บทที่ 597: เมืองก็แตกคนก็ตาย!
ท่ามกลางฝุ่นควันที่คละคลุ้งขึ้นฟ้า เมืองทั้งเมืองได้แปรสภาพกลายเป็นซากปรักหักพัง
เมื่อได้เห็นพลังทำลายล้างของยักษ์ตนนี้ด้วยตาตัวเองแล้ว พวกถังเจิ้นก็ต้องสูดหายใจเข้าลึกด้วยใบหน้าที่แสดงออกว่าตกใจมาก
พวกเขาทุกคนรู้ดีว่ายักษ์ตนนี้มีพลังมหาศาล ตอนที่อยู่บริเวณหุบเขาก็เห็นมันเข่นฆ่านักรบระดับสูง ๆ ราวกับตัดหญ้าซึ่งก็น่ากลัวมากแล้ว!
แต่เมื่อมาเห็นฉากที่มันตีเมืองแล้วก็รู้ดีเลยว่าตัวเองประเมินพลังของมันต่ำไป!
หลังจากที่โหลวเฉิงเลื่อนขึ้นเป็นระดับประเทศแล้วจะยังมีกระบวนการอัปเกรดอย่างค่อยเป็นค่อยไปยิบย่อยอยู่อีก ซึ่งโหลวเฉิงคนยักษ์ตรงหน้านี้บอกได้เลยว่าเป็นเบอร์ต้น ๆ ของโหลวเฉิงระดับประเทศด้วยกันเองชัวร์!
แต่ก็อาจจะเป็นไปได้ด้วยว่าเพราะมันเป็นโหลวเฉิงประเภทสัตว์ที่สามารถลงมือโจมตีเองได้จึงได้มีพลังทำลายล้างที่มหาศาลผิดปกติแบบนี้
ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ บรรดาโหลวเฉิงระดับประเทศที่เป็นรูปแบบสิ่งก่อสร้างนั้นจะไม่อาจเทียบได้ในแง่ของการจู่โจมเลยน่ะสิ!
แม้ว่าเมืองต่างเผ่าที่ถูกถล่มอยู่นี้จะไม่อาจเทียบเคียงกับเมืองระดับไฮเอนด์ได้เลยด้วยซ้ำก็ตามที แต่ในด้านกำลังรบก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแข็งแกร่งจริง ๆ การต่อสู้ป้องกันเมืองจากยักษ์จะเห็นได้ว่ามีนักสู้ที่เข้าร่วมรบอย่างน้อยก็ 10,000 คน
ในหมู่กำลังพลเหล่านั้นถังเจิ้นเห็นมีระดับลอร์ดปะปนอยู่หลายร้อย!
แต่ถึงกระนั้นแล้วต่อหน้ายักษ์ที่น่าสะพรึงกลัวนี้ การต่อต้านของนักรบทั้งหลายก็กลายเป็นสุดแสนจะอ่อนแอ ต่อให้ใช้การโจมตีที่รุนแรงที่สุดก็ยังไม่อาจหยุดยั้งการทำลายล้างของมันได้
แน่นอนว่าในบรรดาหลาย ๆ ปัจจัยที่ทำให้แพ้นั้นมีข้อหนึ่งคือเพราะขาดอาวุธยิงระยะไกลที่รุนแรงพอ นี่ทำให้ยักษ์สามารถเข้าประชิดเมืองและทุบทำลายม่านพลังป้องกันของเมืองได้ง่ายเกินไป
ในแง่ของการต่อสู้ระยะประชิดนั้นถังเจิ้นยังไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวเท่ายักษ์ตนนี้มาก่อนเลย!
หากเมืองเชิ่งหลงในปัจจุบันต้องเป็นผู้ที่เผชิญกับมันล่ะก็ แน่นอนเลยว่าจะต้องจัดขีปนาวุธและสารพัดปืนใหญ่บวกกับเครื่องบินรบทั้งหมดยิงถล่มใส่มันจากระยะไกลก่อนที่มันจะเข้าประชิดเมืองได้
ทำให้ไม่ว่ายักษ์ตนนี้จะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตามก็ไม่อาจทานทนการยิงถล่มอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ได้แน่ และก็จะขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นที่มันจะหนีไป!
