Chapter 632 หลุมศพคู่รักปราชญ์แพทย์ไร้หน้า.
จุนซ่างเซียวที่นำซีจิงเสวียนเข้ามาลึกด้านใน สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนกับเรือนที่พัก มีไข่มุกราตรีมากมายประดับประดา ส่องประกายแสงวับวาว.
สถานที่แห่งนี้นั้นไม่ใช่โครงสร้างที่เป็นเหมือนกับถ้ำ แต่เหมือนกับตำหนัก ที่มีกระเบื้องปูอย่างราบเรียบหรูหรา.
อย่างไรก็ตามบรรยากาศ กับแผ่ความอึมครึมออกมาเช่นกัน.
จุนซ่างเซียวที่เต็มไปด้วยความสงสัย ที่นี่คือใจกลางอย่างงั้นรึ?
ที่ตรงกลางนั่นมีแท่นหินสูงหนึ่งจั้ง บนนั้นมีโลงศพสองโลงตั้งอยู่ แม้กระทั่งแผ่กลิ่นอายที่โบราณออกมาอีกด้วย.
“นี่คือสถานที่ฝังศพอย่างงั้นรึ?”จุนซ่างเซียวที่ตะลึงงัน.
ในเวลาเดียวกัน มีเสียงไอ“แค๊ก ๆ”ดังขั้นทันที ทำให้เขาหันหน้าจับจ้องไปยังทิศทางดังกล่าว พื้นที่มืดครึ้มไม่มีแสง มีชายชราคนหนึ่งที่ค่อย ๆ ก้าวเดินออกมา.
เผ้าผมกระเซอะกระเซิงปกปิดไม่เห็นใบหน้า ร่างกายที่ดำเหมือนถ่าน ผิวหนังซีดเซียวเหมือนไม่มีโลหิต แววตาที่ดูไร้กลิ่นอายชีวิต แทบจะคิดได้ว่าเขาคือผีดิบ.
“เจ้าเป็นใคร?”จุนซางเซียวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
ชายชราที่เผยยิ้มน่าสยดสยอง.“เจ้าหนู ข้าคือคนดูแลปกป้องที่นี่ คำพูดนั้นข้าควรจะสอบถาม มันถึงจะถูก.”
เสียงที่เย็นยะเยือบ ราวกับมาจากขุมนรก.
จุนซ่างเซียวที่รู้สึกว่า น้ำเสียงนั้นเหมือนกับเสียงที่ดังออกมาจากอากาศที่ด้านนอกเป็นอย่างมาก.
“ท่านคือคนที่ปกป้องสุสานแห่งนี้อย่างงั้นรึ?”
“ไม่ผิด.”
ชายชราจ้องมองไปยังซีจิงเสวียน “เจ้าและคู่รัก ควรค่าที่จะได้รับสมบัติของอาจารย์ข้า.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “นี่คือสุสานของใคร.”
“ปราชญ์แพทย์ร้อยหน้าและภรรยา.”
เสียงของชายชราที่ดูจริงจัง แววตาที่เผยความเจ็บปวด.
ในเวลานั้นร่างของซีจิงเสวียนสั่นไปมา เปี่ยมล้นด้วยความโศกเศร้า “แท้จริงแล้วอาวุโสปราชญ์แพทย์ได้ล่วงลับ......”
นางที่เสาะหาแพทย์ที่มีชื่อเสียงคนนี้ เพื่อรักษาดวงตา หากปราชญ์แพทย์ยังอยู่นางก็ยังมีความหวัง ตอนนี้คนตายไปแล้ว มันได้ทำร้ายจิตใจของนางอย่างรุนแรง.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เจ้าวังซี ตราบเท่ามีข้าอยู่ ต้องมีความหวังแน่นอน อย่าได้เศร้าใจ จะยอมแพ้ไม่ได้!”
ในเวลานั้น เขาที่ต้องการให้กำลังใจไม่ให้นางไม่หดหู่.
หากแต่สายไปแล้ว.
เรื่องที่ปราชญ์แพทย์ตายแล้ว มันหนักหนาเกินไปทำให้ความหวังที่ยาวนานของนางแตกสลาย จนทำให้นางไม่สามารถที่จะคาดหวังได้อีก.
“ฟู่ ฟู่ ----”
ในเวลานั้น พลังบ้าคลั่งที่ปะทุขึ้นมาทันที.
“จบกัน!”
มุมปากของจุนซ่างเซียวที่กระตุกไปมาอย่างแรง.
ซีจิงเสวียนที่เวลานี้เผ้าผมโบกสะบัด แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาดุร้าย.
ฟิ้ว!
เจ้านิกายที่หันหน้าจดจ้อง ต้องการที่จะผนึกชีพจรของนาง!
