Chapter 627 ดินแดนรกร้าง จังหวัดหนานหวง.
ทิ้งอาวุโสวังเมี่ยวฮัวไว้ด้านหลัง พาเจ้าวังซีบินขึ้นฟ้า อย่างอุกอาจ.
อย่างไรก็ตาม!
พอได้ระยะแล้ว เจ้านิกายจุนกับสะบัดปีก บินหนีหายไปซะงั้น!
ปล่อยให้โอกาสทองที่จะได้อยู่สองต่อสอง มลายหายไป เสียเปล่า.
ความจริง เขาควรจะโดนลงทัณฑ์ในความซื่อบื้อในครั้งนี้.
ก่อนหน้านี้ซีจิงเสวียนที่กำลังตื่นเต้นหัวใจเต้นเร็ว ต่อมานางไม่คาดคิดเลยว่าเจ้านิกายจุนจะบินหนีหาย ใบหน้าที่งามงดเผยความเศร้าออกมา คล้ายกับรู้สึกสูญเสีย.
เขาไม่ชอบข้ารึ?
ดังนั้น จึงไม่ต้องการอยู่ด้วยกับนาง.
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น จุนซ่างเซียวที่บินกลับมา.
คิดได้แล้วรึ?
โอกาสมาถึงแล้ว!
ซีจิงเสวียนที่รับรู้ว่าเขากลับมา ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม.
“เจ้าวังซี.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เพียงแค่ไปยังทิศใต้ก็จะไปถึงจังหวัดหนานหวงได้อย่างงั้นรึ?”
“อืม.”ซีจิงเสวียนพยักหน้ารับ.
วูซซ ------
จุนซ่างเซียวที่บินออกไปอีก.
ขณะที่จะจากไป เขาไม่ลืมที่จะกล่าวเตือนเหยี่ยวทมิฬสันเขาอสุร “สาวน้อย ดูแลเจ้าวังซีด้วย อย่าบินเร็วนัก.”
ตัวเองเลือกที่จะไปอย่างรวดเร็ว.
แต่กับบอกสัตว์พันธสัญญาไปช้า ๆ.
ซื่อบื้อ!
ซื่อบื้อจริง ๆ!
......
ในทวีปชิงหยุน จังหวัดสองแห่งที่ลึกลับที่สุด ประกอบด้วยจังหวัดหนานหวงและจังหวัดเป่ยโม่ เพราะว่าดินแดนทั้งสองนี้เป็นแผ่นดินที่กว้างใหญ่และยังมีทะเลทรายอีกด้วย.
เพราะว่าสภาพแวดล้อมนั้นแย่มาก ทำให้จังหวัดทั้งสองนั้นมีประชากรน้อยมาก.
ในเวลานั้น ที่พรมแดนจังหวัดหนานฮวง กับมีผู้ฝึกยุทธ์มากมายกำลังเดินทางเข้ามา.
มีทั้งมาคนเดียวและมาเป็นกลุ่ม บางครั้งก็เห็นกษัตริย์ยุทธ์ปรากฏเป็นระยะ ๆ!
พวกเขาเดินทางมาแต่ไกล กำลังจะไปยังพื้นที่รกร้าง.
พื้นที่รกร้างที่เป็นทะเลทรายกินพื้นที่หลายหมื่นลี้ หลายปีมาแล้วที่ไม่มีคนก้าวผ่านเข้ามา.
ครึ่งเดือนถัดมา.
ในเวลานั้นมีริ้วแสงที่ปรากฏขึ้นบนที่รกร้าง ส่องสว่าง จากนั้นก็ค่อย ๆ สลายหายไปช้า ๆ.
ปรากฏการณ์เช่นนี้ หมายถึงกำลังมีของวิเศษกำลังเกิดขึ้น.
ไม่เพียงแค่ทวีปชิงหยุน ทว่าพิภพอื่น ๆ เองก็มีลักษณะคล้าย ๆ กัน.
ดังนั้นแล้ว เกือบทุกกลุ่มอิทธิพลของทวีปชิงหยุนต่างก็ส่งคนมา.
ผ่านมานานแล้ว ที่ของวิเศษไม่ได้ปรากฏขึ้น ทำให้ผู้คนมากมายเดินทางมาเป็นจำนวนมาก.
ฟิ้ว--
ทันใดนั้นริ้วแสงเส้นหนึ่งที่พุ่งมาจากบนท้องฟ้า.
“จักรพรรดิยุทธ์!”
ผู้คนมากมายที่อุทานออกมาพร้อมกัน.
“ไม่คาดคิดเลยว่าของวิเศษในจังหวัดหนานหวง จะกระตุ้นได้แม้แต่ยอดฝีมือระดับจักรพรรดิยุทธ์!”
“500 ปีที่แล้ว ที่จังหวัดเป่ยโม่ได้ปรากฏกระบี่จิวซือที่แหลมคมขึ้น ได้สร้างความสนใจจากจักรพรรดิยุทธ์มากมาย ท้ายที่สุดพวกเขาที่ต่อสู้กันเจ็ดวันเจ็ดคืนเกิดเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ขึ้น.”
