บทที่ 291 : อดีต ปัจจุบัน และอนาคต (1)

บทที่ 291 : อดีต ปัจจุบัน และอนาคต (1)

หลายวันผ่านไป

ไรก็ได้ทำตามคำแนะนำของฉัน

อย่างไรก็ตาม เป็นที่ชัดเจนว่าทัศนคติของเขาเปลี่ยนไป .ซึ่งฉันเองก็รู้จากข้อมูลของไอเซลที่พบประวัติการดูวิดีโอภารกิจในบันทึกโทรศัพท์มือถือของไรก็ได้หลายครั้ง

'เขาคงกำลังปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงหลายอย่างเลยสินะ'

ดูเหมือนก่อนหน้านี้เขาจะเล่นแบบไม่ได้ใส่ใจมาก

นั่นหมายความว่าเขาเริ่มมีคุณสมบัติพื้นฐานในการเป็นผู้เล่นที่สามารถไต่แรงค์ได้ มีนายท่านหลายคนถามว่าทำไมฉันถึงฝึกฝนและเรียนรู้อะไรต่าง ๆ ในเกมไปด้วย แม้มันอาจจะไม่ได้ผลในทันที แต่มันจะดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปแน่ ฉันพอใจกับเรื่องนั้นมาก จึงทุ่มเทให้กับการฝึกฝน

ณ สนามฝึกในเวลากลางวัน

“มันต้องขนาดนี้เลยเหรอ?”

สีหน้าของเจนน่าดูแปลกไป

ในมือของเธอถือแส้ที่มีหนามอยู่

“มันจะเกินไปหรือเปล่า ฉันคิดว่าเอาให้เบากว่านี้มันน่าจะดีกว่านี้นะ”

“ฉันไม่อยากเสียเวลา”

"ถึงแม้ว่าจะต้องทำแบบนี้เนี่ยนะ……"

สีหน้าเจนน่าเคร่งเครียดขึ้น

ที่สนามฝึก ฉันกำลังหายใจเข้าปอดลึก ๆ โดยที่เสื้อที่ปกคลุมร่างกายส่วนบนถูกถอดออก

ถัดมาเป็นอ่างที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดง มันเต็มไปด้วยยาฟื้นฟูหลายสิบขวด

‘ฉันต้องพัฒนาร่างกายเพื่แความทนทาอเพิ่มความทนทาน'

ทั้งหมดเป็นการตัดสินใจเพื่อใช้พลังเหนือธรรมชาติและดาบแห่งจิตวิญญาณได้

ไม่มีทางเป็นไปได้เลยหากจะใช้วิธีปกติ ฉันจำเป็นต้องมีมาตรการพิเศษ นี่คือวิธีที่ฉันตัดสินใจทำ

การบาดเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าคงจะสามารถฟื้นตัวร่างกายในห้องรอได้อยู่หรอก แต่การรักษาในห้องรออาจจะทำให้การฝึกฝนของฉันไม่ได้ผล

เพื่อจุดประสงค์นี้ ยาฟื้นฟูจำนวนมากจึงถูกรวบรวมจากโกดัง

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย…?”

“ไม่มีใครสามารถทำได้นอกจากเธอ เธอยิงธนูได้แล้วก็ใช้แส้นี้ด้วย ถูกต้องใช่ไหม?”

"แต่ว่า!"

"นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว ฉันไม่อยากสัมผัสประสบการณ์ชั้นที่ 35 ซ้ำอีก”

นอกจากนี้ยังมีวิธีอื่น แต่มันได้ผลช้ากว่า

มันใช้เวลานานและมีประสิทธิภาพต่ำ ฉันเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเลือกวิธีการนี้

เจนน่ามีท่าทีไม่เต็มใจ แต่ในที่สุดเธอก็พยักหน้า

“โจมตีด้วยพลังทั้งหมดของเธอ ห้ามอ่อนข้อเด็ดขาด”

"อื้อ"

