บทที่ 5 ทดสอบท่ามกลางความวุ่นวาย

บทที่ 5 ทดสอบท่ามกลางความวุ่นวาย

"ถัดไป"

มีเสียงดังมาจากทางด้านหน้าของกลุ่ม เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าโซลมองมายังเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังกลับไป

โซลเพียงแค่เหลือบมองไปยังแผ่งหลังของอีกฝ่ายอย่างเย็นชา จดจำหน้าตาของเขาเอาไว้ จากนั้นก็ให้ความสนใจไปที่ด้านหน้า

เมื่อแถวค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ไม่นาน โซลก็มองเห็นผู้คนที่อยู่ด้านหน้า

มีชาย 2 คนนั่งอยู่บนโต๊ะ มีบางอย่างอยู่บนโต๊ะ ซึ่งไกลเกินกว่าจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ผ่านไปสักพักก็มีคนเหลืออยู่เพียง 5-6 ข้างหน้าโซล เมื่อเขาก้าวมาข้างหน้าถึงจุดหนึ่งก็มีอีก 3-4 คนต่อแถวด้านหลังเขา

เช่นเดียวกับตัวเขา พวกเขาถูกเลือกมาจากเหล่าข้ารับใช้เพื่อเติมจำนวนให้เต็ม

"...เจ้าหนูนี้ไม่มีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์เลยแถมจิตใจก็ยังอ่อนแอ ไร้ประโยชน์สิ้นดี เจ้านี้จะถูกเลือกได้อย่างไร?"

ในตอนนั้นเอง ชายหนุ่มผู้รับผิดชอบในการประเมินก็ตะโกนออกมา

โซลมองออกไป ก็เห็นเด็กอ้วนที่มีดวงตาหรี่ ขณะยื่นบางอย่างในมือให้กับชายหนุ่มที่กำลังบ่นออกมา

"พรสวรรค์ของข้าควรจะอยู่ในระดับปานกลาง โปรดตรวจสอบอีกครั้งเถอะ ท่านพ่อมด"

นี่มัน ติดสินบน!!

แต่ไม่คาดคิด ชายหนุ่มที่เห็นได้ชัดว่าเป็นพ่อมดฝึกหัดกับรับสิ่งนั้นไปและเยาะเย้ยออกมา "คริสตัลเวทมนตร์? ดูเหมือนเจ้าจะวางแผนเอาไว้แล้วสินะ เจ้าคิดว่าสามารถติดสินบนพ่อมดได้ด้วยคริสตัลเวทมนตร์ของเจ้าได้งั้นหรือ?"

เจ้าเด็กร่างอ้วน เมื่อดูรู้ว่าแผนการของเขาไม่ได้ผล รอยยิ้มบนในหน้าของเขาก็กลายเป็นแข็งค้าง

"ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้นขอรับ"

เขายังคงปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นชายสะบัดบางอย่างด้วยนิ้วโป้ง

โซลอยู่ในมุมที่มองไม่เห็น แต่ดูเหมือนมันจะกระเด็นใส่เจ้าเด็กอ้วนและเข้าไปในปากของเขา

จากนั้นโซลก็ได้เห็นภาพที่เขาไม่มีทางลืม

ทันใดนั้นการเคลื่อนไหวของเด็กอ้วนก็แข็งทื่อ จากนั้น ร่างกายของเขาก็ละลายกลายเป็นของเหลวราวกับเทียน ใบหน้า มือ และเท้าของเขาเด็กอ้วนนั้นเริ่มกลายเป็นของเลว

ชายหนุ่มที่อยู่ถัดจากพ่อมดฝึกหัด "หึ้ย"

"เจ้าอ้วนนี้สกปรกชะมัด น่าขยะแขยงเป็นบ้า เจ้าบ้านี้มันเป็นข้ารับใช้ไม่ใช่หรือ?"

หัวใจของโซลดิ่งลง

เขาเองก็เป็นข้ารับใช้

ในเวลานั้นเอง

[ในวันที่ 25 พฤกษาคม ปี 314 ของปฏิทินพระจันทร์ใหม่

ในที่สุดโซลก็เข้าสู่การทดสอบพ่อมดฝึกหัด

แต่ ดูเหมือนโซลจะลืมไปแล้วว่าเขาเป็นเพียงข้ารับใช้ เป็นไปได้ว่าตัวเขาที่ได้ทำพิธีกรรมเวทมนตร์ตอนนั้นจะทำให้เขากลายเป็นพ่อมดฝึกหัดได้ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า?

