Chapter 462 น้องชาย พี่ชาย.
หลังจากราชาหมาป่าเฮอริเคนปรากฏ หมาป่าหลายสิบตัวก็ตื่นตระหนกนอนหมอบบนพื้นทันที ไม่แม้แต่กล้าเงยหน้าขึ้น.
ต่อหน้าราชาหมาป่า พวกมันไม่กล้าแม้แต่สบตา!
“เป็นปัญหาแล้ว!”
เหออู๋ตี้ที่ขมวดคิ้วแน่น.
เหล่าหมาป่าที่ปรากฏ จากนั้นก็เป็นราชาหมาป่า ซึ่งมีพลังที่ไม่ธรรมดาเลย.
ก่อนหน้านี้ อาจจะไม่มีปัญหาที่จะรับมือ ทว่าตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อย จัดการหมาป่าธรรมดาก็ยังยากแล้ว จะมีปัญญารับมือราชาหมาป่าอย่างงั้นรึ?
“บู้ว!”
ราชาหมาป่าเฮอริเคนที่เงยหน้าคำรามด้วยความโกรธ แววตาจับจ้องเหออู๋ตี้.
จากท่าทางของมัน ที่ราวกับว่ากำลังเตรียมโจมตี!
“มารดาเถอะ!”
เหออู๋ตี้เพ่งพิศ.
เขาที่ใช้ทักษะเทวะด้วยพลังทั้งหมดที่มีเพื่อหนีกลุ่มยอดฝีมือที่ไล่ล่า.
แม้แต่หนีมายังดินแดนเบื้องล่าง กับต้องมาตายด้วยหมาป่า เรื่องนี้เขาไม่ยินดียิ่งนัก!
ฟิ้ว!
ราชาหมาป่าเฮอริเคยที่อ้าปากกว้าง.
เหออู๋ตี้ที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
เขาที่ได้รับบาดเจ็บหนัก เป็นเพียงปุถุชนธรรมดา ไม่สามารถโต้ตอบหรือหลบหนีได้.
“น้องชายน้อย ไม่ต้องตกใจ!”
ในเวลานั้น มีเสียงที่ดังขึ้นมาในทันที.
จุนซ่างเซียวที่ก้าวเข้ามา ใช้หมัดขวา ต่อยไปยังหน้าของราชาหมาป่าเฮอริเคนเสียงดังก้อง.
ฝ่ายเดียวทุบฝ่ายเดียวกัน นี่กำลังเล่นละครอีกแล้วใช่ใหม?
การกระทำดังกล่าว หากเป็นคนธรรมดาทั่วไป คงจะตื่นตะลึงอย่างแน่นอน ทว่าเหออู๋ตี้นั้นกับไม่ได้รู้สึกอะไร สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังคนที่ด้านหน้า.
“ในโลกนี้....”
เขาที่กล่าวเสียงเบา “คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนที่สง่างามกว่าข้า!”
จุนซ่างเซียวที่ได้ยิน แทบล้มลงไปนอนกับพื้น.
กับสภาพที่ไม่ต่างจากขอทาน กำลังผายลมอะไรออกมา นี่สมองของเขามีปัญหาอย่างแน่นอน.
“โบ้ว!”
ราชาหมาป่าเฮอริเคนที่ถอยหนีจากไป แววตาที่เผยความหวาดกลัว จากนั้นก็วิ่งหนีหางจุกตูด ภายในใจของมันที่ได้แต่ครุ่นคิด เล่นละครบ้าบออะไร นี่ทุบจริง ๆ เลยไม่ใช่รึ?!
ราชาหมาป่าที่จากไป หมาป่า 20 ตัวที่หวาดผวาหนีตายจากไปด้วยเหมือนกัน.
“น้องชายน้อย.”
จุนซ่างเซียวที่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เป็นอะไรหรือไม่?”
