บทที่ 6 วางดาบลงก่อน

บทที่ 6 วางดาบลงก่อน

บนเส้นทางกลับเมือง

เฉินจี้ขี่ลาตามหลัง เขามองดูเงาดำสูงใหญ่ข้างหน้า รู้สึกถึงความแปลกประหลาด

โดยปกติแล้ว ถึงแม้ว่าเสินอี้จะแค่เดินผ่านประตู เขาก็ยังอยากจะรีดไถเงินทอง สุรา อาหาร และแม้กระทั่งหญิงสาวจากชาวเมือง

การที่เขาฆ่าปีศาจได้ด้วยตัวเองในวันนี้ มันคือข้ออ้างในการไถที่ดีมาก แต่เขากลับจากไปอย่างง่ายดาย?

ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้ที่บ้านของชาวนา แม้จะใช้การโจมตีแบบลอบสังหาร แต่ด้วยสภาพร่างกายที่อ่อนแอจากสุราและหญิงสาวของอีกฝ่าย แค่เดินไม่กี่ก้าวก็หอบแฮ่กแล้ว เขาจะสามารถแทงปีศาจเตียวจนมันไม่มีทางสู้กลับได้อย่างไร?

เฉินจี้ถามตัวเองว่า ถ้าตอนนั้นเป็นเขาเองที่นั่งอยู่ข้างๆ ปีศาจเตียว เขาคงจะทำไม่ได้อย่างเฉียบขาดเช่นนี้แน่ๆ

เมื่อนึกถึงตอนที่เสินอี้พลิกดูสำเนาตำราวิชาการต่อสู้แบบสุ่มสี่สุ่มห้า

เขาเอ่ยถามด้วยความลังเลว่า "ใต้เท้าเสินก็สนใจวิชาของแผนกปราบปีศาจเช่นกันหรือ?"

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสินอี้หันกลับมามองชายหนุ่มที่แสดงท่าทางอึดอัด เขานึกย้อนไปตอนที่อยู่ในห้อง คิดถึงใบหน้าเต็มไปด้วยความลังเลของอีกฝ่ายตอนยื่นตำราวิชาให้

“…”

เขารู้สึกพูดไม่ออก ดึงตำราวิชาออกมาแล้วโยนกลับไป "ข้าแค่ดูเล่นๆ เท่านั้น เจ้าเอาคืนไปเถอะ"

"ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..." เฉินจี้รับตำรามา และอธิบายโดยไม่ได้ตั้งใจ "ข้าน้อยพอมีประสบการณ์เกี่ยวกับวิชาทั้งสามนี้มาบ้าง หากใต้เท้าสนใจ ข้าสามารถ..."

เสียงของเขาหยุดชะงัก

เฉินจี้ขมวดคิ้วแน่น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงพูดจาแบบนั้น

ต้องรู้ว่าสาเหตุสำคัญประการหนึ่งที่เขาพยายามฝึกฝนวิชา คือเพื่อใช้ดาบยาวในมือของเขาฟันศัตรูตรงหน้า  แล้วทำไมเขาถึงยอมสอนวิชาให้กับอีกฝ่ายได้อย่างไร?

เขาเปลี่ยนไปจริงๆ!

 

ตั้งแต่เช้าวันนี้ เสินอี้เหมือนกลายเป็นคนละคน ทุกการกระทำของเขาล้วนอยู่เหนือความคาดหมายของเขา

หรือว่าอีกฝ่ายจะสำนึกผิด เตรียมกลับใจใหม่กลายเป็นคนดี?

"มัดลาให้เรียบร้อย จัดการศพปีศาจด้วย"

เมื่อกลับมาถึงที่ว่าจวนเจ้าเมือง เสินอี้ยืนอยู่หน้าห้อง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนเพลีย

สองวันที่ผ่านมา มือของเขาเปื้อนเลือดอยู่เสมอ ถึงแม้จะเป็นเลือดปีศาจ แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่คุ้นเคย

โชคดีที่ร่างก่อนหน้าของเขาเป็นเจ้าหน้าที่ขี้เกียจ ปกติแล้วไม่มีงานอะไรให้ทำ เพียงแค่เสินอี้สามารถมาที่ห้องและนั่งลงสักพัก เขาก็จะได้รับคำชมจากคนอื่นว่าขยัน

เขาขยับร่างกายเล็กน้อย ก่อนที่จะก้าวขาเข้าไปข้างใน

"ใต้เท้าเสิน เช้านี้มาเร็วนะขอรับ?"

"..."

