Chapter 669 ข้าทำร้ายพวกเจ้าทั้งสองแล้ว.
“ฮือ---”
ชายกล้ามใหญ่ที่หายใจหอบ ๆ แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ.
เย่ซิงเฉินที่ยืนอยู่ห่างออกไปสองสามเมตร แม้นว่าจะถูกต่อยไปหลายหมัด ทว่าร่างกายของเขานั้นแข็งแกร่งมาก บนใบหน้าจึงไม่ปรากฏแม้แต่ร้อยช้ำใด ๆ.
กล่าวให้ถูก ถึงแม้นว่าจะไม่มีพลังบ่มเพาะ แม้จะอยู่ในสภาวะอ่อนแอ ทว่าอดีตราชันย์รัตติกาลก็ยังสามารถทนต่อการต่อยตีได้สบาย ๆ!
ฮุ่ยเอ๋อที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขา คอยปกป้องเขา แม้นว่าดวงตาจะอาบไปด้วยน้ำตา แต่นางก็ยังคงหนักแน่นมั่นคง.
“ขยะ!”
เย่ซิงเฉินเอ่ยออกมาด้วยความโกรธ “ข้าฟื้นคืนพลังเมื่อไหร่ ข้าจะฉีกเจ้า!”
การถูกปุถุชนทุบตีเช่นนี้ กล่าวได้ว่าเป็นความอับอายเป็นอย่างมาก!
“น้องสาว!”
ชายกล้ามใหญ่ที่ชี้ไปยังเขา เอ่ยออกมาว่า “เจ้าหลบไป ข้าจะสั่งสอนเขาอีกครั้ง!”
โหย สหาย.
เจ้าทุบตีอดีตราชันย์ได้ ถือว่าน่ายกย่องนัก!
“พี่ใหญ่!”
ฮุ่ยเอ๋อที่ร้องไห้โฮ “ขอร้อง ท่านอย่าทำร้ายอาหนิวอีกเลย!”
เพราะว่าน้องสาวขวางกั้น ชายกล้ามใหญ่ไม่กล้าพุ่งเข้าไป ทำได้แค่จ้องมองเย่ซิงเฉินด้วยความโกรธเกรี้ยว.
“แก๊ก.”
ซูเซียวโม่ที่แทะเมล็ดแตงโมเอ่ยออกมาว่า “เจ้านิกาย ไม่คาดคิดเลยว่าศิษย์น้องเย่จะเป็นคนเช่นนี้!”
“ใช่แล้ว.”
ลี่เฟยเอ่ย “เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว หลายปีไม่กลับไป นับว่าเกินไปจริง ๆ!”
พวกเขาที่นั่งแทะเมล็ดแตงโมราวกับกำลังชมละคร พร้อมกับกล่าวตำหนิ เย่ซิงเฉินที่ได้ทิ้งคู่หมั้น.
เฮ้อ.
กับคู่หมั้นที่งดงามเช่นนี้ยังทิ้งได้ ช่างไร้หัวใจจริง ๆ!
ในเวลานั้น พี่ชายของฮุยเอ๋อ ที่ได้ยินคำพูดของซูเซียวโม่และลี่เฟย ยิ่งโกรธเข้าไปอีกต้องการพุ่งเข้าไปทุบเย่ซิงเฉินอีกครั้ง.
“แปลก.”
หลี่ชิงหยางกล่าวด้วยความสงสัย “ศิษย์น้องเย่ที่เป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัวอหังการ แล้วจะไปมีคู่หมั้นได้อย่างไร.”
“อาจจะปกปิดอยู่ก็ได้.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “บางที ลับหลังเขาอาจจะเป็นคนอ่อนหวาน.”
คำพูดดังกล่าวที่ทำให้ทุกคนได้แต่คิด.
ภาพพจน์ท่าทางของเย่ซิงเฉินนั้นแทบจะไม่มีทางที่จะมีคนรักเลย แต่พวกเขาก็แอบคิดว่า นี่ก็แค่ฉากหน้าหรือไม่?
จุนซ่างเซียวที่เงียบโดยตลอด.
เขาที่มองไปในแววตาของเย่ซิงเฉิน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักกับสตรีที่ชื่อฮุยเอ๋อเลย.
“เป็นไปได้ว่า.....”
จุนซ่างเซียวเอ่ย“เขาจะถูกฟุตบอลอัดจนเสียความทรงจำ?”
เขาจำได้ ในอดีต หลังจากนำศิษย์กลับจากการประลองยุทธ์สำนัก เขาที่เตะฟุตบอลออกไปอย่างแรงจนกระแทกศีรษะของเย่ซิงเฉิน จนล้มกลิ้งสลบไปกับที่.
ด้วยความบังเอิญ กลัวว่าอีกฝ่ายจะถูกหมาป่าฉีกร่าง จึงได้นำกลับสำนัก รับเป็นศิษย์ด้วยความปรารถนาดี.
“ปรารถนาดีอย่างงั้นรึ?”