ปัง ---
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของซีจิงเสวียนที่มีพลังที่มองไม่เห็นปะทุขึ้นมา ผลักทุกอย่างออกไป ร่างกายที่มีกระแสไฟฟ้าวิ่งไปทั่วร่าง.
“เอ๊ะ?”
ชายชราที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “สตรีผู้นี้ป่วยอย่างงั้นรึ?”
“......”
จุนซ่างเซียวแทบทรุดลงไปกับที่.
ตาเฒ่านางไม่ได้ป่วย แต่นางมีสองบุคลิก!
“เจ้าวังซี.....”
“ตาย!”
ซีจิงเสวียนแค่นเสียงเย็นชา ฝ่ามือของนางที่ตวัดตบออกไป พลังที่หมุนวนรวมกันนั้นเทียบได้กับพลังของกษัตริย์ยุทธ์ขั้นปลาย.
จุนซ่างเซียวที่คว้ามือของนางเอาไว้ พยายามที่จะสะกดนางเอาไว้ พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า “เจ้าวัง ล่วงเกินแล้ว!”
กึก-
มือข้างหนึ่งที่เอื้อมออกไปฟาดไปที่ก้านคอของนาง ร่างของซีจิงเสวียนที่อ่อนลง ก่อนที่จะฟุบลงหมดสติในอ้อมกอดของจุนซ่างเซียว.
ด้วยพลังของเจ้านิกายจุนเวลานี้ ไม่มีทางที่นางจะต้านเอาไว้ได้.
“เจ้าหนู.”
ชายชราเอ่ย “นางป่วยหนัก ไม่สงสัยเลยว่าเจ้าเข้ามาในสุสานแห่งนี้ บางทีคงถูกความมืดรุกราน.”
จุนซ่างเซียวหาได้สนใจเขา ทว่ายังคงพยุงร่างซีจิงเสวียนเอาไว้.
ชายราที่เอ่ยต่อ “นายท่านของข้านั้นได้ปลูกสมุนไพรวิเศษเอาไว้ก่อนตาย มีผลแก้อาการเจ็บทุกอย่างได้อย่างไม่มีปัญหา ในเมื่อเจ้ามีวาสนา ก็สามารถนำมันไปได้.”
“ที่ไหน?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“ตามข้ามา.”
ชายชราที่เดินทางนำ เข้าไปในความมืดช้า ๆ.
จุนซ่างเซียวที่ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนที่จะเริ่มก้าวเดินตามไปด้านในช้า ๆ.
กล่าวตามจริง.
เขาที่มองออกไปเห็นหน้าผา.
มองลึกลงไปเห็นศิลาที่กำลังลอยอยู่บนอากาศ บนนั้นมีดินที่ชุ่มชื้น ใจกลางมีพืชที่คล้ายดอกบัวเติบโตขึ้นมาพร้อมกับแผ่รัศมีสีขาวเรื่อ ๆ ออกมา.
จุนซ่างเซียวที่มองแต่ไกล สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่ไม่ธรรมดา ครุ่นคิดในใจ “คุณภาพไม่เลวเลย!”
“นี่คือบัวศักดิ์สิทธิ์ชำระจิต ในทวีปชิงหยุนแห่งนี้คือสมุนไพรระดับเทวะ นายท่านปลูกมันเอาไว้ เพื่อที่จะไว้รักษานายหญิง ทว่าท้ายที่สุด.....”ชายชราที่ได้แต่ถอนหายใจ ส่ายหน้าไปมา “เวลาไม่เพียงพอ กว่ามันจะเติบโต นายหญิงก็จากไปแล้ว.”
“แล้วจากนั้น?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ชายชราเอ่ย “นายท่านแม้นจะเป็นแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่ก็ยากจะรักษาอาการเจ็บป่วยของภรรยาได้ ทำให้เขาตำหนิตัวเอง ท้ายที่สุด ก็ปลิดชีพตัวเอง ตายตามนายหญิงไป.”
กับคนรักที่จากไป เขาจะทนที่อยู่ต่อไปได้อย่างไร แม้แต่เลือกตายตามกันไป.
ชายชราที่จ้องมองไปยังสมุนไพรดังกล่าว เอ่ยออกมาว่า “บัวศักดิ์สิทธิ์ชำระจิตหลังจากที่นายท่านจากไปแล้ว สองปีจากนั้นถึงได้เติบโตขึ้นมา.”
“หากว่า......”
เขาที่กำหมัด เอ่ยเสียงโอดครวญ“หากว่านายหญิงทนได้อีกสักปี นายท่านคงไม่ตัดสินใจเช่นนั้น.”
จุนซ่างเซียวที่ไม่เอ่ยอะไร.
