ภายใต้การคุกคามของใบดาบ หญิงสาวผู้นี้ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้างามประณีตและเต็มไปด้วยความกล้าหาญ สีหน้าที่สกปรกเต็มไปด้วยความโกรธ ปากถูกมัดด้วยผ้า เสียงอู้อี้ฟังดูไม่เหมือนคำพูดดีๆ

ชุดยาวสีขาวดั้งเดิมของนาง ตอนดูไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้วในตอนนี้

มือทั้งสองข้างถูกมัดด้วยเชือกป่านไว้ด้านหลัง

จากหน้าผากที่แดงก่ำของนาง แสดงว่าเมื่อกี้นางน่าจะใช้ศีรษะโขกกับแผ่นเตียง

เมื่อเห็นใบหน้าที่สวยงามของหญิงสาวคนนี้ สีหน้าของเสินอี้ก็เริ่มเปลี่ยนแปลง จากความสงสัยเป็นความโกรธ และสุดท้ายก็ต้องหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์

แม่งเอ๊ย...รางเก่าบัดซบ เจ้ายังทิ้งปัญหาไว้ให้ข้าอีกสักเท่าไหร่กัน!

ไม่มีประโยชน์ที่จะโต้เถียงกับคนตาย เสินอี้ก้มหน้าลงอย่างช่วยไม่ได้ ดึงผ้าปิดปากหญิงสาวออก

"ไอ้สารเลว! ไอ้คนทรยศ! ไอ้ลูกเต้าอย่างเจ้าจะไม่มีวันได้ตายดี!"

"รีบปล่อยข้า เร็วเข้า! ไม่เช่นนั้นข้าจะรายงานเจ้า! ข้าจะสับหัวสุนัขอย่างเจ้าเป็นพันชิ้น! เจ้ามัน..."

แสงสีเงินวูบผ่าน

เสินอี้เก็บดาบ หญิงสาวมองเชือกที่ถูกตัดออก อ้าปากค้าง ดูเหมือนยังไม่จุใจ แต่ไม่รู้จะด่าอะไรต่อ

ข้าถูกปล่อยตัว?

มันไม่เหมือนกับสิ่งที่นางคิดไว้เลย

นางเลียริมฝีปากแห้งๆ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ข้าหิวแล้ว มีอะไรกินไหม?"

เสินอี้มองนางอย่างเฉยเมย ส่ายหน้า "ออกไป"

เขาอยากมีผู้หญิงอยู่เคียงข้าง แต่ไม่ใช่ถูกกิเลสตัณหาบังตา

สถานะของอีกฝ่ายนั้นพิเศษเกินไป พิเศษจนเสินอี้คิดแล้วนอนไม่หลับทั้งคืน

แม้ว่าเมืองไป๋อวิ๋นจะไม่ใช่เมืองที่ร่ำรวย แต่ก็มีพ่อค้าที่มั่งคั่งอยู่หลายคน ตระกูลหลินเป็นหนึ่งในนั้น โดยพวกเขามีเงินทองจากการค้าขายผ้าไหม

แค่เพียงเท่านี้ก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

แม้ว่าบุตรสาวคนเดียวของตระกูลหลินจะได้รับการโปรดปรานเป็นพิเศษ แต่นางก็ไม่มีความหมายอะไรต่อหน้าจวนเจ้าเมือง

พิเศษ มันอยู่ตรงที่คำว่า "พิเศษ" นี่แหละ

ไม่รู้ว่าผู้นำตระกูลปู่หลินเป็นอะไร เขามีภรรยาและอนุภรรยาหลายคน แต่มีลูกน้อย และเสียชีวิตติดต่อกัน เหลือเพียงบุตรสาวคนนี้เท่านั้น

ด้วยความสิ้นหวัง เขาจึงต้องรับเด็กผู้ชายมาสืบทอดกิจการ

ส่วนบุตรสาวคนนี้ เขาทุ่มเงินมหาศาลส่งไปร่ำเรียนวิชา

สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ นางสำเร็จวิชาจริงๆ... สิ่งแรกที่นางกลับมาทำคือ...ถือกระบี่เพื่อสังหารปีศาจ!

