Chapter 675 ลองดู

ขณะที่จุนซ่างเซียวมายังเมืองหวงซาครั้งแรก มีผู้คนในเมืองน้อยมาก พื้นที่รอบ ๆ ที่ปกคลุมด้วยทรายสีเหลือง ราวกับว่าไม่มีคนอยู่.

ขณะที่มาครั้งที่สอง บนถนนมีผู้ฝึกยุทธ์มากมาย และร้านค้าที่ปิดเวลานี้ได้เปิดทำการแล้ว.

นิกายเฟิงซาและนิกายซั่งเฟิงนั้นได้ต่อสู้กันมาเป็นเวลานาน ทำให้ธุรกิจแร่ชะงักไปทั้งจังหวัดอย่างช่วยไม่ได้.

ตอนนี้ปัญหาความขัดแย้งจบแล้ว แน่นอนว่าธุรกิจแร่ย่อมกลับมาทำการเป็นปรกติ.

เหล่ากลุ่มอิทธินอกจังหวัด สินค้าในคลังของพวกเขาที่หมดแล้ว รู้ว่าสถานการณ์ฟื้นคืน แน่นอนย่อมเร่งรีบกลับมาซื้อของเป็นธรรมดา.

ร้านขายแร่แต่ละร้าน เต็มไปด้วยกลุ่มอิทธิพลจากดินแดนต่าง ๆ พวกเขาที่มาซื้อของอย่างเต็มกระเป๋าเลยทีเดียว.

ไม่มีใครรู้ว่าความขัดแย้งจบลงอย่างไร ทว่าเวลานี้กิจการทุกอย่างเริ่มคืนกลับสู่ปรกติก็ดีแล้ว.

“ดูคึกคักจริง ๆ.”

จุนซ่างเซียวที่ไปหยุดที่ร้านขายแร่แห่งหนึ่ง.

เขายังไม่เข้าไปในร้านด้วยซ้ำ ทว่าเหล่าผู้คนรอบ ๆ ที่เผยแววตาดูแคลนเขาเป็นอย่างมาก.

จุนซ่างเซียวที่ตั้งใจมาซื้อแร่ จึงไม่ได้สนใจรูปลักษณ์ของตัวเองนัก เพราะมันเต็มไปด้วยฝุ่นผงเต็มไปหมด เพราะเขาเพิ่งออกมาจากเหมืองนั่นเอง.

เป็นเรื่องปรกติ เพราะเขาขุดเหมืองมากว่าเดือนครึ่งแล้ว.

ในโลกใบนี้ คนขุดเหมืองไม่ต่างจากทาสรับใช้ ล้วนแต่เป็นอาชีพระดับต่ำสุด พริบตาที่เขาปรากฏขึ้นบนถนนที่คับคั่ง แน่นอนว่าย่อมทำให้ผู้คนไม่ต้องการเข้าใกล้.

จุนซ่างเซียวหาได้สนใจสายตาของใคร ๆ เขาที่ยังคงยืดอกก้าวอย่างผึ่งผายตรงเข้าไปในร้านขายแร่.

“เฮ้ ดูเจ้าหนุ่นมขุดแร่นั่นสิ มั่นหน้าชะมัด.”

ผู้คนที่กระซิบกันเสียงเบา.

“เถ้าแก่.”

หลังจากเข้ามาในร้าน จุนซ่างเซียวที่วางรายการวัตถุดิบออกมา “ในร้านมีแร่เหล่านี้หรือไม่?”

เถ้าแก่ที่เงยหน้ามอง เอ่ยออกมาว่า “ดูด้วยตัวเองไม่ได้รึ?”

ร้านเพิ่งเปิดอีกครั้ง ชาวยุทธ์มากมายจากหลากหลายจังหวัดมาซื้อแร่จำนวนมหาศาล เขาที่ยุ่งจนหัวหมุนแล้ว ไม่มีเวลาสนใจพวกแรงงานหรอก.

เป็นความจริง เพราะจุนซ่างเซียวสวมชุดที่เลอะเปรอะเปื้อนมีเศษดินเต็มไปหมด.

หากเขาเปลี่ยนชุด หวีผมใส่เจลสักหน่อย แน่นอนว่าย่อมไม่ต่างจากนายน้อยตระกูลใหญ่ที่จะได้รับการตอนรับเป็นอย่างดี.

“ได้.”

จุนซ่างเซียวที่กวาดตามอง.

บนชั้นมีแร่มากมายหลาชนิด ล้วนแต่เป็นแร่ที่เขาต้องการ.

“เถ้าแก่.”

จุนซ่างเซียวหยิบแร่ก้อนหนึ่งออกมา “ขายอย่างไร?”

เถ้าแก่เอ่ย “จินล่ะ 20,000.”

