บทที่ 6 งานวัด 

บทที่ 6 งานวัด

ตึงงง!

เสียงสุดท้ายดังขึ้นเมื่อค้อนในมือของนักเล่าเรื่องวางลง

โรงน้ำชาซูจี ส่งเสียงโห่วร้องด้วยความชอบใจ

คดีนี้มีจุดพลิกผันมากมายจนทำให้ผู้ฟังติดใจ

ในทางกลับกันมีโต๊ะตรงมุมติดกับราวบันได โดยมีแขกนั่งอยู่คนเดียว ดูสงบไม่เข้ากับสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดัง

ชายคนนี้สวมเสื้อคลุมยาวสีขาวเรียบๆ คาดผ้าคาดเอวผ้าสีดำน้ำเงิน ผิวบอบบาง อ่อนโยน ใบหน้าแเดงระเรื่อทำให้เขาดูเหมือนชายหนุ่มจากตระกูลที่ร่ำรวย

เขามีผมสั้นและดูเหมือนพระภิกษุ

พระภิกษุก็ไม่ใช่ นักปราชญ์ก็ไม่ใช่

ขณะที่พวกเขากำลังจิบชาหมิงเฉียนในมือและฟังเรื่องราวอย่างตั้งใจ

บริกรโรงน้ำชาก็เดินไปหาคุณชายผู้นั้นพร้อมกาน้ำชาก็พูดขึ้นมาอย่างอิจฉา: "คุณชายจินอัน พระเอกของวันนี้คือคุณชายนะ"

นักเล่าเรื่องพูดถึงคุณชายจินอัน: "เขาสูง 8 จั้ง กว้าง 8 จั้ง และมีร่างกายที่สง่างาม นี้คือกระบองทองแดงแปดเหลี่ยมที่มีคราบเลือดเปียกอยู่ในมือ"

“ฉันเป็นคน ไม่ใช่ผู้ก่อตั้ง!”

เทพเจ้ามีความสูง 8 จั้งและกว้าง 8 จั้ง ในที่สุดจินอันก็ความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับข่าวลือพื้นบ้านที่ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

บริกรยังคงเยินยอเขา: "ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะความกล้าหาญของท่านหรอกหรือคุณชายจินอัน ดังนั้นจึงสมเหตุสมผลแล้วที่ผู้คนจะเผยแพร่เรื่องราวเกี่ยวกับท่านมากขึ้นเรื่อยๆ ราวปาฏิหาริย์”

“ท่านโด่งดังไปทั่วมณฑลฉางนี้แล้วขอรับ”

“ข้าได้ยินมาว่ามีบุตรสาวและสตรีผู้มั่งคั่งหลายคนของทางการชอบพอท่านมากคุณชายจินอัน พวกเขาส่งคนรับใช้ไปทั่วเพื่อสอบถามเกี่ยวกับท่าน โดยหวังว่าจะเชิญท่านเพลิดเพลินกับเทศกาลเชงเม้งในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ซึ่งเป็นงานเทศกาลเชงเม้งที่มีชีวิตชีวาที่สุดแห่งปีของเทศมณฑลฉาง”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จินอันก็เริ่มสนใจ

แน่นอนว่าเขาไม่สนใจลูกสาวหรือสุภาพสตรีที่มีฐานะร่ำรวย ผิวขาว งดงาม และนิสัยดีจากตระกูลทางการที่โลภในร่างกายของเขา

แต่เขาสนใจงานวัดที่มีชีวิตชีวาที่สุดแห่งปีของเทศมณฑลนฉาง

นี่เป็นงานฉลองยุคโบราณครั้งแรกที่เขาได้พบหลังจากการเดินทางมายังโลกนี้

มันจะต้องมีชีวิตชีวามากอย่างแน่นอน

ทุกสิ่งต้องมีสักขีพยานจึงจะเห็นโอกาสอันยิ่งใหญ่

เขาชื่นชอบการเดินทาง ชมทิวทัศน์ และสถานที่ที่น่าสนใจต่างๆ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เดินทางจากทางใต้ไปยังภูเขาคุนหลุนเพื่อท่องเที่ยวคนเดียว

จินอันถามบริกรเด็กหนุ่มโรงน้ำชาว่า "งานวัดนี้มีชื่อเสียงในเทศมณฑลฉางงั้นเหรอ"

