บทที่ 20 สังหารราชาปีศาจสุนัขขนเหลือง

บทที่ 20 สังหารราชาปีศาจสุนัขขนเหลือง

หมัดทะยานไล่เมฆาที่บรรลุขั้นสมบูรณ์แบบ

ด้วยการสนับสนุนจากขอบเขตเริ่มต้นขั้นห้าจุดเฉียว หมัดของเสิ่นอี้ถูกปกคลุมด้วยแก่นแท้แห่งสวรรค์และปฐพี หมัดแต่ละหมัดเหมือนจะบดขยี้เนื้อหนังและเครื่องในของปีศาจจิ้งจอกจนสิ้นซาก

"มาเลย! มาอีก!"

ราชาปีศาจสุนัขขนเหลืองกัดฟัน เมื่อร่างกายค่อยๆ หดลง  ปราณชั่วร้ายสีแดงสดก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ปกคลุมพื้นที่กว้างถึงสิบจ้าง(30เมตร)

ไม่ว่าสิ่งใดก็หนีไม่พ้นชะตากรรมที่จะถูกกัดกร่อน

นี่ก็คือสาเหตุที่มันไม่ร่ายมนตร์ชั่วร้ายนี้ก่อนหน้านี้

ภายใต้หมอกสีแดง สิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะตายหมด

มีเพียงผู้ฝึกยุทธที่อยู่ขอบเขตเริ่มต้นเท่านั้น ที่สามารถใช้แก่นแท้แห่งสวรรค์และปฐพีเพื่อต้านทานได้ชั่วขณะ

ในสถานการณ์เช่นนี้ สิ่งที่เปรียบเทียบกันก็คือใครมีการสะสมแก่นแท้ได้มากกว่ากัน

ในตอนที่เสินอี้ฟันดาบ ราชาปีศาจสุนัขก็ดูออกแล้วว่าอีกฝ่ายอยู่ในระดับไหน ถึงแม้จะแปลกใจ  แต่มันก็ไม่เชื่อว่าพื้นฐานของอีกฝ่ายจะหนาแน่นกว่าเลือดเนื้อที่ตัวเองสะสมมาตลอดร้อยปี

จนกระทั่งเสินอี้ชกหมัดเป็นสิบครั้ง แต่แรงกระแทกก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนลง

เขาหายใจอย่างสม่ำเสมอ หมอกสีขาวที่เกาะอยู่บนร่างกายของเขาดูบางเบา  ราวกับว่าจะถูกปราณชั่วร้ายสีแดงสดกัดกร่อนในวินาทีถัดไป แต่เขากลับมีพลังที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

ลูกตาของราชาปีศาจสุนัขหดลง ในที่สุดก็มีร่องรอยของความลังเลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมัน

มันดูเหมือนมันจะคาดเดาอะไรบางอย่างผิดไป

"เจ้า…"

หมัดเสินอี้ทะลุขนสีเหลืองทอง ราวกับเจาะลูกโป่งที่ว่างเปล่า

ใต้ชั้นผิวหนังที่ซ้อนทับกัน เลือดเนื้อของราชาปีศาจสุนัขเริ่มว่างเปล่า จนมันเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก

"ไว้ชีวิตข้า!"  ราชาปีศาจสุนัขขนเหลืองตกใจกลัวขึ้นมาในที่สุด

เสินอี้ค่อยๆ  ดึงหมัดออกจากอวัยวะภายในที่แตกสลาย เขาจับด้ามดาบอีกครั้ง  ดึงใบดาบออกจากรอยต่อของกระดูก แล้วฟันลงอย่างเฉียบขาด!

[สังหารปีศาจสุนัขในช่วงขั้นแรกของขอบเขตเริ่มต้น อายุขัยรวม 575 ปี  เหลือ 180 ปี  ดูดซับเสร็จสิ้น]

หมอกสีแดงฉานทั่วท้องฟ้าสูญเสียศูนย์กลาง มันกลายเป็นสายหมอกที่ล่องลอยอยู่จางๆ

ชาวบ้านนั่งยองๆ อยู่ไกลๆ ดวงตาที่ขุ่นมัวมีอารมณ์ปรากฏขึ้นครั้งแรก นั่นคือความกังวลที่แทบจะมองไม่เห็น

ทันใดนั้น พวกเขาก็เห็นชายหนุ่มเดินออกมาจากหมอก นิ้วทั้งห้าที่ยาวและแข็งแรงสอดดาบยาวกลับเข้าฝัก

ใต้เส้นผมที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าของเขามีความอ่อนเพลีย การหายใจของเขาก็ไม่สม่ำเสมอเหมือนตอนที่มา สีหน้าดูร้อนรนเล็กน้อย แต่ร่างกายของเขายังคงตั้งตรง

ด้านหลังเขา ร่างที่สูงใหญ่แต่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ล้มลงราวกับเสาธง!

