บทที่ 286 : ลาก่อน (2)

บทที่ 286 : ลาก่อน (2)

ฉันหยิบจดหมายออกมาจากซอง

คลี่กระดาษยับยู่ยี่ออกแล้วอ่าน

<เอ่อ... นี่มันพินัยกรรมจริง ๆ ใช่ไหม? >

<ทำไมฉันรู้สึกไม่อยากเขียนเลย!>

ลายมือของเธอค่อนข้างแย่

เหมือนเธอจะเขียนลวก ๆ ฉันจำได้ว่าตอนนั้นเธอเขียนเพราะฉันบอกให้เขียน

<พินัยกรรมต้องเขียนตอนใกล้ตายไม่ใช่เหรอ? แต่คงไม่จำเป็นสำหรับฉันหรอก! เพราะฉันไม่มีวันตาย ยังไงฉันก็ต้องฟื้นกลับมา นี่แค่เขียนเล่นเฉย ๆ ฉันจะเขียนอะไรก็ได้เพราะยังไงก็ไม่มีใครอ่านอยู่แล้ว คิกๆ ๆ >

'…….'

<เฮ้! ฮาน อิสรัต!>

<ไอ้หมาบ้า! ไอ้ปลิงทะเล! ไอ้โง่! ไอ้คนโง่! คนงี่เง่า! คนบ้า! ตายซะเถอะ!>

<ฉันไม่ชอบนายตั้งแต่แรกพบ ทำไมนายต้องมาทรมานฉันด้วย! ไอ้สารเลว! ฉันก็เกิดมาในตระกูลที่ดีพ่อแม่เลี้ยงดูมาอย่างดี ทำไมนายต้องมาทำแบบนี้กับฉัน ปฏิบัติกับฉันแย่ ๆ แบบนี้ด้วย! บังคับให้ฉันทำอะไรแปลก ๆ ตั้งหลายอย่าง ฉันจะแก้แค้นนาย! ฉันออลก้า จอมเวทย์อัจฉริยะคนนี้จะต้องเอาคืนนายให้สาสมกับที่ดูถูกฉัน!>

<ไอ้หน้าแตงโม! ไปตายซะ! แบร่!>

ข้าง ๆ คำว่า 'แบร่!' มีรูปวงกลมเบี้ยว ๆ เหมือนคนแลบลิ้น

ดูเหมือนจะเป็นภาพวาดใบหน้าคน แต่ก็ดูยากอยู่เหมือนกัน

<เฮ้!>

<ทำดีกับฉันบ้างสิ!>

<ฉันรอนายทำดีด้วยอยู่นะ ไอ้โง่! ฉันไม่เข้าใจจิตใจของคนอย่างนายเลยจริง ๆ >

ข้อความในจดหมายจบลงแค่นั้น

ฉันพับจดหมายเก็บเข้าซอง

“อ่านจบแล้วเหรอ? พี่ออลก้าเขียนอะไรบ้าง?”

“เธอเขียนเรื่องไร้สาระน่ะ”

ฉันยิ้มแล้วส่งจดหมายคืนให้เจนน่า

เจนน่ารับจดหมายไปอ่าน

"……พี่ออลก้า"

เจนน่าพิงศีรษะกับตู้แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ฉันออกไปก่อนนะ”

ฉันรีบเดินออกจากห้องเก็บของ

เดินผ่านจัตุรัสกลับไปที่ห้องพัก ปิดประตูแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้

'…เฮ้อ'

หัวใจของฉันเจ็บปวดเกินกว่าที่คิดไว้

เจ็บปวดยิ่งกว่าบาดแผลใด ๆ ที่เคยได้รับ

ศีรษะของฉันหนักอึ้งราวกับจะระเบิดออกมา

"ไอเซล"

[มีอะไรรึเปล่าคะท่านโลกิ? ]

ไอเซลปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสงสว่าง

“ฮีโร่ที่ตายไปแล้ว…”

