บทที่ 283 : ความปั่นป่วน (3)
บทที่ 283 : ความปั่นป่วน (3)
ฉันกำดาบในมือไว้แน่น
น้ำหนักของมันราวกับเหล็กหลายร้อยกิโลกรัม
“ครี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!”
เงือกหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัววิ่งเข้ามาหาฉันพลางส่งเสียงกรีดร้อง
ฉันก้าวไปข้างหน้าแล้วเหวี่ยงดาบออกไป ร่างของพวกมันถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เงือกที่อยู่ด้านหลังถูกแรงเหวี่ยงของดาบพัดปลิว
“คจ๊าก! คร๊าก!”
“หยุดแหกปากร้องได้แล้ว!”
ปัง!
เงือกห้าตัวถูกฉันฟันไปพร้อมกับเสาข้าง ๆ
มีเสียงบางอย่างดังขึ้น แต่มันไม่ใช่เสียงจากภายนอก เสียงนั้นดังมาจากข้างในร่างกายของฉัน
[ 'ฮาน (★★★)' เลือดออก ความแข็งแกร่งของเขาลดลงชั่วขณะ]
ที่ท้องของฉันมีบาดแผลฉกรรจ์เกิดขึ้น
แต่ฉันไม่มีเวลาสนใจ
ความเจ็บปวดระดับนี้ช่างเล็กน้อย
แกร๊ก
กระดูกเคลื่อนหลุด กล้ามเนื้อของฉันเกร็ง
ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย ราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ
ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังแตกออกจากกันจากข้างใน
[เงือกจู่โจม Lv.43 x 11]
พวกมันยังคงปรากฏตัวออกมาเรื่อย ๆ
ดี ฉันจะได้จัดการพวกมันทีเดียว
ออกมาเยอะ ๆ เลย
ชริ้ง!
ฉันสะบัดดาบ
พวกมันตายไป ทีละตัว สองตัว สามตัว
เศษชิ้นเนื้อ อวัยวะภายใน และเศษเลือดกระจัดกระจายไปทั่ว ตอนนี้บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยเศษซากร่างของพวกมันนอนเกลื่อนกลาดไม่ต่างจากขยะเปียก
คมดาบทำให้พื้นแตก
และทุกครั้งที่ดาบฟาดฟันเสา มันจะสลักรอยลึกไว้บนผนัง
...เกินขีดจำกัดแล้ว
ฉันใช้พลังงานไปมากกว่าความสามารถเดิมหลายเท่า
ทุกครั้งที่ขยับตัว ความเจ็บปวดก็แล่นพล่าน ราวกับไฟที่ลุกโชนไปทั่วร่างกาย
แต่ฉันหยุดไม่ได้
ถ้าหยุดตอนนี้ ทุกอย่างก็จบ
ฉันครางเบา ๆ แล้วเหวี่ยงดาบออกไปอีกครั้ง
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน
“ตุ้บ...”
ฉันเตะเข้าไปที่หัวเงือกตัวหนึ่งที่กำลังร้องครวญคราง
หัวของมันแหลกละเอียด เลือดและเศษสมองกระเด็นออกมา นี่คือตัวสุดท้ายแล้วสินะ
ฉันกวาดตามองไปรอบ ๆ ศพของพวกมันนอนเกลื่อนกลาด
ฉันทรุดตัวลงไปด้วยความเจ็บปวด
ภาพตรงหน้าพร่าเลือนไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาชัดเจนอีกครั้ง
ฉันแทบจะลุกขึ้นไม่ไหว
'นี่มัน...'
ฉันใช้พลังมากเกินไปแล้ว
ฉันวางมือบนหน้าอก หัวใจของฉันเต้นระรัว
'...นี่เป็นทักษะที่ทำให้ร่างกายตึงเครียด?'
มันเพิ่มพลังระเบิดให้กับร่างกายชั่วคราว
แต่ผลข้างเคียงคือการทำลายร่างกายทั้งหมด
คงไม่รุนแรงไปกว่านี้แล้วล่ะ
ฉันวิ่งไปข้างหน้า
ขาซ้ายของฉันชา ฉันชะลอความเร็วลง ตอนนี้ดาบในมือของฉันหนักอึ้งราวกับไม้เท้า
ฉันเดินโซซัดโซเซไปที่ประตู
“คร๊าก!”
เงือกตัวหนึ่งกระโดดลงมาจากเพดาน
ฉันสะบัดมือซ้ายออกไป ฟาดเข้าที่หัวและไหล่ของมันอย่างรวดเร็ว ร่างของมันที่ไร้ส่วนหัวร่วงลงพื้น
“กึก!”
