ตอนที่ 41 ได้ออกเดินทางกันสักที! (อ่านฟรี 25/04/2567)
“เถ้าแก่ สินค้าของท่านช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชมดังขึ้นมาจากร่างในชุดเกราะดำ หลังจากที่เขาทดลองกินน้ำแดงเข้าไปก็พบว่าเลือดในกายเขาบริสุทธิขึ้น ของเสียตกค้างในร่างกายถูกกำจัดออกไป
“ใช่เลย ขนาดหอโอสถหลวง ต่อให้เป็นเม็ดยาระดับสูงสุดก็ไม่อาจเทียบเท่ากับสินค้าของท่านได้” ชายในชุดเกราะอีกคนกล่าวเสริม
“ขอบคุณทุกท่านมาก ร้านของข้าขายแต่สินค้าคุณภาพอยู่แล้ว” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม
‘ตอนนี้เรามี เจ็ดหมื่นผลึกแล้ว อีกแค่สามหมื่นผลึกก็จะซื้อเคล็ดบำเพ็ญเซียนจากร้านค้าได้ คงต้องรีบหาเงินให้ครบก่อนที่ระบบมันจะเปลี่ยนราคาอีก’ ชายหนุ่มตรวจนับจำนวนผลึกที่มีแล้วคิดถึงเป้าหมายของเขา
“ท่านหัวหน้าหน่วยปิงกุ้ยหลิน มีสิ่งใดอีกหรือไม่ ? ข้าสามารถออกเดินทางได้หรือยัง ?” ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวในชุดเกราะสีขาวบริสุทธิ์เพื่อขอคำตอบ
“ไม่มีอันใดแล้ว ท่านเย่ซีสามารถไปได้เลย หลังข้าจัดการงานที่คั่งค้างในเขตนี้เสร็จก็จะกลับไปเมืองหลวงเช่นกัน” นางตอบกลับชายหนุ่มไป ความจริงที่นางมาถึงที่เกิดเหตุได้เร็วแบบนี้เพราะนางอยู่ในเขตนี้อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นกว่าจะขอความช่วยเหลือจากเมืองหลวงและเดินทางมาถึงก็คงกินเวลาเป็นสัปดาห์
“ท่านเรียกข้าว่ากุ้ยหลินเถอะ ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับข้าแบบนั้น” หญิงสาวกล่าวออกมา ทำให้ผู้คนโดยรอบอึ้งไปเล็กน้อย โดยเฉพาะเหล่าทหารในหน่วย เพราะรู้ว่าหัวหน้าพวกเขาเป็นคนเคร่งครัดมากขนาดไหน
“ก็ได้ ถ้าอย่างน้อยแม่นางกุ้ยหลินก็เรียกข้าว่าเถ้าแก่เฉย ๆ เถอะ ข้าเป็นแค่พ่อค้าเร่ร่อนที่กำลังจะสร้างร้านค้าสักแห่งก็เท่านั้น” ชายหนุ่มกล่าวตอบให้พร้อมยิ้มเล็กน้อย หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าให้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เถ้าแก่...ข้าว่าพี่กุ้ยหลินต้องชอบท่านแน่ ๆ ไม่งั้นนะ...เพี๊ยะ! โอ๊ยย” หยางเสียยังกล่าวไม่จบก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะมีใครบางคนตีต้นแขนนางนั่นเอง
“เจ้าหยุดพูดเหลวไหลจะได้หรือไม่ ? เถ้าแก่อย่าไปฟังวาจาของนางมากนัก” เป็นปิงกุ้ยหลินที่ตีแขนของหญิงสาวปากเปราะ
นางเพียงแค่ต้องการผูกมิตรกับยอดฝีมืออย่างเถ้าแก่ก็เท่านั้น ชายหนุ่มคนนี้แม้จะอายุยังน้อยแต่กลับเป็นถึงยอดฝีมือระดับห้า จอมราชาปราณ คนระดับนี้แทบจะหาไม่ได้อีกแล้วในอาณาจักร
“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน ถ้ามีโอกาศไว้พบกันใหม่” ชายหนุ่มกล่าวอำลากับหน่วยหิมะครามก่อนจะบอกให้หานจุนหมิงออกเดินทาง
ขบวนของโรงเตี๊ยมพลบค่ำเตรียมพร้อมไว้นานแล้ว เพราะกว่าหน่วยหิมะครามจะมาก้ใช้เวลาสักพัก พวกเขาจึงจัดเก็บสิ่งของที่กระจัดกระจายรวมถึงซ่อมแซมรถบ้าที่เสียหายบางส่วนจนเสร็จเรียบร้อย
จำนวนผู้คนของโรงเตี๊ยมพลบค่ำมีไม่ได้มากมายอะไรอยู่แล้ว ผู้ที่เสียชีวิตไปก็มีแค่ข้ารับใช้ห้าคน นอกจากสองพ่อลูกตระกูลหาน ผู้ฝึกตนทั้งสิบเจ็ดชีวิตก็ยังคงอยู่รอดปลอดภัยกันทั้งหมด ต้องยกความดีความชอบให้กับชายหนุ่มและปลาปากเสียที่แบ่งพลังมาช่วยป้องกันพวกเขาเอาไว้
[ติ๊ง! หญ้าพิษงู สมุนไพรระดับสูง อยู่ห่างออกไปทางทิศตะวันตกหนึ่งลี้]
[ติ๊ง! แร่เพลิงชาด แร่ระดับสูง อยู่ใต้ดินทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ห่างออกไปสามจั้ง]
[ติ๊ง! ดาบเหล็ก ระดับกลาง อยู่ใต้ทะเลสาปทางทิศตะวันตกห่างออกไปสิบจั้ง]
เหมือนกับต้องการประชดที่ชายหนุ่มต่อว่าเรื่องระบบตรวจจับก่อนหน้านี้ ตลอดเส้นทางมีการแจ้งเตือนขึ้นมาไม่หยุด ขอแค่เป็นสิ่งของที่มีค่า จะระดับต่ำหรือระดับสูง ภายในรัศมีสี่ลี้ ล้วนถูกระบบรายงานเข้าหัวชายหนุ่มทั้งหมด!
