Chapter 668 บุรุษไร้หัวใจ!
คนจากหมู่บ้านถัวที่เข้ามาในนิกายนิรันดร.
พื้นที่ด้านในที่กว้างขวาง สิ่งก่อสร้างหรูหรา สำหรับพวกเขาที่เป็นคนธรรมดา ดูเหมือนกับเป็นปราสาทราชวังเลยก็ว่าได้!
เรื่องนี้ต้องขอบคุณหลี่ชิงหยาง.
หลังจากขยับขยายพัฒนาหลายครั้ง นิกายนิรันดรก็ใหญ่โตขึ้นมาอีกหลายเท่า.
เทียบกับแต่ก่อน ที่เป็นดั่งวัดร้างที่ไม่เหมาะที่จะฝึกฝนแม้แต่น้อย.
“อ๋า กว้างใหญ่มาก!”
“พื้นปูหรูหรากว้างใหญ่จริง ๆ!”
“ใช้เงินมากมายขนาดใหนกัน!”
ชาวบ้านหมู่บ้านถัวที่ดวงตาเบิกกว้าง สายตาจ้องมองไปทั่วเผยท่าทาง เลิ่กลั่กราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน.
ด้วยคนกลุ่มนี้เจ้านิกายนำขึ้นมา ย่อมไม่มีใครขวางกั้น.
หากเปลี่ยนเป็นนิกายอื่น สำหรับคนทั่วไปแล้วไม่มีทางที่จะขึ้นมาได้.
พี่ชายของสาวชาวบ้านที่ก้าวเข้ามาสายตาซอกแซกกวาดตามองศิษย์นิกายนิรันดร เพื่อที่จะหาเป่ยอาหนิว.
เขาที่มีน้องสาวคนเดียว.
ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องค้นหาบุรุษไร้หัวใจคนนี้ให้ได้.
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางที่ก้าวเข้ามา เผยท่าทางประหลาดใจ “พวกเขาคือใครอย่างงั้นรึ?”
เขาที่ก้าวเข้ามา ชายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจ้องมองอย่างระเอียด จากนั้นก็ส่ายหน้าไปมา “ไม่ใช่บุรุษไร้ใจคนนั้น.”
“หาคน.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“หาใครอย่างงั้นรึ?”
“เป่ยอาหนิว.”
“เป่ยอาหนิว?”
หลี่ชิงหยางที่เอ่ยเสียงเบา “เจ้านิกาย นิกายของพวกเราไม่มีคนชื่อนี้.”
“เป็นไปไม่ได้!”
ชายกล้ามใหญ่เอ่ย “เจ้าคนนั้นอยู่ที่นี่แน่นอน!”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ชิงหยาง ไปเรียกศิษย์ทุกคน มาให้พวกเขายืนยัน.”
“ครับ!”
หลี่ชิงหยางที่รับคำสั่ง.
เพียงไม่นาน ศิษย์กว่าหมื่นคนที่มารวมตัวกันที่ลานยุทธ์.
“มากขนาดนี้เลย!”
“แต่ละคนร้ายกาจยิ่งนัก!”
กลิ่นอายของศิษย์นิกายนิรันดรแม้ว่าจะปกปิดเอาไว้แล้ว ก็ทำให้เหล่าชาวบ้านถัวจิตใจสั่นไหวไปมา.
ชายกล้ามใหญ่ที่หวาดกลัวเช่นกัน ทว่าเขาก็ยังแข็งขืน นำน้องสาวเพื่อยืนยันตัวแต่ละคน.
แถวแรกเป็นเซียวจุ้ยจื่อ ซูเซียวโม่ ลี่เฟยและอีกหลายคน ทว่าไม่มีเป่ยอาหนิว ดังนั้นพวกเขาที่ยังคงหาต่อไปไป ยังแถวที่สองและแถวต่อ ๆ ไป.
น่าเสียดาย พวกเขาที่ตรวจสอบจนเกือบหมดแล้ว หากแต่กับไม่พบกับบุรุษไร้ใจผู้นั้นเลย.
แม้แต่ศิษย์ปิดประตูเหออู๋ตี้ ที่เฝ้าประตูอยู่ ก็ไม่ใช่เป่ยอาหนิว.
“พี่ใหญ่.”
สตรีคนดังกล่าวเอ่ยเสียงเบา “ข้าบอกแล้ว ท่านจะต้องเข้าใจผิดอย่างแน่นอน.”
“เป็นไปไม่ได้ อ๊าก.”
ชายกล้ามใหญ่ที่เกาศีรษะแก๊ก ๆ เอ่ยออกมาว่า “จะต้องมีแน่ ๆ.”
“ท่านเจ้านิกาย.”เขาที่หันหน้าไปมองจุนซ่างเซียว “ศิษย์ของท่านอยู่ที่นี่หมดแล้วรึ?”
