Chapter 471 เยือนวังเมียวฮัว
วังเมี่ยวฮัวนั้น ตั้งอยู่บนยอดเทือกเขาเมี่ยวฮัว.
รูปร่างของยอดเขาเองนั้น สามารถมองดูคล้ายสตรีที่ผอมเพรียวชมดชม้อย บอกได้เพียงแค่สองคำ งดงาม.
นับเป็นเรื่องบังเอิญเป็นอย่างมาก.
เจ้าวังเมี่ยวฮัวผู้ก่อตั้งคนแรก ได้ผ่านมาพบสถานที่แห่งนี้ กับลักษณ์ที่พิเศษของยอดเขา นางจึงได้เปิดสำนักขึ้นที่นี่ พร้อมกับรับศิษย์ที่เป็นสตรีเท่านั้นเข้ามา.
ในจิตใจของเหล่าบุรุษ วังเมี่ยวฮัวนั้นเป็นดั่งสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เพราะด้านในมีเพียงศิษย์สตรีที่งดงาม ราวกับเป็นสรวงสวรรค์ของเหล่านางฟ้า.
เพียงแต่น่าเสียดาย.
กฎของนิกายของพวกนาง ไม่อนุญาตให้บุรุษขึ้นไปได้.
ดังนั้น วังเมี่ยวฮัวจึงเป็นดั่งสวนดอกไม้ในฝัน ของเหล่าบุรุษ.
อย่างไรก็ตามที่ทางเข้าทิศใต้นั้น แม้จะรู้ว่า ไม่สามารถเข้าไปได้ ทว่าก็ยังมีบุรุษที่ผ่านมาเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ.
ทำให้ที่เชิงเขาเมี่ยวฮัวนั้นมีเหล่านายน้อยเจ้าสำราญและผู้ฝึกยุทธ์ไร้สังกัดมากมายแวะเวียนมาอย่างคับคั่ง.
จุนซ่างเซียวที่เพิ่งมาถึง ที่ด้านหน้าปรากฏผู้เยาว์กว่า 350 คนที่มารวมตัวกันอยู่ เขาที่ลอบคิดในใจ “มันจะคึกคักเกินไปแล้ว.”
“ฟรุบ!”
เหล่านายน้อยที่สวมชุดหรูหรา ถือพัดโบกไปมา ก้าวเดินอย่างสง่างาม “สหายท่านนี้ มาเพื่อชมความงามของศิษย์วังเมี่ยวฮัวอย่างงั้นรึ?”
“เอิ่ม คือว่า.”จุนซ่างเซียวที่จ้องมองขึ้นไปยังวังเมี่ยวฮัว เห็นศิษย์ของพวกเขา ที่ดูแตกต่างจากนิกายเซิ่งชวนเป็นอย่างมาก.
นายน้อยเจ้าสำราญที่ก้าวเข้ามาหาเอ่ยออกไปว่า “จากรูปร่างของสหายแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวยอะไรสินะ.”
จุนซ่างเซียวต้องการตอบกลับไปจริง ๆ ไม่ไช่ตระกูลใหญ่ร่ำรวย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าล่ะ?
ทว่าเขามาจากต่างถิ่น จึงต้องทำตัวสงบเสงี่ยม ตอบไปผ่านๆ “เพียงแค่ตระกูลทั่วไป.”
นายน้อยที่ถือพัด ชี้ไปยังเหล่าผู้เยาวที่โดดเด่น กล่าวออกมาว่า “พวกเขานั้นล้วนแต่เป็นนายน้อยที่มาจากตระกูลใหญ่กันทั้งนั้น สหายมาจากตระกูลทั่วไป มายังวังเมี่ยวฮัว เกรงว่าคงไม่ได้แม้แต่มองรองเท้าของศิษย์วังเมี่ยวฮัวที่งดงาม.”
“เอิ่ม?”
จุนซ่างเซียวเผยยิ้ม “ฟังจากความหมายของเจ้าแล้ว คนเหล่านี้ ที่มายังวังเมี่ยวฮัว เพียงแค่ต้องการเผยยิ้มให้กับสาวงามเท่านั้นอย่างงั้นรึ?”
“สหายเองก็ไม่ใช่อย่างงั้นรึ?”นายน้อยคนดังกล่าวเอ่ย.
“ไม่.”
จุนซ่างเซียวที่เอ่ยตามจริง “ข้ามาเยี่ยมวังเมี่ยวฮัว.”
คำพูดที่ไม่ดังนัก ทว่ากับทำให้เหล่านายน้อยทุกคนที่ได้ยิน หันมาจับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกันด้วยความประหลาดใจ.
ไม่ใช่ว่ากินยาผิดมาหรอกรึ?
คนผู้นี้มาเยี่ยมวังเมี่ยวฮัวอย่างงั้นรึ?