ส่วนการฆ่ามันนั้นถังเจิ้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะในด้านการป้องกันมันก็โหดไม่ใช่ย่อย
ไม่ว่าอาวุธสงครามจากโลกเดิมจะโหดขนาดไหน แต่พลังทำลายของมันก็ต้องลดลงเมื่อเจอเข้ากับโล่พลังงานหรือไม่ก็ม่านแสงป้องกัน
แน่นอนถ้าเป็นอาวุธนิวเคลียร์ก็อีกเรื่อง ต่อให้มันโดนเข้าไปแล้วยักรอด แต่ก็ต้องบาดเจ็บสาหัสจนถึงขั้นเสียชีวิตในที่สุดชัวร์ ๆ!
ไม่ว่ายังไงก็ตามพลังรบของยักษ์ตนนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไม่โหด ไม่ว่าโหลวเฉิงแห่งใดก็ตามที่ถูกมันหมายหัวล้วนถึงคราวซวยทั้งสิ้น
เมื่อความคิดเหล่านี้แวบเข้ามาในหัว สายตาของถังเจิ้นก็ได้จับต้องไม่ที่ยักษ์ 3 เศียร 6 กรที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่กลางซากปรักหักพังของของโหลวเฉิงก่อนจะหยิบเอาเศษซากของเสาหินขึ้นมา
‘ไอ้เชี่ยนี่หรือมันจา...!’
นัยน์ตาของถังเจิ้นหดวูบ สัมผัสรู้เลยว่าท่าไม่ดีแล้ว เขารีบสั่งให้พรมวิเศษบินขึ้นฟ้าหนีไปให้ไกลที่สุดและเร็วที่สุดโดยไม่มีลังเล
ใบหน้าของพวกซือถูหยวนจื่อที่เหลือต่างเปลี่ยนไปอย่างมาก ทุกคนต่างพยายามเต็มที่เพื่อประคองตัวเองในขณะที่ถูกพรมวิเศษพาไป ขณะเดียวกันก็เหลียวหลังมองยักษ์ที่หยิบเศษเสาหินขึ้นมา
หัวอันใหญ่โตของมันหันหน้ามาทางที่พวกเขาอยู่ ดวงตาของมันจับจ้องเขม็งด้วยความเกลียดชัง
ครื่นนนนนนนนนนนนนนนนน!
เสียงแหวกอากาศครืนใหญ่มาพร้อมกับซากเสาหินขนาดมหึมาที่ยักษ์มันปามาใส่ในขณะที่ยิ้มเย้ย
“จับให้แน่น ๆ!”
เมื่อเห็นเสาหินบินมาหา ถังเจิ้นก็บังคับพรมวิเศษให้เพิ่มเพดานบินอย่างเร็วทำให้เสาหินพุ่งทะลวงจุดที่พวกเขาเคยอยู่และยังคงบินต่อไปอีกไกล
เมื่อพวกซือถูหยวนจื่อเห็นแบบนี้แล้วเม็ดเหงื่อเย็น ๆ ก็ได้แตกออกมาเต็มตัว ใบหน้าแต่ละคนต่างแสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัวอย่างยิ่ง
แม้ว่าตนจะเป็นนักรบกระดับราชาก็ตาม แต่ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะรอดหากโดนเศษเสาหินนั่นสอย สุดท้ายแล้วพละกำลังของยักษ์ตนนั้นก็น่ากลัวมาก แถมมันยังปามาเต็มแรงเลยด้วย เศษเสาหินที่ใช้ก็ใหญ่อย่างกับภูเขา เรื่องพลังทำลายล้างนี่จิตนาการไม่ออกเลยจริง ๆ!