“จินล่ะ 20,000 ก็ดี.”

จุนซ่างเซียวที่สีคางไปมา เอ่ยออกมาว่า ”ข้าต้องการทั้งหมด.

เสียงของเขาที่ดังก้องไปทั่ว เหล่าชาวยุทธ์จากจังหวัดต่าง ๆ ที่ได้ยินชัดเจน.

ต้องการทั้งหมด?

สายตาของทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.

ในความคิดของพวกเขา แร่ดังกล่าวนั้นมีระดับไม่ต่ำแน่นอน เจ้ามีปัญญาจ่ายอย่างงั้นรึ?

“เจ้าหนู.”

ในเวลาเดียวกันนั้น ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเข้ามา เอ่ยออกมาว่า “ศิลาซิงหลิง(ดาราจิตวิญญาณ) 20,000 จินช่วยเตรียมให้นิกายฉื่อหั่วด้วย.”

“นิกายฉื่อหั่ว?”

แววตาของผู้ฝึกยุทธ์ในร้านที่เผยความเคารพขึ้นมาทันที.

นิกายฉื่อหั่วนิกายระดับสี่มนทลเป่ยซีเหอ มีความแข็งแกร่งไม่ได้ด้วยกว่านิกายเฟิงซา นอกจากนี้พวกเขายังมีนิกายฉื่อเหยี่ยนเซิ่ง นิกายระดับสองถือหางอยู่ด้วย.

“อาวุโสซุย!”

เถ้าแก่ที่เร่งรีบก้าวเข้าไปในเคาน์เตอร์ เผยยิ้ม เอ่ยออกมาว่า“ไม่คิดว่าท่านจะมาซื้อแร่ด้วยตัวเอง.”

ใบหน้าทีเหนื่อยล้าจืดจางกลายเป็นยินดีปรีดาต้อนรับอย่างดีเยี่ยม.

“......”

จุนซ่างเซียวถึงกับพูดไม่ออก.

บัดซบ เกินไปแล้ว!

“โทษที.”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “ศิลาซิงหลิงนั้นข้าซื้อแล้ว เจ้าต้องการซื้อไปร้านอื่นเลย.”

เฮ้ย เจ้าเด็กนี้โอหังนัก!

ใบหน้าของอาวุโสซุนนิกายฉื่อหั่วที่เปลี่ยนเป็นมืดครึ้มทันที.

หากเปลี่ยนคนอื่นในนิกาย คงลงมือสั่งสอนแรงงานขุดเหมืองนี้ไปแล้ว.

“ลูกค้าผู้นี้”เถ้าแก่เอ่ย “ร้านของข้าและนิกายฉื่อหั่วนั้นมีสัญญาหุ้นส่วนต่อกัน แร่ที่มีนี้ไม่ขายให้คนอื่นแล้ว.”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมนำมาวางบนชั้น?”

“เรื่องนี้.....”

“ไม่ต้องอธิบาย.”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “ในเมื่อวางบนชั้นวาง ก็หมายถึงขายให้กับทุกคน ใครมาก่อนย่อมต้องได้ซื้อก่อน.”

ศิลาซิงหลิงนั้นเป็นวัตถุดิบส่วนหนึ่งในการหลอมอุปกรณ์ของเขา ทำให้เขาไม่ยอมอย่างแน่นอน.

“ไอ้หนู!”

อาวุโสซุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าต้องการมาหางานทำอย่างงั้นรึ?”

“ข้านะรึต้องการงานทำ?”

จุนซ่างเซียวยักไหล่ “ทุกท่าน ใครกำลังหางานทำ.”

ทุกคนที่มุมปากกระตุก.

ร้านค้าที่ปฏิเสธคนอื่นเพื่อขายให้เฉพาะนิกายฉื่อหั่ว นับว่าเป็นการกระทำที่บ้าคลั่ง แต่อย่างไรต้องไม่ลืมว่าอีกฝ่ายคือคนจากนิกายใหญ่.

กล่าวตามตรง สำหรับคนที่สวมชุดที่สกปรก แม้นว่าเขาเขามาคนแรกควรได้ซื้อก่อนจะสมเหตสมผล ทว่าต่อหน้านิกายระดับสี่ เขากล้าที่จะแย่งชิงอย่างงั้นรึ?!

“ไอ้หนู.”

ใบหน้าของอาวุโสซุนที่มืดครึ้ม “เจ้ามาจากนิกายใด?”

ปากกล้าขนาดนี้ เขากังวลว่าอีกฝ่ายจะมีที่มาไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงต้องถามให้ชัดเจน.