....

บนถนนจากเมืองไป๋อวิ๋นไปยังหมู่บ้านวัดหลิวลี้

เฉินจี้กำคอลาตัวเก่า เขารู้สึกร้อนใจ

แม้ว่าหลิวเตียนลี่จะไม่ใช่เจ้าหน้าที่อย่างเป็นทางการ แต่ด้วยคำพูดเพียงคำเดียว  เจ้าหน้าที่ในแผนกมือปราบไม่มีใครกล้าขัดขืน

เฉินจี้รีบกลับบ้านจัดการน้องสาว และตัดสินใจมาคนเดียวเพื่อดูเหตุการณ์

เขามองลาตัวเก่าที่เดินอย่างสบายใจ เฉินจี้กัดฟันตบไปที่ลา แล้วลงจากหลังมัน และใช้ทักษะตัวเบาที่ไม่ค่อยคล่องแคล่วนัก มุ่งไปข้างหน้า

 

ไม่นานนัก  กลิ่นคาวเลือดก็ลอยมาแตะจมูก

เฉินจี้หน้าซีดเผือด เผลอกำฝักดาบแน่น ราวกับเดาอะไรบางอย่างได้ ขาที่เดินอยู่ก็สั่นระริก

หัวใจถูกปกคลุมไปด้วยความหวาดกลัว ภาพในจินตนาการของเขามีแต่ภาพศพเกลื่อนกลาด

เขากัดฟัน รีบวิ่งเข้าหมู่บ้าน

"..."

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีสายควันไฟปรากฏขึ้น

ชาวบ้านสองคนเดินผ่านคันนา หยุดฝีเท้าเล็กน้อยเมื่อพวกเขาเห็นเฉินจี้ หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ยิ้มออกมาอย่างอึดอัด

เฉินจี้เคยชินกับการยิ้มตอบ แต่ริมฝีปากของเขาแข็งทื่อ ยิ้มไม่ออก

เขามองจ้องไปที่สิ่งของที่ชาวบ้านสองคนถืออยู่ นั่นคือขาใหญ่หนาที่ปกคลุมไปด้วยขน ขนถูกก้อนเลือดเกาะติด เห็นได้ชัดว่าตายมานานแล้ว

"ท่านมือปราบพูดว่า ให้พวกข้ากินตามสบาย ถ้ากินไม่หมดก็ใส่รถเข็นให้ด้วยน่ะ”

ชาวบ้านกลืนน้ำลาย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินจี้ก็เงียบลง

ท่านมือปราบ?  ยังจะมีใครอีก! ทั้งเมืองไป่อวิ๋น ตอนนี้มีเพียงเสินอี้เท่านั้นที่กล้าเหยียบย่างมาที่นี่

แต่มันเกิดอะไรขึ้น?

เฉินจี้รู้สึกสับสน เขาพยักหน้าเป็นการทักทาย แล้วเดินผ่านทั้งสองคนไป

ในไม่ช้า เงาหลังที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า

ไม่มีการต่อสู้ที่โหดเหี้ยมอย่างที่เขาจินตนาการไว้

เสินอี้ถูกล้อมรอบด้วยเด็กหนุ่มครึ่งโหล กำลังนั่งอยู่บนคันนา เด็กๆ กำลังลูบฝักดาบของเขาอย่างระมัดระวัง

ศพของปีศาจหลายสิบตัวถูกชาวบ้านรื้อออกจากทุ่งโคลน เหมือนกำลังขุดรากบัว บางครั้งก็ยกแขนขึ้นมาเช็ดเหงื่อ ใบหน้าปรากฏไปด้วยรอยยิ้ม

ความโหดร้ายและความสงบสุข มันคือสองฉากที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ดันกลายเป็นส่วนผสมที่ลงตัว กลายเป็นภาพที่แปลกประหลาด

เฉินจี้ตัวแข็งค้าง ไม่รู้ว่าตัวเองเดินไปข้างๆ  อีกฝ่ายได้อย่างไร?

เขาพูดตะกุกตะกักว่า "ปีศาจล่ะ?"

เสินอี้เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ราวกับไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะมา "ข้าจัดการหมดแล้ว”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ เฉินจี้รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

ราวกับว่าตอนที่เขาถามเรื่องปีศาจวานร ใต้เท้าเสินก็ตอบแบบนี้

เขายื่นนิ้วออกไป ชี้ไปที่พื้นดินสีแดงเข้มไม่ไกลนัก ดมกลิ่นเหม็นที่โชยมา กลั้นอาเจียน "ท่านเรียกแบบนี้ว่า... จัดการ?"