ปราชญ์แพทย์ที่เชี่ยวชาญการรักษา หากแต่ไม่สามารถรักษาภรรยาตัวเองได้ ต้องเฝ้ามองภรรยาจากไปในอ้อมกอดช้า ๆ ความเจ็บปวดสิ้นหวังนี้ เพียงแค่คิดถึงก็ทำให้จิตใจห่อเหี่ยวแหลกสลายแล้ว.
พริบตานั้น.
จุนซ่างเซียวที่ราวกับเห็นภาพบางอย่าง เห็นปราชญ์แพทย์ร้อยหน้ากำลังบรรจงปลูกบัวชำระจิต ก่อนที่จะเป็นตัวเองใช้อาวุธสังหารตัวเองตามภรรยาไป.
ความรู้สึกที่ไม่ยินยอมแยกจาก ที่สลดอบอวลจนส่งผลต่อสภาพบรรยากาศ.
ทั้งความดีใจ เจ็บปวด ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด ทำให้สภาพบรรยากาศรอบ ๆ เปลี่ยนไป เมฆที่มืดครึ้มปกคลุมพื้นที่หลายพันลี้ ความเย็นยะเยือบ ความโศกเศร้าที่กลั่นตัวเป็นหิมะ.
......
“บัวศักดิ์สิทธิ์ชำระจิต เจ้าสามารถนำไปรักษาเด็กสาวนั่นได้ ถือว่าเป็นการบรรเทาความเศร้าเสียใจของเจ้านายของข้าได้.”ชายชราเอ่ย.
“ขอบคุณ.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“.”
ชายชราที่กล่าวย้ำ.“รอบ ๆ นี้มีค่ายกลแห่งรักติดตั้งไว้ มีเพียงแค่คู่รักชายหญิงที่เข้ามาร่วมกันเท่านั้น ถึงจะสามารถผ่านค่ายกลได้.”
“ก่อนหน้านี้เจ้าทะลวงผ่านม่านค่ายกลเข้ามาพร้อมกับนางได้ อธิบายได้ว่ามีความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ย่อมไม่มีปัญหา.”
จุนซ่างเซียวที่ตกใจขึ้นมาทันที.
ข้ากับเจ้าวังซีเป็นเพียงสหายที่ดีต่อกัน ไม่ได้มีความลึกซึ้งใด ๆ เจ้าพูดอะไรพล่อย ๆ ใส่ร้ายข้าอย่างงั้นรึ?!
ช่างมันเถอะ ลองทดสอบก่อนก็แล้วกัน.
จุนซ่างเซียวที่พยุงร่างซีจิงเสวียนกระโดดข้ามหน้าผาไป ร่อนลงยังศิลาลอยฟ้า ทว่าเขาสามารถที่จะผ่านม่านพลังเข้าไปได้อย่างง่ายดาย.
“ช่างมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งหนักแน่น!”
ชายชราเอ่ย “เจ้าหนู นี่คือสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ จะต้องขุดอย่างระมัดระวัง ห้ามใส่เข้าไปในแหวนมิติเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะสูญเสียสรรพคุณทางยา.”
จุนซ่างเซียวที่พยุงซีจิงเสวียนที่ซบอยู่ในอ้อมกอด ขณะขุดดินเบา ๆ นำบัวศักดิ์สิทธิ์ชำระจิตออกมาช้า ๆ.
ทันทีที่เขาสัมผัส เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งชีวิตที่รุนแรงเป็นอย่างมาก กลิ่นอายที่ทำให้จิตวิญญาณของเขาเบิกบานสดชื่นขึ้นมาทันที.
ควรค่าที่จะเรียกว่าสมุนไพรเทวะ!
“ฟิ้ว!”
หลังจากที่เก็บบัวศักดิ์สิทธิ์ชำระจิต เขาก็อุ้มซีจิงเสวียน บินออกมา.
ฟิ้ว--
อย่างไรก็ตามขณะที่เขายืนลงบนพื้น พลังที่เย็นยะเยือบก็พวยพุ่งออกมาจากนิ้วทั้งห้าของชายชรา เป็นเหมือนกับฝ่ามือที่ต้องการคว้าจับ!
ปัง!
เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น กึกก้องไปทั่วทั้งภูเขา!
กึก! ครืนนนนนนน!
ชายชราที่กระเด้งถอยหลังไปสองสามก้าว แววตาที่เผยความประหลาดใจ.
จุนซ่างเซียวที่ยังคงยืนอยู่กับพื้น รอบ ๆ ร่างกายมีกำแพงเปลวเพลิงป้องกันอยู่.
มือข้างหนึ่งพยุงซีจิงเสวียน อีกมือถือบัวศักดิ์สิทธิ์ชำระจิต เอ่ยออกมาเล็กน้อย “เจ้าแก่ทำอะไร.”