Chapter 873 ขอเพียงมีเปิ่นจั้ว ย่อมมีปาฏิหาริย์
กฎเกณฑ์ของพิภพสงคราม ขอเพียงขยายอาณาเขตเท่ากับระดับเมืองได้ ก็จะสามารถออกมาก่อนเวลาได้.
จุนซ่างเซียวที่ ดูผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ต้องไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้เขาได้สร้างคลื่นเอาไว้แล้ว แม้ว่าเขาจะอยู่ในสภาพย่ำแย่น่าอดสู จากการทุบตีของยอดฝีมือระดับ “ปฐพี” ทว่าตอนนี้เขาก็ขยายอาณาเขตของทวีปชิงหยุนไปไม่ได้มากโขทีเดียว.
“เอาจริงงั้นรึ?”
ระบบเอ่ย “ไม่ใช่ว่าถูกรุมตอนนั้น เลยหาทางเอาคืนหรอกรึ?”
เขาได้ตัดสินใจก่อนหน้านี้แล้ว หากนำเหล่าติง นำราชาสัตว์จื่อหลินเข้าไป ด้วยการลงมืออย่างเต็มที่ ไม่ต้องบอกเลยว่าจะพัฒนาเป็นเมือง แม้แต่ยกระดับเป็นนครก็ยังไม่มีปัญหา.
เดี๋ยวนะ!
ในเวลานั้น จุนซ่างเซียวที่ราวกับนึกอะไรได้ ลอบคิดในใจ“ทวีปชิงหยุนไม่ใช่ว่าอีกห้าปีหลังจากนี้ค่อยเข้าไปหรอกรึ? แล้วหากว่าข้าสร้างขยายดินแดนอาณาเขตทวีปชิงหยุนเอาไว้รอต้อนรับพวกเขาไว้ก่อน จะเป็นอย่างไร?”
ระบบเอ่ย“โฮสน์ถือเป็นชาวยุทธ์ทวีปชิงหยุน แน่นอนว่าลอบเข้าไปก่อนสามารถขยายดินแดนทวีปชิงหยุนก่อนคนอื่นได้.”
“......”
จุนซ่างเซียวที่มุมปากกระตุก“หมายความว่า ห้าปีหลังจากที่พวกเขาเข้าไปในพิภพสงคราม พวกเขาก็จะถูกส่งไปที่นั่นเลยอย่างงั้นรึ?”
“ควรเป็นเช่นนั้น”ระบบเอ่ย.
จุนซ่างเซียวที่เผยสีหน้าเหรอหราออกมาทันที กล่าวออกไปว่า“ข้านำศิษย์ลอบเข้าไปขยายพื้นที่ด้านในก่อนเวลาห้าปี แล้วพวกเขาเข้าไปไม่ใช่ว่าไม่ต้องทำอะไรเลยรึ?”
“เอิ่ม.....”
ระบบเอ่ย “ควรจะเป็นเช่นนั้น.”
เจ้านิกายจุนที่สามารถนำศิษย์เข้าไปได้ทุกเวลา เท่ากับว่าเขาเร็วกว่าคนอื่นในทวีปชิงหยุนห้าปี.
เสียงของสตรีระบบเอ่ยว่าเขตแดนสามารถคงอยู่หนึ่งปี ดังนั้นมันจึงคงอยู่ ห้าปีหลังจากนี้เขาคงขยายด้านในเป็นเมืองไปแล้ว หลังจากที่คนของทวีปชิงหยุนเข้าไป เห็นภาพแล้ว.........
“เจ้าเมืองมู่.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย“หงเหลียนนั้นมีพรสวรรค์ไม่เลว การที่นางจะตัดผ่านระดับไม่สามารถที่จะห้ามได้ ดังนั้นก็ควรมองโลกในแง่ดี อย่าได้กังวลไป บางทีห้าปีหลังจากนี้เข้าไป อาจจะสามารถออกมาได้ทันทีเลยก็ได้.”
ในเมื่อรู้ว่าทวีปชิงหยุนถูกเลือกเป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วมพิภพสงคราม เขาก็เตรียมที่จะสร้างทุกอย่างไว้รอทุกคนแล้ว.
ระบบ“เพ่ย!”
แม้แต่ในเจดีย์สิบชั้นสะบั้นชีวิตยังไม่คิดที่จะรับภารกิจเพื่อมวลมนุษย์เลย การที่บอกว่าจะทำอะไรเพื่อทุกคนนั้นยากจะเชื่อได้.
มีหรือที่โฮสน์จะมีจิตใจทำเพื่อคนอื่นนะ?
ตอบเลยว่า ไม่มีทาง!
“โทษทีนะ.”
จุนซ่างเซียวแทบทรุด “คิดว่าข้าเห็นแก่ตัวเองขนาดนั้นเลย อย่าลืมว่าข้าก็เป็นหนึ่งในสมาชิกทวีปชิงหยุน!”
