Chapter 441 เดินทางพันลี้มาให้เด็ดศีรษะ
บดขยี้ข้าศึก สังหารอย่าให้เหลือ-
คำพูดปลุกใจที่จงอี้กล่าวออกมานั้นเต็มไปด้วยอำนาจความเที่ยงธรรม ดั่งก้องไปทั่วป่าเขา!
“สังหาร!”
“สังหาร!”
หุบเขาแห่งความตายเป็นพื้นที่เปิด เกิดสงครามที่น่าตื่นตะลึงขึ้นมาทันที.
จงอี้ที่นำกองกำลังหมาป่าทั้งพันพุ่งลงมาจากบนเนินเขา ก่อเกิดเป็นคลื่นพายุที่หนักหน่วงรุนแรงพัดปลิวกรีดกรายด้วยความเร็วสูง.
ภาพที่เห็น.
บอกได้ว่าน่าตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก!
“บู้ว!”
“บู้ว!”
เสียงหมาป่าที่ดังโหยหวน ทำให้ม้าศึกหลายพันที่ตื่นตระหนก หวาดกลัวขึ้นมา!
หากไม่เพราะว่าถูกทหารสะกดเอาไว้ บางทีคงจะวิ่งหนีไปแล้ว.
แม้นว่าม้าศึกที่ทรงพลังเหล่านี้จะฝึกมาอย่างดี ทว่าการต่อสู้ในเวลานี้ ต่อหน้าสัตว์ร้ายที่ทรงพลัง ก็ทำให้ขาของมันอ่อนระทวยไปแล้ว.
“ไม่เห็นจะร้ายกาจอย่างที่เห็นเลย.”
จุนซ่างเซียวที่ยืนอยู่บนก้อนศิลาใหญ่ จ้องมองทัพของมนทลเจิ้นหยางที่กำลังวุ่นวาย เผยแววตาผิดหวังออกมา.
กองกำลังขี่หมาป่า แม้นว่าจะได้รับการฝึกฝนมาไม่นาน ทว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นอ่อนแอเกินไป และทัพที่กำลังวุ่นวายอยู่ ก็ถูกเข้าโจมตีไล่ล่าสังหารอยู่แต่เพียงฝ่ายเดียวทันที.
ที่จริง ไม่ใช่ว่ากองทัพเคลื่อนที่เร็วของมนทลเจิ้นหยางอ่อนแอ ทว่ากองกำลังหมาป่านั้นแข็งแกร่งมากเกินไป!
ในทวีปชิงหยุนจะมีใครกันที่จะมีสัตว์ขี่เป็นสัตว์ร้ายธาตุวายุที่หายาก หนำซ้ำเวลานี้ยังมีจำนวนถึงหนึ่งพัน!
รองแม่ทัพอีกคน“....แม่ทัพ....ม้าศึกขวัญเสียจนไม่แม้แต่ยืนอยู่ได้แล้ว...หมาป่าเฮอริเคน...นั่นมันฝูงหมาป่าเฮอริเคน!”
“มันจะเป็นไปได้อย่างไร!”เหมี่ยวก้วยที่ใบหน้าเปลี่ยนสี.
เขาไม่ได้ตื่นตะลึงที่พบกับฝูงหมาป่าเฮอริเคน ทว่าเขาตกใจกับหมาป่าหายากเหล่านี้ เป็นสัตว์ขี่ของผู้คนจำนวนมากต่างหาก!
การจะมีผู้ฝึกยุทธ์สักคนโชคดี กำราบหมาป่าเฮอริเคนได้ เหมี่ยวก้วยเข้าใจได้.
อย่างไรก็ตาม หมาป่าเฮอริเคนที่ถูกกำราบทั้งพันตนนี้ นี่ฝัน เขากำลังฝันอยู่อย่างแน่นอน!
เดี๋ยวก่อนนะ!
สำนักไท่กู่เจิ้งมนทลชิงหยาง ไม่ใช่ว่าพวกเขาขี่หมาป่ากันหรอกรึ?!
