Chapter 833 สาวงามมักอาภัพ.
“ครืนนนน!”
แผนหินปิดปากบ่อไปเรียบร้อยแล้ว ที่ด้านในนั้นเต็มไปด้วยความมืดมิดทันที.
ในเวลานี้ หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น แน่นอนว่าคงหวาดกลัวจนเสียสติแน่ ทว่าซีจิงเสวียนยังคงสงบ เพราะว่านางอยู่กับความมืดมิดตั้งแต่เกิด.
“ข้ากำลังจะตายรึ?”
นางที่อยู่ในมุม ขณะกำลังขยับดิ้นรนแก้เชือกออกจากเท้าพลางกลิ้งไปมาอย่างยากลำบาก.
นางหาได้กลัว แม้นว่าจะอยู่ในบ่อพิษก็ตาม.
“ฟู่ ฟู่!”
ก๊าซพิษห้าสีห้าชนิดกำลังแผ่หมุนวนในบ่อเคลื่อนที่แผ่ออกไปรอบ ๆ ช้า ๆ.
ในเวลานี้ ซีจิงเสวียนตระหนักได้ว่าตัวเองก็คงต้องตายแน่แท้ หากแต่หาได้รู้สึกกลัว แม้แต่รู้สึกว่ากำลังได้หลุดพ้นด้วยซ้ำ.
ทุก ๆ วันต้องอยู่ในความมืด ทำให้นางไร้ซึ่งความหวาดกลัวใด ๆ ทั้งสิ้น.
ทว่าสิ่งที่รู้สึกเสียใจที่สุด คงจะเป็นภารกิจของเจ้าวังคนก่อน ที่มอบหมายให้นางนำพาวังเมี่ยวฮัวให้ก้าวไปในระดับที่สูงกว่าเดิม.
“......”
ซีจิงเสวียนที่คุกเข่าลงกับพื้น กล่าวเสียงเบา “ไม่สามารถเห็นใบหน้าของเจ้านิกายจุนช่างน่าเสียดายนัก.”
ชีวิตในความมืดมิด กำลังจะจบสิ้นแล้ว.
ในเวลานั้น นางที่จำได้อย่างเลือนลาง แม้นว่าเพียงแค่เสี้ยวพริบตาเดียว นางก็เคยเห็นเขา อย่างน้อยก็ได้ครุ่นคิดคะนึงหา.
หากมีคนถาม.
ทำไมซีจิงเสวียนจึงได้ใส่ใจจุนซ่างเซียวล่ะ.
เหตุผลนั้นช่างง่ายดาย ตลอดชีวิต 20 ปี มีเพียงคน ๆเดียวเท่านั้นที่ปรากฏในครรลองสายตาของนาง.
“เจ้านิกายจุน.”
ซีจิงเสวียนกล่าวตำหนิตัวเอง “สร้างปัญหาให้ท่านแล้ว.”
ก่อนหน้านี้นางได้ยินถานฮุยหยิงเอ่ยออกมาว่า นิกายนิรันดรส่งอาวุโส มาที่นี่นั่นเอง.
“ฟู่ ฟู่!”
ก๊าซพิษในบ่อพิษอเวจีที่มากขึ้นและก็มากขึ้น และกำลังแทรกซึมข้ามาในร่างกายของสตรีผู้งดงามอย่างบ้าคลั่งและไร้ปราณี.
ซีจิงเสวียนที่รู้สึกปวดหัว สมองที่เบลอ รู้สึกถึงความง่วงที่โจมตีอย่างรุนแรง ดังนั้นนางจึงเอนกายนอนลงบนพื้นช้า ๆ.
......
“ฟิ้ว!”
ถานฮุยหยิงที่ถือกระบี่ยาวชี้ไปยังจางซุนฟางฮัวและเหลิงซิงเยว่ เอ่ยออกมาว่า“ห้าพิษร้ายของบ่อพิษอเวจี ถือเป็นพิษที่แปลกประหลาด ใครก็ตามที่ถูกพิษนี้แล้วจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย.”
จางซุนฟางฮัวและเหลิงซิงเยว่ที่ใบหน้าเศร้าสลดได้แต่คำรามร้องในใจ.
“ว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ถานฮุยหยิงที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก้าวไปด้านหน้าที่ละก้าว ๆ “ในอดีตข้ารับใช้พวกเจ้าอย่างตั้งใจ หวังว่าจะได้รับการให้ความสำคัญ สุดท้ายแล้วกับถูกไล่ออกจากนิกาย ทำไม ทำไมข้าถึงต้องได้รับชะตากรรมเช่นนี้!”
“ทั้งที่ข้าเหมาะสมที่จะเป็นเจ้าวังที่สุด!”
