จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 60 ทะลุผ่านม่านหมอก

หลังจากนั้นไม่นาน เกมก็จบลง

ผู้อาวุโสที่พ่ายแพ้โบกมือ ไม่สนใจอีกต่อไป พึมพำกับตนเองว่า "วันนี้ข้าพเจ้ารู้สึกไม่ค่อยดี วันนี้ข้าพเจ้าจะปล่อยให้ท่านชนะ พรุ่งนี้เราค่อยเล่นเกมอื่น"

ผู้อาวุโสไขวัมือไว้ด้านหลัง หงายฝ่ามือขึ้น ก้าวเท้าสบายๆ กลับไปที่หมู่บ้าน

ผู้อาวุโสที่ยังอยู่มีแก้มสีชมพูและดูมีพลัง หยิบกระดานหมากรุกขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ซูสือโม่ว ยิ้มขณะที่กล่าวว่า "มีชายหนุ่มเพียงไม่กี่คนที่ใจเย็นเช่นเจ้า ไปกันเถอะ ตามข้าพเจ้าไปที่หมู่บ้าน"

"ขอบคุณท่านปู่"

ซูสือโม่วยิ้ม แสดงความขอบคุณและเดินตามผู้อาวุโสเข้าไปในหมู่บ้าน

ระหว่างทาง ซูสือโม่วผ่านชาวบ้านไปหลายคน คนเหล่านี้เหลือบมองอีกฝ่ายก่อนที่จะกลับไปทำสิ่งที่ตนเองกำลังทำอยู่ ไม่พบว่านี่เป็นเรื่องแปลก ดูราวกับว่าจะคุ้นเคยกับสิ่งผิดปกติ

"ที่นี่ไม่มีห้องพิเศษ ชายหนุ่ม นอนที่เพิงไม้ได้ไหม?" ผู้อาวุโสถาม

"ข้าพเจ้าเห็นด้วยกับสิ่งนั้น" ซูสือโม่วยิ้มขณะที่ตอบ

ท้องนภามืดครึ้ม ชาวบ้านส่วนใหญ่ยังไม่หลับนอน ผู้อาวุโสที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วเดินเล่นสบายๆ ในหมู่บ้าน ในขณะที่ผู้หญิงกำลังเย็บปักถักร้อย ซ่อมแซมเสื้อผ้า

คนเหล่านี้เป็นผู้มีชีวิตติดพสุธา เรียบง่าย และสงบสุข

ที่นี่ดูราวกับว่าเป็นดินแดนแห่งสันติภาพและความเจริญรุ่งเรืองที่ซุกซ่อนอยู่ ไม่มีการต่อสู้นองโลหิต ดูราวกับว่าว่าทุกคนมีรอยยิ้มอย่างพึงพอใจบนใบหน้า

ซูสือโม่วนั่งลงที่ทางเข้าโรงไม้ เฝ้าดูภาพนี้อย่างเงียบๆ วางจิตใจให้ว่างเปล่าและความเหนื่อยล้าที่รู้สึกได้ระหว่างการเดินทางดูเหมือนว่าจะเบาลงอย่างมาก

ท้องนภาค่อยๆ มืดลง จันทร์สว่างไสวดาราประปราย

ผู้สูงอายุ หญิงและชายกลับห้องเพื่อพักผ่อนแล้ว ยกเว้นเด็กที่เปี่ยมพลังและร่าเริงที่ยังเล่นอยู่บนถนน ไม่ยอมกลับบ้านไปนอน

ซูสือโม่วลุกขึ้นยืน กลับเข้าโรงไม้แล้วปิดประตูเตรียมเข้านอน

ทันใดนั้น มันก็ได้ยินเสียงเด็กที่สดใสน่ารักออกมาจากภายในหมู่บ้าน

"ผู้คนจะพบร่องรอยของเซียนได้จากที่ใด? มองไปไกลๆ ยังยอดเขาไร้ตัวตน สถานที่นั้นอยู่ลึกเข้าไปในภูเขาที่มีเมฆหนาทึบ"

"หือ?"

ซูสือโม่วเกิดความคิด มันหันตัวกลับ ผลักประตูให้เปิดออกแล้วเดินไปตามเสียงนั้น

ไม่ไกล เป็นเด็กอายุเจ็ดหรือแปดขวบ เด็กยิ้มแล้วกระโดด เคลื่อนที่มายังทิศทางของมัน

ซูสือโม่วคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะเดินไปข้างหน้า นั่งยองๆ แล้วถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าว่า "เด็กน้อย เจ้ากำลังกล่าวอะไรบางอย่างก่อนหน้านี้ เจ้าได้ยินเรื่องนี้มาจากผู้ใด?"

"ผู้ใดกล่าวเรื่องนี้หรือ?"