ช่างไร้สาระ ไร้สาระจริงๆ

สุดท้ายแล้วเขาก็หัวเราะจนตาย]

เอาจริงดิ

โซลเดิมตามกลุ่มไปข้างหน้าด้วยร่างกายที่แข็งทื่ออีกครั้ง เขาได้ยินเสียงกระซิบด้วยความไม่สบายใจหลายครั้งดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา

ถ้าเขาทำการทดสอบทั้งๆ แบบนี้ เขาอาจจะไม่สามารถผ่านมันไปได้

แต่เมื่อพิจารณาจากเนื้อหาบนสมุดปกแข็งแล้ว เขาจะถูกค้นพบว่าเป็นข้ารับใช้และหัวเราะจนตาย

โซลก้มหัวลงและมองไปยังมือซ้ายที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อของเขา

มือซ้ายที่เป็นสีขาวราวกับกระดูกที่สามารถใช้ข่มขู่ข้ารับใช้ หรือแม้แต่แม่บ้าน แต่มันกลับไม่สามารถใช้ข่มขู่เหล่าพ่อฝึกหัดได้อย่างแน่นอน

หรือว่าเราต้องของให้ คงชา ช่วยพาออกไป

ทันทีที่โซลคิดเช่นนี้ ข้อความอีกบรรทัดก็ปรากฏขึ้นบนสมุดปกแข็ง

[เนื่องจากการทดสอบพลังเวทย์ล้มเหลว ทำให้ตัวตนข้ารับใช้ของท่านถูกเปิดเผย พ่อมดฝึกหัดที่รับผิดชอบทำการทดสอบต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อสังหารท่าน

แต่ในช่วงเวลาวิกฤติ ท่านได้ถูก คงชา ช่วยเอาไว้ พ่อมดฝึกหัดคนนั้นจึงปล่อยท่านจากไปอย่างเงียบๆ

หลังจากทำการทดสอบอีก 2 อย่างท่านก็ได้กลายเป็นพ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ได้สำเร็จ ในเวลาต่อมาตัวท่านก็ได้กลายเป็นโครงกระดูกในคืนนั้น

นี้ทำให้มือซ้ายของท่านรู้สึกกลมกลืนไปในที่สุด]

โซลหยุดชะงักชั่วคราว

คงชา ก็ช่วยเขาไม่ได้งั้นหรือ

ความกลัวเข้ากัดกินโซลอีกครั้ง

เขาต้องทำอย่างไรถึงจะผ่านการทดสอบนี้?

แม้ว่าโซลเลือกที่จะยอมแพ้ตอนนี้ แต่สิ่งเดียวที่รอเขาอยู่ก็คือความตาย

เขาไม่จำเป็นต้องให้สมุดปกแข็งเตือนเรื่องนี้เลย

สุดท้ายที่เขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับกลุ่ม ราวกับเขากำลังเข้าใกล้เหวมรณะ.. มันทำกำลังจะถึงเขาแล้ว!

"คิดสิ คิดเข้า มันต้องมีวิธีอื่นสิ"

สายตาของโซลจับจ้องไปที่โต๊ะทดสอบที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อุปกรณ์ที่ใช่ทดสอบวางอยู่บนโต๊ะ

เขาเฝ้ามองขั้นตอนการทดสอบอย่างระมัดระวัง

ผู้เข้าร่วมการทดสอบค่อยๆ ทำการทดสอบทีละคนจากซ้ายไปขวา

ทางซ้ายคือลูกบอลคริสตัลสีดำ ที่ใช้วัดพลังเวทย์

วิธีทดสอบคือหยิบลูกบอลคริสตัลขึ้นมาและวางไว้ระหว่างคิ้ว ยิ่งลูกบอลคริสตัลโปร่งใสเท่าใด พลังเวทย์ของผู้ทดสอบก็จะยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น

ตรงกลางเป็นตุ๊กตาไม้แกะสลัก เหมือนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก แต่มีรูตรงดวงตาที่ข้างในมืดสนิท

เมื่อผู้ทดสอบมองเข้าไปในดวงตาของตุ๊กตาแกะสลัก มันก็จะเริ่มเคลื่อนไหว ยิ่งเคลื่อนไหวมากเท่าไหร่ ความแข็งแกร่งของพลังจิตก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ต่อมาเป็นแปรงที่จุมลงไปในสี ดูเหมือนจะเป็นการวัดความสัมพันธ์ของธาตุ

วาดวงกลมลงบนกระดาษสีขาว สีจะเปลี่ยนไปโดยอัตโนมัติ จากนั้นพ่อมดฝึกหัดก็จะบอกธาตุที่เข้ากันกับตัวผู้ทดสอบ พ่อมดฝึกหัดอีกคนก็จะเป็นคนบันทึกธาตุเหล่านั้น

โซลเฝ้ามองการทดสอบของพวกเขาด้วยความตื่นเต้น มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถผ่านเข้าไปได้ ยกเว้นเจ้าเด็กอ้วนนั้น ส่วนเด็ก 2 คนตรงหน้าเขาก็ผ่านการทดสอบ

แต่โซลพบว่าทั้ง 2 มีสีหน้าซีดเซียวหลังจากทดสอบ

หลังจากเสร็จสิ้นการทดสอบทั้ง 3 เขาก็เซไปข้างหนึ่งราวกับเขากำลังจะหลบสติ

หรือว่าบางที...

