Chapter 679 ภารกิจหกดาว
อาวุธและอุปกรณ์ที่จุนซ่างเซียวหลอมเสร็จได้ใส่ตู้ขายสินค้าอัตโนมัติ พร้อมกับใส่ราคาเป็นคะแนนสนับสนุน ให้ศิษย์ใช้แต้มมาแลกเปลี่ยนไป.
ด้วยเหตุนี้ทำให้หอภารกิจ เต็มไปด้วยศิษย์ที่เข้าออกทุกวันอย่างหนาแน่น.
อย่างไรก็ตาม เพราะว่าคะแนนความสำเร็จนิกายยังไม่เต็ม ยังไม่มีการยกระดับสิ่งก่อสร้างนิกาย ทำให้ภารกิจที่ศิษย์ของเขาทำสำเร็จ จุนซ่างเซียวไม่ได้รางวัลอะไร.
หากแต่ไม่ใช่ปัญหาอะไร.
ขอเพียงศิษย์ของเขาได้คะแนนสนับสนุน ก็ทำให้เขาพอใจแล้ว.
“ศิษย์น้องเซียว.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “พวกเราไปทำภารกิจร่วมกันหรือไม่?”
พวกเขาที่เป็นศิษย์สายในระดับสูง ย่อมต้องทำภารกิจที่มีดาวสูง แต่เพราะว่ามันมีความยากมาก ศิษย์สายนอกทั่วไปย่อมยากจะทำสำเร็จ.
“ตกลง.” เซียวจุ้ยจื่อเห็นด้วย.
หลังจากที่จัดการความแค้นกับมู่หรงซินแล้ว แม้นว่าเขาจะยังคงฝึกฝนอย่างหนัก ทว่าจิตใจของเขาก็ผ่อนคลายมากกว่าเมื่อก่อน.
“เรียกศิษย์น้องเย่ไปด้วยใหม?”ซูเซียวโม่เอ่ย.
เซียวจุ้ยจื่อ “เวลานี้อารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีนัก อย่าเพิ่งไปรบกวนดีกว่า.”
ซูเซียวโม่ที่กล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “มีคู่หมั้นที่งดงามเพียงนั้น กับไม่แลมองเลย ศิษย์น้องเย่นี้ช่างไม่ยินดีกับวาสนาของตัวเองจริง ๆ.”
“คงยาก.”
ทั้งสองที่พูดคุยกันและก้าวเข้ามาในหอภารกิจ.
ในเวลานี้มีศิษย์มากมายที่มารวมตัวกันอยู่พร้อมกับจ้องมองไปยังกระดานภารกิจ.
“ศิษย์พี่รอง.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “ท่านก็จะทำภารกิจด้วยอย่างงั้นรึ?”
“อืม.”
หลี่ชิงหยางที่กอดอกเอ่ยออกมาว่า “มีภารกิจหกดาวด้วย ไปทำร่วมกันไหม?”
“หกดาว?”
ซูเซียวโม่ที่เร่งรีบจ้องมองไปยังกระดานภารกิจ.
ปรกติแล้ว ภารกิจห้าดาวก็นับว่ายากจะเห็นแล้ว ตอนนี้ปรากฏภารกิจหกดาว ยิ่งเป็นภารกิจที่หายากเข้าไปใหญ่.
เป็นความจริง.
บนรายการบนสุด ภารกิจหกดาวที่ปรากฏขึ้นเด่นเป็นอย่างมาก.
เนื้อหาคือ ทำลายนิกายปิศาจมังกรทมิฬที่สร้างหายนะให้กับชาวบ้าน.
“นิกายปิศาจมังกรทมิฬ?”
ซูเซียวโม่สีคางไปมา “นิกายปิศาจอย่างงั้นรึ?”
“ไม่ไปอย่างงั้นรึ?”หลี่ชิงหยางเอ่ย.
“ไป.”
เซียวจุ้ยจื่อและซูเซียวโม่ที่ตอบรับพร้อมกันทันที.
“ตกลง.”
หลี่ชิงหยางที่กดปุ่มรับภารกิจ ทว่าภารกิจนี้มีความยากมาก ต้องมีจำนวนสมาชิกห้าคน.
“ห้าคน?”
ซูเซียวโม่ที่เผยท่าทางประหลาดใจ “ดูเหมือนว่าภารกิจนี้จะไม่ธรรมดา.”
“ข้าไปด้วย!”
เหออู๋ตี้ก้าวมาจากด้านหลัง.
จุนซ่างเซียวที่ใส่อาวุธมากมายเข้าไปในเครื่องขาย เขาที่เห็น ทำให้เขารู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงคิดที่จะหาคะแนนสนับสนุนเพื่อที่จะนำมาใช้ซื้อสินค้าดังกล่าว.
“ตกลง.”