เหล่านายน้อยที่พากันตกใจ ก่อนที่คนหนึ่งจะหัวเราะออกมา “วังเมี่ยวฮัวนั้นไม่ให้บุรุษเข้าไป สหายเพิ่งมาสินะถึงได้กล่าวล้อเล่นเช่นนี้.”
“เจ้าคนนี้สมองคงมีปัญหาหรือไม่?”
“หากวังเมี่ยวฮัวสามารถเข้าไปได้ง่าย ๆ แล้วพวกเราจะมายืนอยู่ที่เชิงเขาหาสวรรค์วิมานอะไรกัน.”
“ดูเหมือนว่า คงจะมาจากบ้านนอกหลังเขา จึงไม่เคยได้ยินกฎเกณฑ์ของวังเมี่ยวฮัวเช่นนี้.”
ทุกคนที่กล่าวพูดคุยกันเสียงเบา ทว่าคำพูดและท่าทางของพวกเขาล้วนแต่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.
จุนซ่างเซียวที่พูดไม่ออกเล็กน้อย.
คนพวกนี้ พวกเจ้าไม่มีความสามารถที่จะเข้าไป ต้องเหมารวมข้าไปด้วยอย่างงั้นรึ?
กับคำดูแคลนของเหล่านายน้อยเจ้าสำราญ เจ้าสำนักจุนคร้านที่จะโต้เถียง ทว่าเขาที่ก้าวเดินตรงไปด้านหน้า.
“ลงมา ลงมาแล้ว!”ในเวลานั้น ก็มีเสียง ๆ หนึ่งที่ตะโกนดังขึ้นมา.
จุนซ่างเซียวที่เงยหน้าขึ้นไป เห็นศิษย์วังเมี่ยวฮัวปรากฏขึ้น รูปร่างที่เพรียวบางโค้งเว้าชวนมอง งดงามเป็นอย่างมาก สามารถล่อลวงเหล่าบุรุษเป็นอย่างมาก.
ที่นำมานั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างซีจิงเสวียน ศิษย์นามเหม่ยเอ๋อ.
“ศิษย์พี่.”
สตรีคนหนึ่งที่กล่าวเสียงเบา “ที่เชิงเขานั้น มีกลุ่มพวกมักมากรวมตัวกันอยู่ ให้ไล่พวกเขาออกไปดีหรือไม่?”
เหม่ยเอ๋อเอ่ย “ไป อย่าได้สนใจพวกเขา.”
......
ศิษย์สิบคนของวังเมี่ยวฮัวที่กำลังลงเขา ได้กลายเป็นที่จับตามองของเหล่านายน้อยเจ้าสำราญที่จ้องมองไม่วางตา.
ตกหลุม ตกหลงรักแล้ว.
ในเวลานี้เหล่านายน้อยทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
เหล่านายน้อยที่รวมตัวกันอยู่ที่นี่ต่างก็คุ้นเคยกันดี ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจที่จะพูดคุยกันมากนัก พวกเขาที่กำลังชื่นชมความงามของศิษย์วังเมี่ยวฮัวช้า ๆ.
“นายน้อยซู ข้าคิดว่าศิษย์ที่นำหน้านั้น น่ามองเกินธรรมดา.”
“ข้าว่าศิษย์คนที่สองจากด้านหลัง ใบหน้าเรียวเล็กประณีต น่ารัก เป็นแบบที่นายน้อยผู้นี้ชอบเลย.”
“ข้าคิดว่าคนที่สองเองก็ไม่เลวนะ.”
ทุกคนที่พูดคุยกันเสียงเบา.
จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา ลอบคิดในใจ “คนพวกนี้ไม่เคยเห็นสตรีอย่างงั้นรึ?”
สิ่งหนึ่งที่เจ้าสำนักจุนไม่รู้.
ศิษย์ของวังเมี่ยวฮัวนั้นอยู่ในเทือกเขาที่งดงามพลังวิญญาณที่มากล้น ด้วยการฝึกฝนพิเศษมาหลายปี ทำให้สตรีด้านนอกนั้นยากจะเทียบได้.
เหล่านายน้อย แน่นอนว่าเคยเห็นสาวสวยมากมาย ทว่ากับด้อยกว่าศิษย์วังเมี่ยวฮัวอย่างสิ้นเชิง แตกต่างจนยากจะเทียบได้.
จากนั้นไม่นาน.
เหม่ยเอ๋อก็นำเหล่าศิษย์น้องลงมาถึงเชิงเขา โดยที่ไม่สนใจเหล่านายน้อยที่ชายตาเผยยิ้มให้ตลอดทาง แพนหางใส่ราวกับเป็นนกยูง.
“แม่นางเหม่ยเอ๋อ.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “พวกเราพบกันแล้ว.”
เหล่านายน้อยถึงกับสะดุ้ง จดจ้องมองเผยความโกรธแม้แต่ต้องการสังหารคน!
คนผู้นี้ ถึงกับกล้าก้าวออกไปทักทาย หากไม่เพราะเกรงว่าจะทำให้ดูไม่งามต่อสาวงาม พวกเขาคงจะพุ่งออกไปสังหารสับอีกฝ่ายเป็นหมื่นชิ้นแล้ว.
ต่อหน้าสายตาที่จดจ้องมองราวกับโกรธแค้นกันเป็นอย่างมาก ทำให้จุนซ่างเซียวงงงวยไปเหมือนกัน.
กับคำพูดไม่กี่คำ กับสร้างความโกรธเกรี้ยวไปทั่ว เขาที่กล่าวในใจด้วยความประหลาดใจ “นี่มันอะไรกัน?”
ขณะได้ยินคนเรียกชื่อตัวเอง เหม่ยเอ่อที่ขมวดคิ้วแน่น นางที่จะจ้องมองออกไปถึงกับตกใจ คนที่เรียกนาง “เป็นเจ้า!”
ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับหวาดผวาไปเหมือนกัน.
คน ๆ นี้รู้จักศิษย์วังเมี่ยวฮัวอย่างงั้นรึ?
จุนซ่างเซียวเอ่ย “แม่นางเหม่ยเอ๋อ ข้าดูแปลกขนาดนั้นเลยรึ?”
เหม่ยเอ๋อที่ยังคงขมวดคิ้วไปมา “เจ้ามาทำไม!”
“เยี่ยมเยือนกลับ.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“.........”เหม่ยเอ๋อกลายเป็นเงียบไปในทันที.
นางที่จำได้อย่างแน่นอน เจ้าวังที่รับปากจุนซ่างเซียวที่สำนักไท่กู่เจิ้ง ทว่าไม่คาดคิดเลยว่าจะมาเร็วขนาดนี้!
“มีปัญหาอะไร?”
จุนซ่างเซียวเผยยิ้ม “หรือว่าไม่ต้อนรับข้าอย่างงั้นรึ?”
“ชิ.”
เหม่ยเอ๋อแค่นเสียงเย็นชา กล่าวออกมาว่า “ในเมื่อนี่คือการเยี่ยมเยือนกลับ วังเมี่ยวฮัวของข้าแน่นอนว่าย่อมต้อนรับ.”
กล่าวจบ นางที่ผายมือให้สัญญาณ “เชิญ.”
ได้ยินคำว่าเชิญ เหล่านายน้อยที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับตะลึงไปเหมือนกัน แม้แต่สงสัย ว่าตัวเองหูแว่วไปหรือไม่?!
หากแต่พวกเขาไม่ได้เข้าใจผิดแต่อย่างใด เพราะว่าจุนซ่างเซียวที่ถูกเหม่ยเอ่อนำกลับขึ้นเขาไปแล้ว.
“โอ้วสวรรค์!”
“เขาเป็นใครกัน ถึงสามารถเข้าไปในวังเมี่ยวฮัวได้!”
“จากที่เห็น ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักกับวังเมี่ยวฮัวมานานแล้ว!”
ทุกคนที่จ้องมองพร้อมกับพูดคุยกันเสียงเบา แววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา.
“ทุกท่าน.”
จุนซ่างเซียวที่ก้าวขึ้นเขา ขณะโบกมือให้กับทุกคนเอ่ยออกมาว่า “ข้าไปก่อนนะ พวกเจ้าก็ยืนแห้งมองอยู่ด้านล่างนั่นล่ะ.”
ย่าแกเถอะ.
ก่อนหน้านี้ดูแคลนข้านักใช่ไหม เช่นนั้นก็อย่าตำหนิข้าก็แล้วกันที่จะเอาคืน.
จุนซ่างเซียวที่เหมือนกับตบหน้าพวกเขาอย่างแรง จนทำให้เหล่านายน้อยได้แต่ยืนโง่งมไปเลย.
......
“อะไรนะ?”
ภายในห้องหนังสือ ซีจิงเสวียนถึงกับลุกขึ้น ก่อนจะเผยความตื่นเต้น “เจ้าสำนักจุนมาเยี่ยมกลับอย่างงั้นรึ?!”
“ค่ะ.”
เหม่ยเอ๋อเอ่ย “ศิษย์ได้ให้เขาพักอยู่ที่ห้องรับรองทิศตะวันตก.”
จากนั้นภายในใจของนางที่เอ่ยเบา ๆ “เจ้าวังของข้า คนผู้นี้แค่มาเยี่ยมกลับเท่านั้น ไม่เห็นท่านต้องตื่นเต้นเลย.”
“เหม่ยเอ๋อ.”
ซีจิงเสวียนที่เร่งรีบหาชุดเปลี่ยนหวีผมอย่างรวดเร็ว และกล่าวเสียงอ่อน “ข้าเปลี่ยนชุดนี้ ข้าดูเป็นอย่างไรบ้าง?”