บริการเด็กหนุ่มโรงน้ำชาเติมชาเมล็ดขี้เหล็กให้จินอันแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ: "เมื่อพูดถึงงานวัดของเทศมณฑลฉางของเรา มันมีชื่อเสียงโด่งดังไปหลายร้อยลี้ ทั้งชายหนุ่ม บุรุษที่มีความสามารถ และสตรีงดงามมากมายทั่วโลก มาแต่ไกลเพื่อมาร่วมงานวัด”

เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในท้องถิ่นหรือฤดูกาลเปลี่ยนไปในช่วงเทศกาลเชงเม้ง ในช่วงเวลานี้ จินอัน รู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยเพราะธาตุไฟไม่เพียงพอ เขาจึงหลงไหล การดื่มชาเมล็ดขี้เหล็กในโรงน้ำชา

ชาเมล็ดขี้เหล็กมีฤทธิ์ขับลม บำรุงตับ บำรุงสายตา ทำให้ลำไส้ชุ่มชื้นและเป็นยาระบาย

ทันทีที่บริกรเด็กหนุ่มโรงน้ำชาพูดคุยเกี่ยวกับงานวัดเทศกาลเชงเม้ง เขายังคงแนะนำอย่างภาคภูมิใจ: "เมื่อพูดถึงเทศมณฑลฉางของเรา ยังมีต้นไม้อายุพันปีซึ่งเป็นต้นหลิวเงินด้วย ขอรับ"

“ไม่มีใครรู้อายุที่แน่นอนของต้นไม้ต้นนี้ มันแก่กว่าปู่ของปู่ของข้า และลำต้นของมันหนากว่าชายร่างใหญ่ห้าหรือหกคนโอบกอดกัน มีบันทึกอยู่ในพงศาวดารของมณฑลว่าเป็นต้นไม้อายุกว่าพันปี มันเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ในเทศมณฑลฉาง”

“ต้นหลิวเงินอายุพันปีนี้มีกิ่งก้านสาขาและใบเขียวชอุ่ม และร่มเงาสีเขียวปกคลุมท้องฟ้าเหมือนร่มแห่งสมบัติ ต้นสูงตั้งตรง ผลของมันมีรูปร่างสวยงามและแปลกตาเหมือนพวงเหรียญทองแดง  จึงเรียกอีกอย่างว่า ต้นเงินทองแดง หรือ ต้นเงิน มีชื่อเสียงโด่งดังไปไกล ผลเหรียญทองแดงจะมีตั้งแต่เดือนกันยายนถึงเมษายนของปีถัดไป จะห้อยบนต้นไม้พลิ้วไหวตามสายลมมีเอกลักษณ์เมื่อมองดูจากระยะไกล มันดูเหมือนท้องฟ้าเต็มไปด้วยเหรียญทองแดงที่เปล่งประกาย ดังนั้นจึงดึงดูดผู้มีความสามารถและสตรีงดงามๆ มากมาย ให้มาที่เทศมณฑลฉางเพื่อเข้าร่วมในงานวัดเทศกาลเชงเม้ง”

“เฉพาะในวันที่มีเทศกาลเชงเม้งเท่านั้น วัดหม่านโหมวจะเปิดให้ผู้คนทั่วไปเข้าชมได้ เพื่อให้นักท่องเที่ยวได้ชมต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์  และเพื่อปกป้องต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ จึงมักจะปิดไม่ให้บุคคลทั่วไปเข้าชมในวันธรรมดา”

หลังจากฟังการแนะนำของบริกรเด็กหนุ่มโรงน้ำชา จู่ๆ จินอันก็เริ่มสนใจมากขึ้น

“เอาหล่ะ ขอบคุณที่บอกนะ”

“ข้าต้องเห็นต้นไม้เงินวิเศษเช่นนี้ในเทศการเชงเม้งในอีกหนึ่งเดือนอย่างแน่นอน”

จินอันยิ้มและให้รางวัลแก่บริกรเด็กหนุ่มด้วยเหรียญทองแดงสองสามเหรียญ ซึ่งทำให้เด็กหนุ่มยิ้มแย้มแจ่มใสในทันที

หลังจากที่บริกรเด็กหนุ่มโรงน้ำชาได้รางวัลไป เขาก็ดูใส่ใจมากขึ้น: "เมื่อพูดถึงต้นหลิวเงินอายุพันปีต้นนี้ ยังมีตำนานอีกด้วย ว่ากันว่าคนที่ได้เห็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จะดึงดูดเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งมาที่บ้านและสมบัติล้ำค่ามากมาย"