ระบบเอย “ไม่ใช่รู้สึกผิดที่ทำร้ายอีกฝ่ายหรอกรึ?”
จุนซ่างเซียวที่ครุ่นคิดอย่างหนัก เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเย่ซิงเฉิน.
เขาที่เป็นต้นเหตุทั้งหมด ทันใดนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที.
หลีกเลี่ยงได้.
การกระทำของเขาในครั้งนั้น ส่งผลต่อศิษย์ของเขาแล้ว.
การอัดกระแทกไปโดยไม่ตั้งใจทำให้อีกฝ่ายสูญเสียความทรงจำ ไม่เช่นนั้นเขาคงได้แต่งงาน ไม่ได้ทิ้งหญิงสาวผู้นี้ไว้หลายปีแน่.”
“ขออภัย.”
จุนซ่างเซียวเอ่ยเบา ๆ “ข้าต้องให้พวกเขาปรับความเข้าใจกันก่อน.”
ในเย็นวันนั้น.
เขาที่จัดแจงทุกอย่าง!
จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยออกมาว่า “ซิงเฉิน เป็นบุรุษต้องมีความรับผิดชอบ พูดคุยกันกับแม่นางน้อยนี้ให้เข้าใจ.”
“......”
เย่ซิงเฉินที่มุมปากกระตุก.
ข้าไม่รู้จักนาง แล้วจะให้พูดคุยอะไรกันเล่า!
อย่างไรก็ตาม.
อดีตราชันย์รัตติกาลหาได้ใช่คนโง่ ในเวลานั้นเขาที่เริ่มตระหนักอะไรบางอย่างได้แล้ว.
เขาที่ฝังดวงวิญญาณที่ใจกลางโลกรักษาร่างวิญญาณจนหายดี จากนั้นเมื่อผุดออกมาเพื่อจุติใหม่ เขาได้ยึดครองร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังตัดฟืนกลางป่า คน ๆ นั้นควรจะเป็นอาหนิว และนางก็คือคู่หมั้นของเขา.
คล้าย ๆ กับจุนซ่างเซียวที่มาจากต่างโลก หากแต่เขานั้นได้ความทรงจำของร่างเดิมมาด้วย.
ส่วนอดีตราชันย์รัตติกาลนั้นบุกทะลวง ทำลายดวงวิญญาณร่างเดิมจนสลายหายไปแล้ว ก่อนเข้ายึดครอง ทำให้ความทรงจำนั้นไม่ได้รับมาแต่อย่างใด.
ใช่แล้ว.
ตามการคาดเดาของเขา.
เจ้าของร่างเดิมก็คือเป่ยอาหนิว.
เขาไม่มีบิดาไม่มีมารดา เป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าที่ดิ้นรนหาเลี้ยงดูตัวเองจนเติบโตขึ้นมาเท่านั้น.
หลังจากที่เย่ซิงเฉินยึดครองร่างอีกฝ่าย ก็ถูกจุนซ่างเซียวนำพาตัวมา เขานั้นหายไปจากหมู่บ้านเป็นเวลานาน แม้แต่ทุกคนคิดว่าเขาถูกหมาป่ากินไปแล้ว.
ในเวลานั้นหากไม่เพราะว่าอดีตราชันรัตติกาลโผล่ขึ้นมา บางทีแม้แต่คนหมู่บ้านถัว ก็คงไม่เห็นเขาอีกต่อไปแล้วเช่นเดิม.
“หัวหน้าหมู่บ้าน.”
“จุนซ่างเซียวเอ่ย”ศิษย์ของนิกายนิรันดร ไม่ใช่คนไม่รักษาคำพูด เย่.....เป่ยอาหนิว ในเมื่อเขาหมั้นหมายกับแม่นางฮุยเอ๋อแล้ว เป่ยจั้วย่อมให้ความเป็นธรรม.”
“พรึด ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ซูเซียวโม่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา.
เป่ยอาหนิว.
ชื่ออะไรวะ เชยสะบัด!
ไม่ได้แล้ว ไม่ ๆ หัวเราะจนกามค้างแล้ว!
เหล่าศิษย์นิกายนิรันดรแต่ละคนแทบอดไม่ได้ต้องหัวเราะออกมา ต้องไม่ลืมว่าเย่ซิงเฉินศิษย์พี่ผู้นี้เคร่งขรึม ไม่เคยมีรอยยิ้มบนใบหน้าเลย.
เจ้านิกายจุนที่ต้องการหัวเราะเหมือนกัน.
ทว่าเพื่อรักษาภาพพจน์เจ้านิกาย ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ แต่แล้วยิ่งอดกลั้นก็ยิ่งอัดแน่น.
“อ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
“พรึด ฮ่าฮ่าฮ่า......”
จุนซ่างเซียวที่คว้าไหลหลี่ชิงหยาง ก่อนที่จะหัวเราะจนน้ำตาไหล “เรียกเขาเป่ยอาหนิว เขา เย่อาหนิว...........”
