Chapter 427 น่าอนาถโดยแท้จิตใจของผู้คนเสื่อมลงไม่เหมือนแต่โบราณ

มีชาวยุทธ์ที่ได้รับบาดแผล วิ่งออกมาจากป่าทึบ ร้องขอให้ช่วย ท่าทางดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก.

ทว่าจุนซ่างเซียวและศิษย์กับทำเมินเฉยราวกับมองไม่เห็น.

กล่าวได้ว่านี่คือจิตใจที่บิดเบี้ยว ไร้ซึ่งคุณธรรม พวกเขากลายเป็นคนเลือดเย็นไปแล้วรึ?

“เจ้าสำนัก.”

หลี่ชิงหยางที่ส่งเสียงผ่านวิญญาณเอ่ยออกมาว่า “ไม่ช่วยเขาจริง ๆ รึ?”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “ทั่วร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เห็นชัดเจนว่ามีใครบางคนกำลังไล่ล่าเขาอยู่ หากช่วยเหลือ ก็มีแต่นำปัญหามาให้ไม่รู้จบ.”

หลี่ชิงหยางที่เลือกที่จะเงียบเช่นกัน.

ระบบเอ่ย “ตอนนี้เจ้ามีฉายา วีรบุรุษผู้กล้า หากเห็นคนที่ได้รับอันตรายไม่เข้าช่วย ยังจะคู่ควรกับฉายาได้อย่างไร.”

จุนซ่างเซียวที่กล่าวแย้ง “วีระบุรุษผู้กล้า ไม่จำเป็นต้องบุกน้ำลุยไฟทุกวัน อีกอย่างแม้นว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะตาย.”

“ทุกท่าน!”

ขณะทุกคนกำลังก้าวจากไป ชายยุทธ์ที่เต็มไปด้วยบาดแผล เอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก “ช่วย....ช่วยชีวิตข้า....ข้าจะมอบศิลาวิญญาณให้หนึ่งร้อยก้อน....”

“จุ้ยจื่อ.”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “รีบเข้าไปช่วยเขา.”

“......”

หลี่ชิงหยางและโจวหงที่มุมปากกระตุก.

เอ่ยถึงศิลาวิญญาณ เจ้าสำนักที่ราวกับใจดีขึ้นมาทันที นี่เขากระทำด้วยความจริงใจจริง ๆ รึ?

ในทวีปชิงหยุนที่เป็นดินแดนป่าเถื่อน เป็นเรื่องปรกติทั่วไป หากไม่ใช่ญาติมิตรสหาย แน่นอนว่าไม่มีใครต้องการยุ่งเกี่ยว.

ในอดีต จุนซ่างเซียวที่เคยช่วยหลี่ชิงหยาง ตอนนี้พบกับคนที่โชคร้ายเหมือนกัน เขาสามารถมองเห็นได้ ว่ามีบางอย่างผิดแผกไป.

“ฟิ้ว!”

เซียวจุ้ยจื่อที่กระโดดลงมาจากหลังหมาป่าเฮอริเคน ก่อนที่จะเข้าไปตรวจสอบชายคนดังกล่าว ในเวลานั้นปรากฏคนชุดดำอีกหลายสิบคนที่ปรากฏขึ้นมาจากด้านในป่าทึบ.

คนเหล่านั้นเข้าล้อมกรอบจุนซ่างเซียวด้วยความเร็ว ก่อนที่จะมองไปยังชายที่บาดเจ็บด้วยแววตาเย็นชา.

ชายที่บาดเจ็บ ภายในใจที่ห่อเหี่ยวขึ้นมาในทันที.

ชายชุดดำที่เป็นหัวหน้ากวาดตามองกลุ่มของจุนซ่างเซียว เอ่ยออกมาว่า “เจ้าคือเพื่อนของเจ้าคนนี้อย่างงั้นรึ?”

จุนซ่างเซียวเอ่ย กล่าวออกมาว่า “พวกเราเพียงแค่ผ่านทางมา.”