แม้แต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เขาได้วางแผนใหม่ในหัวแล้ว และสมุดปกแข็งยังไม่ปรากฏเนื้อหาใหม่.. มันเป็นการยืนยันว่าแผนในหัวของโซลได้ผล

ในเวลานี้ เขาถอนตัวไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงฝ่าเส้นทางแห่งความตายนี้ไปเท่านั้น

ข้างหน้าโซลมีคนน้อยลงเรื่อยๆ

ในที่สุดก็ถึงตาเขา

ชายหนุ่มที่เอนกายพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เยาะเย้ยทันทีเมื่อเห็นหน้าของโซล

เขารู้จักข้างั้นหรือ ?

หัวใจของโซลเต้นแรง สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"เริ่มกันเถอะ" พ่อมดฝึกหัดพูดก่อนจะชี้ไปยังลูกบอลคริสตัลที่ดูด้านซ้าย

โซลยื่นมือออกไปอย่างมุ่งมั่น และ หยิบแปรงที่ใช้ทดสอบความสัมพันธ์ของธาตุขึ้นมา

ก่อนที่พ่อมดฝึกหัดจะทันได้พูดอะไร เขาก็จับแปรงในมือของเขาแน่น และวาดวงกลมลงบนกระดาษสีขาวด้วยมือที่สั่นเทา

วงกลมที่เขาเพิ่งวาดไปนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำ

โซลค่อยๆ หยิบ แปลงขึ้นมาสูดหายใจเข้าลึกๆ

พ่อมดฝึกหัดดูไม่ค่อยมีความสุขมากนัก เขาหรี่ตาลงไม่ได้พูดอะไรในท้ายที่สุด

วงกลมสีดำค่อยๆ เปลี่ยนไปกลายเป็นสีหลากหลาย และยังมีส่วนปลายที่ยังคงเป็นสีดำ

แต่บริเวณอื่นๆ นั้น มีทั้งสีแดง ส้ม เหลือง เขียว น้ำเงิน ม่วง ทอง และขาว มารวมกัน

"ฮ่าๆ " พ่อมดฝึกหัดเห็นเช่นนั้น เขาก็หัวเราะเสียงดังออกมา "เจ้านี้ช่างโลภมากจริงๆ"

โซลได้ยินเขาหัวเราะ ก็ก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว

"ธาตุมืด ที่เหลือ... ข้าหาธาตุรองไม่เจอ นิคเจ้าเขียนธาตุไหนลงไปก็ได้"

ชายอีกคนที่ชื่อนิคหยักหน้าและเขียนลงบนกระดาษว่า "ธาตุมืด - ธาตุแสง"

พ่อมดฝึกหัดคนนั้น โซลแน่ใจแล้วว่าเขาเป็นพ่อมดฝึกหัดที่กล่าวถึงในสมุดปกแข็ง พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังลั่น "ธาตุ 2 อย่างที่ต่างขั้วกัน เจ้าเขียนมันแบบไม่คิดเลยสินะ"

นิค ไม่ได้พูดอะไร

โซลรอให้เขาหัวเราะจนเสร็จก่อนที่จะเอื้อมมองไปยังหยิบตุ๊กตาไม้ขึ้นมาเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งทางจิตวิญญาณ

เขาจ้องมองไปยังดวงตาที่ว่างเปล่าของตุ๊กตา

หางตาของเขาได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ใช้การเคลื่อนไหวของตุ๊กตาไหมนะ

"ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าที ช่วยข้า...."

เสียงกระซิบดังขึ้นในหูของโซลอย่างรวดเร็วและแผ่วเบา ทำให้ผู้ทดสอบตั้งใจฟังโดยไม่รู้ตัว

แต่ยิ่งเขาได้ฟังมากเท่าไหร่ เสียงก็จะยังบ้าคลั่ง เนื้อหาภายในนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยน

"ช่วยข้าา ช่วยข้าด้วย ... ฆ่าข้า ... ฆ่าข้าา .. ช่วยข้าด้วยย"

โซลรู้สึกเวียนหัว

"เอาละ เจ้าพอได้แล้ว"

เสียงอันเคร่งขรึมของพ่อมดฝึกหัดดังก้องในหูของเขา

แต่โซลยังไม่หยุด เขาปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งลงไปในเสียงนั้น

"พอได้แล้ว เจ้าอยากตายงั้นหรือ?"

โซลสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา แว่บแรกเขาเหลือบมองไปยังตุ๊กตาไม้ และมองไปยังพ่อมดฝึกหัดที่สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่รู้ว่าเมื่อใดกันที่เขามีคุณธรรมขึ้นมา

จากนั้นก่อนที่พ่อมดฝึกหัดคนนั้นจะพูดอะไร ตาของเขาก็เหลือกขึ้นก่อนจะเป็นลมไป