ทั้งเจ้านิกายและศิษย์ที่หัวเราะดังลั่น หัวสั่นหัวคลอนไปตาม ๆ กัน เย่ซิงเฉินเวลานี้ขนทั่วร่างลุกเกรียว!
“เอาล่ะ.”
จุนซ่างเซียวที่พยายามหยุดหัวเราะ ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเคร่งขรึม“แม่นางฮุยเหอ สามารถอยู่ในนิกายได้ อาหนิว....พรึด....เขาตอนนี้ยังบาดเจ็บอยู่ เดี๋ยวค่อยพูดคุยกันอีกที.”
“อา!”
ฮุยเหอที่หันหน้า เอ่ยด้วยท่าทางตื่นตระหนก “พี่อาหนิว ท่าน...ท่านบาดเจ็บรึ?”
จากที่เห็น.
ดูนางเป็นห่วงเป็นใยอีกฝ่ายจริง ๆ.
แววตาของเซียวจุ้ยจื่อที่กลายเป็นซับซ้อน.
คู่หมั้นของเขา ที่นำอาวุโสนิกายไป่เหอเซิ่งมาถอนหมั้นในอดีต สร้างความเจ็บปวดอย่างใหญ่หลวง เทียบกับคู่หมั้นของศิษย์น้องเย่แล้ว มันช่างแตกต่างกันจริง ๆ.
“นังผู้หญิง.”
เย่ซิงเฉินชี้ไปยังประตู กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.“ไปให้พ้น.”
แม้นว่าเขาจะคาดเดาได้ถูกต้อง ว่าสตรีผู้นี้กับเจ้าของร่างเดิมเป็นคนรักกัน ทว่าตอนนี้เขาก็คือเขา เย่ซิงเฉินที่ต้องวิ่งไล่วิถียุทธ์สุดหัวจิตหัวใจ ไม่มีทางที่จะชดเชยอะไรให้กับสตรีของเจ้าของร่างเดิม.
หนำซ้ำ!
เขาที่เคยถูกสตรีทรยศจนต้องตกตายไป.
ความเจ็บปวดที่มากล้นนี้ ไม่มีทางลืมได้ตลอดกาล.
กล่าวให้ถูก.
ราชันย์รัตติกาลในอดีต แม้นว่าจะเคยมีความรักเช่นกัน.
ทว่าหลังจากถูกทรยศหักหลัง เขาก็ปิดผนึกความรู้สึกเหล่านี้โดยสิ้นเชิง.
ในชีวิตนี้ เขาที่ต้องการคืนกับสู่จุดสุดยอด แม้แต่ก้าวให้สูงกว่าเดิม เพื่อที่จะสังหารสตรีที่หักหลังเขาด้วยตัวเอง.
“อาหนิว!”
จุนซ่างเซียวกล่าวตำหนิ “เจ้าพูดเช่นนั้นได้อย่างไร!”
ด้วยฝีมือของเจ้านิกายจุน เขาที่คิดว่าเพราะว่าเย่ซิงเฉินถูกลูกบอลของเขาเตะอัด สมองเลยมีปัญหา ลืมคนรักของตัวเองไป!
“ท่านเจ้านิกาย!”
หัวหน้าหมู่บ้านยกมือประสาน “ขอบคุณท่านที่ให้ความยุติธรรม!”
เขาที่เดินทางมายังนิกายนิรันดรเพื่อหาเป่ยอาหนิว เขารู้สึกเป็นกังวลเป็นอย่างมากตั้งแต่ต้นแล้ว ทว่าหลังจากมาแล้ว รับรู้ว่าเจ้านิกายให้ความเป็นธรรมก็ทำให้เป้าหมายของเขาบรรลุ.
โดยปรกติคนทั่วไป หรือแม้แต่ประมุขตระกูลใหญ่ การจะได้พบเจ้านิกายยังยากเลย ทำให้เขาเวลานี้รู้สึกอัศจรรย์ใจเป็นอย่างมาก!
“ท่านผู้เฒ่า.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “โปรดวางใจ หากอาหนิวกล้ารังแกฮุ่ยเอ๋อ เปิ่นจั้วจะลงโทษเขาเอง!”
“......”เย่ซิงเฉินเอ่ย.
“ท่านเจ้านิกาย!”
ชายกล้ามใหญ่เอ่ย “ข้าอยู่ที่นี่ได้หรือไม่?”
เขาที่กังวลเป่ยอาหนิวรังแกน้องสาว ดังนั้นจึงต้องการอยู่ต่อ.
“พี่ใหญ่!”
ฮุ่ยเอ๋อเอ่ย “ท่านกลับไปเถอะ!”
นางที่กังวลว่าพี่ชายนางอยู่ จะอดไม่ได้ทำร้ายพี่อาหนิว.
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ให้ชายกล้ามใหญ่อยู่ต่อ เพราะว่าเขาต้องการให้เย่อาหนิวและแม่นางฮุ่ยเอ๋อปรับความเข้าใจกัน ดังนั้นจึงโบกมือเอ่ยออกมาว่า “ชิงหยาง ส่งแขก.”