ฉันหันหลังให้เจนน่าแล้วยัดผ้าเข้าปาก เพื่อกัดไว้

'ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่ฉันคุ้นเคย'

ฉันจำลักษณะของแส้ได้

มันทำมาจากเอ็นของสัตว์และมีหนามที่ปลายแส้ มันเอาไว้สำหรับฉีกเนื้อและกล้ามเนื้อ มันเหมือนกับเครื่องมือทรมานมากกว่าอาวุธ

'แต่...ฉันคิดว่าฉันทนได้'

ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่ฉันคุ้นเคย

แต่ฉันไม่อยากสัมผัสกับความรู้สึกที่ฉันมีเมื่อก่อนอีกแล้ว

ฉันคิดเกี่ยวกับมันอีกครั้งก่อนจะตะโกนบอกเจนน่า

"เริ่ม!"

แส้สะบัดผ่านสายลมออกมา

เพี้ยะ!

ปลายแส้ฟาดผ่านไปตรงหน้าฉัน

'นี่มันอะไรกันเนี่ย…'

แส้ฉีกผิวหนังและกล้ามเนื้อบนหลังของฉัน และเจาะลึกเข้าไปในร่างกาย

ฉันกัดผ้าแน่น

แค่นี้ฉันยังพอทนได้

“แค่ครั้งเดียวเลือดก็ไหลออกมาแล้ว…”

นี่มันมีประสิทธิภาพมาก

ฉันหายใจไม่ออก

เจนน่าแม้จะลังเลแต่ก็ยอมขยับมืออีกครั้ง

เพี้ยะ!

ครั้งที่สองตามมาติด ๆ

แผ่นหลังของฉันรู้สึกร้อนราวกับถูกไฟไหม้

ฉันรู้สึกเหมือนผิวหนังของฉันถูกลอกออกทั้งหมด

'มันมากกว่าที่ฉันคิดไว้…มันเจ็บมาก'

การมองเห็นของฉันพร่ามัวเพราะเหงื่อที่ไหลลงมา

จากนั้นฉันก็ขยิบตา เป็นสัญญาณให้เจนน่าดำเนินการต่อ

การเฆี่ยนตีตามมาเป็นครั้งที่สาม ครั้งที่สี่ หรือครั้งที่เก้า ฉันเองก็ไม่แน่ใจ

ฉันรวบรวมสติที่เลือนลางของฉัน

มันเป็นเพียงขั้นตอนการเตรียมการง่าย ๆ

“เก้าครั้งแล้วนะ!”

"ยังได้อยู่"

“ทำไมนายต้องทำถึงขนาดนี้?”

ฉันมองไปข้างหลังฉัน

เงาที่กำแพงโลหะสะท้อนให้เห็นแผ่นหลังที่เปื้อนเลือดของฉัน

'ถ้าทำอีก แม้แต่กระดูกก็คงจะถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แน่นอน'

ฉันเดินตรงไปที่อ่างน้ำข้าง ๆ ตัว

ยาเริ่มซึมเข้าไปในบริเวณที่ได้รับผลกระทบ

“อุ๊บ!”

ครั้งนี้ฉันทนไม่ไหวแล้ว

ฉันบ้วนเลือดออกมาจากปากทันที

“ฮานไหวไหม?”

"……ไหว"

นี่แค่ชุดเดียว

ฉันต้องทำอย่างน้อยสิบชุดต่อวัน

หากทำอย่างถูกต้อง ฉันจะมีความคงทนและความยืดหยุ่นขั้นสูง

และตอนนี้ ฉันจึงจำเป็นที่จะต้องเพิ่มความเข้มข้นในการฝึกฝนที่เหมาะสมสำหรับร่างกายที่เหนือขีดจำกัดมนุษย์

ต่อไป

ท่อนไม้ที่แขวนอยู่บนเชือกเหล็กกำลังเคลื่อนที่ไปมาจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง

มันถูกเขย่าโดยอุปกรณ์จักรกล

"......"