“เรื่องนี้ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน แล้วสมบัติครั้งนั้น ใครได้ไปครอง?”
“ได้ยินมาว่าคนที่ชนะคือจักรพรรดิกระบี่พเนจร.”
“กระตุ้นจักรพรรดิกระบี่ กระบี่จิวซือแน่นอนว่าไม่ธรรมดา.”
ผู้คนที่พูดคุยกันไปมา.
อย่างไรก็ตาม กษัตริย์ยุทธ์คนหนึ่งที่เผยความสงสัย “แปลก ไม่ใช่ว่ามีเพียงแค่จักรพรรดิยุทธ์หรอกรึที่บินได้? ทำไมไม่เห็นมีกลิ่นอายระดับจักรพรรดิยุทธ์แผ่ออกมา?”
“ใช่!”
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์คนอื่น ๆ ต่างก็สงสัยเช่นกัน.
เป็นเรื่องปรกติที่จักรพรรดิยุทธ์มีทักษะบิน และเมื่อปลดปล่อยพลังสูงสุด แม้แต่ทำให้ห้วงมิติสั่นไหวเป็นระลอกคลื่นด้วย.
ในเวลานั้น ริ้วแสงที่รวดเร็วก็ปรากฏขึ้น เป็นผู้เยาว์ที่หนุ่มแน่น ที่ด้านหลังมีปีกโลหะ!
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ต่างก็หวาดผวาขึ้นมาทันที.
คนผู้นี้...มีปีก? เขาเป็นคน? หรือว่าสัตว์วิญญาณกัน?
“บินเร็วไปหน่อย.”
จุนซ่างเซียวที่ยังคงลอยอยู่บนท้องฟ้า กล่าวเสียงเบา “คงต้องรอเจ้าวังซีก่อน.”
“วิ้ง วึ้ง!”
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่จ้องมองด้วยความตื่นตะลึง “ของวิเศษหายากกำเนิด ดูเหมือนว่าจะมีคนมากมายที่น่าสนใจเข้าร่วม.”
ฟิ้ว!
ในเวลานั้น ริ้วแสงจากบนท้องฟ้า ก็มาปรากฏขึ้นที่ด้านข้างของเขา.
“จักรพรรดิยุทธ์อีกคนรึ?!”ผู้คนที่แตกตื่นกัน.
ริ้วแสงที่ค่อย ๆ ปรากฏชัดแจ้ง ปรากฏเป็นชายชราในชุดขาว.
เขาที่ยกมือประสาน “น้อย...สหาย ไม่คุ้นหน้า ไม่รู้ว่ามาจากสังกัดใด?”
คราแรกเขาต้องการเรียกว่าสหายน้อย ทว่าคิดว่าอีกฝ่ายบินได้ ด้านหลังมีปีกที่แปลก ๆ จึงได้ลบคำว่าน้อยออกไป.
ในโลกใบนี้ มีคนที่แปลกประหลาดมีทักษะสูง อย่างเช่นคนที่แปลงกายเป็นเด็กสาวได้ แต่แท้จริงกลับเป็นชายชราที่เจนโลก.
“นิกายนิรันดร.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “จุนซ่างเซียว.”
“หืม?”
ชายชราที่เผยความประหลาดใจ “สหายคือเจ้านิกายนิรันดรอย่างงั้นรึ?”
ชื่อเสียงของเขาไม่เบาจริง ๆ.
เพียงแค่เอ่ยนาม แม้แต่จักรพรรดิยุทธ์ก็ยังรู้จัก.
“ไม่ผิด.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ชายชราเผยยิ้ม “เจ้านิกายจุนมาเพื่อของวิเศษหายากอย่างงั้นรึ?”
“อืม.”
จุนซ่างเซียวตอบรับ แววตาที่แอบมองบน ลอบคิดในใจ “แล้วจะมาทำผีอะไรล่ะ?”
เพ่ย.
เรื่องแค่นี้ยังต้องถามอีก.
เหล่าฟู่ที่เอ่ยด้วยเสียงเคร่งขรึม “เจ้านิกายจุน ของวิเศษหายากที่เกิดขึ้นในจงหวัดหนานหวง มีนิกายใหญ่มากมายสนใจ สนใจจะร่วมมือกันหรือไม่?”
เขาไม่มีนิกาย เป็นเพียงแค่ผู้ฝึกยุทธ์ไร้สังกัดตระเวนท่องยุทธภพมาหลายปีแล้ว.
แม้นว่าจะมีความแข็งแกร่งไม่เลว ทว่าเทียบกับนิกายใหญ่ ก็ยังยากจะรับมือเช่นกัน.
“ไม่สนใจ.”
จุนซ่างเซียวปฏิเสธในทันที.
เพียงแค่พบหน้าก็ขอร่วมมือ เกรงว่าอาจจะมีแผนร้ายซ่อนอยู่ เขาไม่สนใจร่วมมือกับคนเช่นนี้ อยู่ตัวคนเดียวดีกว่า สบายกว่าเยอะ.