“เรื่องนี้เริ่มลึกลับมากขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ทุก ๆ ปี มีรายงานว่ามีคนร่ำรวยได้ในชั่วข้ามคืน ข้าได้ยินจากผู้เฒ่าในครอบครัวของข้า ว่าต้นเงินอายุพันปีนี้ไม่เคยเกิดเรื่องน่าอัศจรรย์ขนาดนี้มาก่อน มันเป็นเพียงต้นไม้อายุมากแค่ต้นไม้เก่าแก่ที่ใหญ่กว่าปกติ  แต่เมื่อสิบปีก่อนในคืนหนึ่งผลเหรียญทองแดงของต้นหลิวกลายเป็นเหรียญทองแดงจริงๆ ราวปาฏิหาริย์ในชั่วข้ามคืน คำกล่าวที่ว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สามารถดึงดูดเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งมาที่บ้านแล้วสมบัติล้ำค่ามากมายก็เริ่มแพร่กระจายอย่างช้าๆ ในเมืองฉาง”

“งานเทศกาลเชงเม้งทุกๆ งานในช่วงสิบปีที่ผ่านมาได้ดึงดูดนักท่องเที่ยวจากที่อื่นๆ ให้เข้าร่วมงานวัดมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกปี คนเหล่านี้ล้วนมาพร้อมกับความฝันที่จะได้ร่ำรวย โดยเฉพาะพ่อค้าผู้มั่งคั่ง”

“งานจัดขึ้นปีละครั้งเท่านั้น คุณชายจินอัน อย่าพลาดโอกาสนี้ล่ะ”

บริกรเด็กหนุ่มโรงน้ำชาเริ่มตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ งานวัดพื้นบ้านกลายเป็นเรื่องราวที่แปลกและน่าสนใจ

"งั้นเจ้าก็รวยแล้วสิ?" จินอันถาม

บริกรเด็กหนุ่มร้านน้ำชายิ้มแล้วพูดว่า "ไม่หรอกขอรับ"

จินอันยิ้มเวยความเข้าใจ

ข่าวลือพื้นบ้านก็ไม่สามารถหนีจากกฎแห่งความอร่อยที่แท้จริงสินะ:

"ข้าได้ยินมา..."

"ข้าได้ยินมา..."

"ดูเหมือนว่า..."

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของบริกรเด็กหนุ่มโรงน้ำชาที่หันหน้าหนีพร้อมกับกาน้ำชาในมือ สายตาของ จินอัน ก็เต็มไปด้วยความสนใจ

ค่ำคืนแห่งปาฏิหาริย์?

ผลเหรียญทองแดงกลายเป็นเหรียญทองแดงจริงๆ ในชั่วข้ามคืนงั้นเหรอ?

หมายความว่าต้นไม้อายุพันปีกลายพันธุ์ทางพันธุกรรมหรือเปล่า?

ผู้คนรู้แค่ว่าสัตว์สามารถกลายพันธุ์ทางพันธุกรรมได้ และสัตว์ที่พบบ่อยที่สุดได้แก่ สุนัขจิ้งจอกเผือก ลิงเผือก วัวเผือก ฯลฯ

แต่พืชก็มีชีวิตเช่นกัน

พืชมีจิตวิญญาณในการหายใจเข้า หายใจออกของอากาศของสวรรค์และโลกเช่นเดียวกับมนุษย์

พืชก็ป่วยได้

ต้นไม้อายุพันปีที่กลายพันธุ์ทางพันธุกรรมเหรอ?

ผลเหรียญทองแดงงั้นเหรอ?

จินอันเริ่มสนใจ

...

เป็นเวลาสองวันแล้วตั้งแต่จินอันมาถึงเทศมณฑลฉาง

วันนั้นเขาลงมาจากภูเขาหลังจากฝังนักพรตลัทธิเต๋าไว้ใต้ต้นสนเก่าแก่ แล้วเขาก็ประหลาดใจมาก ที่ได้พบกับบัณฑิต คนขับรถม้าบนถนนสายหลักที่กำลังจะเดินทางมายังเทศมณฑลฉาง เนื่องจากถนนเป็นโคลนและขับลำบากหลังฝนตก เขาจึงวางแผนจะพักที่หมู่บ้านใกล้เคียงหนึ่งคืน แต่บังเอิญเจอคดีฆาตกรรมโดยไม่คาดคิด

หลังจากที่เขาคลี่คลายคดีแล้ว เขาก็ได้รับการสนับสนุนจากผู้พิพากษามณฑลเทศฉางและเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงใน เขายังขอให้ตระกูลและนายทหารผู้มั่งคั่งที่เข้าร่วมงานเลี้ยงยกเงินรางวัลสามร้อยตำลึงให้เขา จินอัน ตระหนักได้ทันทีว่า ผู้พิพากษาของเทศมณฑลจางคนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ที่ดีที่ไม่เอาเปรียบประชาชน มีความยุติธรรมและชอบธรรม ไม่รับเงินใต้โต๊ะ

