บทที่ 300 : อดีต ปัจจุบัน และอนาคต (10)
บทที่ 300 : อดีต ปัจจุบัน และอนาคต (10)
หลังจากข้อความแชทครั้งสุดท้าย การถ่ายทอดสดของวันวินช์ทีวีก็ถูกปิดลงทันที
ฉันยังคงดูสถานการณ์ในสนามรบต่อไป
ปืนใหญ่ที่โจมตีพวกเดียวกันนั้นแย่ยิ่งกว่าใช้งานไม่ได้เสียอีก และเนื่องจากการแฮ็กของยูเน็ต ปืนใหญ่เหล่านี้จึงไม่สามารถควบคุมได้ กองกำลังเสริมถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง และเรือเหาะลำอื่น ๆ ก็ถูกเผาด้วยไฟของนิฮาคุ
“เอ่อ คือว่า...”
ดาวหางสีม่วงพุ่งตกลงมาทางเรา
“อะไร มันคืออามาเกดอนเหรอ?”
มันคือเวทย์มนตร์ระดับสูงที่นักเวทย์ยี่สิบคนใช้งานโดยสละพลังชีวิตของพวกเขาจนหมด
ฉันเคยเห็นมันสองสามครั้งในตอนที่ป็นนายท่าน
“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นค่ะนายท่าน”
ยูเน็ตโบกมือของเธอช้า ๆ
ดาวหางพุ่งชนม่านโปร่งใสหายไปอย่างเป็นธรรมชาติมาก
ต่อไป สายฟ้าของบรูแนคก็พุ่งผ่านท้องฟ้า อุปสรรคการป้องกันและเวทมนตร์มากมายขวางเส้นทางนิฮาคุ แต่เธอสามารถเจาะทะลุไปทีละอันได้และเรือเหาะข้างหน้าก็ถูกทำลายด้วยระเบิด
[นายท่าน ช่องแชทที่ยังไม่ยืนยัน (587) ถูกส่งมา]
[คุณต้องการที่จะเปิดหรือไม่? ]
[ใช่ / ไม่ใช่ (เลือก)]
ฉันไม่สนใจที่จะเปิดมัน
ไม่มีอะไรจะคุยกับคนพวกนั้น
“เกิดอะไรขึ้นกับกองกำลังของผู้บังคับบัญชาของพวกมัน?”
“มูเดนกำลังปราบปรามกองทัพเรือเหาะที่ 1 ค่ะ”
"อืม"
ฉันกอดอก
กิลด์สหพันธ์มีเรือเหาะประมาณ 1,000 ลำ พวกเขาจัดกองกำลังประมาณ 600 ลำไปอีกฝั่งหนึ่งเพื่อโจมตีค่ายหลักของเนลม์ไฮม์ ซึ่งที่นั่นไม่จำเป็นต้องทำการตั้งรับใด ๆ มันเป็นเรื่องธรรมชาติของสงครามอยู่แล้ว
'แต่ยังไงก็ ยินดีต้อนรับสู่ความพ่ายแพ้ตั้งแต่เริ่มต้นล่ะกันนะ'
สิ่งที่เรานำมาที่สนามรบนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าเรือเหาะขนาดเล็กพิเศษ
เราไม่สามารถเสียสละอาวุธหรือเรือเหาะใหม่ล่าสุดเพื่อมาเล่นกับเด็กพวกนี้ได้หรอก
[ 'โรดิก้า' สมาชิกของ 'กิลด์สหพันธ์' ประกาศยอมแพ้สงคราม!]
[คุณต้องการที่จะยอมรับหรือไม่? ]
[ใช่ / ไม่ใช่ (เลือก)]
[ 'คิยู' สมาชิกของ 'กิลด์สหพันธ์' ประกาศยอมแพ้สงคราม]
[สมาชิกของ 'กิลด์สหพันธ์' …]
แต่ข้อความประกาศยอมแพ้สงครามในเวลาต่อมาทั้งหมดนั้นถูกปฏิเสธ
ฉันเอนตัวของฉันลงบนพนักพิง ท้องฟ้าที่แจ่มใสถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยเปลวไฟและแสงระเบิดจากเรือเหาะที่ลุกไหม้
“ไอ้พวกนี้…!”
แสงสว่างปรากฏขึ้นที่มุมสะพาน และมีฮีโร่หลายคนปรากฏตัวขึ้น
ฉันสามารถตรวจสอบได้อย่างรวดเร็ว พวกเขาเป็นบุคคลสำคัญในกิลด์สหพันธ์ สีหน้าของทุกคนดูบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“ถึงแม้จะต้องเสียสละชีวิตของเรา เราก็จะลบพวกแกออกจากโลกนี้!”