“ข้ามีความสามารถ ทั้งความคิดและพลัง มากกว่าซีจิงเสวียนร้อยเท่า ทำไมข้าไม่ได้เป็นเจ้าวัง!”
“ข้าอยากรู้เหตุผล พวกเจ้าบอกข้า......”
จางซุนฟางฮัวที่เงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก “ก่อนที่เจ้าวังคนก่อนจะสละตำแหน่ง ได้อนุมานไว้ว่า หากซีจิงเสวียนได้เป็นเจ้าวัง จะทำให้นิกายรุ่งโรจน์ ส่วนหากมอบตำแหน่งให้เจ้า นิกายจะต้องสิ้นสลาย!”
เจ้าวังที่ตอนนี้กำลังอยู่ในภาวะวิกฤติ และตัวนางเองก็ถูกมัดเอาไว้ขยับไม่ได้.
ในเมื่อจะตายอยู่แล้ว ความลับในอดีตก็ไม่จำเป็นต้องปิดเอาไว้.
“นี่สินะเหตผลที่ซีจิงเสวียนได้เป็นเจ้าวัง.....ฮ่าฮ่าฮ่า....”ถานฮวยหยิงที่หยุดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้ากลายเป็นบิดเบี้ยวดุร้าย“แต่ว่า! ตอนนี้ดูเหมือนว่า นางจะอนุมานผิดพลาดแล้ว นังตาบอดนั่นต่างหากที่จะทำให้นิกายพังพินาศ!”
“ฟิ้ว!”
นางเหวี่ยงกระบี่ จ้วงแทงไปยังจางซุนฟางฮัว.
สตรีผู้นี้สูญเสียเหตุผลไปแล้ว นางไม่เพียงแค่จะสังหารซีจิงเสวียน ยังต้องการสังหารอาวุโสของนิกายเมี่ยวฮัวอีกด้วย.
เพราะว่าการทำเช่นนี้ เพื่อที่จะพิสูจน์การอนุมานของเจ้าวังคนก่อนผิดพลาด การเลือกซีจิงเสวียนเป็นเจ้าวังต่างหากที่จะทำให้นิกายล่มสลาย!
จางซุนฟางฮัวที่หลับตาลง.
เจ้าวังที่ตกอยู่ในบ่อพิษอเวจี ตอนนี้คงถูกพิษทั้งห้ากัดกร่อนแล้ว.
นางที่ไม่สามารถปกป้องเจ้าวังได้ ตามที่เคยให้คำมั่นกับเจ้าวังคนก่อน รู้สึกละอายต่อเหล่าบรรพชนเป็นอย่างมาก!
“เคร้ง!”
ในเวลานั้น เสียงที่ดังก้องก็ดังขึ้น.
กระบี่ที่กำลังจะจ้วงแทงนางแตกหักไปในทันที ดังนั้นนางจึงลืมตาขึ้น.
ภายในครรลองสายตา.
ปรากฏบุรุษในชุดสีขาวที่ร่อนลงมา.
แม้นว่าจะเห็นเพียงด้านหลัง ทว่าก็สามารถบอกได้ในทันทีว่า เขาเป็นใคร!
กระบี่ที่หักไปสองท่อน ถานฮุยหยิงที่เผยความประหลาดใจ “เจ้าเป็นใคร.....”
“กึก!”
จุนซ่างเซียวคว้าไปที่คอของนาง ยกขึ้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม“เจ้าวังซีอยู่ใหน?”
“เจ้านิกายจุน!”
เหลิงซิงเยว่ที่ได้สติ เร่งรีบกล่าวออกมา“เจ้าวังถูกขังในบ่อพิษ ตอนนี้คงถูกพิษทั้งห้าอยู่แน่!”
นางและจางซุนฟางฮัวที่ยอมแพ้ไปแล้ว.
ทว่าจุนซ่างเซียวที่ปรากฏขึ้น ทำให้ทั้งสองราวกับว่าพบแสงแห่งความหวังขึ้น!
บุรุษคนนี้แข็งแกร่ง ผิดปรกติ จะต้องช่วยเหลือเจ้าวังได้แน่!
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่พบบ่อที่มีฝ่าปิด เขาที่ลากถานฮุยหยิงก้าวมาใกล้พลางเอ่ย “เปิด!”
“ไม่....เปิดไม่ได้.....”
ถานฮูยหยิงที่กล่าวด้วยเสียงแหบเครือ“หากเปิด แก็ซพิษ ก็ออกมา......”
“โครมมมมม!”
กล่าวยังไม่จบด้วยซ้ำ นางก็ถูกจับทุ่มลงบนพื้น.
ความแข็งแกร่งของจุนซ่างเซียวนั้นไม่ธรรมดา ทำให้ชีพจรทั่วร่างของถานฮุยหยิงบาดเจ็บเสียหาย จนไม่สามารถยืนขึ้นมาได้.
