Chapter 814 ไม่เกรงใจ
หลังจากสาวงามทั้งสี่จากไปแล้ว จุนซ่างเซียวเอ่ยกล่าวออกมา “คุณชายใหญ่ถัง มีเรื่องอะไรต้องการพบกับเปิ่นจั้วอย่างงั้นรึ?”
ถังลี่ที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
เขาคือคุณชายใหญ่รุ่นสามตระกูลถัง เป็นสหายกับเจ้านิกายนิกายหลักมากมาย หลายคนที่เอ่ยกล่าวด้วยแซ่ ทว่าไม่มีใครกล้าใช้เปิ่นจั้วเรียกตัวเองสักครั้ง.
ที่จริงจุนซ่างเซียวมักเอ่ยคำว่าเปิ่นจั้วมาเนิ่นนานแล้ว.
[本座 เปิ่นจั้ว สรรพนามเรียกตัวเอง คนสูงศักดิ์ ประมุขผู้นี้.]
บางคนที่เคร่งครัดจะรู้สึกว่าถูกสะกดข่มยกตัวเองเหนือกว่า.
ทว่าเขาก็ยังคงใช้มัน.
แน่นอนว่าการใช้สรรพนามเช่นนี้ย่อมต้องเลือกคนและเวลาจังหวะโอกาสด้วย.
ยกตัวอย่างต่อหน้าถังเหรินหรือเจ้าเมืองหาน เขาก็จะเรียกตัวเองว่าจุนโหมว ที่ดูเหมือนคุ้นเคยและเป็นกันเอง ต่อหน้าคนอื่น ๆ นิกายที่มีอิทธิพลหรือแม้แต่ศัตรู เขาก็มักจะเรียกตัวเองว่าเปิ่นจั้ว.
ต่อหน้าถังลี่ เขาก็ใช่คำว่าเปิ่นจั้ว.
สำหรับจุนซ่างเซียวคนผู้นี้ไม่ได้ถูกนับว่าเป็นสหายใด ๆ.
หากไม่เพราะว่าเขาได้เป็นผู้ดำเนินรายการทีมงานของถังเหรินก่อนหน้านี้ เกรงว่าคุณชายใหญ่ถังลี่ คงไม่เชิญเขาอย่างแน่นอน.
อีกอย่างการกระทำของบ่าวรับใช้พวกเขาเองก็โอหังเป็นอย่างมาก.
เป็นความจริง ถึงว่าเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลถังจะต้องการพบเขา ทว่า ท่าทางของพวกเขาก็เผยออกมาด้วยความอหังการเหนือกว่าอย่างชัดเจน.
เขาและถังเหรินที่ร่วมมือกันมีหลายเรื่องที่เป็นความลับ แน่นอนว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้แน่.
ไม่เช่นนั้นการเชิญเขามาในวันนี้คงจะต้อนรับอย่างอบอุ่นมากกว่านี้.
เป็นความจริง.
มีส่วนที่เขาคาดไว้แล้วถูกต้อง.
ถังลี่เผยยิ้มออกมาว่า“เจ้านิกายจุนนั้นเป็นชายหนุ่มที่มีอนาคตไกล นิกายของเจ้านั้นมีชื่อเสียงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นายน้อยผู้นี้ชื่นชมนัก การที่เชิญมาวันนี้ หวังว่าจะได้เป็นสหาย.”
หากจุนซ่างเซียวต้องการหุ้นส่วนธุรกิจอย่างเร่งด่วนเหมือนกับก่อนหน้านี้ เขาจะต้องยินดีอย่างแน่นอน.
ตอนนี้เขาหาได้สนใจอะไรมากนัก.
จุนซ่างเซียวที่รู้สึกอักอ่วนกล่าวออกมาว่า“การให้นายน้อยถังมาเลี้ยง เปิ่นจั้วรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย.”
“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา.”
ถังลี่เผยยิ้ม “เพียงแค่เรื่องเล็กน้อย นายน้อยผู้นี้หาได้ใส่ใจ.”
“หากเป็นเช่นนี้.”
จุนซ่างเซียวที่ยกเมนูใกล้ ๆ เปิดขึ้นมา เอ่ยออกไปว่า“จุนโหมวของสั่งอาหารอย่างไม่แรงใจได้หรือไม่?”
“เชิญ.”ถังลี่เผยยิ้ม.
“เลือกไม่ถูกเลย.”
จุนซ่างเซียวที่วางเมนูลง เอ่ยออกไปว่า“ทุกอย่างในนี้ขออย่างละหนึ่งก็แล้วกัน.”