 

เสินอี้ซึ่งกำลังมองดูแสงแดดจ้าที่สาดส่องอยู่เหนือศีรษะ อย่างช้าๆ เขาย้ายสายตามาจ้องมองกลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

คนที่พูดจาโผงผางคนนี้ชื่อจางต้าหู เป็นคนที่ร่างเก่าของเขาไว้ใจที่สุด มักจะมอบหมายงานหนักและงานสกปรกให้เขาจัดการ ถือว่าเป็นคนสนิทของร่างเก่าเลยทีเดียว

รวมไปถึงคนกลุ่มที่อยู่ด้านหลัง คนเหล่านี้คือลูกน้องทั้งหมดของเสินอี้

"อืม"

เสินอี้พยักหน้า เดินต่อไปยังโต๊ะของเขา

จากการกระทำของคนพวกนี้ในอดีต บ่งบอกได้ว่าพวกมันไม่ใช่คนดีแน่ๆ นอกจากจะชอบรังแกคนแล้ว พวกมันก็เอาแต่กิน ดื่ม เที่ยว เล่น…

พูดถึงฝีมือ ต่อให้พึ่งพาดาบของทางการ พวกมันรังแกชาวบ้านธรรมดายังพอได้ แต่เจอปีศาจก็แทบไม่ต่างกับฆ่าตัวตายเปล่าๆ

แน่นอนว่า เสินอี้ก็ไม่อยากคุยเล่นกับพวกมัน

 

เพิ่งจะเดินผ่านพวกมันไปเมื่อกี้ ไม่คิดว่าจางต้าหูจะรีบวิ่งตามมา หน้าตาเหมือนอยากเอาความดีความชอบมาอวด "ใต้เท้าเสิน เรื่องที่ท่านสั่งข้าน้อยจัดการเรียบร้อยแล้ว"

"เรื่องอะไร?" เสินอี้งงเล็กน้อย

“ก็เรื่องเอาน้องสาวของไอ้หนุ่มนั่น มาแทนส่วนของลูกสาวตระกูลหลิวไง” จางต้าหูบีบใบหน้าให้ดูน่าสงสาร “ท่านไม่รู้หรอกขอรับ สภาพบ้านเมืองเราตอนนี้ มีบ้านไหนบ้างที่ไม่เก็บลูกสาวไว้ให้มิดชิด พวกเราแทบจะวิ่งจนขาแทบหักเพื่อหาจำนวนที่ท่านต้องการให้ครบ”

เขาพูดพลางหัวเราะคิกคัก “พวกเราวางแผนกันเรียบร้อยแล้ว ส่งไอ้หนุ่มนั่นไปที่หมู่บ้านวัดหลิวลี้ ไปได้สักพักคงกลับมาไม่ได้เร็วๆ นี้แน่นอนขอรับ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หัวใจของเสินอี้ก็จมดิ่งลงอย่างกะทันหัน เขาพลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ทันใดนั้น ร่างผอมบางก็หยุดอยู่หน้าประตูห้อง

เฉินจี้ถอดหมวกไม้ไผ่ออก สายตาของเขาว่างเปล่า มองดูทุกคนอย่างเงียบๆ

ชั่วพริบตา ต่อมามีรอยยิ้มเยาะปรากฏบนใบหน้าของเขา ดาบที่เอวของเขาก็ถูกชักออกจากฝัก!

"ช่างมันเถอะกับความคิดเรื่องสำนึกผิด ช่างมันเถอะกับคำพูดเรื่องเริ่มต้นใหม่"

"สัตว์เดรัจฉานก็คือสัตว์เดรัจฉาน!"

“เฮ้ย! ไอ้หมอนั่นมันกลับมาแล้ว! ปกป้องท่านผู้ตรวจการเสิน!” จางต้าหู่ตะโกนอย่างตกใจ เขารวมกับเจ้าหน้าที่อีกหกคน ชักดาบประจำตัวออกมา ยืนขวางหน้าเสินอี้แบบไม่เป็นระเบียบ

“ไอ้สุนัขแซ่เฉิน! เจ้ามันกล้ามาก! กล้าชักดาบใส่หัวหน้าในจวน! ถ้าเจ้าอยากมีชีวิตอยู่ วางดาบลงซะ! ได้ยินไหม!”

“เฮอะ!”

เฉินจี้มองไปที่ทุกคน แม้เขาจะต้องสู้หนึ่งต่อแปด แต่ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

หลังจากฝึกฝนวิชาของแผนกปราบปีศาจอย่างหนัก กลุ่มคนเหล่านี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแล้ว

จากนั้น เฉินจี้ก็ก้าวเท้าออกไปสามก้าวอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าจางต้าหู่จะเกรงกลัวชื่อเสียงของเขาในฐานะอัจฉริยะด้านศาสตร์การต่อสู้ แต่ด้วยจำนวนคนของเขา ความรู้สึกโหดเหี้ยมก็เกิดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา "ข้าเกลียดไอ้เด็กนอกคอกคนนี้มานานแล้ว เจ้ายังกล้ามาต่อต้านข้า แส่หาเรื่องตาย!"