นางที่อดกลั้นความเจ็บปวด ได้แต่คิด เป็นใครกันที่สามารถผ่านห้องโถงตำหนักเก้าพิษมาได้ แม้แต่มีเจ้าวังและระดับสูงของนิกายขวางอยู่ แล้วเขาผ่านมาได้อย่างไร!
“ตูมมมมม!”
จุนซ่างเซียวที่มายืนที่ด้านหน้าปากบ่อที่มีแผนศิลาอันแข็งแกร่งปิดอยู่ เขาที่รวมพลังที่หมัด ก่อนจะต่อยลงไปทันที.
ทว่า ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเลย.
ระบบเอ่ย “เป็นศิลาระดับสูงที่มีความหนาแน่นสูง ต้องการทะลวง........”
“กึกแก๊ก!-”
จุนซ่างเซียวที่เงื้อหมัดขึ้นอีกครั้ง ในเวลานี้หมัดของเขาถูกปกคลุมด้วยโลหะจากถุงมือโลหะจักรกลนั่นเอง.
ใช่แล้ว.
ยังกล่าวไม่จบเลย!
“ฟู่--”
ภายใต้เกราะรบปีกจักรกลที่ถูกกระตุ้น จุนซ่างเซียวที่รวมพลังวิญญาณอีกครั้ง ก่อนที่จะต่อยลงบนแผ่นดิน หมัดที่ระเบิดพลังที่หนักหน่วง ไม่เพียงแค่บดขยี้ฝาปิดศิลาให้พังทลาย ยังทำให้มันกลายเป็นฝุ่นผงไปในทันที!
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมม!”
จากปากบ่อ พิษทั้งห้าที่แผ่ออกมาด้านนอกอย่างบ้าคลั่ง.
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ไม่ลังเล กระโดดลงไปใต้บ่อลึกหลายสิบจั้ง ที่มีซีจิงเสวียนนอนอยู่ พลางกับอุ้มนางเอาไว้.
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเร็วมา ก่อนที่เขาจะกระโดดบินออกมาด้านนอก เขาสัมผัสได้ว่าพิษทั้งห้าที่รุกเร้าเข้ามาในร่างอย่างบ้าคลั่ง แพร่กระจายไปทั่วเส้นชีพจร กัดกร่อนรุนแรงกว่าสามพิษก่อนหน้านี้ซะอีก.
“ซูมมมมม!”
เมล็ดเพลิงในร่างที่ระเบิดออกมา แพร่ออกไปรอบ ๆทันที.
พริบตาเดียวพิษทั้งหมดก็ถูกเพลิงที่รุนแรงพัดเป่าเผาไปในชั่วพริบตา.
ถานฮุยหยิงที่พยายามฝืนลุกขึ้น เงยหน้าจดจ้องมองจุนซ่างเซียวที่กระโดดลงบ่อ ดวงตาของนางที่เบิกกว้างกลมโตขึ้นมาทันที.
ห้าพิษอันร้ายกาจ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน.
ทำไมเจ้าคนนี้ ไม่หวาดกลัวความตายเลยรึอย่างไร!
“ฟิ้ว!”
ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิด เพราะว่าถานฮุยหยิงนั้นบาดเจ็บหนัก ทันทีที่ปากบ่ออเวจีห้าพิษ ถูกทำลายควันพิษก็พวยพุ่งแพร่ออกมา นางที่ร้องโอยโอยโหยหวน “ไม่......”
“อั๊ก! อ๊ากกกก -----”
พิษจากบ่ออเวจีที่กัดกร่อน สร้างความเจ็บปวดจนทำให้นางร้องโหยหวน.
ถานฮุยหยิงที่ติดพิษทั้งห้า นางที่สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเหนือคำบรรยาย ถึงกับร้องลั่นทีเดียว.
จางซุนฟางฮัวและเหลิงซิงเยว่ที่ได้ยินเสียงถึงกับขนลุก ขณะเดียวกันก็จ้องมองซีจิงเสวียนในอ้อมกอดของจุนซ่างเซียว ก็ตะโกนออกมาด้วยความเศร้า“เจ้าวัง!”
“ข้าขอโทษ.”
จุนซ่างเซียวที่ก้มหน้าลงเอ่ย“ข้ามาช้าไป.”
เขาไม่ได้เอ่ยกับซีจิงเสวียน ทว่ากล่าวกับสองอาวุโส.
เพราะว่าแม้สตรีที่เขากอดอยู่จะดูเหมือนหลับ ทว่ากับไม่มีลมหายใจแล้ว หัวใจไม่เต้นแล้ว ไม่มีแม้แต่.....กลิ่นอายชีวิต.
“เฮ้อ.”
ระบบที่ถอนหายใจ“สาวงามมักอาภัพ.”