เมื่อเร็ว ๆ นี้มีเรื่องที่กระจายไปทั่วยุทธภพ ทางกองทัพก็ได้ข่าวมาเล็กน้อย ทว่ามันเป็นเหมือนกับเรื่องเล่าเท่านั้น ทำให้เขาหาได้สนใจ.
ตอนนี้เมื่อพบกับกองทัพหมาป่าบุกโจมตี ทำให้เขาคาดเดาได้ในทันที ว่าคนกลุ่มนี้อาจจะเป็นศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้งอย่างงั้นรึ?
ฟิ้ว---
เพียงไม่นาน ริ้วแสงที่พุ่งมาด้วยความเร็วอย่างที่สุด รองแม่ทัพคนสุดท้ายก็ถูกสังหารไปในทันที.
เป็นเซียวจุ้ยจื่อ มือสังหารที่ลอบยิงจากต้นไม้ใหญ่ที่ไกลออกมา ปากกระบอกปืนที่เล็งไปยังเหมี่ยวก้วยต่อ แม้นว่าจะเข้าระยะยิงแล้ว หากแต่ยังไม่ได้เหนี่ยวไก.
เจ้าสำนักบอกว่าจะจัดการเขาเป็นคนสุดท้าย.
หากใช้กระสุนยิงล่ะก็ ศีรษะคงจะเสียรูปบ่งบอกลักษณ์คนไม่ได้แน่.
มีหอขี่หมาป่า และยังมีสไนเปอร์ซุ่มยิง ทัพเคลื่อนที่เร็วหมื่นคนของเหมี่ยวก้วย ที่ดูเหมือนว่ากลายเป็นหมูในอวยไปแล้ว.
ฟิ้ว!ฟิ้ว!ฟิ้ว!
จงอี้ที่เป็นผู้นำ พร้อมกับถือหอกในมือ ทะยานพุ่งสังหารทัพที่เสียขวัญอย่างโหดร้าย.
ม้าศึกที่เสียการควบคุม ทหารของมนทลเจิ้นหยาง ถึงจะควบคุมกลับคืนมาได้ก็ไม่มีเวลาที่จะรับมือ ถูกหอกเสียบ อกอย่างดุร้ายทันที.
ปัง! ปัง!
ทั้งคนทั้งม้าที่ถูกพลังของหมาป่าเฮอริเคนกระแทก ลอยกระเด็น โลหิตคลุ้งกระจาย ศีรษะของทหารฝ่ายตรงข้ามลอยกระเด็น เป็นการสังหารที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก!
กล่าวตามตรง.
ราวกับกองกำลังทหารม้า ปะทะเข้ากับกองกำลังรถถัง กำลังพุ่งแหวกทัพจำนวนมากไปอย่างง่ายดาย!
“บุก!”
“บุก!”
กองกำลังขี่หมาป่าที่ฉีกกระชากทำลายการป้องกัน ปราณหอกผู้พิชิตที่กวาดม้วน ทำลายกองกำลังทหารม้าของข้าศึกให้ตกตายไปทีละคน ๆ!
“พรึดซี่! พรึด ซี่!”
หมาป่าเฮอริเคน ที่เหวี่ยงกงเล็บของมัน กวาดผ่านไปรอบ ๆ สังหารทั้งทหารและม้าข้าศึกราวกับตัดผ่านเต้าหู้.
โลหิตที่ฟุ้งกระจาย ชิ้นส่วนต่าง ๆ ที่ลอยกระเด็น นี่คือสนามรบที่ดุเดือนรุนแรงเป็นอย่างมาก.
การปะกันของทัพสองฝ่ายในสนามรบ ไม่มีใครคิดถึงบุญคุณความแค้น ไม่มีใครคิดถึงเรื่องความโหดร้าย มีเพียงอย่างเดียวคือสังหาร เพื่อเอาชีวิตรอด.
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
สมาชิกหอขี่หมาป่าที่มีพลังบ่มเพาะเฉลี่ยศิษย์ยุทธ์ขั้นที่เก้า และยังมีหมาป่าเฮอริเคน กับฝ่ายตรงข้ามที่เป็นทหารม้าที่มีสัตว์ขี่กำลังตื่นกลัว มีเพียงอย่างเดียวคือรอรับความตาย!
