บทที่ 47: พี่ชายของซาหยาน

บทที่ 47: พี่ชายของซาหยาน

ซูฟ่านค่อยๆ หันศีรษะที่แข็งทื่อของเขากลับไป เขาตระหนักดีว่าใครก็ตามที่สามารถปกปิดตัวตนจากการรับรู้ของเขาได้นั้นอย่างน้อยก็จะต้องเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตตัวอ่อนวิญญาณ

เรือเหาะลำนี้เต็มไปด้วยข้อมูลสำคัญ มันไม่มีทางที่เขาจะสามารถซ่อนการกระทำของเขาไม่ให้ผู้อื่นเห็นได้

“คารวะผู้อาวุโส” ซูฟ่านกล่าวด้วยความเคารพ เป็นการฉลาดเสมอที่จะทักทายผู้ยิ่งใหญ่ก่อน

ชายชราที่แข็งแกร่งมองซูฟ่านขึ้นและลง

“ไม่เลว ไม่เลว พลังวิญญาณอุดมสมบูรณ์ จิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง เจ้ามีศักยภาพที่ดีในการสร้างสิ่งประดิษฐ์”

“เจ้าหนู เจ้าเป็นศิษย์บนเรือใช่ไหม? เจ้ามาจากยอดเขาไหน?” ชายชราถาม

“ผู้น้อยยังไม่ได้เข้าร่วมยอดเขาใดๆ ขณะนี้ข้ายังเป็นพียงผู้ฝึกตนตัวเล็กๆ เท่านั้น” ซูฟ่านตอบอย่างตรงไปตรงมา มีคนเหมือนเขามากมายในนิกายเทียนฉัวที่ไม่ต้องการจะเข้าร่วมกับยอดเขาไหน

“เจ้าต้องการจะมาอยู่ที่ยอดเขาขัดเกลาสิ่งประดิษฐ์ไหม?” ดวงตาของชายชราเป็นประกาย โอกาสที่ดีเช่นนี้ไม่อาจละทิ้งได้

เมื่อมาถึงจุดนี้ ซูฟ่านก็โค้งคำนับชายชราด้วยความเคารพ

“ตอนนี้ ผู้เยาว์เป็นเพียงนักปรุงยาที่เพิ่งจะเริ่มวิจัยเกี่ยวกับรูนเท่านั้น” หลังจากได้ยินคำพูดของซูฟ่าน ชายชราก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ “การปรุงยาจะไปมีประโยชน์อะไร? การสร้างสิ่งประดิษฐ์ต่างหากคืองานที่เหมาะกับลูกผู้ชาย” ชายชราพูดแล้วเดินจากไป ราวกับว่าเขาหมดความสนใจในตัวซูฟ่าน

เมื่อมองดูแผ่นหลังของชายชราคนนี้ ซูฟ่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าเขาเข้าร่วมกับยอดเขา เขาก็คงไม่เป็นอิสระเหมือนในตอนนี้อย่างแน่นอน และเขาก็จะต้องฝึกฝนการปรุงยาอย่างลับๆ เขาอาจจะถูกเยาะเย้ยเอาได้ด้วยหากเขาไปไม่ถึงขอบเขตก่อเกิดรากฐานหลังจากผ่านไปหลายทศวรรษ

ซูฟ่านไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนักและยังคงสังเกตอักษรรูนบนผนังด้านในของเรือต่อไปด้วยแว่นตาของเขา

ในช่วงเวลาสามวัน ซูฟ่านได้เยี่ยมชมทุกสถานที่ที่สามารถเข้าถึงได้บนเรือ

“โอ้ เรือลำนี้มีรูนมากกว่า 5,000 รูน และยังไม่รวมห้องเครื่อง”

“ดูเหมือนว่าถ้าข้าต้องการจะสร้างสิ่งนี้ ข้าก็คงจะต้องใช้เวลาอีกนาน” ซูฟ่านถอนหายใจขณะรับประทานอาหาร

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ซูฟ่านไม่เคยยอมแพ้ในการศึกษาอักษรรูน ในตอนนี้ เขาเชี่ยวชาญรูนมากกว่า 600 ตัวแล้ว และเขาก็พบว่าเมื่อเวลาผ่านไป ความเร็วในการค้นคว้ารูนของเขาก็ช้าลงเรื่อยๆ