ที่นี่เป็นชานเมืองทางตะวันตก ออกไปก็คือเขตอิทธิพลของราชาปีศาจสุนัขขนเหลือง

แต่อีกฝ่ายอยู่ที่นี่ สังหารปีศาจสุนัขทั้งหมด แต่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสดงว่าเหลือเพียงสองทาง นั่นคือราชาปีศาจสุนัขหนีไปได้ หรือไม่ก็ตายที่นี่เช่นกัน!

แม้ว่าความเป็นไปได้ของทางที่สองจะน้อยมาก แต่เมื่อเทียบกับความตลกขบขันของทางเลือกแรก เฉินจี้ก็ทำได้เพียงพูดกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่านี่คือความจริง

สองสามวันก่อน อีกฝ่ายยังเป็นคนเลวทรามชั่วช้าอยู่เลย...

เมื่อลงมือ เขาก็กวาดล้างราชาปีศาจสุนัขและลูกๆ ของมันทั้งหมด พูดถึงคำว่าอดทน เขาต้องเรียกอีกฝ่ายว่าบรรพบุรุษจริงๆ

"ไปเก็บศพให้เรียบร้อย ถึงเวลากลับกันแล้ว"

พอดีเลย มีคนมาช่วย ทำให้ไม่ต้องเสียเปล่า...

เด็กหนุ่มครึ่งโหลยื่นมือออกมา เด็กๆ เช็ดรอยนิ้วมือบนฝักดาบด้วยเสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย แล้ววางไว้บนฝ่ามือของเขา เผยให้เห็นฟันที่หายไป "ท่านมือปราบ ขอให้เดินทางปลอดภัย!"

เขาผุกดาบเข้าที่เอว ลุกขึ้นยืนช้าๆ อ่านแผงข้อมูลตรงหน้า

[อายุขัยปีศาจที่เหลือ: 672 ปี]

ปีศาจสุนัขที่แข็งแกร่งสิบสองตัว รวมกับราชาปีศาจสุนัขอีก 180 กว่าปี ตอนนี้อายุขัยปีศาจสะสมของเสินอี้มีมากมายจนน่ากลัว

นอกจากนี้ยังมีกำไรที่คาดไม่ถึงด้วย

ในตอนที่เขาต่อยเครื่องในของราชาปีศาจสุนัข เสิ่นอี้ก็พบว่าในร่างกายของอีกฝ่ายมีอวัยวะภายในที่ไม่รู้จักขนาดเท่าไข่ไก่

ลูกบอลเนื้อนั้นแข็งแกร่งกว่าเครื่องในอื่นๆ มาก แม้จะอยู่ภายใต้แรงกระแทกที่รุนแรง แต่มันก็ยังมีออร่าที่เหมือนสิ่งมีชีวิต

ที่สำคัญที่สุดคือ มันมีกลิ่นอายที่เสินอี้โหยหาหลังจากก้าวเข้าสู่ขอบเขตเริ่มต้น

เขาจึงฉีกมันออกมา แล้วห่อด้วยผ้าดิบ

นี่เป็นครั้งแรกที่เสินอี้ได้ต่อสู้กับปีศาจทรงพลังที่แท้จริง

ปีศาจสุนัขที่ฉลาดเหล่านั้น แม้จะอยู่ได้หนึ่งหรือสองร้อยปี แต่โดยเนื้อแท้นั้นไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ทั่วไปเลย

ส่วนราชาปีศาจสุนัขขนเหลืองนั้นต่างออกไป ทหารและมือปราบแทบไม่มีวิธีรับมือปราณชั่วร้ายสีแดงสดที่แผ่ขยายไปทั่ว แค่สัมผัสเข้าก็ตาย แม้จะยืนระยะห่างและใช้ธนูยิง มันก็ยังยากที่จะเจาะร่างกายของมัน

หากต้องการสร้างความเสียหายที่รุนแรงอย่างแท้จริง  อย่างน้อยต้องใช้หน้าไม้ขนาดใหญ่

แต่อย่าลืมว่า แม้มันจะดูอ้วน แต่ราชาปีศาจสุนัขก็เคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก ระยะสิบวา มันย่นระยะถึงเพียงสามสี่ก้าวเท่านั้น

และสิ่งมีชีวิตที่แทบจะไร้เทียมทานสำหรับมนุษย์เช่นนี้

มันกลับมีฐานบ่มเพาะเพียงขั้นแรกขอบเขตเริ่มต้นเท่านั้น!