เขาให้ราชาหมาป่าเฮอริเคนแสดงเป็นผู้ร้าย เขาเป็นผู้กล้า เพื่อสร้างความประทับใจกับผู้เยาว์คนดังกล่าว เพื่อที่จะได้รับเขาเข้าสำนัก.
“ไม่เป็นไร.”
เหออู๋ตี้ตอบรับ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป.
แม้นว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาช่วยเขาไว้ ทว่าการที่เรียกเขาว่าน้องชายน้อย ทำให้เขาไม่ค่อยพอใจนัก.
“น้องชายน้อย.”
จุนซ่างเซียวที่เอ่ยออกมาอีก “ไม่กล่าวขอบคุณ แล้วจากไป ไม่หยาบคายไปหน่อยรึ?”
“ขอบคุณ.”
“......”
จ้องมองชายคนดังกล่าวแล้วเดินจากไป จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา เอ่ยออกมาว่า “นี่เขาไม่รู้สึกซาบซึ้งเลยอย่างงั้นรึ?”
เมล็ดพันธ์ที่ดีเช่นนี้ กับไม่สนใจแม้แต่พูดคุยกับเขาเลย.
จุนซ่างเซียวที่ก้าวตามไปในทันที “น้องชายน้อย เจ้าไม่สนใจฝึกยุทธ์อย่างงั้นรึ?”
เขาที่เอ่ยกล่าวเกี่ยวกับวิถียุทธ์ เพื่อถึงดูดความสนใจ.
“นี่น้องชายน้อย สนใจที่จะเข้าร่วมสำนักไหม?”
เขาที่เริ่มเอ่ยกล่าวชักชวน อีกฝ่ายในทันที.
“น้องชายน้อย....”
เหออู๋ตี้ที่หยุด กล่าวแย้งไปในทันที “น้องชายน้อย....เพ่ย น้องชายน้อยอยู่นั่นล่ะ เจ้าหยุดเรียก ข้าเช่นนั้นสักทีได้ไหม?”
จุนซ่างเซียวเอ่ยต่อ “หน้าตาเจ้าดูมีอายุเพียง 16-17 ปี ตอนนี้ข้าอายุ 18 ปีเต็มแล้ว ไม่ให้ข้าเรียกว่าน้องชายน้อย แล้วให้ข้าเรียกว่าอะไร?”
เขาที่นึกได้ ว่าเขาที่ใช้พลังเกินขีดจำกัดหนีมา ทำให้อายุของเขาลดลง ก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า “เจ้าเรียกข้าว่า เหออู๋ตี้.”
เหออู๋ตี้?(ราชาไร้เทียมทาน)
จุนซ่างเซียวที่มุมปากกระตุก กล่าวกระซิบในใจ “ไม่ชอบให้ข้าเรียกว่าน้องชายน้อยอย่างงั้นรึ?”
ไม่ให้ข้าเรียกว่าน้องชายน้อย คนผู้นี้ ดูอหังการยิ่งกว่าเปิ่นจั้วซะอีก.
“ตกลง.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “น้องชายน้อย.”
“......”
เหออู๋ตี้อยากร้องไห้ ก่อนจะชี้ไปยังด้านหน้า “เจ้าไปทางนั้น ข้าก็จะไปทางนี้ ทางใครทางมัน!”
พลังบ่มเพาะที่ไม่มี กลายเป็นเพียงปุถุชนในพิภพระดับต่ำ เดิมทีเขาเองก็ตั้งใจจะสอบถามข้อมูลอยู่หรอก ทว่าอีกฝ่ายเรียกเขาว่าน้องชายน้อย ทำให้เขาแสลงหูจนต้องการจะจากไปให้เร็ว.
“น้องชายน้อย.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “สำนักข้ามีคนน้อย เจ้า....”
“หยุดพูดได้แล้ว!”
เหออู๋ตี้ที่กล่าวเสียงดัง.
กับอารมณ์ที่พลุ้งพ่าน ทำให้เขาต้องกระอั๊กโลหิตออกมาอีกครั้ง.