จุนซ่างเซียวที่ราวกับรับรู้ความตั้งใจ จึงไม่ได้เอ่ยว่ามาจากนิกายนิรันดร ทว่าเอ่ยออกมาว่า “ไม่มีนิกาย ไร้สังกัด.”

อาวุโสซุนชี้ไปยังประตู คำรามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไสหัวไปให้พ้น.”

กลิ่นอายของกษัตริย์ยุทธ์ที่แผ่ออกมา ทำให้ร้านขายแร่สั่นไปมาเล็กน้อย.

“อาวุโสซุนใจเย็น ใจเย็นก่อน!”

เถ้าแก่ร้านเร่งรีบกล่าวปลอบ ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจุนซ่างเซียวเอ่ยเตือน “เจ้าไม่ใช่ลูกค้าแล้ว ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “ขายแร่ซิงหลิงให้ข้าก่อน ข้าจะไปในทันที.”

“เจ้าหนู.”

อาวุโสซุนแค่นเสียงเย็นชา “เจ้ากล้าท้าทายข้า.”

ฟู่ ฟู่!

กลิ่นอายกษัตริย์ยุทธ์ที่ปะทะออกมารุนแรงยิ่งขึ้น เหล่าลูกค้าบรรพชนยุทธ์ในร้านเวลานี้จิตใจร่างกายสั่นไว จิตใจสั่นสะท้าน.

เถ้าแก่ร้านที่หวาดกลัวอาวุโสซุนจะทำลายร้าน ดังนั้นจึงรีบเอ่ยออกมาว่า “ลูกค้าคนนี้ หากเจ้ายังไม่ไป ก็จะไม่มีใครช่วยเจ้าแล้ว!”

“เถ้าแก่เห่า.”

อาวุโสซุนแค่นเสียงเย็นชา “ไปเตรียมศิลาซิงหลิง.”

“ตกลง.”

เถ้าแก่เห่าเอ่ย “ข้าจะไปตอนนี้.”

“เดี๋ยวก่อน.”

จุนซ่างเซียวหยุดเขา และจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาไปยังอาวุโสซุน “แร่เหล่านี้ข้าซื้อแล้ว เจ้ากล้าแย่งอย่างงั้นรึ?”

เฮ้ ๆ.

เจ้าเด็กคนนี้กำลังข่มขู่อาวุโสนิกายฉื่อหั่วอย่างงั้นรึ?

ใจกล้าไปแล้ว!

อาวุโสซุยที่แค่นเสียง ก่อนโบกมือ กลิ่นอายกระษัตริย์ยุทธ์ที่ปกคลุมศิลาซิงหลิงบนชั้น ก่อนที่จะเก็บมันไป.

อยากได้ก็เข้ามา ดูซิจะยังกล้าอีกใหม?

ปัง!

เกิดระเบิดเสียงดังกึกก้อง!

ห้วงมิติที่สั่นเป็นระลอกไปทั่วร้าน เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่ขวัญผวาถึงกับถอยไปสองสามก้าว แม้แต่ฟุบลงนั่งบนพื้นก็มี.

เกิดอะไรขึ้น?

หลาย ๆ คนที่ยั้งเท้าได้ ก่อนมองเข้ามาในร้าน.

ภายในร้าน จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่ด้านหน้าอาวุโสซุย หมัดขวาที่ดึงออกจากอกของอีกฝ่าย.

“เจ้า......”

จิตสำนึกของอาวุโสเจ็บปวดไปหมด ดวงตาที่เหลือกค้าง ร่างกายของเขาที่ยากจะยืนอยู่ได้ ล้มลงทรุดนั่งลงกับพื้น

“พรึด โครม.”

จากนั้นร่างของเขาที่นอนอยู่บนพื้น ดวงตาไร้ประกายช้า ๆ.

คล้ายกับว่ากำลังจะจากไป!

“อาวุโซซุน.....”เถ้าแก่ที่เผยความประหลาดใจ เอ่ย “ตาย....ตายแล้วรึ?”

“สวรรค์!”

“เจ้าคนนี้สังหารอาวุโสนิกายฉื่อหั่ว!”

เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ในร้านอุทานออกมาด้วยความตกใจ.

จุนซ่างเซียวที่ถอนหมัดกลับ แววตาที่เย็นชาจ้องมองไปยังเถ้าแก่ เอ่ยออกมาว่า “ศิลาซิงหลิงข้าต้องการทั้งหมด จะขายหรือไม่ขาย?”

“พรึด โครม!”

เถ้าแก่ที่หวาดผวาทรุดลงกับพื้น ก่อนที่จะนำของวิเศษเป็นหยกใสออกมา พร้อมกับเอ่ยเสียงสั่น “เจ้า...เจ้านิกาย ในร้านเกิดเรื่องใหญ่แล้ว รีบนำคนมาเร็วเข้า.....”