แรก ๆ เขาก็สนุกสนานเดินเก็บอยู่บ้าง แต่หลังจากเก็บได้ราว ๆ สิบชิ้นก็พบว่า ทิศทางมันกระจัดกระจายเกินไป! แถมทำให้การเดินทางช้าลงอีก
อีกอย่าง มันน่ารำคาญมาก! ของระดับต่ำมันไม่ค่อยมีค่าสำหรับตัวเขาเท่าไหร่ เดินไปไม่กี่ก้าวก็แจ้งเตือน เดินอีกหน่อยก็แจ้งเตือน!
[“ปรับการแจ้งเตือน! แจ้งแต่ของวิเศษระดับสูงเป็นต้นไปก็พอ”] ชายหนุ่มทำการปรับระบบการแจ้งเตือนทันที
[“ติ๊ง! เรียบร้อย”] ระบบตอบกลับมาด้วยเสียงราบเรียบเช่นเดิม
ครึ่งหลัง
หลังเดินทางมาได้สามวัน พวกเขาก็ผ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว ตอนนี้เนื่องจากพระอาทิยต์กำลังจะตกเลยหยุดขบวนแล้วตั้งแคมป์กันก่อน
“เถ้าแก่ ท่านรู้ได้ยังไงว่ามีของล้ำค่าอยู่ตรงไหน” หานจุนหมิงกล่าวถามในสิ่งที่ทุกคนต่างก็สงสัยออกมา
เพราะพวกเขาล้วนเห็นว่าเถ้าแก่มักจะให้เดินทางไปทางนั้นที ทางนี้ทีอยู่เสมอ แล้วเมื่อไปถึงก็มักจะพบเข้ากับของล้ำค่า ในวันแรกก็มีทั้งระดับต่ำไปจนถึงระดับสูง แต่เมื่อผ่านไปสักพักก็ล้วนพบเจอแต่ของล้ำค่าระดับสูงเท่านั้น นาน ๆทีจะพบระดับราชวงศ์บ้าง
“ข้าแค่สัมผัสได้ แต่ก็ได้มาไม่น้อยเลยทีเดียว” ชายหนุ่มตอบกลับไป เขาได้ของล้ำค่าระดับต่ำมา ห้าชิ้น ระดับกลาง สามชิ้น ระดับสูง สองชิ้น ระดับราชวงศ์ หนึ่งชิ้น
“เถ้าแก่สนใจจะขายสินค้าเหล่านี้หรือไม่ ?” หานจุนหมิงถามออกมา
“แน่นอน ข้าไม่ได้ใช้” ชายหนุ่มก็ตอบกลับไป ของเหล่านี้ล้วนไม่มีประโยชน์สำหรับตัวเขาและปลาปากเสีย
“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตีราคาให้ท่าน ของระดับต่ำเหล่านี้ล้วนเป็นสมุนไพรและก้อนแร่ ข้าให้ชิ้นละ ห้าสิบผลึก ส่วนของระดับกลางเหล่านี้ มีดาบ ชุดเกราะ หอก มีดสั้น เนื่องจากสภาพมันไม่ได้สมบูรณ์นัก ข้าให้ชิ้นละ สามร้อยผลึก ถ้าสภาพสมบูรณ์ก็คงขายได้ห้าร้อยผลึกอย่างต่ำ” หานจุนหมิงแจกแจงราคาออกมาให้ชายหนุ่มฟัง ซึ่งชายหนุ่มก็พยักหน้าเห็นด้วย เพราะเขาเคยสำรวจราคาคร่าว ๆมาบ้างแล้วตอนที่อยู่ในเมือง
“ส่วนของระดับสูงสองชิ้นนี้เป็นหญ้าพิษงู กับ แร่เพลิงชาด ราคาตลาดอยู่ที่ชิ้นละพันผลึก” เขากล่าวออกมาก่อนจะชี้ไปยังของทั้งสองชิ้น
“อย่างสุดท้าย เคล็ดวิชาดาบผ่านภาระดับราชวงศ์ ข้าแนะนำว่าท่านนำไปประมูลจะดีกว่า เพราะของระดับนี้ไม่ค่อยจะมีราคากลางสักเท่าไหร่ แถมข้าซื้อไปก็ขายต่อได้ยาก” เคล็ดวิชานี้ชายหนุ่มได้เจอมันซ่อนเอาไว้ในโพรงไม้ของต้นไม้ที่แห้งตายอยู่ในถ้ำหลังน้ำตกแห่งหนึ่ง แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมมีต้นไม้อยู่ในถ้ำแต่เขาก็หยิบเคล็ดวิชานี้กลับมา