เหล่าเจ้าหน้าที่แม้จะไม่มีฝีมืออะไรจริงจัง แต่การที่ดาบเหล็กเจ็ดเล่มฟาดฟันลงพร้อมกันก็ยังดูน่าเกรงขามอยู่บ้าง

อย่างไรก็ตาม เฉินจี้ไม่แม้แต่จะเหลือบมอง เขาฟันดาบอย่างสบายๆ เพียงกระบวนท่าเดียวก็สามารถต้านทานการโจมตีของทุกคนได้อย่างง่ายดาย

จางต้าหู่ผู้รูปร่างสูงใหญ่ เขากำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก ในอดีตการต่อยตีพ่อค้าทั่วไปเหมือนตีลูกไก่ แต่ตอนนี้เขาใช้สองมือจับดาบ เหงื่อหลั่งชโลมไปทั่วใบหน้า แม้จะพยายามออกแรงฟันดาบออกไป แต่กลับไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว

ชั่วพริบตา เฉินจี้ฟันดาบออกอีกครั้ง

แสงเงินวาววับส่องประกาย เสียงโลหะกระทบกันดังกังวาน ดาบเหล็กเจ็ดเล่มหักกลางเป็นสองท่อน

เจ้าหน้าที่หลายคนเซถลาถอยหลัง กุมข้อมือด้วยความหวาดกลัว แรงอันมหาศาลที่ส่งผ่านมาจากด้ามดาบนั้นเกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้

"อ๊ะ... อ๊ะ... ปกป้องใต้เท้า..."

จางต้าหู่รู้ดีว่าคู่ต่อสู้ไม่ธรรมดา แต่ไม่คิดว่าจะน่ากลัวถึงขนาดนี้ เสียงของเขาแหลมสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาร้องโหยหวนไปพร้อมกับถอยกรูดไปทางด้านหลัง

เฉินจี้ไม่ได้ไล่ตามต่อ แต่กลับเดินช้าๆ ไปหยุดตรงหน้าคนสุดท้ายด้วยใบหน้าเย็นชา

เสินอี้ยืนขึ้น คิ้วเขาขมวดม่น พูดเสียงเบาว่า "วางดาบลงก่อน"

"กล้าทำต้องกล้ารับ เจ้าอย่ามาขอร้อง" เฉินจี้ส่ายหน้า มือที่ถือด้ามดาบยิ่งกุมแน่นขึ้น

นิสัยคนยากเปลี่ยน เสือทำตัวเป็นแมว มันก็ยังคงเป็นเสือ

สุนัขก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะกินอาจม

รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา เสียงของเขาแหบพร่าเหมือนเสียงปีศาจร้ายที่เร่งเอาชีวิต “ท่านใต้เท้าเสิน ชาติหน้าโปรดระวังตัวด้วยนะ”

เมื่อเสียงของเขาเงียบลง แสงสีเงินก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

 

ดาบยาวเย็นยะเยือกถูกยกขึ้นสูง ฟาดลงอย่างรุนแรง ผู้คนรอบข้างต่างหวาดกลัวจนแทบหายใจไม่ออก

“พูดจาโอ้อวดซะจริง”

เสินอี้เลิกคิ้วขึ้น ในที่สุดมือของเขาก็วางบนดาบประจำกาย แต่ไม่ได้ชักดาบออก เพียงแค่จับฝักดาบไว้เฉยๆ

จากนั้นก็ฟาดฟันลงอย่างเบามือ

ฝักดาบสีดำสนิทนั้นหลบหลีกแสงสีเงินได้อย่างชาญฉลาด ตกลงบนไหล่ของเฉินจี้ก่อนที่ดาบจะฟาดลง

ในเสี้ยววินาทีต่อมา ดวงตาของเฉินจี้เบิกกว้าง สมองของเขาว่างเปล่า ราวกับว่าเขาเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากจะเข้าใจ

ร่างกายของเขาทรุดลงอย่างกะทันหัน เข่าของเขาโค้งงอ ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด

ดาบหลุดจากมือ เขาล้มลงคุกเข่าข้างเดียว หายใจไม่สะดวก แขนทั้งสองข้างยึดพื้นอย่างแนบแน่น เส้นเลือดที่คอปูดโปน เขาพยายามใช้แรงทั้งหมด แต่ก็ขยับตัวไม่ได้

สาเหตุของเรื่องนี้มาจากฝักดาบที่กดทับอยู่บนบ่าของเขา

 

เฉินจี้จ้องมองรองเท้าบู๊ตตรงหน้า แอบมองขึ้นไป

ในสายตาของเขา เสินอี้ยังคงมีท่าทางสงบนิ่ง เสียงของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ "ข้าบอกแล้วไง ให้วางดาบลงก่อน"