Chapter 815 เจ้าเมืองหานผู้รู้แจ้ง
หลังจากผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม.
ราชาสัตว์จื่อหลินที่ตบท้องเอ่ยออกมาว่า“กินอิ่มในที่สุด.”
จานมากมายวางซ้อนกันสูงกว่าหนึ่งเมตรหลายกอง พร้อมกับไห่สุราเปล่าที่แทบไม่มีที่จะวาง.
ไม่เกรงใจกันเลยจริง ๆ!
ถังลี่ที่หลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา ทว่าก็ผ่อนคลายลงในเวลานี้ ท้ายที่สุดก็อิ่มสักที.
“เจ้านิกายจุน.”
เขาเผยยิ้มกล่าวออกมาว่า“นายน้อยผู้นี้ชื่นชอบเป็นสหายกับเหล่าผู้กล้าทั่วโลก ดังนั้นหวังว่าพวกเราจะสามารถติดต่อกันได้ในวันข้างหน้า.”
เรื่องเลี้ยงอาหารเป็นเรื่องรอง ทว่าเป้าหมายของเขาคือต้องการเป็นสหายผูกสัมพันธ์กับอีกฝ่าย.
ถึงแม้นว่าจะไม่ช่วยเขาชั่วคราว บางทีหลังจากนี้อาจจะใช้ประโยชน์ได้.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ลำพังเปิ่นจั้วและนายน้อยสองตระกูลถังที่สนิทกัน ย่อมต้องได้ติดต่อกันกับนายน้อยใหญ่ถังอย่างแน่นอน.”
“นายน้อยสองตระกูลถังอย่างงั้นรึ?”
รอยยิ้มของถังลี่ที่ค่อย ๆ แข็งค้างขึ้นมาช้า ๆ.
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา “คุณชายใหญ่ไม่รู้จักถังเหรินอย่างงั้นรึ?”
“พวกเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันย่อมรู้จักกันแน่นอน.”ถังลี่เอ่ย “ทว่า....ทั้งสองคนเกี่ยวกันอย่างไรอย่างงั้นรึ?”
“เป็นสหาย.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “สนิทแนบแน่น”
ใบหน้าของถังลี่กลายเป็นอัปลักษณ์ขึ้นมาทันที.
ในอดีตนั้นเขาขวางถางตี้คนนี้ไม่ให้ผูกสัมพันธ์กับกลุ่มอิทธิพลอื่น ๆ ทว่านิกายนิรันดรที่บ้านนอกคอกนาเวลานั้นเขาได้ปล่อยไป แม้แต่เอ่ยว่ามอบให้กับถางตี้.
เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง ถังเหรินที่เขาเคยดูแคลนจะก้าวล้ำนำหน้าเขาไปได้.
นอกจากนี้ไม่เพียงแค่เป็นสหาย ถึงกับสนิทกันเป็นอย่างมากอย่างงั้นรึ?
ถังลี่ที่ราวกับเข้าใจในทันที จุนซ่างเซียวคล้ายกับบอกเขาว่า เขานั้นได้ติดต่อกับถางตี้ของเจ้าไปแล้ว.
เขาที่ทำธุรกิจมาหลายปี เขาย่อมเข้าใจเรื่องเช่นนี้ได้.
“คุณชายใหญ่ถัง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ดูเหมือนว่าเปิ่นจั้วควรจะนำศิษย์กลับได้แล้ว.”
จากนั้น เขาก็นำศิษย์ลุกขึ้นและเดินออกไป.
ไปถึงประตูทางออก เขาไม่ลืมหันกลับมาราวกับได้ลืมไป“ขอบคุณที่เลี้ยงอาหารในวันนี้.”
“......”
ถังลี่ที่กำแก้วสุราแน่น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ถางตี้ ดูเหมือนว่าถางซ่งคนนี้จะประเมินเจ้าต่ำไป!”
“คุณชายถัง.”