ฉันเซเล็กน้อย
เลือดย้อมริมฝีปากของฉันแดงฉาน อะดรีนาลีนหลั่งไปทั่วร่างกาย แต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป
'ยังหรอก'
มันยังไม่จบ
ปัง! ฉันเอาหัวโขกกำแพงทันที
[ปลุกพลังทักษะ!]
[ 'ฮาน(★★★)' ‘การต้านทานความเจ็บปวด’ เพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ! เป็น Lv.7!]
[ 'ฮาน (★★★)' 'การต้านทานความเจ็บปวด' เพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ! เป็น Lv.7!]
อีกครั้ง
[ปลุกพลังทักษะ!]
[ 'ฮาน (★★★)' 'การต้านทานความเจ็บปวด' เพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ! เป็น Lv.8!]
ในที่สุด
เลือดไหลอาบใบหน้า แต่ฉันยังคงทน
[ปลุกพลังทักษะ!]
[ 'ฮาน (★★★)' 'การต้านทานความเจ็บปวด' เพิ่มขึ้นสองระดับ! เป็น Lv.10!]
[ 'การต้านทานความเจ็บปวด' ของ 'ฮาน (★★★)' ถึงระดับสูงสุดแล้ว]
และจากนั้นคือวิวัฒนาการ
[วิวัฒนาการทักษะ!]
[ยินดีด้วย!]
[ 'การต้านทานความเจ็บปวด' ของ 'ฮาน (★★★)' เป็นไปตามเงื่อนไขวิวัฒนาการและถูกเปลี่ยนเป็น 'การต่อสู้อย่างต่อเนื่อง' !]
ฉันรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้น
ฉันก้าวต่อไป
ไม่นานก็ถึงโพรงกว้างช่องที่สาม
ฉันมุ่งหน้าไปยังที่แห่งนั้น
เสาหินขยับเขยื้อน กลายร่างเป็นมนุษย์
แต่มันก็แค่รูปร่างเท่านั้น
[โกเลมผู้พิทักษ์ Lv.43 x 3]
โกเลมสามตนเดินเข้ามาหาฉัน ดวงตาของพวกมันเปล่งประกาย
ฉันเหวี่ยงดาบโดยไม่พูดอะไร
[ 'ฮาน (★★★)' เข้าสู่สภาวะเหนื่อยล้า ความสามารถทั้งหมดลดลง 90%]
[พลังทักษะ 'ไม่ย่อท้อ' ถูกเปิดใช้งานแล้ว!]
หมัดของโกเลมพุ่งเข้ามาหาฉัน
ฉันยืนหยัดเพื่อต่อต้านมันอย่างมั่นคง
ด้วยแรงระเบิด แขนของโกเลมก็แหลกสลายไปในพริบตา
ฉันเอานิ้วจิ้มเข้าไปในร่างกายส่วนบนของมัน
ถุงมือหนังขาดวิ่นเล็บของฉันหลุดลอกและเลือดก็ไหลรินออกมาไม่หยุด
ฉันควักหินเวทย์มนตร์ที่อยู่ข้างในตัวมันออกมาอย่างรวดเร็ว
โกเลมอีกสองตัวเข้าโจมตีฉันจากทั้งสองด้าน
ฉันกำดาบแน่น นี่เป็นสถานการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
และฉันก็ไม่คิดจะหลบ
'พลังของฉันเพิ่มขึ้น'
ดวงตาของฉันเป็นสีแดงฉาน
[ปลุกพลังทักษะ!]
[ฮีโร่ 'ฮาน (★★★)' 'ความบ้าคลั่ง' และ 'ความสงบ' ถูกรวมเข้าด้วยกัน เกิดเป็นทักษะใหม่!]
[ 'ฮาน (★★★)' ได้รับ 'พลังเหนือธรรมชาติ (Lv.1)' !]
ปัง!
ร่างกายส่วนบนของโกเลมทั้งสองตัวแหลกสลาย
แต่ส่วนขาของพวกมันยังคงก้าวเดิน
“เกร๊กกก!”
ฉันจะวางดาบลงกับพื้นไม่ได้ แม้มันหนักเกินกว่าที่ฉันจะรับไหว
ฉันล้วงกระเป๋าแต่ตอนนี้ไม่มียาเหลืออยู่เลบแม้แต่ขวดเดียว
'ยัง...ยังไม่พอ'
ฉันกัดลิ้นตัวเองจนเลือดไหลทะลักออกมาจากปาก
[ปลุกพลังทักษะ!]