“ราคาที่เจ้าว่ามาก็สมเหตสมผล ข้ารับได้ ขายให้เจ้าทั้งหมด” ชายหนุ่มเปรียบเทียบราคาตลาดกับราคาที่ได้ พบว่ามันเกือบจะใกล้เคียงกัน แม้บางชิ้นอาจจะถูกกว่าบ้าง แต่ก็ถือซะว่าให้เจ้าของโรงเตี๊ยมพลบค่ำไปทำกำไร
เขาไม่ใช่คนที่จะเอาเปรียบคนอื่นโดยไม่มีเหตุผลอยู่แล้ว ถ้าคนผู้นั้นไม่ได้ตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาก่อน แม้ลูกค้าจะคือพระเจ้า แต่ถ้าพระเจ้าหันดาบมาหาเขา เขาก็จะตัดคอพระเจ้าลงมาเอง!
“รวมทั้งหมด ข้าขอซื้อในราคา สามพันห้าร้อยผลึกก็แล้วกัน ท่านตกลงหรือไม่ ?” หานจุนหมิงดีดลูกคิดก่อนจะกล่าวออกมา
“ได้ ขอบคุณท่านมาก” ชายหนุ่มคิดคำนวณอยู่ในใจ พบว่าหานจุนหมิงเพิ่มกำไรให้เขาอีกหลายร้อยผลึกก็รู้สึกขอบคุณอยู่เล็กน้อย
ชายหนุ่มรับผลึกมานับก่อนที่จะเก็บเข้าแหวนมิติไป ตอนนี้เขามีผลึกสะสมอยู่ 73,600 ผลึกแล้ว หานจุนหมิงก็นำสินค้าที่ซื้อมาเก็บเข้าแหวนมิติไป เขาวางแผนว่าจะนำมันไปไว้ที่โรงเตี๊ยมพลบค่ำของเมืองหลวง เพื่อขายให้ลูกค้าชั้นสูงอีกทีหนึ่ง คงทำกำไรมาได้บ้าง
[“ติ๊ง! สำเร็จภารกิจที่ซ่อนไว้ ขายสินค้าที่หาด้วยมือตนเอง สิบชิ้น”]
[“รางวัล...ปลดล็อคสินค้าหมวดบ้านและสวนระดับหนึ่ง”] เสียงของระบบดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มได้รู้ว่าเขาทำภารกิจที่ถูกซ่อนไว้สำเร็จอีกแล้ว
[“บ้านและสวนเนี่ยนะ แต่ข้ายังไม่มีที่ดินเลยด้วยซ้ำ!”] แต่รางวัลที่ได้กลับทำให้เขาบ่นออกมาในใจไม่ได้ มันช่างไม่มีประโยชน์กับตัวเขาในตอนนี้เอาเสียเลย
[“ร้านค้า สารพัด”] ชายหนุ่มเรียกตารางร้านค้าขึ้นมาดู ก็พบเข้ากับหมวดหมู่ใหม่ที่เขียนเอาไว้ว่า บ้านและสวน
[“ขอดูหมวดบ้านก่อนก็แล้วกัน”] ชายหนุ่มเลือกดูในรายการบ้านทันที เขาพบว่าในหมวกนี้ก็แยกออกมาอีกหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการตกแต่งภายใน ภายนอก กำแพง กระเบื้อง หลังคา เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ข้าวของเครื่องใช้ ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องโถงขายสินค้า
สินค้ามีมากมายหลายเกรด ตั้งแต่ไม้อัด ไม้เนื้อแข็ง ไม้หายาก ไม้ศักดิ์สิทธิ์ ไม้จักรพรรดิ ไม้เซียน ล้วนมีให้เลือกทั้งหมด แน่นอนราคาต่อตารางเมตรก็แตกต่างกันไป รวมถึงคุณสมบัติด้วย นอกจากนี้ก็มีพวกพื้น ผนังหินที่มีหลากหลายระดับให้เลือกในการตกแต่ง ยังไม่นับรวมพวกวัสดุในการก่อสร้างตัวอาคารอีก ถ้าเป็นบ้านเรือนทั่วไปนอกจากไม้ก็คงใช้อิฐและดินเหนียวกัน ร้านค้า สารพัดก็มีให้เลือกใช้ตั้งแต่อิฐและดินเหนียวธรรมดา ไปจนถึงอิฐและดินเหนียวระดับเซียน!