ในเวลานี้ ซูฟ่านก็สัมผัสได้ว่ามีคนสองคนกำลังเดินเข้ามาหาเขา

ซูฟ่านหันศีรษะและเห็นซาหยานซึ่งเขาไม่ได้เจอมาเป็นเวลานาน เธอสวมกระโปรงผีเสื้อสีขาวที่มีรูปร่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งทำให้หัวใจของซูฟานเต้นเร็วขึ้นในทันใด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เธอ ซูฟ่านก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ศิษย์น้องซู ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเจ้า!” ซาหยานกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“สวัสดีพี่ซา” ซูฟ่านตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“ศิษย์น้องซู เจ้าชอบการสร้างสิ่งประดิษฐ์ใช่ไหม? ให้ข้าแนะนำเจ้านะ”

ซาหยานตบไหล่ชายหนุ่มร่างสูงข้างๆ เธอแล้วพูดว่า “นี่คือพี่ชายของข้า ซึ่งตอนนี้เป็นนักสร้างสิ่งประดิษฐ์ระดับหนึ่งที่ยอดเขาขัดเกลาสิ่งประดิษฐ์”

“นี่คือรุ่นน้องของข้าที่มีพรสวรรค์อย่างมากทั้งในด้านการปรุงยาและการสร้างสิ่งประดิษฐ์”

ซาหยานยังแนะนำซูฟ่านให้กับพี่ชายของเธอด้วย

“สวัสดีพี่ซา ข้าชื่อซูฟ่าน” ซูฟ่านทักทาย เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาโล่งใจที่อีกฝ่ายไม่ใช่แฟนของเธอ

“สวัสดีศิษย์น้องซู ข้าชื่อซาตี้(ประติมากรรมทราย)” ซาตี้เองก็ตอบด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่ซาตี้พูดจบ เขาก็พบว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าแปลกๆ

ในเวลานี้ ซูฟ่านก็กำลังดิ้นรนและพยายามกลั้นเสียงหัวเราะของเขา ในขณะที่เขากำลังจะหัวเราะออกมาดังๆ เขาก็รีบออกจากโรงอาหารแล้วกลับไปที่ห้องของเขา

" ฮ่าๆๆๆ……"

“ประติมากรรมทราย ฮ่าฮ่า…..”

ซูฟานไม่ได้พบกับเรื่องสนุกๆ แบบนี้มานานแล้ว เขาหัวเราะอยู่หลายนาทีก่อนที่เขาจะสงบลง

“ข้ารู้สึกไม่สุภาพนิดหน่อยเลย”

“โอ้ ข้าต้องไปอธิบายให้พวกเขาฟังในครั้งหน้าที่ข้าเจอพวกเขา”

เมื่อถึงเวลานี้ ซูฟ่านก็หาข้อแก้ตัวที่ยอดเยี่ยมได้แล้ว

ทันใดนั้น ซูฟ่านก็รู้สึกว่าเรือเหาะลอยล่องทั้งหมดได้สั่น และจากนั้นก็มีเสียงพูดดังขึ้น “เมื่อเข้าสู่ทะเลอนันต์ เรือเหาะทั้งลำจะเข้าสู่สถานะพร้อมรบ”

เมื่อซูฟ่านมาถึงบนดาดฟ้าเรือ เขาก็ได้กลิ่นของทะเล

ในระยะไกลคือพื้นที่มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ มันช่างน่าฝันราวกับจักรวาลไร้ดวงดาว

ถัดจากเรือเหาะลอยล่อง ซูฟ่านยังเห็นเรือรบเก้าลำขนาดใหญ่ที่กำลังปกป้องเรือเหาะลอยล่องอยู่ แต่ละลำมีขนาดประมาณหนึ่งในห้าของขนาดเรือเหาะลอยล่อง และพวกมันทั้งหมดก็ติดตั้งปืนใหญ่ขนาดมหึมาเอาไว้

“เรือรบปืนใหญ่ขนาดมหึมา นี่แหละอาวุธของลูกผู้ชาย” ในขณะที่เขากำลังชื่นชม ซูฟ่านก็อุทานออกมา เขาสงสัยว่ามันจะทรงพลังขนาดไหนกัน

“ แสดงว่าศิษย์น้องซูเองก็มีมุมมองเดียวกันกับข้าสินะ นี้เป็นสิ่งที่มนุษย์ควรเชี่ยวชาญและบรรลุ'

ซาตี้ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ซูฟ่านและมองซูฟ่านด้วยความชื่นชม

“พี่ซา ข้าขอโทษสำหรับความหยาบคายของข้าก่อนหน้านี้ จู่ๆ ข้าก็ได้รับแรงบันดาลใจ และเพื่อที่จะบันทึกความคิดของข้า ข้าจึงต้อง…” ซูฟ่านอธิบายข้อแก้ตัวของเขา

“ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ มันคงจะน่าเสียดายจริงๆ ถ้าเจ้าพลาดแรงบันดาลใจเกิดขึ้นไป”

ซาตี้ตบไหล่ของซูฟ่านด้วยท่าทางเห็นอกเห็นใจ พวกเขาทั้งสองเป็นคนที่ละทิ้งการปรุงยาเพื่อหันไปหาสิ่งประดิษฐ์

โดยที่ไม่มีอะไรทำ ซูฟ่านเริ่มสนทนากับซาตี้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทุกครั้งที่ซูฟ่านมองไปที่ใบหน้าของซาตี้ เขาก็จะรู้สึกมีความสุขมาก

“ยังไงก็ตาม ศิษย์น้องซู เจ้าช่วยแบ่งปันแรงบันดาลใจล่าสุดของเจ้ามาหน่อยจะได้ไหม”

“บางทีหลังจากพูดคุยเรื่องนี้กันแล้ว พวกเราอาจจะได้รับประโยชน์กันทั้งคู่ก็ได้” ซาตี้กล่าวอย่างมีความหวัง

“มันก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก” ซูฟ่านเริ่มวาดวงเวทย์รูนที่สมบูรณ์ขึ้นในอากาศโดยใช้นิ้วของเขาเป็นปากกา

สิ่งที่ซูฟ่านไม่เคยขาดคือแรงบันดาลใจและแนวคิดที่แหวกแนว นี่คือวงเวทย์รูนสื่อสารไร้สาย

“รูนสะท้อนเสียง รูนส่งสัญญาณเสียง รูนแสงและเงา รูนลับ……”

ซาตี้ลูบคางของเขาและเริ่มไตร่ตรองเกี่ยวกับการทำงานของวงเวทย์รูนนี้

“ศิษย์น้องซู ถ้าเดาไม่ผิด เจ้าต้องการจะสร้างสิ่งประดิษฐ์ที่สามารถใช้สื่อสารระยะไกลได้ใช่ไหม”

“อย่างไรก็ตาม เนื่องจากข้อจำกัด สิ่งประดิษฐ์ทั้งสองนี้จึงสามารถสื่อสารกันได้ในระยะทางสูงสุด 100 กิโลเมตรเท่านั้น ถ้ามันยืมพลังจากวงเวทย์ใหญ่ของนิกายชั้นนอก มันก็จะสามารถครอบคลุมทั้งนิกายชั้นนอกได้อย่างแน่นอน”

“มันเป็นรูนทั่วไปทั้งหมด แม้แต่เหล็กวิญญาณที่หาง่ายที่สุดก็ยังสามารถบรรจุพวกมันได้ ดังนั้นในแง่ของต้นทุนมันจึงมีราคาถูกมาก”

เมื่อฟังการประเมินของซาตี้ แสงแวววาวก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของซูฟ่าน ชายคนนี้เก่งมาก

ในเวลานี้ ซาตี้ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย น้องชายที่อยู่ตรงหน้าเขามีปฏิกิริยาโต้ตอบที่ยิ่งใหญ่ แต่แรงบันดาลใจกลับกลายเป็นเช่นนี้ นอกเหนือจากราคาและลำดับรูนแล้ว ที่เหลือก็ค่อนข้างธรรมดา

“พี่ซา ข้ายังไม่เสร็จ” ขณะที่ซูฟ่านพูด เขาก็ได้เพิ่มฟังก์ชั่นสถานีฐานขนาดเล็กอีกอันหนึ่งให้กับวงเวทย์รอบนอกที่เขาสร้างขึ้น

“นี่คือ...”

เมื่อมองไปที่วงเวทย์รูนรอบนอกที่ซูฟ่านเพิ่มเข้ามา ซาตี้ก็เริ่มจริงจังนี่เป็นเพราะเขาแทบจะไม่เข้าใจการจัดเรียงของวงเวทย์รูนรอบนอกนี้เลย

ซูฟ่านปล่อยอีกฝ่ายไว้กับวงเวทย์รูน ในขณะที่เขาไปเดินเล่นรอบเรือเหาะ

เขาปรารถนาจะมายังสถานที่แห่งนี้มานานแล้ว ทรัพยากรที่ไม่มีที่สิ้นสุด สมบัติล้ำค่าที่หายากและแปลกใหม่ทุกชนิดที่ไม่สามารถมองเห็นได้จากนิกายชั้นนอก และที่สำคัญกว่านั้นคือวัสดุต่างๆ จากสัตว์อสูรต่างถิ่น

สิ่งเหล่านี้หาได้ยากมากในนิกายชั้นนอก..