หลี่ชิงหยางเอ่ย “ยังขาดอีกหนึ่ง.”
“ศิษย์พี่รอง!”
เหยาเมิ่งหยิงที่ชูมือสูง ตะโกนออกมาทันที “ข้าไปด้วยได้หรือไม่?”
“เรื่องนี้......”
หลี่ชิงหยางที่ขมวดคิ้ว.
“ได้ไหม?”
แววตาของโลลิน้อยที่ใสแป๋วเต็มไปด้วยความปรารถนา จนทำให้เขารู้สึกยากปฏิเสธได้.
“ศิษย์น้องหญิงเล็ก เจ้าไปได้.”
“ขอบคุณศิษย์พี่รอง!”
“...”
หลี่ชิงหยางกล่าวเพิ่ม “เจ้าต้องควบคุมกลิ่นอายให้ดี อย่าได้ปล่อยออกมาเด็ดขาด.”
“อืม!”
เหยาเมิ่งหยิงเอ่ย “ข้าจะควบคุมให้ดี!”
“ไป.”
หลังจากได้สมาชิกครบห้าคน หลี่ชิงหยางก็รับภารกิจทำลายนิกายปิศาจมังกรทมิฬทันที.
อย่างไรก็ตาม พวกเขายังไม่ลงเขาในทันที ทว่าเดินทางไปยังหอฝนพรำ เพื่อที่จะสืบข้อมูลนิกายปิศาจแห่งนี้ก่อน.
“นิกายปิศาจมังกรทมิฬ?”
ลี่ลั่วฉิวสีคางไปมา เอ่ยออกมาว่า “เป็นนิกายปิศาจระดับห้าจังหวัดซีหวง เจ้านิกายมีพลังกษัตริย์ยุทธ์ขั้นที่ห้า สี่อาวุโสเองก็มีระดับกษัตริย์ยุทธ์เช่นกัน ส่วนศิษย์ก็มีอยู่ 4,000-5,000 คน.”
หลี่ชิงหยางเอ่ย “คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีห้ากษัตริย์ยุทธ์ ไม่แปลกใจเลยว่าเป็นภารกิจหกดาว.”
“นิกายปิศาจนี้ไม่ธรรมดา.”
ลี่ลั่วฉิวเอ่ย “เท่าที่ข้ารู้ พวกเขามีวิชาปิศาจเฉพาะ สามารถช่วยยกระดับพลังบ่มเพาะอย่างรวดเร็ว.”
“งั้นรึ?”
ลี่ลั่วฉิวขมวดคิ้วไปมา.
“และ.”
ลี่ลั่วฉิวเอ่ย “วิชาปิศาจของพวกเขานั้นใช้วัตถุดิบในการกลั่นคือโลหิตมนุษย์.”
ซูเซียวโม่ที่เอ่ยด้วยความประหลาดใจ “โหดร้ายขนาดนี้เลยรึ?”
“โหดร้ายมาก.”
ลี่ลั่วฉิวเอ่ย “หลายปีมานี้ หมู่บ้านหลายหมู่บ้านที่มีคนหายไปทั้งหมู่บ้าน หมู่บ้านแล้วหมู่บ้านเล่า โดยที่ไม่สามารถสืบหาร่องรอยให้พบได้.”
หลี่ชิงหยางที่ขมวดคิ้ว “ฝีมือของนิกายปิศาจมังกรทมิฬอย่างงั้นรึ?”
ลี่ลั่วฉิวส่ายหน้าไปมา “เป็นนิกายปิศาจแน่นอน ทว่าไม่มีหลักฐาน ทำให้นิกายต่าง ๆ ในจังหวัดซีหวงคาดเดาเอาไว้เท่านั้น.”
“ฮึ.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “นิกายปิศาจนี้ช่างชั่วช้าจริง ๆ.”
“ดังนั้น.”
จุนซ่างเซียวที่ก้าวเข้ามาในหอฝนพรำ “ถึงได้มีภารกิจบนป้ายไงล่ะ.”
“เจ้านิกาย!”
เหล่าศิษย์ที่เร่งรีบแสดงความเคารพ.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “นิกายจังหวัดซีหวงนั้นไม่มีหลักฐาน จึงไม่กล้าที่จะทำอะไร มีเพียงแค่นิกายนิรันดรของพวกเราเท่านั้นที่จะทวงความยุติธรรมแทนสวรรค์ได้.”
“ภารกิจนี้ พวกเจ้าเป็นคนรับไปอย่างงั้นรึ?”
“ครับ!”
หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อและคนอื่นตอบรับ.
พวกเขาที่ก้าวออกจากหอฝนพรำ เรียกหมาป่าเฮอริเคน.
ก่อนที่จะจากไป.