ถังลี่ถึงกับสะดุ้ง “ในเมนูมีอย่างน้อยก็ร้อยกว่ารายการ เจ้านิกายจุน.....กินหมดอย่างงั้นรึ?”
“ทำไมจะกินไม่หมดล่ะ”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “หากได้กินร่วมกับสุราเลิศรส อาหารเหล่านี้ย่อมไม่มีปัญหา.”
“.....”ถังลี่ที่มุมปากกระตุก.
“ตกลง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “หากว่าคุณชายใหญ่คิดว่าข้าไม่ไหว เพียงแค่นำอาหารมาทีละอย่างก็ได้.”
“ไม่ ไม่!”
ถังลี่เร่งรีบเอ่ยกล่าวออกมาทันที“เจ้านิกายจุน ในเมื่อสามารถกินหมด นายน้อยผู้นี้ย่อมไม่ขัดข้อง.”
จากนั้นเขาที่จ้องมองหญิงชราด้านข้าง เอ่ยออกมาว่า“เถ้าแก่ซิน นำอาหารทุกอย่างอย่างละจานมาเสิร์ฟด้วย.”
“ทราบแล้ว นายน้อยถัง.”
เถ้าแก่ซินที่ก้าวออกไป จุนซ่างเซียวถาม “กินเสร็จแล้ว ห่อกลับบ้านได้หรือไม่?”
“......”
ถังลี่แทบทรุดลงไปกองกับพื้น.
โหยพี่ชาย ที่สั่งมากมายนี้ ต้องการห่อกลับบ้านตั้งแต่แรกแล้วสินะ!
เป็นความจริงว่า นายน้อยเช่นเขาหาได้ขาดเงิน ทว่าก็ไม่ได้ต้องการใช้จ่ายอย่างไร้ความหมายใด ๆ!
เถ้าแก่ซินที่เผยยิ้ม “ในเมื่อเป็นสหายของคุณชายใหญ่ถัง แน่นอนว่าย่อมห่อกลับได้.”
“อืม.”
จุนซ่างเซียวที่ตอบรับ จ้องมองไปยังถังลี่ “ศิษย์ของข้าเองก็ยังไม่ได้กินอาหารเลย ไม่รู้ว่าจะให้พวกเขามากินด้วยได้หรือไม่?”
ถังลี่ที่กล่าวตอบรับตามมารยาท.“ไม่มีปัญหา.”
......
“ฟิ้ว!”
เพียงไม่นาน ราชาสัตว์จื่อหลินที่ได้รับข้อความจากเจ้านิกายเร่งรีบตามมา ก่อนที่จะนั่งลง ดวงตาที่เบิกกวางกลมโต เพราะว่าบนโต๊ะนั้นมีอาหารมากมายวางอยู่.
ที่ร้ายกาจที่สุด!
เพราะว่าตอนนี้ยังไม่มีที่วางเลย เหล่าคนรับใช้ก็ยังยกอาหารมาไม่หยุด.
นี่มัน....อะไรกันนี่!
“จื่อหลิน.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “พวกเรานาน ๆ ครั้งจะมาเมืองจักรพรรดิ เจ้าเองก็ยังไม่ได้กินอาหาร วันนี้คุณชายใหญ่เลี้ยงอาหารพวกเรา ไม่ต้องเกรงใจ กินให้หมด.”
เขาที่โบกมือเอ่ยออกไปว่า“กินให้หมด หากไม่พอสามารถสั่งเพิ่มได้!”
“......”
ราชาสัตว์จื่อหลินที่งงงวยเล็กน้อย เห็นเจ้านิกายเรียกตัวมา เขาก็มาทันทีทว่า...“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าไม่เกรงใจล่ะ.”
ถังลี่เอ่ย “เชิญ!”
“ครืนนน -----”
กล่ายจบ ราชาสัตว์จื่อหลินที่ระเบิดเสื้อผ้าออกมา เผยให้เห็นแต่กางเกงในสีแดง.
กับเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกินขึ้นในทันที คุณชายใหญ่ตระกูลถังสะดุ้งตกใจแทบหล่นจากเก้าอี้ไปเหมือนกัน.
ใบหน้าของจุนซ่างเซียวที่กระตุกเช่นเดียวกัน.
บัดซบ!
กินอาหารต้องระเบิดเสื้อผ้าด้วย เจ้าคนนี้มันป่วยหนัก....ไม่ ๆ มันเกินเยียวยาแล้วต่างหาก!
“เจ้านิกายจุน ศิษย์ของเจ้า.....”ใบหน้าของถังลี่ถึงกับเหรอหรา ต้องไม่ลืมว่าอย่างไรเขาก็เป็นคนจากตระกูลใหญ่ การที่มีคนถอดเสื้อผ้ามาร่วมโต๊ะด้วย น่าอับอายจริง ๆ.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “คุณชายใหญ่ถังอย่าได้ใส่ใจเลย ศิษย์ของข้านั้นชอบถอดเสื้อผ้ากินอาหาร.”