“อยู่นี่หมดแล้ว.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางเอ่ย “มีศิษย์น้องเย่ที่ยังรักษาตัวในเขตแดนลับกาลอวกาศ.”
จุนซ่างเซียวที่สะดุ้งตกใจ.
หัวหน้าหมู่บ้านถัวเอ่ยออกมาว่า เป่ยอาหนิวจากมาโดยไม่ได้กล่าวร่ำลา เขาที่นึกได้หลายปีก่อนดูเหมือนว่าเขาจะลากเย่ซิงเฉินกลับนิกายมา.
เฮ้ย!
เป่ยอาหนิว ไม่ใช่เขาหรอกรึ?!
“ไม่ใช่สิ ไม่น่าจะใช่.”
จุนซ่างเซียวที่คิดในใจ “เขาเป็นคนที่มั่นใจอหังการเป็นอย่างมาก ไฉนเลยจะมีชื่อที่บ้านนอกขนาดนั้น โดยเฉพาะชื่อเป่ยอาหนิวนี้ มันเชยบ้านนอกสุด ๆเลย!”
“ทุกท่าน.”
เขาเอ่ย “มีศิษย์คนหนึ่งปิดด่านอยู่ โปรดรอคอยสักครู่.”
คำนวณตามเวลาแล้ว เย่ซิงเฉินที่เข้าไปในเขตแดนลับมากกว่าสองวันแล้ว อีกไม่นานน่าจะถูกส่งออกมาโดยอัตโนมัติ.
“ตกลง!”
ชายกล้ามใหญ่เอ่ย.
ถึงแม้นว่าจะเหลือเพียงคนเดียว เขาก็ยังไม่ละทิ้งความหวัง!
สตรีน้องสาวของเขาที่ก้มหน้าน้ำตาคลอ กล่าวเสียงเบา “พี่ใหญ่ พวกเราไปเถอะ อย่ารบกวนคนอื่นเลย.”
นางกลัวว่าจะพบเป่ยอาหนิวในนิกายนิรันดรจริง ๆ เพราะว่าด้วยนิสัยของพี่ชายนางแล้ว คงไม่มีทางที่จะพูดดี ๆ กับอีกฝ่าย.
อีกอย่าง.
คนตั้งมากมาย แต่กับไม่เจอสักคน.
แม้นว่านางจะยากจะตัดใจ ทว่าหากจบเช่นนี้ก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว.
พี่อาหนิว.
ข้ารู้ว่าท่านกำลังประสบกับความลำบาก แต่หวังว่า สักวันหนึ่งท่านจะกลับหมู่บ้านถัวไปหาข้า.
นางที่ปลอบใจกล่าวกับตัวเองทุกวัน รอคอยที่หมู่บ้านทุกวัน แม้นว่าจะเสียเวลาเปล่า แต่ก็ไม่เคยตัดใจ.
หากไม่เพราะว่าพี่ชายของนางนั้นไม่ยินยอมให้นางต้องรอคอยอย่างไร้จุดหมาย เขาที่ออกนอกหมู่บ้านตามหาข่าวเป่ยอาหนิวไม่หยุด หลังจากได้ข่าว เขาก็นำคนในหมู่บ้านมายังนิกายนิรันดร.
“ไม่ได้!”
ชายกล้ามใหญ่เอ่ย “ต้องดูให้หมดทุกคนค่อยไป!”
“พี่ใหญ่....”
สตรีผู้งดงามที่กัดริมฝีปาก ดวงตาสีแดงน้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าก่อนไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง.
“ฮุ่ยเอ๋อ.”
หัวหน้าหมู่บ้านที่เอ่ยกล่าวออกมาว่า “ดูคนสุดท้ายแล้ว พวกเราค่อยกลับหมู่บ้าน.”
“ใช่แล้ว.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “ในเมื่อมาแต่ไกล.....”
กล่าวยังไม่จบ เพราะว่าทั้งสตรีคนดังกล่าวและพี่ชายนาง แม้แต่ชาวบ้านมองเป็นสายตาเดียวกัน.
“เจ้านิกาย.”
หลี่ชิงหยางเอ่ย ”ศิษย์น้องเย่ออกมาแล้ว.
จุนซ่างเซียวที่ส่งสัมผัสออกไป แน่นอนเห็นเย่ซิงเฉินที่ปรากฏที่หลังเขา เวลานั้นน้ำตาของสตรีน้อยผู้นี้ที่ไหลออกมาทันที และใบหน้าของพี่ชายนางที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวไร้ที่สิ้นสุด.
ไม่ต้องคาดเดาเลยว่า นี่คือเป่ยอาหนิว.....
“เป็นเขา!”
ชายกล้ามใหญ่คำรามด้วยความโกรธ “เป็นเขาบุรุษไร้หัวใจ!”
กล่าวจบ เขาที่วิ่งออกไป เห็นชัดเจนว่าเขาเงื้อหมัดขึ้น!