หนึ่ง สอง

ฉันจับเวลาในการเคลื่อนที่ของท่อนไม้

ท่อนไม้ขนาดใหญ่สูงหลายเมตรพุ่งเข้ามาหาฉันโดยตรง ฉันย่อตัวลงแล้วเหวี่ยงตัวออกไปเพื่อหลบท่อนไม้

ปัง!

รู้สึกเหมือนกำลังโดนรถบรรทุกชนเลย

จำนวนการปะทะที่แท้จริงในสนามรบคงจะไม่น้อยไปกว่านี้

แต่....

ฉันเพิ่มพลังให้กับมือของฉัน

เมื่อฉันพยายามรักษาสมดุล แต่เท้าของฉันกลับลื่น

ท่อนไม้ที่เพิ่งกระแทกฉันเริ่มแกว่งไปมาจากปลายทั้งสองข้างอีกครั้ง

“นี่มันเป็นการฝึกแบบไหนกันครับหัวหน้า?”

เวคิสที่เฝ้าดูจากด้านข้างกล่าวด้วยความสงสัย

ฉันมองลงไปที่มือของฉัน เลือดไหลออกมาจากจุดที่กล้ามเนื้อและผิวหนังฉีกขาด

“มันเกี่ยวกับการพัฒนาพลัง การฝึกนี้จะเป็นการป้องกันท่อนไม้ด้วยดาบไม้แทนที่จะทำลายมัน”

“สำหรับผมมันดูเหมือนจะบ้าเกินไปมากนะครับ”

“อาจจะแค่ตอนนี้แหละ”

สักวันฉันอาจจะสามารถบดขยี้บัลลิสต้าได้ด้วยการทุบเข้าไปที่มันโดยตรง แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น การฝึกฝนก็ไม่มีความหมาย เพราะทั้งหมดขึ้นอยู่กับความรู้สึกและทักษะ

'การฝึกนี้น่าจะใช้เวลานานพอสมควร'

เราสามารถเลือกจะรับสมัครฮีโร่ใหม่ได้ทันทีเพื่อขึ้นชั้นถัดไป

แต่มันคงใช้เวลาค่อนข้างนานในการฟื้นพลังที่เสียไปบนชั้นที่ 35 กลับคืนมา ฉันเองก็ต้องทำภารกิจให้เชี่ยวชาญและในขณะเดียวกัน ก็จะต้องยกระดับทักษะของฉันให้อยู่ในระดับที่เหมาะสมมากขึ้น

'ถึงเวลาที่จะก้าวไปสู่ขั้นตอนต่อไปแล้วหรือยัง?'

ไรก็ได้เองก็คงรู้สึกเช่นกัน

ความจริงที่ว่าเราจำเป็นต้องมีระบบที่ดีกว่านี้

ถึงเวลาแล้วที่จะขยายสิ่งที่ทำมา

แต่ยังไงมันก็ต้องใช้เวลา

ฉันวางแผนที่จะรอจนกว่าไรก็ได้จะตัดสินใจในการจัดระเบียบกลุ่มโจมตีใหม่และการสร้างระบบใหม่ ระหว่างนี้ก็จะฝึกฝนด้วยตัวเองไปก่อน

'แต่ยังไงก็อย่าให้ฉันรอนานเกินไปล่ะ'

ฉันจับดาบไม้ไว้แน่น แล้วกระโดดไปหาท่อนไม้อันใหญ่นั้น

หลังจากนั้นสักพัก

[ปลุกพลังทักษะ!]

[ 'ฮาน(★★★)' ได้รับทักษะ 'การฟื้นฟู (Lv.1)' !]

หลังจากผ่านการทรมานซ้ำ ๆ หลายครั้งฉันก็ได้รับทักษะที่ฉันต้องการ

พลังการฟื้นฟู มันเป็นทักษะที่เพิ่มความสามารถในการฟื้นตัวตามธรรมชาติของร่างกายอย่างแท้จริง แต่ฉันก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ เพราะว่ามันไม่ได้ช่วยเพิ่มความทนทานของร่างกายฉันมากนัก