ตอนแรก จุนซ่างเซียวกังวลว่าจะมีใครบาดเจ็บล้มตาย จนกระทั่งได้เห็นความแตกต่างที่ชัดเจน คนของเขาที่ไล่ล่าสังหารทหารมนทลเจิ้นหยาง ก็ทำให้เขาผ่อนคลายขึ้นมาทันที.
มารดาเถอะ.
นี่ประเมินความแข็งแกร่งพลังของมนทลเจิ้นหยางมากเกินไปอย่างงั้นรึ?!
ฟังจากปากของเจ้าเมืองเซี่ย และผลกระทบต่าง ๆ และข่าวที่เขารวบรวมมา ทำให้เขากังวลใจอยู่ไม่น้อย แต่แล้วสงครามแรกกับทำให้เขาเบาใจเป็นอย่างมาก.
เป็นความจริงที่เขาประเมินคู่ต่อสู้แข็งแกร่งเกินความเป็นจริง.
ไม่ต้องเอ่ยถึงศิษย์ของเขาเลย เพียงแค่กลุ่มหมาป่าเฮอริเคน ก็สามารถจัดการอีกฝ่ายได้โดยง่าย พลังเฉลี่ยของพวกเขาอยู่ในระดับศิษย์ยุทธ์ขั้นห้าเท่านั้น.
ส่วนอีกฝั่งขั้นห้า หมาป่าเฮอริเคนที่เทียบได้กับอาจารย์ยุทธ์ขั้นห้า!
ทัพเคลื่อนที่เร็วศิษย์ยุทธ์ขั้นที่ห้า 10,000 ปะทะกับหมาป่าเฮอริเคนเฉลี่ยเทียบเท่ากับอาจารย์ยุทธ์ขั้นห้า 1000 แทบไม่สามารถเทียบกันได้เลย.
“ถอย! ถอยเร็วเข้า!”เหมี่ยวก้วยที่ตะโกนด้วยน้ำเสียงตื่นตะหนก.
แนวป้องกันพังทลาย ทหารทั้งหมดที่สูญสิ้นขวัญกำลังใจ.
ในเวลานี้ ไม่มีทางที่จะตีโต้ได้ ทางเลือกที่ฉลาดที่สุดก็คือหนีเท่านั้น.
ทว่าต่อหน้าของสัตว์ร้ายที่มีจุดเด่นด้านความเร็ว จะสามารถหนีได้อย่างงั้นรึ?
คำตอบคือไม่.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาไม่สามารถถอยหนีได้ เขาเองก็ไม่สามารถหนีได้เช่นกัน เพราะว่าเวลานี้จงอี้ได้มาขวางเขาแล้ว หอกผู้พิชิตที่ชี้ไปยังศีรษะของเขา.
“ฟิ้ว!”
เหมี่ยวก้วยที่ชักดาบใหญ่ออกมา ฟันออกไปปลดปล่อยปราณดาบที่รุนแรงพุ่งทะยานเข้าโจมตีจงอี้.
แม่ทัพประจัญบานของกองกำลังพยัคฆ์ขาว ความแข็งแกร่งย่อมไม่เลว เวลานี้เขามีพลังบ่มเพาะระดับบรรพชนยุทธ์ขั้นที่หนึ่ง!
ตูมมมม---
หอกของจงอี้ที่ราวกับมังกร ทำลายปราณดาบในทันที ก่อนที่จะกระโดดขึ้นจากหลังหมาป่า พลังวิญญาณที่หนักหน่วงพุ่งออกไปอย่างรุนแรงดุดัน.
“เป็นไปไม่ได้!”เหมี่ยวก้วยที่ตื่นตะลึง.
อาจารย์ยุทธ์ขั้นปลายสามารถทำลายปราณดาบของเขาได้อย่างคาดไม่ถึง!
“เคร้ง!”
ไม่มีเวลาให้คิด เขาที่ยกดาบใหญ่ขึ้นป้องกันร่าง พลังของหอกที่หนักหน่วงกระแทกลงไปยังดาบของเขากระแทกร่างของเขาลอยกระเด็น.
“พรึด โครม!”