“......”
ถังลี่แทบทรุด “เชิญตามสบาย!”
“ฟิ้ว!”
ราชาสัตว์จื่อหลินที่หาได้สนใจสายตาของใคร เริ่มโซ้ยอาหารบนโต๊ะ ราวกับอดอยากมาเป็นสิบปี
แม้นว่ารสชาติจะเทียบกับอาหารที่หลิวหว่านซีทำไม่ได้ ทว่าวัตถุดิบที่ใช้ก็พอยอมรับได้ ไม่ได้เลวร้ายอะไร.
“อย่ากินอาหารอย่างเดียวสิ ดื่มด้วย.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย“สุราที่นี่ ก็ใช้ได้เหมือนกัน.”
“อึก อึก.”
ราชาสัตว์จื่อหลินที่มือหนึ่งจ้วงอาหารมือหนึ่งยกไหสุราขึ้นดื่ม ผลัดเปลี่ยนกันไม่หยุด.
อาหารมนุษย์จำนวนมาก แน่นอนว่าปรกติไม่พอสำหรับเขาแน่นอน เหล่าเผ่าสัตว์นั้นปรกติก็ไม่ได้เน้นคุณภาพ แต่เน้นจำนวน ทว่าการที่มีอาหารใช้ได้และจำนวนมาก เขาย่อมยินดีที่จะกวาดให้เกลี้ยงอย่างไม่ต้องสงสัย.
เห็นการกินอย่างเอร็ดอร่อย จุนซ่างเซียวก็รู้สึกหิวเหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่สนใจภาพพจน์เจ้านิกาย เริ่มกินอาหารอย่างอร่อยเช่นกัน.
ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองที่กำลังจ้วงกินอาหารราวกับรายการแข่งขันกินจุ.
ถังลี่เห็นพวกเขาราวกับหมาหิวถึงกับปวดขมับขึ้นมาเหมือนกัน!
“เจ้านิกายจุน.....”
“มีเรื่องอันใด เมื่อเปิ่นจั้วกินเสร็จแล้วค่อยหารือก็แล้วกัน!”
ด้วยเหตุนี้ถังลี่จึงไม่เอ่ยอะไรต่อไป.
ผ่านไปราว ๆ ครึ่งชั่วยาม บนโต๊ะเต็มไปด้วยจานวางซ้อนกันสูง อาหารถูกกินหมดเกลี้ยงแทบไม่เหลือเศษ สะอาดเงาวับ ไหสุราเปล่าที่วางเกลื่อน.
“......”
ใบหน้าของถังลี่แข็งค้าง กล้ามเหนือหดเกร็ง.
แม้นว่าจะไม่ขาดเงิน ทว่าค่าใช้จ่ายในหออี้หงโหลว ก็มากมายเป็นเงินก้อนโตอย่างไม่ต้องสงสัย.
ถึงจะมีเงินให้ใช้ไม่ขาด ทว่าเงินที่ต้องใช้ก็ต้องสมเหตุสมผลด้วย.
“เอิ๊ก ๆ ---”
จุนซ่างเซียวนั่งพิงเก้าอี้ ตบท้อง เรอออกมาเสียงดัง พร้อมกับนำไม้จิ้มฟันออกมาแทะ“ขอบคุณนายน้อยถังที่เลี้ยง.”
ถังลี่แทบฝืนยิ้มไม่ออก มุมตาที่มีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย เพราะว่าศิษย์ของนิกายนิรันดร กินไปมากมายแล้ว ดูเหมือนว่าจะยังไม่ถึงครึ่งท้องด้วยซ้ำ!
“เจ้านิกาย.”
ราชาสัตว์จื่อหลินเอ่ย “มีอีกหรือไม่?”
“เรื่องนี้....”จุนซ่างเซียวที่จ้องมองไปยังถังลี่ “นายน้อยถังสั่งเพิ่มได้หรือไม่?”
ถังลี่ที่แทบสบถ“บัดซบ”ออกมาไม่หยุด ทว่าก็ยังคงฝืนยิ้มเอ่ยกล่าวอย่างสุภาพ “ตามสบาย.”
“งั้นขอสั่งอาหารทุกอย่างแบบละชนิด อย่าลืมสุราชั้นดีด้วย.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ในเมื่อมีคนต้องการเลี้ยง.
ตามหลักการของเขา ก็ต้องกินให้เรียบ อย่างไม่เกรงใจ!