เด็กเอียงศีรษะของตนไปด้านข้างแล้วกระพริบตา ดูสับสน "ข้าพเจ้าไม่รู้ แต่พวกเราทุกคนรู้เรื่องนี้"

"นี่เป็นเพียงเพลงกล่อมเด็กงั้นหรือ?" ซูสือโม่วรำพึง

"พี่ใหญ่ ท่านสนใจการฝึกเทพยุทธ์เซียนหรือ?" เด็กถามต่อ

"ใช่" ซูสือโม่วพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม "เจ้ารู้ได้อย่างไร?"

มีประกายความเจ้าเล่ห์วาบผ่านในดวงตาของเด็ก มันแลบลิ้นออกมา "ทุกปีจะมีคนผู้คนแบบท่าน แต่เกือบทั้งหมดจะไม่ได้พบกับเซียน ฮ่าฮ่า"

"ข้าพเจ้าควรทำอย่างไรเพื่อพบกับพวกเขา?" ซูสือโม่วสนใจ รู้สึกต้องการแกล้งเด็ก

"ข้าพเจ้าก็ไม่รู้เช่นเดียวกัน" เด็กเม้มริมฝีปากพร้อมกับส่ายหน้า

ซูสือโม่วยิ้มบางเบา ขณะที่มันกำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อจากไปก็มีความคิดแวบขึ้นมาในจิตใจ มันถามเด็กว่า "เราจะพบร่องรอยของเซียนได้จากที่ใด? หากมองไปไกลถึงยอดเขาไร้ตัวตน อย่างไรก็ตาม ยอดเขาไร้ตัวตนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา เราจะมองเห็นสถานที่นั้นได้อย่างไร?"

"นี่เป็นเรื่องง่าย"

เด็กยกคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ "หมอกจะค่อยๆ สลายไปในอีกไสองสามวันต่อมา ถ้าท่านยืนอยู่ตรงนี้ เราก็จะมองเห็นยอดเขาได้อย่างคลุมเครือ อย่างไรก็ตาม ปรากฏการณ์นี้จะอยู่ได้เพียงสามวันเท่านั้น หากท่านพลาด ท่านจะไม่สามารถเห็นสถานที่นั้นได้"

ซูสือโม่วมีความสุขมาก

ตราบใดที่มันสามารถมองเห็นยอดเขาไร้ตัวตน พร้อมกับเคลื่อนตัวไปข้างหน้าในทิศทางนั้น มันก็จะสามารถไปถึงตีนเขาได้อย่างแน่นอน

ซูสือโม่วไม่คิดว่ามันจะต้องผ่านหมอกหนาเท่านั้นจึงจะสามารถเข้าร่วมยอดเขาไร้ตัวตนได้ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

ซูสือโม่วอยู่ในหมู่บ้านเป็นเวลาเจ็ดวัน

ในวันที่เจ็ด หมอกหนาค่อยๆ กระจายออกไปพร้อมกับมองเห็นภูเขาสูงตระหง่านอย่างคลุมเครือปรากฏขึ้นในกลุ่มเมฆที่อยู่ห่างไกล

ซูสือโม่วลาทุกคนในหมู่บ้านเป็นอันดับแรกแล้วก้าวเข้าสู่สายหมอกหนาทึบอีกครั้ง

ท่ามกลางหมอกหนา ประสาทสัมผัสทั้งหมดล้วนบอดใบ้ เราไม่สามารถรับรู้ทิศทางที่ดีได้ ซูสือโม่วรู้สึกว่าหลังจากหันไปทางทิศตะวันออกแล้วทิศตะวันตก มันดูเหมือนกับจะก้าวถอยหลังในบางครั้ง

ขณะที่หมอกหนาค่อยๆ กระจายตัวออกไป มันสามารถบอกตำแหน่งที่แน่นอนของยอดเขาในระยะไกลได้แม้จะปกคลุมไปด้วยหมอกก็ตาม

ซูสือโม่วโยนความตื่นตัวไปกับสายลมและพยายามเพิกเฉยต่อประสบการณ์ที่ที่ผิดปกติของประสาทสัมผัส เคลื่อนไปหน้าตามตำแหน่งของยอดเขา

ในทันที!

ได้ยินเสียงครางดังมาจากส่วนลึกของหมอก สิ่งนี้น่ากลัวน่าขนลุก ดูราวกับว่าสัตว์วิญญาณกำลังเคลื่อนไหวอยู่โดยรอบ เหยียบย่ำบนพื้นหญ้า

สิ่งเหล่านี้เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ !

กลิ่นโลหิตจางๆ โชยไปทั่ว

"หือ?"

ซูสือโม่วหรี่ตาแล้วหยุด มองไปในทิศทางที่เสียงมา

มันรออยู่นานแต่ไม่เห็นสัตว์วิญญาณ

เป็นความรู้สึกที่แปลก

ซูสือโม่วไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆ จากการรับรู้ทางจิตวิญญาณ

อย่างไรก็ตาม มันได้ยินเสียงของสัตว์วิญญาณอย่างแท้จริงและตรวจพบกลิ่นอายมาจากทิศทางนั้น ซูสือโม่วใช้เวลาหนึ่งปีในเทือกเขาชางหลาง กลิ่นนี้คุ้นเคยเกินไป มันจะไม่ผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่องนี้

"แปลก"

ซูสือโม่วพึมพำพร้อมกับเดินหน้าต่อไป

"โฮก!"

