บทที่ 2

แม้เฉินฮั่นจะยังสงสัย เสียงจากระบบก็ดังขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง

“ปริมานเเสงแสดงถึงพรสวรรค์ของเเต่ละคน ยิ่งสีเข้ม พรสวรรค์ก็ยิ่งเเข็งเเกร่ง

"พรสวรรค์มี 9 ระดับ เรียงตามลำดับ: ขาว, เทา, น้ำเงิน, เขียว, ฟ้า, ม่วง, ส้ม, แดง, และทอง!"

เฉินฮั่นพยักหน้าอย่างครุ่นคิด พบว่าพรสวรรค์ส่วนใหญ่ของตระกูล

หลิน อยู่ในระดับสีขาวและเทา ซึ่งถือว่าเป็นระดับทั่วไป

"ระดับพรสวรรค์แบบนี้ เอาไปอวดใครก็คงโดนหัวเราะเยาะ"

"ระบบเจอพรสวรรค์ระดับสีเขียว ต้องการคัดลอกหรือไม่?”

เฉินฮั่นเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ พรสวรรค์สีเขียวที่ระบบพูด

ถึง   คือคนของตระกูลหลิน ที่อยู่ใน ขั้นที่ 7 ในแดนชำระวิญญาณ!

"แน่นอน!"

"แม้ว่าพรสวรรค์ระดับสีเขียวจะไม่ใช่ระดับสูงสุด แต่ก็ยังเหนือกว่า สีขาวเเละสีเทา

“คัดลองพรสวรรค์สำเร็จ!  คุณได้รับพรสวรรค์ทางสายเลือดระดับสีเขียว!”

"บูม!"

ฉินฮั่นรู้สึกถึงพลังอันมหาศาลที่พุ่งออกมาจากร่างกายของเขาอย่าง

รวดเร็ว พลังงานนี้กระจายไปทั่วร่างกายของเขาในพริบตา!

ความประหลาดใจครั้งนี้ทำให้เฉินฮั่นยิ้มกว้างจนถึงหู ในตอนนี้เขา

รู้สึกเหมือนมีพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด!

"นี่ไม่ใช่ผู้ชายของเสี่ยวหยูหยานเหรอ? เฮอะ ถูกตระกูลเสี่ยวทอดทิ้ง

แล้วสินะ"

หลินเฟย์เดินก้าวไปข้างหน้า น้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม

"พี่เฟย คุณชายสั่งมาว่าถ้าจับเฉินฮั่นได้ให้จัดการมันซะ! " คนข้างๆ

หลินเฟยพูดขึ้นอย่างร้อนรน

หลินเฟยพยักหน้า "ไม่รู้ว่าเสี่ยวหยูหยานตาบอดหรือเปล่า ถึงได้สู้กับ

คุณชายเพื่อไอ้ขยะนี่ พวกแกใครจะจัดการมันก็รีบๆ ทำซะ อย่าให้เสียเวลา"

"พี่เฟย ไอ้หน้าขาวคนนี้มันน่าโมโหอยู่แล้ว ปล่อยให้หลินเฟิง จัดการมันซะ!"

"เฉินฮั่นเหลือบมองหลินเฟิง ไอ้หมอนี่แค่ระดับชำระวิญญาณขั้น 8 มัน

เอาความมั่นใจมาจากไหน?"

"รีบหน่อย เรายังต้องตามเสี่ยวต้าเทียน ไอ้ขี้แพ้คนนี้ ไม่สามารถเสียเวลาได้"

"ตายซะ!" หลินเฟิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และก้าวไปหาเฉินฮั่น

"ไอ้หนุ่ม แกควรโทษตัวเอง แกกล้าเข้าใกล้เสี่ยวหยูหยานขนาดนี้ ทั้งๆ

ที่ไม่มีความสามารถ!"

"เฉินฮั่นไม่พูดอะไร มองไปที่หลินเฟิงที่พุ่งเข้ามาอย่างเฉยเมย"

"ไอ้เศษสวะ ขนาดผู้หญิงคนเดียว ยังปกป้องไม่ได้  ไปตายซะ!"

หลินเฟิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  มีดที่อยู่ในมือฟาดฟันเข้าใส่เฉินฮั่น

อย่างรวดเร็ว

ด้วยความหึงหวงทำให้หลินเฟิงรู้สึกอยากจะฆ่าเฉินฮั่นขึ้นมา

ทำไมไอ้เศษสวะนี้ ถึงได้เป็นคู่หูกับสาวงามอันดับ 1 ของเมืองจีหนานเฉิง

"หน้าตาน่าขยะแขยงจริงๆ"  เฉินฮั่นส่ายหัว ร่างกายทั้งหมดก็หายวับ

ไปจากที่เดิม

"เป็นไปได้ยังไง!" หลินเฟิงเบิกตากว้าง ข้าไม่สามารถมองเห็นการ

เคลื่อนไหวของเฉินฮั่น!

"ปัง!"

ในพริบตา ร่างของหลินเฟิงก็เหมือนลูกบอลที่ถูกตี กระเด็นออกไปอย่างรุนแรง!

หลิน เฟย และคนอื่น ๆ ตกตะลึงไปชั่วขณะ มองเฉินฮั่นที่หายตัวไปและ

ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ด้วยความตกตะลึงในดวงตาของพวกเขา

"ไอ้เฉินฮั่นนี่มันแอบซ่อนพลังไว้จริง ๆ นี่หว่า!" หลินเฟยคำรามด้วยความโกรธ

"ประมาทมันไปหน่อย!

ไป! จัดการมันซะ!

เหล่าศิษย์สำนักหลินเริ่มเคลื่อนไหว! วันนี้เฉินฮั่นต้องตายที่นี่!"

เฉินฮั่นยิ้มกว้าง เขาคว้ามีดที่หลินเฟิงทำตกบนพื้นขึ้นมา

เหมือนตอนที่เขาไปปฏิบัติภารกิจที่หัวเซีย เขาสังหารศัตรูทิ้งไว้มากมาย

เฉินฮั่นกำมีดแน่น ร่างของเขาพุ่งเข้าโจมตีทันที

“ปัง!”

คนในตละกูลหลินถูกฟันทันที

ณ เวลานี้ การฆ่าคนนั้นช่างเปรียบเสมือนการหั่นผัก

เฉินฮั่นเดินไปทิศทางไหน ศีรษะของคนในตละกูลหลินก็ร่วงลงบนพื้น

เพียงไม่กี่อึดใจ เหลือเพียงหลินเฟยเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังยืนหยัด

อยู่ท่ามกลางสมาชิกตระกูลหลิน!

เฉินฮั่นยกมีดขึ้น ชี้ตรงไปที่หลินเฟย ปรากฏรอยยิ้มไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา

"ถึงคิวเเกแล้ว"