ร่างของเขาที่กลายเป็นปุถุชนจากการข้ามภพ ทำให้พลังบ่มเพาะของเขาหายไปทั้งหมด ก่อนหน้านี้ที่เขาหนีมาพบกับหมาป่า ถือว่าเป็นการ ซวยซ้ำซวยซ้อนแล้ว.
กล่าวได้ว่า เหออู๋ตี้สามารถเพิกเฉยทุกคนได้ เพราะความเป็นมาของเขานั่นเอง!
“น้องชายน้อย.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “นี่คือเม็ดยาฟื้นฟู สามารถช่วยเจ้ารักษาอาการบาดเจ็บได้.”
เหออู๋ตี้ที่เช็ดโลหิตออกจากปาก ก่อนที่จะฝืนยิ้มออกมา.
เขาที่ได้รับบาดเจ็บ จากยอดฝีมือโจมตี จนต้องฉีกห้วงมิติหนีมา ใหนเลยจะรักษาด้วยเม็ดยาในโลกนี้ได้กัน.
“ฟิ้ว!”
จุนซ่างเซียวที่ยื่นมือออกไปทันที จับกระพุ้งแก้มของเหออู๋ตี้ ก่อนที่จะส่งเม็ดยาฟื้นฟูระดับต้นเข้าปากอีกฝ่ายทันที.
ด้วยต้องการให้อีกฝั่งรับรู้ผลของการฟื้นฟูในทันที คร้านที่จะต่อล้อต่อเถียง ตอนนี้เขาต้องการจะกลับมนทลชิงหยางแล้ว จึงบังคับส่งเม็ดยาดังกล่าวเข้าปากอีกฝ่ายเลย.
“เจ้า......”
เหออู๋ตี้ที่โกรธเกรี้ยว ทว่าขณะเม็ดยาเข้าไปในปาก เม็ดยาก็หลอมผสานเข้าไปในร่างกายแล้ว ก่อนที่จะฟื้นฟูอาการบาดเจ็บทั่วร่างและชีพจรของเขาในทันที.
เพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้น.
บาดแผลทั่วร่างกายของเขา ก็หายไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่ซีดเซียวเวลานี้กลับมามีเลือดฝาดแล้ว.
“นี่มัน....”
เหออู๋ตี้ถึงกับหวาดผวา.
แม้แต่ในดินแดนเบื้องบน เม็ดยาฟื้นฟูระดับสูง ยังไม่สามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้เร็วขนาดนี้!
ลึกลับ.
เหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
จุนซ่างเซียวเอ่ย “น้องชายน้อย ผลเป็นอย่างไร?”
“พี่ชายใหญ่.”
เหออู๋ตี้เอ่ยกล่าวอย่างจริงจัง “นี่เม็ดยาอะไรกัน คาดไม่ถึงเลยว่าจะรักษาอาการบาดเจ็บได้เร็วขนาดนี้!”
น้องชายน้อย พี่ชายใหญ่.
ความรู้สึกที่ดูสลับซับซ้อน คำพูดที่ดูอึมครึมไม่สามารถบ่งบอกความสัมพันธ์.
“อยากรู้รึ?”
จุนซ่างเซียวเอ่ย.“เข้าร่วมสำนัก แล้วข้าจะบอก.”
เหออู๋ตี้ที่เงียบไปเล็กน้อย กล่าวออกมาว่า “สำนักอะไร? แข็งแกร่งหรือไม่ในโลกนี้?”
“สำนักข้าเรียกว่าสำนักไท่กู่เจิ้ง...เอ่อ เจ้าสนใจจะเข้าร่วมหรือไม่?!”
“ชื่อสำนักอะไรได้ยินแล้วรู้สึกอยากหัวเราะออกมาทันที จะให้ข้าเข้าร่วมอย่างงั้นรึ?”
“......”
จุนซ่างเซียวที่มุมปากกระตุก.