“ออกมาทันทีอย่างงั้นรึ?”
มู่ซ่างหงที่ส่ายหน้าไปมา กล่าวออกมาอย่างขมขื่น“กล่าวตามจริงโดยไม่ปิดบัง ทั้งข้าและคนอื่น ๆ ที่ต้องเข้าไป ต่างก็เตรียมใจที่จะตายในการต่อสู้ไปแล้ว.”
ตั้งแต่ที่แท่นบูชาแจ้งเรื่องพิภพสงครามไปยังนิกายใหญ่ เหล่ายอดฝีมือผู้ฝึกยุทธ์ชั้นยอด พวกเขาที่ต้องเข้าไปด้านใน แทบจะไม่มีใครหวังจะมีชีวิตรอดออกมา การขยายอาณาเขตนั้น โอกาสรอดแทบไม่มีเลย.
มู่ซ่างหงเองก็คิดเหมือนกับคนอื่น ๆ.
เขายังเตรียมที่จะเสียสละตัวเอง นั่นก็เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะให้ยอดฝีมือทวีปชิงหยุนต้องตกตายไปทั้งหมด.
พวกเขาเองก็ไม่สามารถขัดขืนได้ เพราะว่าพิภพเบื้องบนได้ออกคำบัญชาที่ขัดขืนไม่ได้ออกมาแล้ว ไม่สามารถซ่อนตัว ทำได้เพียงรับสนองบัญชาเท่านั้น!
“อย่าเพิ่งสิ้นหวัง.”
จุนซ่างเซียวที่กล่าวปลอบ.“บางทีเมื่อเวลามาถึง อาจเกิดปาฏิหาริย์ขึ้น.”
“ปาฏิหาริย์?”
มู่ซ่างหงที่เผยยิ้มอย่างขมขื่นออกมาอีกครั้ง.
อย่างไรก็ตาม เขาสามารถมองเห็น จุนซ่างเซียวราวกับไม่สนใจพิภพสงครามเลย.
เรื่องนี้สามารถเข้าใจได้ ต้องไม่ลืมว่าเขายังหนุ่ม มีประสบการณ์ไม่มาก เขาที่ยกระดับนิกายเติบโตอย่างก้าวกระโดด ย่อมหลีกเลี่ยงที่จะเปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจ.
“เจ้านิกายจุน.”
มู่ซ่างหงเอ่ย “เจ้าอยู่ในระดับจักรพรรดิยุทธ์แล้ว แม้นว่าจะไม่อยู่ในรายชื่อแรกที่จะเข้าไป ทว่าก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ก่อนทุกเวลา.”
วันนี้เขามายังนิกายนิรันดร ไม่ใช่แค่มาเยี่ยมบุตรสาว ทว่ามาเตือนจุนซ่างเซียว ให้เตรียมรับมืออีกห้าปีหากเขาต้องเข้าไปด้านใน.
ที่จริง จุนซ่างเซียวเตรียมตัวแล้ว เตรียมตัวก่อนคนอื่นเกือบปี.
นอกจากนี้หนึ่งเดือนหลังจากนี้ เขาจะนำคนของเขาไปชำระแค้น ยอดฝีมือระดับปฐพีด้านในด้วย!
“เจ้าเมืองมู่.”
จุนซ่างเซียวที่ก้าวไปด้านหน้า เอ่ยกล่าวอย่างนุ่มนวล“ท่านคิดว่าห้าปีหลังจากนี้หากมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น สามารถผ่านภัยพิบัตินี้ได้อย่างปลอดภัย แต่ต้องจ่ายด้วยศิลาวิญญาณ ท่านจะเห็นด้วยใหม?”
“ว่าแล้ว!”
ระบบเอ่ย “เดาไว้ไม่ผิด!”
นี่คือความตั้งใจในการขยายฐานที่มั่นทวีปชิงหยุนนี่เอง? เพ่ย ไม่ได้ต้องการทำอะไรเพื่อแผ่นดิน เพื่อมนุษย์ชาติห่าเหวอะไรเลยแม้แต่น้อย!
มู่ซ่างหงที่แทบไม่คิด กล่าวออกมาทันที“หากว่าสามารถผ่านภัยพิบัติได้ อย่าว่าแต่ศิลาวิญญาณเลย ต่อให้ต้องจ่ายอะไรก็ได้ทั้งนั้น!”
“ชาวยุทธ์คนอื่น ๆ เองก็คงจะคิดเหมือนกันหรือไม่?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
มู่ซ่างหงที่กล่าวอย่างจริงจัง“พิภพสงครามนั้นคือสถานที่อันตรายที่สุด ทวีปชิงหยุนของพวกเรานั้นอ่อนด้อยกว่าพิภพอื่นมาก การเข้าไปไม่ต่างจากยื่นคอให้คนอื่นประหาร หากว่าสามารถยกเลิกภัยพิบัติไม่ให้ตกตายได้ และยังช่วยให้แผ่นดิน คงกองกำลังเอาไว้ได้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นใครก็เห็นด้วยทั้งนั้น!”