เถ้าแก่ซินที่ก้าวเข้ามา เผยยิ้ม“ค่าอาหารทั้งหมด 354,000 เหรียญ เอาเป็นว่าท่านจ่ายมา 350,000 เหรียญก็แล้วกัน.”
“แพงขนาดนั้นเลยรึ?”
ใบหน้าของถังลี่แทบทรุดลงไปเหมือนกัน.
เถ้าแก่ซินเอ่ย “นางน้อยถังกินไปกว่า 300 จาน นอกจากนี้ยังมีสุราหลายสิบไห ก่อนหน้าที่เจ้านิกายจุนจะออกไป ก็ได้ห่ออาหารกลับ พร้อมกับสุราอีกหลายไหและยังเป็นสุราชั้นยอดอีกด้วย.”
“กึก ซี่!”
แก้วสุราที่แตกออกเป็นเสี่ยง ๆทันที.
ถังลี่ที่กัดฟันกรอด “จุนซ่างเซียว นี่เจ้าจงใจปั่นหัวข้าอย่างงั้นรึ?!”
ถึงรู้ตัว.
แต่ก็สายไปเสียแล้ว.
หากว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามาเชิญอย่างสุภาพอ่อนน้อมถ่อมตน จุนซ่างเซียวอาจจะไม่กระทำเช่นนี้.
กล่าวสรุป.
เพราะคุณชายใหญ่เสนอ เจ้านิกายจุนเพียงแค่สนองเท่านั่นเอง.
......
คฤหาสน์เจ้าเมือง.
จุนซ่างเซียวเพิ่งกลับมา ถังเหรินที่เร่งรีบเข้ามาหา “ถังลี่เชิญเจ้านิกายจุนไปอย่างงั้นรึ?”
“อืม.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ถังเหรินที่ดูกระวนกระวายใจ.
ต้องไม่ลืมว่า ถางซ่งของเขานั้นมีความสามารถในการเอาชนะใจคนที่โดดเด่น.
“ถางซ่งของเจ้าต้อนรับข้าอย่างอบอุ่น แม้แต่เชิญข้าไปเลี้ยงอาหาร บางทีเขาคงจ่ายไปไม่น้อย.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ถังเหรินที่เผยยิ้มอย่างขมขืน “ถางซ่งเป็นคนที่ที่ยากจะสู้มากที่สุด.”
“เขาต้องการเป็นสหายกับข้า ทว่าข้าบอกเขาไปแล้วว่าพวกเราสนิทกันมาก อย่าได้เอ่ยเรื่องนี้อีก.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ถังเหรินที่รู้สึกดีใจที่สุด.
“สหายถัง.”จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าควรจะพยายามให้หนัก อย่าทำให้จุนโหมวผิดหวัง.”
แน่นอนว่าเขานั้นได้ทิ้งไพ่ฝังของถังลี่ไปแล้ว ตอนนี้ยืนอยู่ข้างถังเหริน หากอีกฝ่ายไม่สามารถเป็นประมุขได้ ต้องทำให้เขาเศร้าใจอย่างแน่นอน.
“ขอบุคณเจ้านิกายจุนที่เชื่อใจ.”
ถังเหรินเอ่ย “ถังโหมวจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน!”
ด้วยเม็ดยาที่ทรงพลัง จะทำให้เขาสามารถสร้างรากฐานที่มั่นคงในตระกูลถังได้ ขอเพียงบริหารได้ดี การจะก้าวเข้าไปควบคุมธุรกิจอื่น ๆ ของตระกูล ย่อมต้องได้รับความเชื่อใจจากเหล่าเยว่จื่ออย่างแน่นอน.
......
ผลการโฆษณานั้นได้ผลเกินคาด สร้างความดีใจต่อเจ้าเมืองหานเป็นอย่างมาก.
เพราะว่ามีหอการค้าอีกหลายแห่งที่เดินทางมาหา หวังที่จะได้โฆษณาร้านค้าของตนผ่านทางค่ายกลสะท้อน.