โลกนี้ค่าครองชีพถูก

ไม่มีการกดดันด้านที่อยู่อาศัยมากนัก และไม่มีผู้ลี้ภัยจากสงคราม ประชาชนมีเงินมากมาย ดังนั้น อัตราเงินเฟ้อจึงไม่รุนแรง

รางวัลเงินสามร้อยตำลึง

ยุคสมัยใหม่อาจเป็นโบนัส 20,000 ถึง 300,000 หยวน

นับตั้งแต่ได้เจอวัดโกศแตร รู้ชื่อเทคนิคสัมผัสปราณของลัทธิเต๋า จินอันก็ตระหนักว่าโลกใบนี้แตกต่างจากโลกสมัยโบราณในความเข้าใจของเขา เขาจึงละทิ้งชีวิตที่หรูหราและฟุ่มเฟือยจากเสื้อผ้าดีๆ อาหารชั้นเลิศตั้งแต่แรกเริ่ม ใช้ชีวิตอย่างเมามายและเพ้อฝัน มีสาวงามและสาวใช้คอยบนเตียงทุกวัน

เขานั่งอยู่ในโรงน้ำชาแห่งนี้มาสองวันแล้ว

นอกเหนือจากการอ่านหนังสือแล้ว เขายังได้ฟังเรื่องราวแปลกๆ จากสถานที่ต่างๆ และได้เรียนรู้เกี่ยวกับประเพณีและวัฒนธรรมที่นี่

มันยังเป็นแผนที่ทางภูมิศาสตร์คร่าวๆ ของโลกนี้ผ่านการมาและไปของพ่อค้า

ดังนั้นจินอันซึ่งเป็นลูกค้าประจำจึงคุ้นเคยกับเถ้าแก่และบริกรเด็กหนุ่มโรงน้ำชาแห่งนี้

จินอันในตอนแรกคิดว่าเขาได้ย้อนกลับไปในสมัยโบราณ แต่ในช่วงสองวันที่ผ่านมาเขาค้นพบว่าประเพณี วัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของคนที่นี่ไม่สอดคล้องกับราชวงศ์ใดๆ ในประวัติศาสตร์

อาณาจักรคังติ้ง เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับราชวงศ์โบราณนี้มาก่อน

…

เวลาผ่านไป ท้องฟ้ามืดลงรื่อยๆ

ตกกลางคืน

ทหารที่ประตูเมืองเริ่มเตรียมปิดประตูเมืองไม่ให้ใครเข้าออกเมืองอีกต่อไป

ที่ทำการเทศมณฑลฉางไม่สงบหลังจากค่ำวันนี้ แต่จริงๆ แล้วมีชีวิตชีวามาก คดีสำคัญเรื่องการมีดินปืนไว้ในครอบครองที่เทศมณฑลฉาง คดีนี้ไม่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของอำเภอฉางเล็กๆ อีกต่อไป วันนี้ถึงเวลาที่ผู้บังคับบัญชาจะส่งคนมาสอบถามรายละเอียดเกี่บงกับคดีการมีดินปืนไว้ในครอบครอง

ในเทศมณฑลฉาง ผู้พิพากษาจาง ผู้พิพากษาประจำเทศมณฑล  ข้าราชการและเจ้าหน้าที่ทุกคนต่างรออย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่ทำการของเทศมณฑล งานเลี้ยงได้จัดขึ้นและบริกรเสิร์ฟอาหารมาแล้วสองครั้ง แต่จู่ๆ ก็มีเสียง...

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ เสียงฝีเท้าที่ตื่นตระหนกดังขึ้นเรื่อยๆ ในตอนกลางคืน

“ใต้เท้า ท่านผู้พิพากษา แย่แล้วขอรับ ตายแล้ว ตายแล้ว ขอรับ!”

“หลี่ต้าซาน ผู้มีดินปืนไว้ในครอบครอง ตายแล้วขอรับ การตายของเขาช่างแปลกและน่ากลัวมาก ขอรับ! ท่านควรรีบไปที่ห้องขังแล้วดูเถอะขอรับ ตอนนี้นักโทษในห้องขังส่งเสียงโห่ร้องให้เปลี่ยนห้องขัง มีบางที่สิ่งชั่วร้ายกำลังเกิดขึ้นอยู่ในห้องขัง ขอรับ!”

(จบบท)