อัศวินที่สวมชุดเกราะสีขาวพุ่งเข้ามาหาฉันโดยดาบที่ถืออยู่ในมือนั้นส่องแสงประกายออกมา
ก่อนที่เขาจะก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็ถูกแยกออกเป็นหลายสิบชิ้นและกระจัดกระจายไปในอากาศ
ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังกัดฟันของเธอแน่น
“พวกแก คงไม่เคยลิ้มรสการโจมตีของฉันสินะ!”
“แด่วิญญาณเพื่อนพ้องผู้บริสุทธิ์….”
“รีเจียน”
ชึ้บ!
ยูเน็ตยังไม่ทันเรียกชื่อรีเจียนจบ พวกนั้นก็หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก ฉันหลับตาลงอย่างเย็นชา
“อย่าให้รอดไปแม้แต่คนเดียว”
“ตามที่นายท่านบัญชาครับ”
เรือเหาะที่พยายามจะออกจากพื้นที่ก็กลับสู่ตำแหน่งเดิมราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
แม้แต่ความสามารถในการขับขี่ก็ถูกยูเน็ตพรากไป
'ฉันไม่ปล่อยพวกที่คิดจะโจมตีฉันหนีไปหรอก เพราะฉันไม่ได้เป็นพ่อพระขนาดนั้น'
มาจัดการเรื่องนี้ให้จบแล้วไปอีกฝั่งดีกว่า
สิ่งเหล่านี้คือการที่ขายมโนธรรมของคน ๆ หนึ่งไป
[คุณ……กำลังทำอะไร? ]
ไอเซลมองไปรอบ ๆ ยูเน็ต
มีความกลัวในดวงตาของเธอ
ยูเน็ตยิ้ม
“ถ้าอยากเลื่อนขึ้นจากการเป็นเด็กฝึกงาน จงทำความคุ้นเคยกับมันซะนะ”
[หมายถึงอะไรกันคะ?]
“ชัยชนะไงเล่า”
ฉันวางมือบนแผงควบคุมทางด้านซ้ายของการมองเห็น
มันเป็นเพราะพลังของยูเน็ต หน้าจอของนายท่านปรากฏขึ้น
ฉันเข้าไปที่แท็บฮีโร่และปรับกองทัพเรือเหาะ
เป้าหมายคือฐานทัพของสมาชิกกิลด์สหพันธ์ที่ได้รับการระบุตำแหน่งไว้ล่วงหน้า
ฉันกำลังคิดจะถอนรากถอนโคนมันไม่ให้เหลือแม้แต่หญ้าสักใบเดียว
'เงินหลายสิบล้านวอนจะลอยหายไปภายในไม่กี่นาที คอยดูให้ดีล่ะกันนะ'
แต่แล้วไงล่ะ มันไม่ใช่เงินของฉันสักหน่อย
ฉันสั่งให้เดินขบวนไปข้างหน้า
ถ้าลองคิดดูก็น่าจะมีฮีโร่นับแสนคนเห็นจะได้
แม้ว่าหลังจบศึกพวกเขาคงลำบากกันมาก แต่ก็อาจจะยังมีผู้รอดชีวิต
อย่างไรก็ตาม พวกมันน่าจะสูญเสียพลังการต่อสู้ทั้งหมดไปแล้ว
ในอนาคตคงจะไม่มีการต่อต้านอะไรเกิดขึ้นอีก
'เดี๋ยวนรกที่แท้จริงจะไปหาพวกมันในเร็ว ๆ นี้แหละ'
ฉันลูบคางเบา ๆ
มีบางคนที่ยังไม่ปรากฏตัวจนถึงตอนนี้
เขาเป็นฮีโร่ประเภทที่น่าสนใจเป็นพิเศษในบรรดาฮีโร่ทั้งหมดของกิลด์สหพันธ์
“นายท่านค่ะ พวกเขาอยู่ที่นั่นค่ะ”
ยูเน็ตกระซิบข้างหูฉัน
ฉันพยักหน้า
พวกนั้นสมควรต้องได้รับความสูญเสียให้เท่ากับที่มันมาหาเรื่องเรา
ที่มุมซ้ายของสะพาน มีเงาสีดำสนิทกำลังรวมตัวกัน
เงาที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับพลังงานที่ผิดปกติ และแต่ละเงานั้นก็มีรูปร่างของบุคคลพอให้มองเห็นได้
มีชายและหญิงสามคนรวมกัน โปรไฟล์ของพวกเขาปรากฏในการมองเห็นของฉัน
[เออร์ก้า ดีเซย์ Lv.99]
[ชิโอฮะ เนียตร้า Lv.99]
[นอร์ท???]
