บทที่ 15: ยารู้แจ้ง
บทที่ 15: ยารู้แจ้ง
“ต่อสู้ด้วยสมองหรอ?” หวังยู่หลุนพึมพำราวกับได้ยินสิ่งที่ไม่คุ้นเคย
“โปรดสอนข้าด้วยพี่ซู”
“ของแบบนี้มันสอนกันได้ที่ไหน? เจ้าลืมเรื่องการเรียนรู้ไปได้เลย จงกลับไปคิดให้มากกว่านี้ว่าเจ้าจะฆ่าพวกมันยังไง” ซูฟ่านพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็เอนหลังพิงเก้าอี้
มันง่ายจะตายที่จะค้นหาจุดอ่อนของสัตว์อสูรหน้าโง่ไร้สมองสองตัว
“ข้าเข้าใจแล้ว”
“พี่ซู ไหนๆ ข้าก็มาแล้ว ข้าขอท้าทายตั๊กแตกตำข้าวหินอีกครั้งได้ไหม?” หวังยู่หลุนกล่าวพร้อมกับโค้งคำนับซูฟ่าน
“ย่อมได้”
ซูฟ่านสะบัดมือขวาของเขาเบาๆ และแสงสีม่วงก็เจาะเข้าไปในหน้าผากของหวังยู่หลุน
ชั่วครู่หนึ่ง หวังยู่หลุนก็เข้าสู่โลกมายา
เมื่อมองดูฉากที่คุ้นเคย หวังยู่หลุนก็รีบเร่งพุ่งตรงไปยังทิศทางของตั๊กแตนตำข้าวหินในป่าอันห่างไกลอย่างมั่นใจ
ซูฟ่านหลับตาลงและใช้จิตสัมผัสการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย เขาเริ่มยิ้มด้วยความพึงพอใจ
การสอนอย่างอุตสาหะและขยันขันแข็งของข้าไม่ไร้ประโยชน์ ตอนนี้หวังยู่หลุนสามารถต่อสู้กับตั๊กแตนตำข้าวหินได้ดีขึ้นกว่าครั้งก่อนแล้ว
“เจ้ายังต้องฝึกอีกเยอะหากคิดจะเอาชนะมันให้ได้” ซูฟ่านยิ้มมุมปากแล้วส่ายหัวให้อีกฝ่าย
ขณะที่หวังยู่หลุนยังคงต่อสู่ต่อไป ซูฟ่านก็นำสูตรยาที่เพิ่งได้รับมาใหม่ออกมา เขาเริ่มศึกษามันอย่างระมัดระวัง และเริ่มจำลองการหลอมยาในใจของเขา
“ยาเสริมวิญญาณ ยาแก้พิษ และยาหลอมกายา ข้าจะศึกษาพวกมันทั้งสามก่อนก็แล้วกัน”
“พวกมันมีความต้องการที่สูง และยังขายได้ราคาดีด้วย”
ซูฟ่านมองไปที่สิ่งประดิษฐ์ที่เขาได้รับมาจากศาลายาวิญญาณ หน้าจอรับภารกิจปรากฎขึ้นในกระจก
[ ยาเสริมวิญญาณ 10 ขวด (10 เม็ดต่อขวด), หินวิญญาณ 150 ก้อนสำหรับระดับต่ำ, หินวิญญาณ 230 ก้อนสำหรับระดับกลาง และ 400 ก้อนสำหรับระดับสูง]
[ ยาแก้พิษ 10 ขวด (10 เม็ดต่อขวด), หินวิญญาณ 120 ก้อนสำหรับระดับต่ำ, หินวิญญาณ 200 ก้อนสำหรับระดับกลาง และ 350 ก้อนสำหรับระดับสูง ]
[ ยาหลอมกายา 10 ขวด (10 เม็ดต่อขวด), หินวิญญาณ 200 ก้อนสำหรับระดับต่ำ, หินวิญญาณ 300 ก้อนสำหรับระดับกลาง และ 600 ก้อนสำหรับระดับสูง ]
ยา 10 ขวด……
เมื่อซูฟ่านเห็นราคาซื้อยารู้แจ้ง ดวงตาของเขาก็แสดงอาการตกใจ
“ยารู้แจ้ง ราคา 1,000 หินวิญญาณสำหรับระดับต่ำและ 10,000 หินวิญญาณสำหรับระดับสูง!”
หลังจากดูราคายาเล่นๆ ในที่สุดเขาก็พบคำตอบที่ตามหา
ยารู้แจ้ง: เพิ่มความเข้าใจของผู้ฝึกตนเกี่ยวกับเต๋าอันยิ่งใหญ่
หลังจากคำอธิบายง่ายๆ ซูฟ่านก็รู้ถึงคุณสมบัติพิเศษของยาเม็ดนี้
“ข้าสามารถหลอมยารู้แจ้งได้ไหมนะ?”