“ผ่านทางมาอย่างงั้นรึ?”

หัวหน้าชายชุดดำที่เผยยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็โบกมือ “เช่นนั้นก็ตายในป่าปิศาจทมิฬนี้ไปเลยก็แล้วกัน.”

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาชายชุดดำที่สะบัดมือ ปล่อยอาวุธลับพุ่งออกมาเห็นเป็นริ้วแสงที่ทรงพลังทันที.

“เคร้ง!”

“เคร้ง!”

หลี่ชิงหยางและเย่ซิงเฉินนำกระบี่ออกมา ก่อนที่จะตวัดออกไปปัดเหล่าลูกดอกที่พุ่งเข้ามาได้อย่างสมบูรณ์.

เซียวจุ้ยจื่อที่นำโล่เหล็กกล้าออกมา ไม่ใช่เพื่อปกป้องตัวเอง ทว่าเพื่อป้องกันชายที่ได้รับบาดเจ็บด้วย.

“เอ๊ะ?”

หัวหน้าชายชุดดำที่เผยท่าทางประหลาดใจ “มีความสามารถอยู่เล็กน้อย.”

“พี่ใหญ่....”

ชายชุดดำที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยเสียงเบา “หมาป่าพวกนี้....ที่พวกเขาขี่ คงเป็นหมาป่าพายุ!”

“อะไรนะ?”

หัวหน้าชายชุดดำที่หัวใจเต้นโครมครามขึ้นมาทันที.

หมาป่าพายุ ไม่ใช่สัตว์ร้ายทั่วไป คนที่นำมันมาเป็นสัตว์ขี่ได้ สถานะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!

“ในเมื่อผ่านทางมา.”

หัวหน้าชายชุดดำที่เร่งรีบเอ่ยออกมาว่า “เช่นนั้นก็รีบไปเถอะ อย่ามาขวางการทำภารกิจของหอเชื่อมปิศาจของพวกเราที่นี่เลย.”

คนกลุ่มนี้ขี่หมาป่ามา มีความแข็งแกร่งเล็กน้อย พวกเขาย่อมไม่กล้าหาเรื่อง จึงเอ่ยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร.

เขาที่เอ่ยนิกายเชื่อมปิศาจให้อีกฝ่ายได้รู้ เป็นการบ่งบอกสถานะของตัวเองข่มอีกฝ่าย.

น่าเสียดาย.

กับไม่ส่งผลอะไรกับอีกฝ่ายแม้แต่น้อย.

จุนซ่างเซียวที่กอดอก กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ปล่อยอาวุธลับใส่พวกข้าเสร็จแล้ว บอกให้พวกเราจากไป นี่สมองเจ้าถูกลาดีดมารึอย่างไรกัน?”

หัวหน้าชายชุดดำที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม ทว่าก็ยังระงับความโกรธเอาไว้ ยกมือประสานไปด้านหน้า “เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด โปรดเห็นแก่หน้าหอเชื่อมปิศาจ โปรดอย่าได้เก็บไปใส่ใจ.”

ชิ.

หากไม่เห็นบิดาขี่หมาป่าพายุ คงโจมตีมาไม่หยุดแน่.

แต่ผิดแล้ว.

นี่ไม่ใช่หมาป่าพายุ เป็นหมาป่าเฮอริเคนต่างหาก และยังเป็นราชาหมาป่าเฮอริเคนด้วย.

เจียงเซี่ยที่ส่งเสียงผ่านวิญญาณ “เจ้าสำนัก หอเชื่อมปิศาจคือนิกายมารระดับห้า.”

ระดับห้าอย่างงั้นรึ?

จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางดูแคลนขึ้นมาทันที.

บิดาท้าทายนิกายระดับสาม สองแห่งมาแล้ว ยังต้องเห็นนิกายปิศาจระดับห้าอยู่ในสายตาด้วยรึ?