ฉันเม้มริมฝีปากแน่น

ที่ฉันจะถามเพราะไม่รู้จริง ๆ น่ะเหรอ? คงไม่ใช่ ฉันแค่ต้องการคำยืนยันมากกว่า

ในฐานะผู้เล่นระดับสูงของพิกมีอัพฉันรู้จักเกมนี้ดีพอสมควร

[พวกเขาจะกลับมาได้ค่ะ]

ไอเซลล์ตอบราวกับรู้ว่าฉันกำลังจะถามอะไร

[ถ้าเคลียร์เกมจนถึงชั้นที่ 100 ได้ โลกจะถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ฮีโร่ที่หายไปจะได้ใช้ชีวิตใหม่ที่นั่น ถึงแม้จะสูญเสียความทรงจำก็ตาม]

“งั้นเหรอ?”

[ค่ะ ฉันได้ยินมาจากบริษัท]

"เข้าใจแล้ว"

ฉันยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้เธอกลับไปได้แล้ว

ไอเซลบินวนรอบตัวฉันก่อนจะกลายเป็นแสงสว่างแล้วหายไป

'เพิ่งเคยได้ยินเรื่องนี้ครั้งแรก'

นี่เป็นความจริงที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน

ฉันหลับตาลง

<นายท่าน>

ฉันลืมตาขึ้น

แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายเปล่งแสงสีดำ

“ยูเน็ตเหรอ?”

<ฉันดีใจที่นายท่านปลอดภัย>

“สำเร็จแล้วล่ะ ฉันปลุกพลังทักษะได้แล้ว”

<ฉันสัมผัสได้ค่ะ ดูเหมือนนายท่านจะแข็งแกร่งขึ้นมาก>

ใช่

ฉันก้าวข้ามขีดจำกัดได้สำเร็จ ซึ่งว่ากันว่าเป็นประตูสำคัญในการต่อสู้

ฉันหัวเราะเบา ๆ

<นายท่านค่ะ>

"ว่าไง?"

<นายท่านอยากกลับมาที่เนลม์ไฮมฟ์ไหมคะ? ฉันไม่อยากเห็นนายท่านเป็นแบบนี้>

“ไร้สาระ เธอกำลังบอกให้ฉันหนีงั้นเหรอ?”

<ฉันก็แค่…>

“อย่าพูดแบบนั้นอีก”

<ขออภัยค่ะนายท่าน>

ยูเน็ตเงียบไป

ฉันจึงพูดต่อ

"ฉันขอโทษ....ฉันคิดว่าห้องรอที่นี่ดีขึ้นแล้วในตอนนี้”

<ฉันเข้าใจค่ะ แค่บางครั้งก็มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น>

ฉันนึกถึงความทรงจำในอดีต

สมาชิกทั้ง 5 คนจากเนลม์ไฮมฟ์ไม่ได้อยู่ในปาร์ตี้เดียวกันตั้งแต่แรก แต่ละคนต้องเผชิญกับความสูญเสีย พวกเขาผ่านความตายของเพื่อนร่วมปาร์ตี้มามากมาย จนกระทั่งได้มารวมตัวกัน

<นายท่าน ฉันเชื่อว่านายท่านจะผ่านมันไปได้>

"แน่นอน เธอคิดถูก"

วันนี้เป็นวันพักผ่อนของเรา แต่ถ้าวันพรุ่งนี้มาถึง และถ้ามันมาถึงจริง ๆ …

'ไม่สิ'

ฉันคิดมากเกินไปแล้ว

ลึก ๆ แล้ว ฉันก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

“ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ฉันจะปีนหอคอยต่อไป”

<ค่ะ พวกเรารอคอยวันที่นายท่านจะพิชิตหอคอยได้สำเร็จ>

“แค่นั้นแหละ”

<นายท่านพักผ่อนนะคะ>

เสียงของยูเน็ตขาดหายไป

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ

ไม่นานหลังจากนั้น

[ยินดีต้อนรับสู่พิกมีอัพ!]

