
“จริงด้วยสิ งั้นเราไปกันเถอะ ทุกท่านสนใจจะไปด้วยกันหรือไม่ ?” ชายหนุ่มกล่าวออกมาก่อนจะหันไปถามผู้ฝึกตนรอบ ๆ แต่ก็ไม่มีใครไปด้วยสักคน ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่อยากไป แต่เป็นเพราะพวกเขาไม่ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานนี้ แล้วถึงจะเข้าร่วมได้ก็คงไม่มีกำลังทรัพย์มากพออยู่ดี
“ถ้าอย่างนั้นพวกข้าขอตัวก่อน ไว้มีโอกาสค่อยพบกันใหม่” ชายหนุ่มกล่าวจบก็เดินแยกตัวออกไปพร้อมหานจุนหมิงและฟิชในทันที
พวกเขาเดินไปยังรถม้าที่ทางหานจุนหมิงได้เตรียมเอาไว้ มันเป็นรถม้าที่ทำจากไม้ระดับสูงทั้งคัน ตกแต่งด้วยวัตถุดิบระดับสูง สามารถป้องกันการโจมตีเต็มพลังจากผู้ฝึกตนระดับ ราชาปราณได้ห้าครั้ง นับว่ามีราคาแพงไม่น้อยเลยทีเดียว
“ขึ้นชื่อว่าการประมูล คงใช้เงินจำนวนมากเป็นแน่ เจ้าคิดว่าการประมูลจะจบที่ราคาเท่าใด ?” ชายหนุ่มถามชายกลางคนที่นั่งอยู่ด้านตรงข้าม เวลานี้ในรถม้ามีพวกเขาแค่ส่งคนเท่านั้น เพราะชายหนุ่มให้มนุษย์ปลาไปลากรถแทน ซึ่งมันก็ไปถึงจุดหมายได้ไม่ยากเพราะก่อนหน้านี้ตอนที่เย่ซีฝึกตน เจ้ามนุษย์ปลามันได้ขอให้หานจุนหมิงพาไปดูสถานที่ไว้ก่อนแล้วนั่นเอง