“หืม?”
เย่ซิงเฉินที่เพิ่งออกมาจากหลังเขา เห็นชายคนหนึ่งที่วิ่งเข้าหา ก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า “เจ้าสามัญชนเจ้าเป็นใคร?”
ปัง---
ไม่พูดไม่จา หมัดของชายกล้ามใหญ่ที่ต่อยลงไปที่หน้าของเขา.
กึก ครืนนนน!
เย่ซิงเฉินที่ครูดถอยไปสองสามก้าว แววตาที่เผยจิตสังหาร เอ่ยออกมาว่า “เจ้ากล้าต่อยข้ารึ?”
“เจ้ามันบุรุษไร้หัวใจ!”
ชายกล้าใหญ่ที่เหวี่ยงหมัดไปอีก “เจ้าทิ้งน้องสาวของข้าไปเป็นเวลานาน วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้ชดใช้!”
บุรุษไร้หัวใจ?
เย่ซิงเฉินที่งงงวยจ้องมองไปยังเจ้านิกาย.
จุนซ่างเซียวเองก็จ้องมองด้วยท่าทางงง ๆไปทางเขาเช่นกัน ราวกับจะบอกว่า ประวัติของเจ้า เคยเอ่ยกับข้ารึอย่างไร!
ปัง!
ปัง!
เย่ซิงเฉินที่ถูกต่อยไปอีกสองหมัด คำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว “ขยะ เจ้าแส่หาความตาย.....”
ปัง!ปัง!
เขาที่ถูกต่อยถอยไปอีกสองก้าว.
กล่าวตามตรง อดีตราชันย์รัตติกาลอ่อนแออย่างงั้นรึ? ทำไมถึงได้ถูกคนทั่วไป ต่อยได้กัน?
เฮ้อ.
ไม่ต้องบอกเลยว่า.
เพราะ ก่อนหน้านี้เขาที่ใช้ดินแดนลับเป็นตาย โหมดนรกมา.
ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพอ่อนแอ ถึงจะเข้าไปในเขตแดนลับกาลอวกาศเพื่อฟื้นฟูแล้ว แต่เพิ่งเข้าไปได้แค่สามวัน พลังจึงยังไม่ฟื้นคืน ตอนนี้จึงอ่อนแรงด้อยกว่าปุถุชนด้วยซ้ำ.
ไม่เช่นนั้นแล้ว อย่าว่าแต่ปุถุชนเลย แม้แต่กษัตริย์ยุทธ์ก็ไม่สามารถต่อยเขาได้.
“ไอ้หนู!”
ชายกล้ามใหญ่ที่เหวี่ยงหมัดไปอีก กล่าวด้วยความโกรธ “เจ้ามันหลอกลวงใช้คำหวานหลอกล่อน้องสาวของข้า ไร้ซึ่งสัจจะ เจ้าทำให้น้องสาวของข้าต้องรอหลายปี หนีออกมาไม่แม้แต่บอกกล่าว วันนี้ข้าจะทุบเจ้าคนไร้หัวใจ ทุบตีคนที่ไร้ความรับผิดชอบ!”
“พี่ใหญ่!”
สตรีคนหนึ่งที่ดึงรั้งเขาด้านหลัง พี่ชายของนางเอาไว้ พร้อมกับร้องไห้ออกมาเสียงดัง “อาหนิว เขาอาจกำลังลำบากอยู่!”
“น้องสาว!”
ชายกล้ามใหญ่เอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้ายังให้มันหลอกอีก คิดจะปกป้องมันอีกงั้นรึ?”
“พี่อาหนิว!”
สตรีคนดังกล่าวที่กอดพี่ชายของนางไว้ จ้องมองไปยังเย่ซิงเฉิน“ท่านหนีไปเร็วเข้า!”
ข้านะเหรอ!
ทำไมข้าต้องหนี!
แล้วอีกอย่าง.
ไอ้บ้าที่ใหนกัน! ที่ชื่ออาหนิวว่ะ!
“เจ้านิกาย!”
ซูเซียวโม่เอ่ย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
“เรื่องมันมีอยู่ว่า.”
จุนซ่างเซียวยักไหล่ “สตรีผู้นั้นก็คือ คู่หมั้นของเย่ซิงเฉิน หลังจากที่พวกเขาค้นหามานาน ก็มาถึงที่นี่ในวันนี้.”
ศิษย์นิกายนิรันดรที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
โอ้วสวรรค์!
คาดไม่ถึงเลยว่าสตรีผู้นั้นจะเป็นคู่หมั้นศิษย์น้องเย่!
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
ในเวลาต่อมา ศิษย์ทุกคนที่นั่งกระจายไปรอบ ๆ แม้แต่นำเก้าอี้พกออกมา พร้อมกับนำเมล็ดแตงโมออกมาแทะ รอคอยชมเรื่องสนุก ๆ!