ถังเจิ้นบังคับพรมวิเศษให้บินอย่างมั่นคงก่อนจะเหลียวหลังกลับไปมองที่ยักษ์ และภาพที่เห็นคือมันกำลังหวดแขนทั้ง 6 คือกำลังปาหินอย่างต่อเนื่อง เพียงแต่ว่าเป้าหมายในครั้งนี้เป็นชาวโหลวเฉิงที่หนีไปไกลแล้ว
สำหรับสายตายักษ์แล้วพวกถังเจิ้นคงดูเหมือนเป็นแค่แมลงวันที่เกะกะลูกตา ดังนั้นพอไล่ไปแล้วก็เลยเลิกสนใจ
เสียงสิ่งของชิ้นมหึมาแหวกอากาศด้วยความเร็วสูงยังคงสะเทือนท้องฟ้าอย่างต่อเนื่อง ก้อนหินขนาดมหึมาที่ยักษ์มันปาออกไปแทบจะท่วมปิดแผ่นฟ้าได้และบินไปกระแทกเหล่าชาวโหลวเฉิงที่ตอนนี้ดูจะตกอยู่ในสภาพสิ้นหวัง
หินก้อนที่เล็กที่สุดคือขนาดประมาณรถบรรทุก ซึ่งทุก ๆ ครั้งที่ถูกปาออกไปมันจะบินเร็วราวกับผีพุ่งใต้ แรงพอ ๆ กับอุกาบาตรชนโลก ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่อยู่ในระยะใกล้เคียงจุดตกได้รับอนุญาตให้มีชีวิตรอด!
หากมองจากบนฟ้าจะเห็นว่าพื้นดินมันอยู่ของมันดี ๆ แต่จู่ ๆ เหมือนกดสลับภาพกลายเป็นหลุมลึกน้อยใหญ่มากมาย ผืนแผ่นดินพลิกตลบผสมเข้ากับเศษเลือดเนื้อที่แตกกระจายของผู้เคราะห์ร้ายจำนวนนับไม่ถ้วน!
ชาวโหลวเฉิงที่ยังรอดอยู่ต่างกรีดร้องร่ำไห้ ร่างอันแหลกเหลวที่ทอดนอนอยู่กับพื้นในตอนนี้ได้ฉีกขาดเหมือนกับเศษกระดาษที่ถูกหนูแทะไปแล้ว
ชาวเมืองอย่างน้อยครึ่งหนึ่งได้ถูกแปรสภาพให้กลายเป็นเนื้อบดผสมรวมกันอยู่ใต้ก้อนหินยักษ์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบ้านของตน ดวงวิญญาณของผู้บริสุทธิ์ที่ตายทันทีขณะวิ่งหนีมีเป็นหมื่น ๆ
ภายใต้การปาหินที่มั่วซั่วแบบนี้ใครที่เอาชีวิตรอดมาได้นี่ถือว่าดวงดีโคตร ๆ แล้ว!
ชาวโหลวเฉิงที่เหลือซึ่งโชคดีพอที่จะเอาชีวิตรอดมาได้ต่างก็วิ่งหนีแตกกระเจิงเหมือนไก่โดนตัดหัว ตอนนี้ทุกคนต่างสติแตกและตกลงสู่ความโกลาหลวุ่นวายโดยสมบูรณ์!
ส่วนเจ้าเมืองนั้นคือโชคไม่ได้ เพราะตายตั้งแต่ถูกหินก้อนแรกปาใส่แล้ว ร่างกายกลายเป็นเนื้อบดผสมเข้ากับร่างของชาวเมืองคนอื่น ๆ ของตนจนเป็นเนื้อเดียวกัน!