[ฮีโร่ 'ฮาน (★★★)' 'พลังเหนือธรรมชาติ' 'การต่อสู้อย่างต่อเนื่อง' และ 'ไม่ย่อท้อ' ถูกรวมเข้าด้วยกัน!]
[เพิ่มเอฟเฟกต์ใหม่ให้กับทักษะ 'พลังเหนือธรรมชาติ' !]
ฉันเดินโซซัดโซเซไปตามทางเดิน
อีกไม่ไกลก็จะถึงจุดหมายแล้ว
ทุกวินาทีที่ผ่านไป ร่างกายของฉันก็ยิ่งพังทลาย
ทักษะพลังเหนือธรรมชาติ มันไม่ใช่แค่การใช้พลังจิต มันเหมือนว่ายิ่งฉันใช้แรงมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งทรงพลังมากเท่านั้น แต่ก็แลกกับความเสียหายของร่างกาย
มันเป็นทักษะที่ทรงพลังเกินกว่าที่ฉันจะเข้าใจ
แต่มันยังไม่จบ
ฉันจะสู้ต่อไป แม้ร่างกายจะแหลกสลายก็ตาม
ฉันจะเสี่ยงกับทักษะนี้จนกว่าทุกอย่างจะจบลง
<เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปงั้นเหรอ? >
เสียงคำรามของมังกรน้ำดังก้องไปทั่ววิหาร
บางทีหูของฉันอาจจะฝาดไป เสียงของมันฟังดูห่างไกลพอสมควร
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังฝัน
แต่มันยังไม่จบ
แล้วถ้าฉันทนไม่ไหวจะเกิดอะไรขึ้น...
"......"
ฉันเงยหน้าขึ้นมองที่ด้านบน
คริสตัลสีฟ้าเปล่งประกาย
ภายในของวิหารบนแท่นบูชามีบางสิ่งสีฟ้าส่องแสงอยู่
[คำเตือน! คำเตือน! คำเตือน!]
ชริ้ง!
คริสตัลที่ปกคลุมผนังที่แตกกระจายรวมตัวกันที่กลางทางเดิน
มันค่อย ๆ เปลี่ยนรูปร่างจนมีขนาดใหญ่โต
[อันตราย!]
[ผู้พิทักษ์โบราณ Lv.61]
'นี่คือบอสตัวที่สองงั้นเหรอ?'
ฉันตั้งท่าเตรียมพร้อม
'แค่ครั้งเดียวเท่านั้น'
นี่คือขีดจำกัดของฉันแล้ว
<อิคนูม!>
ปัง!
ผนังวิหารด้านหนึ่งพังทลาย เผยให้เห็นหัวของมังกรน้ำ
น้ำทะเลไหลทะลักเข้ามา
<ข้าจะฆ่าเจ้า!>
ปากของมังกรน้ำพุ่งเข้ามาหาฉันราวกับจะกลืนกินทุกอย่างตรงหน้า
โกเลมคริสตัลก็พุ่งเข้ามาเช่นกัน
ฉันชูดาบขึ้น
'มันกำลังจะจบแล้ว'
ฉันก้าวขึ้นไปบนทางลาด
พื้นดินยุบตัวลงและแตกร้าว
ฉันจับดาบด้วยมือทั้งสองข้าง
มือของฉันเต็มไปด้วยบาดแผล
ไม่ต้องกังวลเรื่องความแข็งแกร่ง
ไม่ต้องรักษาพลังงานเอาไว้
ฉันจะระเบิดพลังทั้งหมดออกมาในการโจมตีครั้งนี้
<กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก!>
มังกรน้ำอ้าปากกว้าง
ฉันเหวี่ยงดาบออกไปทันที ฉันใช้พลังทั้งหมดที่มีในการโจมตีครั้งนี้
ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป พลังของฉันอาจจะทะลุ 100% 200% 300% หรือมากกว่านั้น
แม้ว่าจิตวิญญาณอาจจะถูกบดขยี้เพื่อการโจมตีครั้งสุดท้ายก็ไม่เป็นไร เข้ามาเลยเถอะ
[ 'ฮาน (★★★)' อาจจะเสียชีวิต ฮีโร่กำลังตกอยู่ในอันตราย!]
อึก!
ฉันรู้สึกเหมือนกระดูกทั่วร่างกายกำลังแตกหัก
เส้นเลือดในกายเต้นตุบ ๆ
ใบหน้าของฉันแดงก่ำราวกับโดนไฟแผดเผา...