ตอนนี้เอง ร่างเก่าเสินอี้ได้เข้ามาพัวพันในเหตุการณ์นี้

อีกฝ่ายออกจากเมือง ไปต่อสู้กับกลุ่มปีศาจสุนัขจิ้งจอกเพียงลำพัง การที่นางสามารถเอาชีวิตรอดกลับมาได้ ถือว่าไม่ง่ายเลย

สาเหตุที่นางรอดนั้น มาจากความอยากรู้อยากเห็นของปีศาจสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ มันอยากสัมผัสความเจริญรุ่งเรืองของโลกมนุษย์ จึงอยากเล่นบทละครสลับตัว

มันพาหญิงสาวคนนี้มาที่บ้านของเสินอี้ ไม่เพียงแต่เลียนแบบการพูดและการกระทำของนางเท่านั้น แต่ยังเปลี่ยนใบหน้าของตัวเองให้เหมือนกับนางเป๊ะๆ สุดท้ายก็ใช้ให้เสินอี้ส่ง "ตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนความจำเสื่อม" กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลิว เพื่อแก้ปัญหาเรื่องความทรงจำที่หายไป

เสินอี้จัดการเรื่องนี้อย่างราบรื่น และปีศาจสุนัขจิ้งจอกก็พอใจมาก ดังนั้นมันจึงให้รางวัลเป็นหญิงสาวผู้นี้

เพียงแค่ไม่ปรากฏตัวในเขตเมืองไป๋หยุน มันก็ปล่อยให้เขาจัดการนางตามใจชอบ ด้วยเหตุนี้ พลังหญิงสาวจึงถูกผนึกไว้เป็นพิเศษ

“ไม่กี่วันก่อน ยังพอมีข้าวต้มให้กิน แต่ตอนนี้แม้แต่น้ำยังไม่มีให้ เจ้าคิดว่าสองวันนี้ข้าผ่านมันมาได้ยังไง?”

หลินไป๋เว่ยลุกขึ้นนั่งบนขอบเตียงด้วยความอ่อนแรง

เสินอี้ยิ้มมองไปที่นาง “ข้าปล่อยเจ้าแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังไม่ไปอีก?”

ปีศาจสุนัขจิ้งจอกที่สามารถแปลงร่างได้ตามใจชอบ คงไม่ใช่สิ่งที่เขาคนปัจจุบันจะจัดการได้

อีกฝ่ายเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลหลินแล้ว แถมยังไม่ลงมือทำร้ายใคร เสินอี้ก็ไม่อยากทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้นไปอีก

“ด่าสองสามคำแล้วจะหายโมโห? คิดว่าข้าพอใจงั้นเหรอ?”

หลินไป๋เว่ยลูบคลำท้อง เสียงของนางแหบพร่า "ไอ้ปีศาจจิ้งจอกเวรนั่นทิ้งพลังไว้ในตัวข้า ถ้าข้าก้าวออกจากห้องนี้ มันจะมาเชือดข้าภายในครึ่งชั่วยาม"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มุมปากของเสินอี้ก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา "ถ้าอย่างนั้น ถ้าอยู่กับข้า เจ้าจะปลอดภัยมากใช่มั้ย?"

"ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องข้า ข้าจะสู้กับเจ้าจนตัวตาย" หลินไป๋เว่ยจ้องมองเขา สายตาของนางกล้าหาญ "แต่ถ้าเจ้าไม่แตะต้องข้า ข้าก็ต้องได้กินข้าว!"

จากแววตาที่ มุ่งมั่นของหญิงสาว

เสินอี้รู้สึกได้ว่านางหิวจริงๆ

เขาไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ "ฟังนะ ตอนนี้ข้าจะนอน ส่วนเจ้า! แค่อย่าส่งเสียงรบกวนก็พอ ที่เหลืออยากทำอะไรก็ทำ"

เสินอี้พูดจบ เขาก็นอนลงตรงนั้น กอดดาบมาไว้ใต้วงแขน

“……”

สักครู่ต่อมา เสินอี้หันกลับไปมอง

เขาต้องยอมรับว่าหลินไป๋เว่ยนั้นสวยมาก ถึงแม้จะอยู่ในสภาพที่ยับเยิน แต่นางก็เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เขาเคยเห็นมาหลังจากข้ามมิติมา

แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่นางจะปล่อยผมสยายเหมือนผีสาว ทำสีหน้าซีดเผือด แล้วมานั่งข้างๆ เขาแบบนี้ สายตานางที่จ้องมาอย่างเย็นยะเยือกนั้น มันช่างน่าขนลุกจริงๆ...