จุนซ่างเซียวกล่าวย้ำเตือน “จัดการนิกายปิศาจ ไม่จำเป็นต้องทำอะไรตรงไปตรงมา ขอเพียงจัดการพวกเขาได้ จะวิธีใดก็ได้ทั้งนั้น.”
“ยกตัวอย่าง.....”เขาจ้องมองไปยังเซียวจุ้ยจื่อ “ปืนใหญ่สนาม.”
หลี่ชิงหยางและซูเซียวโม่ที่มุมปากกระตุก.
เจ้านิกายที่มอบปืนใหญ่สนามให้กับศิษย์น้องเซียว เป็นอาวุธที่ร้ายกาจมาก เกือบทำลายนิกายจื่อหานระดับสี่ไปได้ เช่นนั้นการจะจัดการนิกายปิศาจระดับห้าคงไม่ยากแล้ว!
“เจ้านิกาย ข้าเข้าใจแล้ว!”เซียวจุ้ยจื่อกล่าว.
“รีบไปรีบกลับ.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “อย่าให้เสียเวลา.”
“ครับ!”
หลี่ชิงหยางรับคำ นำศิษย์น้องทั้งสี่ขี่หมาป่าเฮอริเคนออกจากนิกายนิรันดรทันที.
“เจ้านิกาย.”
ลี่ลั่วฉิวที่เอ่ยกล่าวออกมาทันที “แม่หนูเมิ่งหยิงเองก็ไปด้วย บางทีอาจจะไม่ค่อยเหมาะสมนัก.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “พวกเราไม่สามารถที่จะปกป้องนางได้ตลอด เวลานี้จำเป็นต้องให้นางเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดด้วย.”
“อืม.”
ลี่ลั่วฉิวที่ไม่เอ่ยอะไรต่อไปอีก.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “แล้วแผนการเปิดสาขาที่จังหวัดเป่ยโม่เป็นอย่างไรบ้าง?”
“คนของเราไปถึงแล้ว ทว่ากำลังหาพื้นที่ตั้งอยู่.”ลี่ลั่วฉิวเอ่ย.
“อืม.”
......
พรมแดนจังหวัดซีหวง พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยป่าโบราณที่หนาทึบ ทำให้บรรยากาศดูมืดมนเป็นอย่างมาก.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
คนทั้งสี่ที่ร่อนลงที่ต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่ง.
ห่างออกไปนั้น เป็นพื้นที่ของนิกายปิศาจมังกรทมิฬ.
“ศิษย์พี่รอง!”
ซูเซียวโม่เอ่ย “ที่นี่ล่ะ.”
หลี่ชิงหยางที่แผ่จิตสัมผัสออกไป ก่อนที่จะขมวดคิ้วไปมา “ที่นี่มีค่ายกลคุ้มนิกายด้วย.”
“เอ๊ะ?”
เหยาเมิ่งหยิงเอ่ย “ศิษย์พี่เซียวล่ะ?”
ตอนนี้มีเพียง หลี่ชิงหยาง ซูเซียวโม่และเหออู๋ตี้เท่านั้น.
“ศิษย์น้องหญิงเล็ก.”
ซูเซียวโม่ที่ชี้ออกไป เผยยิ้ม “เขาอยู่นั่น.”
เหยาเมิ่งหยิงที่จะจ้องมองซูเซียวโม่บนเนินเขา ก่อนที่จะเอ่ยด้วยความสงสัย “กำลังทำอะไรอย่างงั้นรึ?”
“น้องหญิงเล็ก.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “เดี๋ยวเจ้าปิดหู อย่าเพิ่มใช้สัมผัสไปยังพื้นที่ดังกล่าวชั่วคราว.”
เหยาเมิ่งหยิงที่เผยความสงสัย.
“ฟรึบ!”
เซียวจุ้ยจื่อที่โบกมือ ติดตั้งปืนใหญ่สนาม ชี้กระบอกปืนไปยังนิกายปิศาจมังกรทมิฬ.
“ทุกคนอุดหู.”หลี่ชิงหยางที่ส่งเสียงผ่านวิญญาณแจ้งทุกคน.
ซูเซียวโม่ที่อุดหูแน่น แม้แต่มีที่อุดโดยเฉพาะด้วย.
เหยาเมิ่งหยิงแม้นว่าจะสงสัย ทว่าในเมื่อศิษย์พี่สั่ง นางก็มีเพียงต้องทำตาม นางที่ปิดหู ลืมตาข้างหนึ่งไปยังทิศทางของปืนใหญ่สนาม.
“นั่นมันอะไร?”
เหออู๋ตี้ที่จ้องมองไปยังปืนใหญ่สนาม ทว่ากลับไม่ได้ปิดสัมผัสการได้ยิน.
ตูมมมมมมม ------------
บัดซบ!
หูข้า!