ชายชราที่มีรูปลักษณ์แข็งแกร่ง ผู้หญิงที่มีร่างกายที่ดูเหมือนว่าจะระเบิดตลอดเวลา และชายหนุ่มที่มีสีหน้าซีดเซียวเหมือนศพ
ทั้งสามมีรูปลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ที่สามารถจดจำได้เพียงพบแค่พริบตาเดียว
และกัปตันที่มากับเราก็เปิดปากของเขาออกช้า ๆ
"โอ้ คนพวกนั้น…!"
"ใคร?"
“พวกเขาเป็นฮีโร่ที่เป็นผู้นำของกิลด์สหพันธ์! พวกนายก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน เพราะพวกเขาอยู่ในระดับที่แตกต่างจากฮีโร่ทั่วไปเลย!”
“ทำไมถึงพูดเหมือนเป็นพันธมิตร? ทั้งที่นายเป็นศัตรู”
กัปตันคงจะรู้ถึงสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว เขาพูดด้วยสีหน้าว่างเปล่าบนใบหน้า
ผู้หญิงคนนั้นมองกัปตันด้วยท่าทางเย็นชา
“นายท่านเชื่อใจแกมากจึงมอบตำแหน่งนี้ให้ แต่แกกลับมาทรยศนายท่านแบบนี้งั้นเหรอ?”
“ไม่ ฉัน…ไม่ได้!”
ทันใดนั้นเลือดสีดำก็ไหลออกมาจากตา จมูก ปาก และหูของกัปตัน จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นทันที
ร่างกายของเขากระตุกสองสามทีและหยุดเคลื่อนไหว.....เขาตายแล้ว
“ฮิฮิฮิ นั่นมันเหมือนแมลงที่ตายแล้วเลยเนอะ”
สายตาของผู้หญิงคนนั้นหันมาที่ฉัน
“ว้าว นายเป็นผู้ชายที่เจ๋งจริง ๆ พี่ชาย อยากจะพูดคุยกับพวกเขาหน่อยไหม?”
"......"
ชายชราระเบิดเสียงหัวเราะแล้วเดินออกไป
“อ่าฮะ! ยินดีที่ได้รู้จักนักรบแห่งเนลม์ไฮม์ ฉันเออร์ก้า ดีเซย์ ฉันเป็นที่ปรึกษาสภากิลด์สหพันธ์ ยังไงก็ช่วยอ่อนโยนกับฉันด้วยนะ!”
“ฉันชิโอฮะ เนียตร้า ฉันดูแลภาพลักษณ์ทั้งหมดที่กิลด์สหพันธ์”
ชิโอฮะขยิบตาให้ฉัน
ชายหนุ่มหน้าซีดนั้นไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม
“ดูเหมือนว่าพวกเขาคิดว่าพวกเขาเอาชนะพวกเราได้ แต่อย่าเข้าใจผิดนะ นี่เป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ เท่านั้น จุดแข็งของเรามันก็เหมือนกับแมลงตัวเล็กตัวน้อยที่กวนใจพวกนายได้แหละ”
ชิโอฮะเดินออกไป หน้าอกใหญ่ ๆ ของเธอกระเพื่อมตามจังหวะที่เธอเดิน
“ฮิฮิฮิ ฉันเป็นนักเวทย์ที่มีคำสาปเจ็ดประการและเป็นร่างอวตารแห่งความเป็นอมตะ นักเวทย์อมตะผู้สมบูรณ์แบบที่จะทำให้พวกนายตายอย่างน่าเศร้าแต่งดงาม…”
เปรี้ยง!
จู่ ๆ ก็มีสายฟ้าพุ่งออกมา และร่างกายส่วนบนของชิโอฮะก็หายไปทันที
ร่างกายของเธอซึ่งมีเพียงส่วนล่างของร่างกายกระตุกและล้มลงไปด้านข้าง
“อุ๊ย ฉันเผลอยิงออกไปแบบไม่ได้ตั้งใจอ่ะ” นิฮาคุกลับมาแล้วและยิ้มอย่างเขินอาย
เออร์ก้ายิ้มอย่างใจเย็น
"ไม่ต้องกังวลเด็กน้อย เธอไม่ตายง่าย ๆ แบบนี้หรอก เอาล่ะ ๆ ชิโอฮะเรามีแขกรออยู่ รีบลุกขึ้นเถอะ”
"......"
กึก กึก
ร่างที่มีแต่เรียวขาที่สวยงามของเธอกระตุกขึ้นยืนแล้วเดินกะโผลกกะเผลกไปซ้ายทีขวาที
และจากนั้นมันก็ล้มลงและไม่เคลื่อนไหวอะไรอีกเลย
“…ทำไมเธอถึงยังไม่กลับมาอีกละ?”