แน่นอน เวลานี้อยู่ต่างถิ่น หากไม่จำเป็นก็ไม่ควรหาเรื่องใส่ตัว เขาที่เอ่ยออกมาว่า “ในเมื่อเป็นคนของหอเชื่อมปิศาจ เปิ่นจั้วก็จะไว้หน้า รีบไปให้พ้น.”

หัวหน้าชายชุดดำที่โกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที.

ทว่ายังคงอดกลั้นเอาไว้ เขาที่จ้องมองไปยังชายที่ได้รับบาดเจ็บเอ่ยออกมาว่า “เขาคือคนที่หอเชื่อมปิศาจไล่ล่า พวกเราขอนำเขากลับไป โปรดให้ความร่วมมือด้วย.”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “จ่ายมา 100 ศิลาวิญญาณ แล้วค่อยนำตัวไป.”

ชายที่ได้รับบาดเจ็บที่ตกใจ กล่าวโอดครวญออกมาทันที “น่าอนาถโดยแท้จิตใจของผู้คนเสื่อมลงไม่เหมือนแต่โบราณ!”

หัวหน้าชายชุดดำที่อดรนทนไม่ไหว เอ่ยออกมาเสียงแข็ง “สหาย เจ้าไม่ไร้เหตุผลไปหน่อยรึ?”

เจียงเซี่ยที่มุมปากกระตุก.

คนของสำนักปิศาจ มาถามหาเหตุผล คนผู้นี้สมองบิดเบี้ยวไปแล้ว.

จุนซ่างเซียวยักไหล่ กล่าวออกมาว่า “เขายินดีที่จะจ่าย 100 ศิลาวิญญาณให้ข้า เพื่อปกป้องเขา หากเจ้าต้องการนำเขาไป ข้าก็ไม่ได้ศิลาวิญญาณนะสิ ดังนั้น 100 ศิลาวิญญาณ เจ้าก็ควรจ่ายให้กับข้า.”

“......”

หลี่ชิงหยางและคนอื่น ๆ ที่มุมปากกระตุก.

เจ้าสำนักที่ทำทั้งหมดนี้ ก็เพื่อ 100 ศิลาวิญญาณอย่างงั้นรึ?

หัวหน้าชายชุดดำใบหน้าบิดเบี้ยว ข้าจะไปมี 100 ศิลาวิญญาณได้ยังไง ถึงมี ยังต้องมอบให้เจ้าด้วยอย่างงั้นรึ?!

“เรื่องนี้.”

เขาเอ่ย “เมื่อข้าจับเขาแล้ว จะค้นหาศิลาวิญญาณมอบให้เจ้าเอง.”

ในเมื่อเป้าหมายมี 100 ศิลาวิญญาณ ข้ามอบให้เจ้าก็ได้ ให้ข้าทำภารกิจให้เสร็จก็พอ นี่เท่ากับได้รับทั้งสองฝ่าย.

“ไม่ได้.”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “หากว่าเขาบังเอิญหนีไปได้ แล้วข้าไม่เสียทุกอย่างเลยรึ? ดังนั้นเจ้าต้องจ่ายมาก่อน 100 ศิลาวิญญาณ แล้วข้าจะหยุดให้ความคุ้มครองเขา.”

หัวหน้าชายชุดดำที่โอดครวญ ใบหน้าดำมืด ลอบคิดในใจ“ต้องการอะไรกัน ถ่วงเวลาข้ารึอย่างไร?”

“สหายน้อย!”

ในเวลานั้น ชายที่ได้รับบาดเจ็บเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก “ข้ายินดีที่จะจ่าย 1000 ศิลาวิญญาณ ทว่าโปรดรับประกันชีวิตของข้าด้วย!”

เขาที่จดจ้อง คนของหอเชื่อมปิศาจไม่กล้าโจมตีเหล่าคนขี่หมาป่าเหล่านี้ เพื่อเอาชีวิตรอด เขาที่เพิ่มราคาขึ้นในทันที!

“แลกเปลี่ยน.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.