แม้แต่ม้าศึกของเขานั้นก็ยังยากจะทนได้ นอนบี้แบนไปกับพื้นเช่นกัน!
“พรึบ!”
เหมี่ยวก้วยที่ล่วงจากหลังม้านอนกองบนพื้น แววตาเผยความตื่นตะลึง “เจ้า...เป็นอาจารย์ยุทธ์หรือบรรพชนยุทธ์กันแน่!”
ที่นี่คือสนามรบ ไม่ใช่โรงน้ำชา
จงอี้ไม่ตอบคำถามของเขา ใช้ท่าเท้าเหยียบเมฆาพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว ริ้วแสงหอกที่เป็นประกาย!
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
เหมี่ยวก้วยที่ตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก เขาที่ได้แต่ยกดาบใหญ่ขึ้นป้องกัน เพราะว่าฝ่ายตรงข้ามโจมตีด้วยพลังที่หนักหน่วงรุนแรงมาก จนทำให้แขนของเขาชาไปในทันที.
แย่แล้ว!
คน ๆ นี้มีพลังไม่ด้อยกว่าข้าเลย ต่อสู้ต่อไป เป็นปัญหาแน่!
เหมี่ยวก้วยมีเจตนาที่จะหนีอยู่แล้ว เขาที่ใช้ท่าเท้า พุ่งออกไปมุ่งสู่ป่าลึก เพื่อหาทางรอด เขาไม่สนใจผู้ใต้บังคับบัญชาที่ถูกทัพหมาป่าล้อมเอาไว้แล้ว.
“จุ้ยจื่อ.”
จุนซ่างเซียวเอ่ยเสียงผ่านวิญญาณ “อย่าปล่อยให้อีกฝ่ายหนี.”
ฟิ้ว!
สิ้นเสียง เซียวจุ้ยจื่อที่ลั่นไก กระสุนพุ่งเป็นเส้นตรง ไปยังป่าที่ลึกเข้าไป.
กระสุนที่พุ่งผ่านตรงไปยังเหมี่ยวก้วย เสียงของชุดเกราะที่แตกหัก บอกถึงสถานการณ์ต่อไปได้.
ไม่มีแม้แต่เวลาหลบหนี ที่ต้นขาของเขาถูกกระสุนเจาะทะลุ ร่างกายที่ระเบิดลอยกระเด็นออกไป.
“ฟิ้ว!”
ร่างที่หล่นลงบนพื้น ไม่มีแม้แต่เวลาให้ร้องโอดโอย จงอี้ที่ไล่ตามมาปรากฏขึ้น คมหอกที่ชี้ออกไปวางไว้ที่คอของเขาแล้ว.
“พรึด ซี่!”
“พรึด ซี่!”
ในเวลานี้กองกำลังหมาป่ายังคงไล่ล่าสังหารทหารของมนทลเจิ้นหยางอยู่.
ไม่ปล่อยให้พวกเขาได้หนีออกไป ถูกสังหารไปทั้งคนและม้า.
ผ่านไปครึ่งชั่วยาม.
ศพที่กระจายเกลื่อน โลหิตไหลเป็นสายน้ำ!
นับจากนี้ ทัพเคลื่อนที่เร็วของมนทลเจิ้นหยาง กองกำลังหมื่นลี้ถูกตัดศีรษะไปทั้งหมด.
“พรึด โครม!”
เหมี่ยวก้วยที่ได้รับบาดเจ็บถูกจงอี้ลากมาไว้ที่ด้านหน้าจุนซ่างเซียว ขณะเขามองไปยังกองกำลังเคลื่อนที่เร็วของเขาถูกกวาดล้าง ใบหน้าบิดเบี้ยวไปในทันที.
“แม่ทัพมือสังหาร.”
เสวี๋ยเหรินกุยที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขา กล่าวออกมาเล็กน้อย.“เจ้าสังหารประชาชนผู้บริสุทธิ์มากมาย ถึงเวลาชดใช้แล้ว.”
เหมี่ยวกุ้ยที่เงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก เอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงหวาดผวา “เจ้า...เจ้าคือแม่ทัพห้าดาวจังหวัดจงจุน เสวี๋ยเหรินกุย?!”