บทที่ 147: ขอบคุณมู่จัง นับเป็นโชคดีในชีวิตของมาโคโมะที่ได้รู้จักเจ้า
บทที่ 147: ขอบคุณมู่จัง นับเป็นโชคดีในชีวิตของมาโคโมะที่ได้รู้จักเจ้า "วิ่ง!" ผู้คนที่ตื่นตระหนกและหลบหนียังคงวิ่งผ่านหน้ามาโคโมะ มาโคโมะก้าวสวนทางช้าๆท่ามกลางฝูงชน และเดินไปหาอสูรร้ายตัวใหญ่ที่มีข้อมือมากมายพันอยู่รอบตัวของมัน “เจ้าบ้าไปแล้วยังไม่วิ่งอีกเหรอ?” นักดาบหน้าซีดทนไม่ไหว จึงหันหน้ามาแล้ว...