“เจ้าเป็นอะไร?”

“ทำไม? ข้าไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลย” หลินไป๋เว่ยจ้องมองเขาต่อไป

“ตอนนี้ฉันอยากเอาเจ้ายัดไว้ใต้เตียงจริงๆ” เสินอี้ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง

“เชิญตามสบาย ต้องการมัดข้าอีกไหม?” หลินไป๋เว่ยยื่นมือทั้งสองข้างออกมา

ท่าทางนี้ ทำให้เสินอี้อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ตกลงแล้วใครกันแน่ที่เคยเป็นอันธพาลมาก่อน “เจ้าจะเกาะข้าไปจนถึงเมื่อไหร่?”

“ข้าแค่อยากมีชีวิตอยู่ ข้าต้องกินอาหารเพื่ออยู่รอด” หลินไป๋เว่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสงบ

“ถ้าเจ้าไม่อยากตาย ทำไมเจ้าถึงไปยั่วยุปีศาจสุนัขจิ้งจอก” เสินอี้รู้สึกงง เขาคิดว่านางเป็นลูกคุณหนูที่หุนหันพลันแล่น แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่านางยังมีหัวคิด

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวจึงมองมาด้วยความสงสัย “พวกมันกินคนในเขตเมืองไป๋อวิ๋น แล้วทำไมถึงกลายเป็นข้าที่ไปยั่วยุพวกมัน”

พูดจบ หลินไป๋เว่ยก็เอียงใบหน้าเข้ามาใกล้ ใช้ปลายนิ้วลูบไล้ชายเสื้อของเสินอี้ บริเวณที่เปื้อนเลือดปีศาจ

นางสูดกลิ่นคาวเลือดอย่างสัตว์ป่า ยกศีรษะขึ้นแล้วพูดว่า "แล้วอีกอย่าง เจ้าก็กำลังยั่วยุพวกมันอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

"ข้าไม่ได้โง่เท่าเจ้าหรอก"

เสินอี้ผลักใบหน้าเล็กๆ ของนางออก แล้วถามอย่างเย็นชาว่า "เจ้ามาจากสำนักจริงๆ งั้นเหรอ?"

การที่นางสามารถแยกแยะกลิ่นเลือดปีศาจได้ แสดงว่านางน่าจะมีความสามารถอยู่บ้าง

"ขวานผ่าเขาดอกท้อ ดาบสังหารปีศาจไร้เทียมทาน ฝ่ามือพลิกคลื่นสิบแปดกระบวนท่า..."

“แค่ให้ซาลาเปาสองลูก เจ้าอยากเรียนกี่วิชา?”

เขาเห็นหลินไป๋เว่ยชูสองนิ้วขึ้นเหมือนสั่งอาหาร

มุมปากของเสินอี้กระตุกสองครั้ง “ไปนอนซะ…”

แน่นอนว่า เรื่องดีๆ แบบที่เฉินจี้ควักตำราออกมาให้ง่ายๆ คงเจอน้อยมาก ที่สำคัญ วิชาที่พูดมาคงหลอกลวงแน่นอนอยู่แล้ว

เมื่อเห็นเสินอี้เข้านอนอีกครั้ง หลินไป๋เว่ยก็วางมือลงอย่างช่วยไม่ได้

ชื่อวิชาที่มั่วๆ ขึ้นมา คงหลอกเอาอาหารจากไอ้บ้านี่ไม่ได้

นางจ้องมองไปที่หลังของเสิ่นอี้ จมดิ่งลงสู่ความคิดอย่างลึกซึ้ง

หรือว่าข้าจะอยู่ข้างนอกนานเกินไป เจ้าหน้าที่มือปราบระดับเล็กๆ อย่างเขา แตะธรณีประตูขอบเขตเริ่มต้นได้อย่างไร?

จิ๊..จะลองแต่งเรื่องใหม่ให้ดูน่าเชื่อถือกว่านี้ดีไหม?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด