Chapter 464 กิจวัตรประจำวัน.
เหออู๋ตี้ที่เข้าร่วมสำนัก ทำหน้าที่ปิดประตูสำนัก.
“พรึด ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“แย่แล้ว ข้าหัวเราะดังไปแล้ว.”
ซูเซียวโม่และศิษย์คนอื่นที่กุมท้องหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่นอนกลิ้งไปบนพื้น หลังขดหลังแข็ง.
ก่อนหน้านี้พวกเขารู้ว่าเจ้าสำนัก เพิ่งรับเหออู๋ตี้เข้ามา ก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
ทว่า เมื่อรู้ว่าเขารับหน้าที่เป็นศิษย์ปิดประตู ก็ทำให้พวกเขาหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังขึ้นมาทันที.
เหออู๋ตี้ที่ยืนอยู่หน้าประตู มุมปากกระตุกไปมาอย่างแรง.
คนพวกนี้เป็นอะไรกัน หรือว่ามีแผนการอะไรอยู่.
เขาที่เชื่อมโยงกับการเป็นศิษย์ปิดประตู เป็นแผนการอะไรบางอย่าง.
“เด็กพวกนี้.”
เหออู๋ตี้ที่ลอบคิดในใจ “กำลังวางแผน ที่จะกลั่นแกล้งข้าอย่างงั้นรึ?”
เขาที่เห็นศิษย์ไม่น้อยที่แวะเวียนมาดูเขาและก็จากไป.
“ศิษย์น้องเหอ ระวัง!”
เสียงที่ดังขึ้น เหออู๋ตี้ที่หันหน้ากลับไป ก่อนที่จะได้ยินเสียงดัง“ปัง”ลูกฟุตบอลที่พุ่งกระแทกหน้าของเขา.
โครม----
ร่างของเขาที่พุ่งอัดกำแพง กลายเป็นรูป 卍 จมลงบนกำแพง.
ลี่เฟยที่ยืนอยู่บนลานยุทธ์ เกาศีรษะไปมา เอ่ยกล่าวกระอักกระอ่วน “ศิษย์พี่ ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ.”
ซูเซียวโม่เอ่ย “รีบไปดูเร็ว.”
......
“ศิษย์น้องเหอ.”
หลี่ชิงหยางที่นำเหออู่ตี้ เข้ามายังลานด้านใน “นี่คือห้องของเจ้า และนี่คือชุดเครื่องแบบสำนัก และคู่มือกฎเกณฑ์.”
“พรุ่งนี้เช้า หลังจากเสร็จกิจวัตร ข้าจะนำเจ้าไปยังหอตำราอีกครั้ง.”
ได้ยินคำว่าหอตำรา ดวงตาของเหออู๋ตี้ก็เป็นประกาย เขาที่หวังที่จะเข้าใจระบบบ่มเพาะของโลกใบนี้ เพื่อสร้างรากฐานให้กับตัวเอง.
อย่างไรก็ตาม.
เช้าวันถัดมาหลังจากเปลี่ยนชุดเครื่องแบบสำนัก เขาก็ตามศิษย์ออกไปเต้นด้วยท่าทางน่าอาย แววตาของเขาแทบไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น.
บัดซบน่าอับอายไปแล้ว ขายหน้าสุด ๆ!
แต่ให้กล่าวก็แปลก หลังจากทำกายบริหารแล้ว เหออู๋ตี้ก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาสดชื่น เปี่ยมด้วยพลัง.
หากแต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าเพราะเหตุใด เขาที่ตามหลี่ชิงหยาง ไปยังหอตำราทันที.
หอตำราไม่ได้ใหญ่โตนัก ทักษะยุทธ์ที่วางบนชั้นไม่ได้มากมาย ทำให้เหออู๋ตี้ค่อนข้างผิดหวัง ทำให้เขาตระหนักได้ว่าสำนักไท่กู่เจิ้งไม่ใช่กองกำลังใหญ่โตอะไร.
“เลือกวิชาบ่มเพาะสักวิชา ให้มีพื้นฐานสักนิดค่อยจากไปก็แล้วกัน.”
เขาที่ครุ่นคิดในใจ จากนั้นก็เริ่มเลือกวิชา.
“ศิษย์น้องเหอ เจ้าเพิ่งฝึกฝนยุทธ์ ยังไม่ได้เปิดชีพจร อย่างแรกเจ้าควรบ่มเพาะวิชาเปลี่ยนเส้นเอ็น.”หลี่ชิงหยางแนะนำ.
“ตกลง ศิษย์พี่.”
เหออู๋ตี้รู้ดีว่าตัวเองเป็นเหมือนกับคนเริ่มต้น วิชาหมัดและฝ่ามือต่าง ๆ ยังไม่ใช่เวลาที่จะฝึกฝน ดังนั้นจึงเลือกวิชาเปลี่ยนเส้นเอ็นและจากไป.
บนชั้นที่อยู่ไม่ไกลออกไป มีตำรายุทธ์หายาก ส่วนที่เหลือของแสงเจ็ดสีทำลายล้างวางอยู่.
ไม่รู้ว่าเขาจะแสดงท่าทางอย่างไร หากรู้ว่าตำราที่หายากที่หายไปกับมือ ณ พิภพเบื้องบนของเหออู๋ตี้ มาวางไว้ที่ตรงนี้.
......
หลี่ชิงหยางที่นำเหออู๋ตี้เลือกตำราและนำเขาไปยังหอยาเพื่อรับเม็ดยา พร้อมกับแนะนำการบ่มเพาะอย่างระเอียด.
ศิษย์พี่รองที่ดูเป็นกันเองเป็นอย่างมาก!
ทว่าคิดถึงบอลที่เตะอัดหน้าของเขาก่อนหน้านี้ ทำให้เหออู๋ตี้หวาดระแวง ว่าจะเป็นแผนการหรือไม่?
ทว่ากับการที่ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นก็ทำให้เขารู้สึกวางใจขึ้น.
หลังจากที่เขากลับห้อง เหออู๋ตี้ก็เปิดตำราเปลี่ยนเส้นเอ็น ขณะกล่าวออกมาเบา ๆ “ด้วยพรสวรรค์ที่ร้ายกาจของข้า วิชาพิภพด้านล่าง ง่ายขนาดนี้เลยรึ?”
เหออู๋ตี้ที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ.
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาตรวจสอบตำราเปลี่ยนเส้นเอ็นอย่างระเอียด ก็ทำให้เขาต้องอุทานออกมา “น่าเหลือเชื่อ!”
เขาที่เอ่ยได้เพียงแค่คำว่าน่าเหลือเชื่อ เพราะไม่สามารถที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้นั่นเอง.
เขารู้ได้อย่างแน่นอนว่าวิชาเปลี่ยนเส้นเอ็นของพิภพนี้ไม่ธรรมดาเลย.
แม้นว่าจะไม่เคยฝึกฝนวิชาของทวีปชิงหยุน ทว่ามันก็ไม่ได้แตกต่างมากมายนักกับพิภพอื่น ทว่าวิชานี้กับไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก ต้องสร้างขึ้นมาจากสุดยอดฝีมืออย่างแน่นอน.
“ข้าไม่มีพลังยุทธ์ เพราะว่าเส้นชีพจรถูกปิดจากการข้ามผ่านมิติ ด้วยวิชาบ่มเพาะนี้ น่าจะสามารถเชื่อมเส้นชีพจรเหล่านั้นคืนกลับมาได้!”
เหออู๋ตี้ที่เริ่งบ่มเพาะทันที.
แม้ว่าระบบบ่มเพาะจะแตกต่างกัน ทว่าการโคจรพลังนั้นก็มีหลายส่วนที่คล้ายกัน ดังนั้นจึงไม่ยากที่จะฝึกฝน.
“เป็นความจริง”เขาที่กล่าวเบา ๆ “วิถียุทธ์มีหลายส่วนที่ไม่เหมือนกัน.”
เหออู๋ตี้ที่มีพรสวรรค์ไม่ธรรมดา เพียงแค่ครึ่งชั่วยาม เขาก็สามารถที่จะโคจรวิชาเปลี่ยนเส้นเอ็นได้ครบรอบ.
“ซี่ ซี่!”
เขาที่อุทานออกมาทันที “คาดไม่ถึงเลยว่าช่วยยกระดับร่างกายด้วย ถือเป็นวิชาบ่มเพาะเริ่มต้นที่ยอดเยี่ยม!”
บ่มเพาะ ต้องบ่มเพาะ!
หนึ่งวันผ่านไป เหออู๋ตี้ที่รวบรวมพลังวิญญาณในร่างกาย พร้อมจะทะลวงชีพจร หากแต่ยังไม่ลองทะลวง.
เร็วมาก เร็วมากจริง ๆ!
......
เถาหยวนเองก็ถูกนำมายังสำนักไท่กู่เจิ้ง และยังมีที่พักที่แยกออกมา เขาไม่ได้ถูกขัง สามารถไปมาได้อย่างอิสระ.
ด้วยผลของธวัชสงบศึก ทำให้เขาสูญเสียความทรงจำชั่วคราว ลืมไปแม้แต่ตัวเองพ่ายแพ้ และเป็นผู้ต้องขัง.
“กึก ซี่.”
จุนซ่างเซียวที่เปิดประตู ก้าวออกมา เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “แม่ทัพเถา คุ้นเคยกับที่นี้หรือยัง?”
เถาหยวนที่ยกมือประสานเอ่ยออกมาว่า “เจ้าสำนักจุน เถาโหมวเหมือนกับลืมอะไรบางอย่างไป ไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกขังคุก ทว่าก็ขอบคุณที่ช่วยเหลือ.”
จุนซ่างเซียวที่รู้ว่านี่คงเป็นผลของธวัชสงบศึก บังคับให้ศัตรูลืมความทรงจำชั่วคราว ดังนั้นเขาจึงได้สวมรอยเป็นผู้กล้าช่วยอีกฝั่งออกมาจากคุกเมืองชิงหยาง.
เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขา แอบตีเนียนได้.
“แม่ทัพเถา กล่าวตามตรง เปิ่นจั้วช่วยเจ้าเพราะว่าชื่นชม ในเมื่อเจ้าไม่ได้สังกัดสำนักใด ทำไมไม่เข้าร่วมสำนักไท่กู่เจิ้งล่ะ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
“เรื่องนี้....”
เถาหยวนที่กลายเป็นเงียบงัน.
ในเวลาเดียวกันนั้น เสียงท้องของเขาที่ดัง โครก คครากทันที.
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เปิ่นจั้วได้เตรียมสุราอาหารไว้แล้ว.”
เถาหยวนนั้นรู้สึกหิวจริง ๆ เพราะว่าความทรงจำหายไป ทว่าความอยากอาหารที่จุนซ่างเซียวกรอกหูเขานั้นจะยังอยู่ ดังนั้นเขาจึงถูกนำไปยังโรงอาหาร.
“หอมจริง ๆ อ๊าก!”
เขาที่กินเข้าไป เหออู่ตี้เองก็นั่งกินอยู่ที่มุมด้วย ขณะถอยหายใจออกมา.
เป็นความจริง.
อาหารที่หลิวหว่านซีทำนั้น ถึงจะเป็นยอดยุทธ์ก็ยากจะทานทน.
เถาหยวนที่นั่งอยู่ข้างกับจุนซ่างเซียว.
ดำหนึ่งดำสองที่เริ่มเสิร์ฟอาหาร.
เหออู๋ตี้ที่จ้องมองไปยังอาหารมากมาย และจ้องมองข้าวผัดของตัวเอง ถึงกับมุมปากกระตุกไปมาทันที.
การปฏิบัติที่แตกต่างกันนี้คืออะไร!
“แม่ทัพเถา.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “เชิญชิม อาหารธรรมดาทั่วไปของสำนักไท่กู่เจิ้งของข้า.”
เถาหยวนที่รู้สึกหิวจริง ๆ เขาที่ไม่เกรงใจ ทั้งกินทั้งทุบอกไปด้วย มือที่แทบไม่วางตะเกียบลงเลย.
อาหารที่เขากินลงไป ทำให้สายตาของเขาสั่นไหว ใบหน้าของเขาถึงกับแข็งค้าง.
เขาที่อยู่ในค่ายทหารตลอดทั้งวี่วัน กินอาหารเหมือนกับทหาร ไร้ซึ่งรสชาติ ....เทียบกับอาหารเหล่านี้ นี่มันโคตรอร่อยเลยไม่ใช่รึ?!
“เจ้าสำนักจุน.”
เถาหยวนที่อดไม่ได้ที่ต้องเอ่ยออกมา “เถาโหมวไม่เคยกินอาหารอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย!”
“ชอบ ก็กินเถอะ.”จุนซ่างเซียวเผยยิ้ม.
เถาหยวนที่หยุดชั่วครู่ วางตะเกียบ เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “เจ้าสำนักจุนช่วยข้าออกมาจากคุก และยังเตรียมอาหารชั้นยอดให้กิน เถาโหมวรู้สึกซาบซึ้งยิงนัก ทว่าการเข้าร่วมสำนัก....”
หากปล่อยให้เขาเอ่ยต่อไป ไม่ต้องบอกเลยว่า เป็นการปฏิเสธแน่.
จุนซ่างเซียวเอ่ยต่อ “แม่ทัพเถา หากเจ้าเข้าร่วมสำนัก เปิ่นจั้วสามารถให้เจ้าเป็นศิษย์ปิดประตู และจะได้รับทรัพยากรทุกอย่างฟรี.”
“พรึดดดดด!”
เหออู๋ตี้ที่นั่งอยู่ที่มุมถึงกับสำลักข้าวออกมาทันที!