แม้นว่าที่สำนักจะพบเหมืองศิลาวิญญาณก็ตาม ทว่าเขาก็ไม่มีทางปฏิเสธกับศิลาวิญญาณเทียมที่คนจะมอบให้ ต้องไม่ลืมว่ามันมีราคาก้อนล่ะ 10,000เงินทีเดียว.

“ฟู่!”

ชายที่ได้รับบาดเจ็บที่ผ่อนคลายลง ก่อนหน้านี้จิตใจที่สิ้นหวังเป็นอย่างมาก ตอนนี้สลายหายไปทั้งหมด.

จุนซ่างเซียวที่จ้องมองชายชุดดำที่เป็นหัวหน้า ยักไหล่ เอ่ยออกมาว่า “หากเจ้าต้องการให้ข้ายอมปล่อยเขา ไม่ใช่ 100แล้วแต่เป็น 1000.”

“พรูดดด!”

ชายบาดเจ็บแทบพ่นโลหิตออกมา.

ภายในใจที่โหยหวน “สหายโปรดมีคุณธรรมบ้าง!”

ชายชุดดำที่ไม่มีแม้แต่ 100ศิลาวิญญาณ แน่นอนว่าไม่มีทางจ่าย 1000 ได้ เวลานี้สายตาของเขาที่กลายเป็นดำมืด “ไอ้หนู จงใจล้อข้าเล่นอย่างงั้นรึ?!”

“แล้วอย่างไร?”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “แล้วจะส่งข้าลงนรกอย่างงั้นรึ?!”

“ชิ.”

หัวหน้าชายชุดดำที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สุราคำนับไม่ชอบ ชอบสุราลงทัณฑ์ อย่ามาโทษบิดาที่ไม่สุภาพก็แล้วกัน.”

“ฟิ้ว!”

ระหว่างที่กล่าว เขาที่ให้สัญญามือแปลก ๆ.

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

เหล่าชายชุดดำหลายสิบคน ที่นำอาวุธหน้าไม้ออกมาจากแหวนเก็บของในทันที.

หน้าไม้ที่ขึ้นคันศรเป็นแผงส่องประกายวับวาว พร้อมที่จะระเบิดปล่อยออกมาเป็นห่าฝนในทันที!

เจียงเซี่ยที่ส่งเสียงผ่านวิญญาณ “เจ้าสำนัก นี่คือหน้าไม้ระเบิดปิศาจ ลูกดอกที่ติดปลายด้วยแกนผลึก เพียงแค่สัมผัสวัตถุภายนอกจะระเบิดออกมาทันที พลังระเบิดเองก็รุนแรงด้วย.”

“ไอ้หนู.”

หัวหน้าชายชุดดำเอ่ย “ข้าจะให้เจ้าได้รู้สึก ในเมื่อไม่ต้องการจะไป เช่นนั้นก็ไปเดินเล่นในนรกซะ.”

จุนซ่างเซียวแค่นเสียง เอ่ยออกมาเสียงดัง “ชิงหยาง จุ้ยจื่อ ได้เวลาแสดงแล้ว!”

ฟิ้ว! ฟิ้ว!

หลี่ชิงหยางและเซียวจุ้ยจื่อนำ AK47 ออกมาในทันที.

“กึก แก๊ก!”

จุนซ่างเซียวเองก็นำ AK47 ออกมาด้วยเช่นกัน.

จากนั้นเขายังนำแว่นตากันแดดหรูหรา และที่ปากยังคาบบุหรี่ไฟฟ้า กล่าวด้วยความโอหัง “บิดาก็ต้องการจะเห็นเช่นกัน ลูกดอกของเจ้าเร็วกว่าหรือลูกปืนของข้าเร็วกว่า.”

ท่าทางอหังการ.

เหล่าคนชุดดำที่ถือหน้าไม้ระดับสูง เล็งไปยังสามคนที่ขี่หมาป่าเฮอริเคน ถือ AK47 อยู่.

สถานการณ์ที่ดูอึมครึม พร้อมที่จะยิงแลกกันในทันที.