ไรก็ได้เข้ามาในเกม

[ดาวน์โหลดเสร็จสมบูรณ์]

[แตะ! (เลือก)]

หลังจากเข้าสู่หน้าจอหลัก ไรก็ได้ก็เข้าไปที่ห้องรอทันที

หน้าจอที่ฉันนั่งอยู่ขยายใหญ่ขึ้น ไรก็ได้เริ่มจัดการอะไรต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว

[ร้านค้า!]

[ซื้อ 'รูปปั้นม้าศึก' ราคา 5,000 ทองคำ]

[ซื้อ 'พวงหรีด' ราคา 3,000 ทองคำ]

[ซื้อ 'สร้อยคอดอกไม้' ราคา 1,000 ทองคำ]

'เขาจะทำอะไร?'

[เริ่มสังเคราะห์ไอเทม!]

[วัสดุเสริม - รูปปั้นม้าศึก พวงหรีด สร้อยคอดอกไม้]

[ไอเทมที่สร้าง - ไม่ทราบ]

[คุณต้องการสังเคราะห์ไอเทมหรือไม่? ]

[ใช่ (เลือก) / ไม่ใช่]

[ตูรูตูรู ตรุ้งงงงง!]

[ด้วยพลังแห่งนางฟ้า!]

[ชริ้งงง!]

[สังเคราะห์ไอเทมเสร็จสมบูรณ์!]

[คุณได้รับ 'รูปปั้นม้าศึกไว้อาลัย' ]

[มอบ 'รูปปั้นม้าศึกไว้อาลัย' ให้กับ 'ฮาน (★★★)' !]

แสงสว่างปะทุขึ้นต่อหน้าต่อตาฉัน และรูปปั้นม้าศึกปรากฏขึ้น

ฉันคว้ารูปปั้นม้าที่มีพวงหรีดสีขาววางอยู่บนหัว และมีสร้อยคอที่ทำจากดอกไม้พันรอบคอเอาไว้

'นี่คือรูปปั้นม้าศึกไว้อาลัยงั้นเหรอ?'

ไรก็ได้ไม่ขยับหน้าจอ ราวกับกำลังรอดูปฏิกิริยาของฉัน

ฉันรู้สึกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา....นี่เขาเล่นตลกอะไรอยู่?

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้

ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้

เดินไปวางรูปปั้นม้าศึกไว้อาลัยอันใหม่ไว้บนชั้นวางของสะสมรูปปั้นม้าศึก ในบรรดารูปปั้นทั้งหมด มันดูโดดเด่นกว่าอันอื่นมาก

'....ไว้อาลัย'

ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันจะรำลึกถึงฮีโร่ในเกมได้ไหมนะ? ในฐานะฮีโร่ฉันไม่ควรทำแบบนั้น ฮีโร่ที่ตายระหว่างปฏิบัติภารกิจก็เหมือนไอเทมสิ้นเปลือง

'แต่มันก็น่าสนใจจริง ๆ'

บรรยากาศรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไป

ฉันวางรูปปั้นม้าศึกไว้อาลัยไว้ตรงกลาง มันถูกล้อมรอบด้วยรูปปั้นม้าศึกรูปแบบอื่น ๆ

[เล่นบันทึกจากไฟล์เก็บถาวร]

[ฮีโร่ที่เลือก - 'ออลก้า (★★★)' ]

ภาพประกอบและหน้าต่างสถานะของออลก้าปรากฏขึ้น

ออลก้า...เธอมีรอยยิ้มสดใส และเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองเสมอ

ไรก็ได้จ้องมองหน้าจอนิ่ง ๆ เป็นเวลานาน

'แค่รอเวลาเท่านั้น'

อีกไม่นาน....

การปีนหอคอยจนถึงชั้นที่ 100 อาจใช้เวลาไม่นาน แต่กว่าจะไปถึงจุดนั้นได้ต้องใช้ความอดทนอย่างมาก

ไรก็ได้ออกจากระบบไปแล้ว ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน...แต่วันนี้ฉันรู้สึกว่ามันยาวนานกว่าปกติ

ฉันนั่งมองภาพของออลก้าที่ฉายอยู่เงียบ ๆ