“ตกลง.”
ชายชราที่ยกมือประสาน “เหล่าฟู่ขอตัว.”
จุนซ่างเซียวที่รอคอยอยู่ครึ่งชั่วยาม เหยี่ยวทมิฬสันเขาอสูรที่มีซีจิงเสวียนด้านหลังก็ปรากฏ.
“โอ้วสวรรค์!”
เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่อุทานเสียงดัง “นี่มันเหยี่ยวยักษ์!”
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่บินร่อนลงไปที่หลังของเหยี่ยวยักษ์ “เจ้าวังซี พวกเราจะรออาวุโสวังเมี่ยวฮัวก่อนหรือไม่?”
“ไม่จำเป็น.”
ซีจิงเสวียนเอ่ย “พวกนางน่าจะใช้เวลานาน พวกเราเข้าไปก่อนได้.”
“ตกลง.”
ในเวลานี้จุนซ่างเซียวไม่ได้บินนำหน้า ทว่าเขายืนอยู่บนหลังเหยี่ยวทมิฬ พร้อมกับเคลื่อนที่เข้าไปในดินแดนรกร้าง.
......
ดินแดนรกร้าง ไม่มีแม้แต่หญ้าแพรกเติบโต.
ดูเหมือนว่าจะเป็นทะเลทรายที่ไร้สิ่งมีชีวิต.
พลังฟ้าดินที่นี่เบาบางมาก อากาศที่แห้ง มีเพียงสายลมที่โบกพัด.
“พรึด ซี่ พรึด ซี่!”
เหยี่ยวทมิฬสันเขาอสูรที่สะบัดปีก บินเข้าไปช้า ๆ.
จุนซ่างเซียวและซีจิงเสวียน แม้นว่าจะอยู่กันเพียงลำพัง หากแต่ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา ทำให้บรรยากาศดูอักอ่วนเล็กน้อย.
หากเปลี่ยนเป็นเหล่าเหว่ยที่เชี่ยวชาญเรื่องรัก เกรงว่าคงจะพูดคุยจ้อไม่หยุด.
อย่างไรก็ตาม จะโทษเจ้านิกายจุนก็ไม่ถูก เพราะเขาไร้ประสบการณ์ เป็นหมาโสดตั้งแต่ชาติที่แล้ว.
“เจ้านิกายจุน.”
ซีจิงเสวียนที่เอ่ยออกมาก่อน “ก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าหมื่นปีที่แล้ว จังหวัดหนานหวงนั้นถูกสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ชั้นปฐพีกลืนกิน ดูดซับพลังชีวิตไปทั้งหมด.”
“สัตว์ศักดิ์สิทธิ์?”
จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
แน่นอนว่าพลังของมันนั้นไม่ได้ด้อยกว่าระดับราชันย์ยุทธ์แน่นอน.
ซีจิงเสวียนเอ่ย “หลังจากนั้นก็มียอดฝีมือมาที่นี่ สังหารสัตว์ตนนั้น โลหิตของมันที่ไหลอาบไปหลายหมื่นลี้ ทำให้พืชพรรณตายไปทั้งหมด จากนั้นก็กลายเป็นพื้นที่รกร้าง.”
“เป็นเช่นนี้นี่เอง.”
จุนซ่างเซียวที่สีคางไปมา เอ่ยออกมาว่า “สังหารสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ได้ ต้องเป็นยอดฝีมือที่มีพลังระดับใหนกัน!”
โครม-
ในเวลานั้น เหยี่ยวทมิฬสันเขาอสูรที่พุ่งชนเข้ากับกำแพงล่องหน ทันใดนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ล่วงหล่นลงบนพื้นทันที.
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทันที ทำให้ซีจิงเสวียนลอยเคว้งบนอากาศทันที.
“แย่แล้ว!”
จุนซ่างเซียวที่พุ่งออกไป คว้าซีจิงเสวียนเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จากนั้นก็ร่อนลงพื้นอย่างมั่นคง.
“ตูมมมม!”
อสูรทมิฬสันเขาอสูรที่หล่นลงกระแทกพื้นฝุ่นควันลอยเต็มไปหมด.
“แค๊ก แค๊ก!”
เซียวโม่เซียนที่แปลงร่างเป็นกึ่งมนุษย์ ก่อนที่จะถูหน้าผากของตัวเองไปมา เอ่ยเสียงอ่อน “จูเหริน ที่นี่มีค่ายกล จำกัดการบินของข้า!”
เขาที่วางซีจิงเสวียนลง เอ่ยออกมาว่า “สาวน้อย เจ้าเป็นไรหรือไม่?”
“ข้าไม่เป็นไร.”เซียวโม่เซียนกล่าวตอบ.
“อืม.”
จุนซ่างเซียวที่จ้องมองม่านพลังล่องหน กล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ใครกันว่างจัด มาวางค่ายกลคลุมพื้นที่รกร้างแห่งนี้เอาไว้!”