หลังจากที่ยักษ์มันปาหินไปได้ซักพักหนึ่งก็ดูเหมือนจะอ่อนแรงลงเล็กน้อย มันค่อย ๆ หยุดปาและนั่งแหมะลงบนซากปรักหักพัง
เมื่อชาวโหลวเฉิงที่วิ่งหนีเอาชีวิตรอดเมื่อเห็นแบบนี้เข้าก็ตะโกนดีใจและรีบดึงคนข้าง ๆ ให้ที่ยังสติแตกอยู่ให้ใช้โอกาสนี้วิ่งหนีต่อ
ตอนที่วิ่งผ่านหลุมยักษ์และเห็นเศษเนื้อบดผสมกับดินแล้วก็บังเกิดความเศร้าโศกอันไร้สิ้นสุดปะทุขึ้นในใจ แต่ก็ถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นที่จะก้าวเดินต่อไปอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าโหลวเฉิงจะถูกทำลายแต่ชาวโหลวเฉิงก็ยังไม่ตาย สิ่งที่พวกเขาต้องทำตอนนี้คืออดทนใช้ชีวิตอย่างลำบากและรอจนกว่าโหลวเฉิงจะถูกสร้างขึ้นใหม่ในซักวันหนึ่ง
เมื่อชาวเมืองที่เหลือไม่มากกำลังหลบหนี ตัวยักษ์ก็ดูเหมือนจะมีอะไรเปลี่ยนไป
ขณะที่มันหยุดอาละวาดถังเจิ้นก็ได้สังเกตเห็นความผิดปกติด้วย นั่นคือแววตาที่เย็นชาของมันแต่เดิมเริ่มเปลี่ยนเป็นสับสน และเปลือกตาก็ค่อย ๆ ปิดลงเล็กน้อย
แต่ในชั่วพริบตาความสับสนก็หายไปอีกครั้งกลับมาเป็นสภาพที่โหดเหี้ยมและเย็นชาดังเดิมและเปิดเปลือกตาขึ้นอีกรอบ
ทว่าก็อยู่ได้แค่ไม่กี่นาทีแววตามันก็เปลี่ยนเป็นสับสนอีกและเริ่มแสดงถึงความรู้สึกเหนื่อยล้า
ถังเจิ้นสังเกตเห็นว่าหลังจากที่แววตาของมันเปลี่ยนสลับไปมาหลาย ๆ ครั้งเข้าในที่สุดแววตาก็ได้เปลี่ยนเป็นว่างเปล่าไปโดยสิ้นเชิง เปลือกตาค่อย ๆ ปิดลงเรื่อย ๆ
“ฮ่า ๆ ๆ ไม่คิดเลยว่ายักษ์นั่นจะหลับลึกทันทีหลังจากที่ผ่านศึกใหญ่ ดูท่าเราคงไม่ต้องรอนานแล้วล่ะ!”
หงตุ้นพูดด้วยรอยยิ้มขณะที่จับจ้องส่วนบนของโหลวเฉิงคนยักษ์ด้วยตาที่ลุกเป็นไฟ
อีกเดี๋ยวก็จะได้เข้าไปในพื้นที่ส่วนบนอันเป็นที่อยู่อาศัยของผู้บริหารเมืองและเก็บเกี่ยวสิ่งของล้ำค่านับไม่ถ้วนแล้ว!
ถ้าโชคดีก็อาจเจอสิ่งของล้ำค่าที่ช่วยในการเพิ่มพูนประสิทธิภาพในการฝึกฝนและพลังรบได้ก็เป็นได้ ซึ่งนั่นจะทำให้ทริปนี้คุ้มค่ายิ่งกว่าที่คิดไว้อีก!
พวกซือถูหยวนจื่อที่เหลือต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเองเช่นกัน ทุกคนต่างรอให้ยักษ์หลับลึกก่อนกันอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเห็นว่ายังสว่างอยู่ถังเจินก็ให้พรมวิเศษที่บินไปอยู่ที่เนินเขาสูงและหยิบหนังสือออกมาอ่านต่อ
ในช่วงเวลานี้ได้มีนักรบเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ในหมู่คนเหล่านั้นมีทั้งผู้ที่เอาชีวิตรอดจากเหตุการณ์ที่หุบเขาและมีทั้งผู้ที่พึ่งทราบข่าว มีแม้กระทั่งผู้พเนจรที่แห่กันมาเป็นจำนวนมาก
คนเหล่านี้ต่างมองไปที่โหลวเฉิงคนยักษ์และส่งเสียงอุทานอะไรกันครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อได้เห็นซากปรักหักพังของโหลวเฉิงที่ถูกยักษ์นั่งทับและอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้!
เมื่อเวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงเที่ยงตรงของวันรุ่งขึ้น ตอนนี้มีนักรบมารวมตัวอยู่รอบ ๆ บริเวณที่ยักษ์นั่งอยู่ได้หลายหมื่นคนแล้ว!
และเปลือกตาของยักษ์ที่นั่งอยู่ในซากปรักหักพังก็ได้ปิดสนิทในที่สุด!