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงพยัคฆ์คำรามดังขึ้นแทบหูหนวกพร้อมกับมีกลิ่นอายที่น่าเกรงขาม นี่พิสูจน์ให้เห็นว่าสัตว์วิญญาณทรงพลังมาก อาจอยู่ในระดับเดียวกับอสูรวิญญาณอีกด้วย!

ซูสือโม่วขมวดคิ้ว

ถ้าพูดตามหลักตรรกะ หากมีสัตว์วิญญาณหรืออสูรวิญญาณอันทรงพลังอยู่ข้างหน้า ซูสือโม่วน่าจะสัมผัสได้ถึงอันตรายด้วยการรับรู้ทางจิตวิญญาณ

อย่างไรก็ตาม น่าแปลกที่การรับรู้ทางจิตวิญญาณไม่สามารถตรวจจับอะไรได้ ในขณะที่มันประสาทสัมผัสบอกว่ามีอันตราย

ในกรณีนี้ มีความเป็นไปได้เพียงสองทางเท่านั้น

หมอกโดยรอบปกคลุมการรับรู้ทางจิตวิญญาณของซูสือโม่วหรือสิ่งเหล่านี้ทำให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าสับสน

คำตอบชัดเจนมาก

วิธีการเหล่านี้มีไว้เพื่อขู่ผู้ที่ต้องการเดินไปตามเส้นทางของการฝึกเทพยุทธ์เซียนหรือผู้ที่มีจิตใจอ่อนแอ

เสียงพยัคฆ์คำรามพร้อมกับกลิ่นโลหิตเป็นเพียงวิธีการหลอกลวงผู้คน

หลังจากรู้จุดประสงค์ของหมอกหนาแล้ว ซูสือโม่วก็ยิ้มพร้อมกับเมินเสียงทั้งหมดที่ได้ยินจากบริเวณโดยรอบ ก้าวลึกเข้าไปในหมอกโดยไม่สนใจใดๆ

อย่างไรก็ตาม เป็นการเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยมไปใช้ประโยชน์จากหมอกหนาทึบเพื่อสร้างความสับสนให้กับประสาทสัมผัสของผู้คน

ถ้าซูสือโม่วไม่มีการรับรู้ทางจิตวิญญาณ มันคงจะตัวสั่นด้วยความกลัวพร้อมกับระมัดระวังการก้าวเท้าไปตลอดทาง

ซูสือโม่วค่อยๆ เร่งความเร็วและเดินออกจากหมอกหนาในทันที ทุกอย่างล้วนชัดเจนตรงหน้า

ไกลเท่าที่ตาเห็น มีพืชพรรณเขียวชอุ่ม วารีกระจ่างและเนินเขาเขียวขจี ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพลัง มันรู้สึกราวกับว่าอยู่ในโลกเซียน

มีประตูศิลาอยู่ไม่ไกลนัก

ด้านหลังประตูศิลาเป็นถนนบนภูเขาที่ปูด้วยศิลาสีเขียว เส้นทางคดเคี้ยวไปรอบภูเขาและนำเส้นทางเข้าไปในสายหมอกอันลึกและมืดมิด

สองฟากข้างของประตูศิลามีเด็กหน้าตาฉลาดสองคนที่ฝึกเทพยุทธ์เต๋า หนึ่งในนั้นอวบอ้วนส่วนอีกคนผอม

เมื่อเห็นซูสือโม่ว เด็กอ้วนก็ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า "นายน้อย ท่านเป็นคนแรกที่มาถึง กรุณารอที่นี่ เราจะเปิดประตูรับศิษย์ในสามวันต่อมาเท่านั้น"

ซูสือโม่วไม่ได้รีบร้อน มันรออยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ

หลายคนเอาพากันออกมาจากหมอก เกือบทั้งหมดเป็นมนุษย์ที่ไม่ได้ฝึกฝน คนเหล่านี้ดูซีดเซียวและมีเม็ดเหงื่อปรากฏบนหน้าผาก ดูราวกับว่าคนเหล่านี้จะรู้สึกกลัวจนแข็งทื่อระหว่างการเดินทาง

บางส่วนเป็นนักรบขอบเขตสกัดปราณซึ่งควบคุมกระบี่บินแยกหมอกออกมา คนเหล่านี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นประตูศิลา

นักรบขอบเขตสกัดปราณสองสามคนกวาดสายตาผ่านเลยซูสือโม่ว คนเหล่านี้ผ่อนคลายเล็กน้อยเมื่อรู้ว่ามันไม่มีปราณวิญญาณ

นักรบขอบเขตสกัดปราณบางคนเหลือบมองธนูและดาบที่ซูสือโม่วมีติดตัวพร้อมกับเย้ยหยัน คนเหล่านี้อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

มีคนจากทุกสาขาอาชีพ

ผ่านไปสามวันในทันที