เกี่ยวกับชื่อสำนัก สำหรับคนที่ผ่านมา ไม่เคยได้ยิน ก็ต้องรู้สึกหัวเราะออกมาเช่นกัน.
เขาที่คิดจะเปลี่ยนเช่นกัน ทว่าเวลานี้มันได้กลายเป็นสำนักที่คนรู้จักบ้างแล้ว.
“น้องชายน้อย.”
จุนซ่างเซียวที่กล่าวต่อและอธิบาย “ชื่อสำนักไท่กู่เจิ้ง แม้นว่าจะดูไม่สวยหรู ทว่ากับเต็มไปด้วยคนที่มีพรสวรรค์ และมีชื่อเสียงเป็นอย่างมากในทวีปชิงหยุน.”
“ไม่สนใจ.”เหออู๋ตี้เอ่ย.
เขาต้องการเข้าใจเกี่ยวกับโลกใบนี้ให้มากกว่านี้ เข้าใจเกี่ยวกับระบบบ่มเพาะ ก่อนที่จะพิจารณาเลือก เพื่อที่จะสามารถก้าวคืนกลับจุดสูงสุดอีกครั้ง ดังนั้น.....เขาจึงไม่ต้องการตัดสินใจเข้าร่วมกลุ่มอิทธิพลใหนก่อนทั้งนั้น.
“น้องชายน้อย!”
จุนซ่างเซียวที่กล่าวล่อลวง “เข้าร่วมสำนักไท่กู่เจิ้ง จะให้เจ้าเป็นศิษย์ปิดประตู ได้รับทักษะยุทธ์และทรัพยากรฟรี เจ้าสามารถบ่มเพาะได้ทุกวิชาไม่จำกัด เจ้าไม่เสียเปรียบอย่างแน่นอน!”
ไม่มีพลังบ่มเพาะ แต่กับสามารถสู้กับหมาป่าทั้งฝูง มีพลังตั้งแต่เกิดแน่นอน กับคนที่มีกายเนื้อที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เขาต้องการที่จะได้รับเข้าสำนักเป็นธรรมดา!
เหออู๋ตี้ที่ไม่ได้สนใจอะไรกับคำว่าศิษย์ปิดประตู ทว่าวิชายุทธ์และทรัพยากรฟรีนี้ ทำให้เขาดวงตาเป็นประกาย.
เขาพอจะคาดเดาได้ว่า สำนักไท่กู่เจิ้งนี้ไม่ใช่สำนักที่แข็งแกร่งอะไรเป็นแน่.
ทว่าเวลานี้เขาหัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่คุ้นเคยผู้คนและสถานที่ ก่อนอื่นควรจะปรับตัวให้ได้ก่อน จะดีจะร้ายควรจะหาที่มั่น ซุกหัวนอนเพื่อหาข้อมูลของโลกนี้ซะก่อน.
ใช่แล้ว.
เย่ซิงเฉินเองก็เคยคิดเช่นนี้เหมือนกัน.
ตอนนี้ล่ะ.....
เหออู๋ตี้ที่ชะงัก ก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า “ให้ข้าทำหน้าที่เพียงปิดเปิดประตูใช่ใหม?”
“เป็นเช่นนั้น!”
“แล้วทรัพยากรฝึกฝนฟรีด้วยใช่ใหม?”
“แน่นอน!”
“ตกลง.”
เหออู๋ตี้เอ่ย “เห็นแก่พี่ชายใหญ่ช่วยเหลือข้า ข้าจะเข้าร่วมสำนักเพื่อรับหน้าที่อันยากลำบากนี้เอง.”
“ฟุบ!”
จุนซ่างเซียวที่นำแบบเอกสารลงทะเบียนออกมา “ชื่อ.”
“เหออู๋ตี้.”
ชื่อนี้อหังการโดยแท้ อ๊าก.
“เพศ.”
เหออู๋ตี้หมดคำจะพูด “ข้าคิดว่า ข้าควรจะเป็นผู้ชายนะ.”