ร้านขายยาถังตานนั้นได้รับความนิยมสูงมาก หลาย ๆ คนที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา ดังนั้นเหล่าพ่อค้าที่มากประสบการณ์ย่อมมองเห็นโอกาสเช่นกัน.
“ใช่แล้ว.”
เจ้าเมืองหานเอ่ย “แต่ว่าราคาก็ค่อนข้างแพง.”
“เจ้าเมืองหาน โปรดเสนอราคามาเถิด.”
“100,000 ศิลาวิญญาณ!”
“ไม่มีปัญหา!”
“......”
เจ้าเมืองหานที่มุมปากกระตุก ก่อนที่จะนำเรื่องนี้มาเล่าให้จุนซ่างเซียวฟัง “เจ้านิกายจุน ข้าคิดราคาถูกไปอย่างงั้นรึ?”
“แน่นอน!”
จุนซ่างเซียวแทบทรุด “ร้านขายยาถังตานนั้นขายดีเป็นเทน้ำเทท่าหลังจากโฆษณา กำไรที่ได้เพียงแค่หนึ่งแสนนับว่าถูกมาก ท่านควรจะเพิ่มราคาเป็น 200,000 ถึงจะถูกต้อง!”
“เฮ้อ.”
เจ้าเมืองหานเอ่ย “ถือเป็นประสบการณ์.”
“บอกพวกเขา”จุนซ่างเซียวเอย “100,000 เพียงแค่ช่วงเวลาเช้าเท่านั้น ในเวลาบ่ายช่วงเวลาหลัก อย่างน้อยต้องเริ่มที่สอง.....300,000 ต่างหาก!”
“เรื่องนี้......”
เจ้าเมืองหานที่ต้องแบกหน้ากลับไป ทว่านี่เป็นการเดิมพัน ดังนั้นราคาโฆษณาก็เปลี่ยนไป ทว่าคาดไม่ถึงว่าเหล่าผู้นำหอการค้าต่าง ๆ จะเห็นด้วยอย่างง่ายดาย.
คาดไม่ถึงเลยว่าค่ายกลสะท้อนจะสามารถหารายได้มากมายขนาดนี้!
“เจ้าเมืองหาน.”
ในเวลานั้นใครบางคนที่เอ่ยกล่าวออกมา“ธุรกิจของพวกเรา ต้องการโฆษณาเหมือนกับร้านขายยาถังตานได้หรือไม่?”
“แน่นอน.”
เจ้าเมืองหานกล่าวเสริม “ทว่าจำเป็นต้องมีค่าใช้จ่ายในการผลิตด้วย.”
จุนซ่างเซียวที่เผยยิ้มอย่างพึงพอใจ.
เขาไม่จำเป็นต้องกล่าวย้ำ เจ้าเมืองหานที่ตรงไปตรงมาเวลานี้ รับรู้ที่จะคว้าโอกาสเมื่อมันมาถึง!
เฮ้อ.
ปราชญ์ยุทธ์ที่ซื่อตรง.
ดูเหมือนว่าจะติดเชื้อความเจ้าเล่ห์จากจุนซ่างเซียวไปสะแล้ว.
แน่นอนเจ้าเมืองหานที่ไร้ซึ่งประสบการณ์ ทำได้เพียงแค่การเก็บค่ายใช้จ่ายเท่านั้น ทว่าการสร้างโฆษณานั้นยังต้องปรึกษาจุนซ่างเซียว ทำให้ศิลาวิญญาณส่วนหนึ่งเข้ากระเป่าของเขานั่นเอง.
......
“ปีนี้มีของขวัญกันหรือยัง หากว่าต้องการของฝาก ของล้ำค้า คิดถึงซิวอวิ๋นจวิน!”
“สุราจินจิว แม้นว่าจะยอดเยี่ยม ทว่าก็ยังไม่อาจเทียบเท่า สุราจินเป่ย.”