ทรัพยากรนั้นไม่ต้องสงสัยว่าสำคัญ.
หากแต่ชีวิตและอนาคตของทวีปชิงหยุนก็กับสำคัญกว่าจนไม่สามารถเอาอะไรมาเทียบได้.
“ทราบแล้ว.”
จุนซ่างเซียวที่เบาใจ เผยยิ้มออกมา“เจ้าเมืองมู่ โปรดวางใจได้ บางทีห้าปีหลังจากนี้จะต้องมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริง ๆ แน่.”
เขาตัดสินใจแล้ว การแก้แค้นนั้นเรื่องเล็กไปเลย.
ในเมื่อข้าเป็นคนของทวีปชิงหยุน จะต้องทำอะไรเพื่อทุกคนของทวีปหน่อย ช่วยให้พวกเขาผ่านหายนะในครั้งนี้ให้ได้!
พลังที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง
นี่คือ ความรับผิดชอบของวีรบุรุษ!
ข้า!
จุนซ่างเซียว!
ยินดีที่จะเสียสละแลกด้วยชีวิต เพื่อให้ทวีปชิงหยุนนั้นเฉิดฉาย เตรียมต้อนรับทุกคนอย่างอบอุ่นเอง!
ระบบหมดคำจะพูด“ตอนนี้ภายในใจของโฮสน์ คงกำลังคำนวณไปแล้วสินะว่า จะกำหนดราคาค่าเข้าฐานที่มั่นเท่าใด!”
......
“ท่านพ่อ ทำไมตาท่านถึงแดงล่ะ?”
“ธิดาข้าเจ้าบ่มเพาะในนิกายนิรันดร สามารถตัดผ่านไปยังกษัตริย์ยุทธ์ขั้นที่เจ็ดอย่างรวดเร็ว บิดาดีใจนัก อ๊า.”
มู่ซ่างหงที่แสดงท่าทางดีใจออกมา เพื่อไม่ให้บุตรสาวต้องเป็นกังวล.
มู่หงเหลียนไม่ได้คิดอะไรมาก กล่าวอย่างหนักแน่น“ท่านพ่อ ธิดาของท่านจะตัดผ่านไปยังระดับจักรพรรดิยุทธ์เร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน!”
คำพูดของมู่หงเหลียนทำให้มู่ซ่างหงสะอึก น้ำตาไหลคลอเบ้าล้นออกมาทันที.
เขาไม่ได้สนใจเรื่อง“ปาฏิหาริย์”ที่จุนซ่างเซียวเอ่ยก่อนเมื่อกี้นี้เลย เขาที่เตรียมใจที่จะตายไปแล้ว หากบุตรสาวตัดผ่านระดับไปยังระดับจักรพรรดิยุทธ์ด้วย ไม่ใช่ว่าต้องตามเขา เข้าไปตายหรอกรึ?
“ท่านพ่อ ร้องไห้ได้อย่างไร?”
มู่หงเหลียนที่เห็นบิดาน้ำตาคลอเบ้า จึงเผยท่าทางสงสัยออกมา.
มู่ซ่างหงที่ยกมือปากน้ำตา ก่อนที่จะฝืนยิ้ม“ข้าดีใจ.”
เขาที่พูดคุยกับบุตรสาวอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะก้าวออกมา แผ่นหลังของเขาที่ดูแก่ขึ้นมาหลายปีทีเดียว.
“ใช่เจ้านิกายจุนเอ่ยว่าหากจะตัดผ่านระดับ ก็ไม่สามารถขวางได้ คงทำได้แค่ระวัง ส่วน...”เขาที่ยังเท้า ก่อนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ได้แต่ภาวนาในใจ“ขอให้ถึงวันแล้วเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นจริง ๆ เถอะ.”
“เจ้านิกาย.”
มู่หงเหลียนเผยท่าทางสงสัย “บิดาของข้าดูไม่ปรกติเล็กน้อย.”
จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่นอกห้องโถง มือขัดหลังเอ่ยออกมาว่า“เจ้าตัดผ่านระดับได้อย่างรวดเร็ว เลยทำให้เขาประหลาดใจ จนต้องหลั่งน้ำตาเป็นเรื่องธรรมดา.”
เขาที่ส่งจิตสัมผัสจ้องมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่เศร้าสร้อย พลางกล่าวในใจ“เจ้าเมืองมู่โปรดวางใจ ขอเพียงมีเปิ่นจั้วอยู่ ย่อมต้องมีปาฏิหาริย์ .”