“ร้านหยกป้าซิน แหวนเพชรเม็ดงาม ไม่ต้องมีถึง 350,000 ไม่ต่องจ่ายถึง 200,000 เพียงแค่ 99,998! ก็รับแหวนเพชรเม็ดงามกลับบ้านได้เลย!”
“โรงฟอกหนังที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดซีเหนียนหยาง คิดที่จะฟอกหนังสร้างชุดเกราะ สร้างเสื้อผ้า รองเท้า......จงใช้เงินจากเลือดและหยาดเหงื่อที่ได้มาอย่างยากลำบากให้คุ้มค่า!”
โฆษณามากมายที่ปรากฏขึ้นบนค่ายกลสะท้อน ที่เวลานี้สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งแผ่นดิน.
แม้แต่หลายคนที่ไม่ได้บ่มเพาะ ยังต้องมานั่งเก้าอี้เล็ก ๆชมโฆษณา ภายในใจที่คิดว่า ต่อไปจะมีโฆษณาอะไรอีก?
ตำหนักเจ้าเมือง.
หลากหลายตระกูลใหญ่ที่มาเยือนไม่ขาดสาย.
ขอเพียงธุรกิจของพวกเขาได้กระจายชื่อไปทั่วแผ่นดิน พวกเขาล้วนแต่ยินดีที่จะจ่ายค่าโฆษณา.
ธุรกิจการค้าต่าง ๆ หลากหลายที่ต่างก็ต้องการเป็นที่รู้จักต่อผู้คนทั่วแผ่นดิน.
กล่าวได้ว่า เวลานี้การโฆษณาเริ่มถูกบุกเบิกในยุคสมัยนี้แล้ว.
เพราะว่ามีคนมากมายนับไม่ถ้วน เจ้าเมืองหานที่ไม่สามารถที่จะตอบสนองทุกคนได้.
ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้เรียกหอการค้าและประมุขตระกูลต่าง ๆ มาพร้อมกัน พร้อมกับให้ทุกคนประมุขเวลาและการโฆษณา.
ด้วยการที่งานประลองเทพอาหารใกล้จะเริ่มแล้ว ทำให้ตระกูลใหญ่ที่ครอบครองธุรกิจต่าง ๆ ต้องการโฆษณาเป็นอย่างมาก ต่างก็แย่งชิงตำแหน่งและเวลาการโฆษณากันอย่างบ้าคลั่ง.
ด้วยเหตุนี้ศิลาวิญญาณจำนวนมากได้ไหลเข้าตำหนักเจ้าเมือง เข้าถุงเจ้าเมืองหานและจุนซ่างเซียว.
“ชนแก้ว.”
“ชนแก้ว.”
ในคืนหนึ่งคนสองคนที่กำลังนั่งฉลองกันอยู่.
...
งานแข่งขันประลองเทพอาหารใกล้เข้ามาแล้ว ทำให้ทั้งผู้ชมและผู้เข้าร่วมแข่งขันเดินทางมายังเมืองจักรพรรดิต้าจุนมากมาย บรรยากาศที่ดูคึกครื้นขึ้นเรื่อย ๆ.
“เจ้านิกายจุน.”
บนกำแพงเมือง ถังเหรินที่ชี้ไปยังผู้เยาว์คนนหนึ่งที่สะพ่ายมีดเล่มใหญ่ก้าวเข้ามา“เขาคือหลินเยา เป็นศิษย์สายตรงของคนที่ได้ชนะเลิศครั้งที่ 43 ทักษะมีดของเขานั้นร้ายกาจเป็นอย่างมาก.”
“ซ่งเป้าล่ะ?”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “มาแล้วรึ?”
ถังเหรินส่ายหน้าไปมา “คนผู้นี้คือหนึ่งในตัวเต็งของงานประลองเทพอาหาร ไม่ง่ายที่จะเห็นเขา.”
“วิ๊ง วิ้ง”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ลึกลับขนาดนี้เลยรึ?”