ซูฟ่านยังคงอ่านคำอธิบายในกระจกต่อไป แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้รับอะไรกลับมาเลย เนื้อหาส่วนใหญ่นั้นเกี่ยวข้องกับการหลอมยายังไงให้ได้ระดับสูง มันไม่ได้มีบอกว่าเกณฑ์ขั้นต่ำในการหลอมยาเม็ดนี้คือขอบเขตใด
“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องไปถามอาจารย์คนสวยในวันพรุ่งนี้ซะแล้ว”
ในขณะนี้ หวังยู่หลุนก็หลุดพ้นจากโลกมายา ตามการตั้งค่าของซูฟ่าน โลกมายาจะสลายไปเมื่อมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียชีวิตเท่านั้น
“เจ้าทำสำเร็จไหม?” ซูฟ่านถามด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเขาแสดงความคาดหวังเล็กน้อย หากอีกฝ่ายสามารถทำสำเร็จได้ มันก็คงจะเป็นปาฏิหาริย์อย่างแน่นอน
“ไม่ ถึงอย่างนั้น ข้าก็ทำให้มันบาดเจ็บสาหัสได้แล้ว”
“มันยังยากเกินไปที่จะฆ่ามัน” หวังยู่หลุนพูดด้วยใบหน้าขมขื่น
“งั้นหรอ? ตามความแข็งแกร่งของตั๊กแตนตำข้าวหิน เจ้าก็เพียงแค่ต้องโจมตีจุดอ่อนของมันด้วยวิชาหอกเพลิงให้ได้สามครั้ง จากนั้นมันก็จบแล้ว” ซูฟ่านกล่าวอย่างเรียบง่าย
“มันฟังดูง่ายจัง” หวังยู่หลุนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็ตอบสนอง
ให้ตายเถอะ!
ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ข้าก็คงฆ่ามันได้ไปนานแล้ว!
“พี่ซู ถ้าท่านไม่มีอะไรแล้ว งั้นข้าขอตัวลาก่อน”
หวังยู่หลุนรู้สึกว่าเขาควรกลับบ้านและใคร่ครวญถึงวิธีที่จะฆ่าสัตว์อสูรทั้งสองลงให้ได้ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานเพราะอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกท้อแท้มาก
“ถ้าเจ้าสอบไม่ผ่านจริงๆ ก็อย่าลืมบอกข้าล่ะ ข้าจะช่วยเจ้าโกงก็ได้ถ้าจำเป็น” ในความคิดของเขา การฆ่าสัตว์อสูรขั้น 7 นั้นก็เป็นเรื่องง่ายราวกับปอกกล้าบ
“ขอบคุณพี่ซู”
เมื่อมองดูร่างที่กำลังเดินจากไปของหวังยู่หลุน ซูฟ่านก็ถอนหายใจ “เขาเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์จริงๆ”
ในฐานะหนึ่งในเพื่อนไม่กี่คนของซูฟ่านในโลกนี้ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะให้ความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ แก่อีกฝ่าย
...
วันรุ่งขึ้น หลังจากเรียนจบ ซูฟ่านก็ไม่ได้ออกไปโดยทันที
“ศิษย์น้องซู เจ้ามีข้อสงสัยใดๆ หรือเปล่า?” ซาหยานถามอย่างอ่อนโยน นับตั้งแต่ที่พ่อของเธอบอกให้เธอจับตาดูซูฟ่านไว้ เธอก็เอาใจใส่เขาเป็นพิเศษ
การจับตาดูซูฟ่านทำให้เธอรู้ว่าเขาเป็นคนที่ชอบเก็บตัวมาก หากเธอไม่ได้ไล่ถามทุกคนในนิกายชั้นนอก เธอก็คงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีอยู่จริง
“ศิษย์พี่หญิง ข้ามีคำถามอยากปรึกษาท่าน” ซูฟ่านถามอย่างจริงจัง เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยขณะมองดูพี่สาวแสนสวยคนนี้ เขากลัวว่าเขาจะเปิดเผยชีวิตในอดีตของเขาในฐานะเพลย์บอย..
ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้สามารถดึงดูดความสนใจเขาได้อย่างง่ายดาย
“เชิญว่ามาได้เลย นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ามาถามข้าด้วยตัวเอง ดังนั้นข้าจะพยายามตอบคำถามของเจ้าให้ได้ดีที่สุด”
ซาหยานทัดปลายผมของเธอไว้ด้านหลังใบหู
ข้าจะบ้าแล้ว…
เมื่อเห็นฉากนี้ ซูฟ่านก็กรีดร้องในใจ ในอดีตเขาคือลูกผู้ชายที่เคยเห็นสาวงามมานับไม่ถ้วน แบบนี้แล้วทำไมเขาถึงอ่อนแอต่อการล่อลวงครั้งนี้?
ซูฟ่านพยายามทำให้หัวใจของเขาสงบลง
“ศิษย์พี่หญิง ท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับการหลอมยารู้แจ้งในขอบเขตฝึกปราณไหม?” ซูฟ่านถาม
“เจ้ารู้เกี่ยวกับยารู้แจ้งได้ยังไง? แม้ว่าเราจะสามารถหลอมมันได้ในระหว่างขอบเขตฝึกปราณ แต่นั่นก็อาจทำให้เกิดความเสียหายหรือการบาดเจ็บสาหัสได้”
“ในปัจจุบัน มีน้อยคนนักที่จะสามารถหลอมยารู้แจ้งได้ทั้งที่ยังอยู่ในขอบเขตฝึกปราณ” ซาหยานกล่าว
“ความเสียหายที่ท่านพูดถึงคืออะไร?” ซูฟ่านถามคำถามที่เขาเป็นกังวลที่สุด
“เมื่อเราทำการหลอมยารู้แจ้ง นักปรุงยาก็จะต้องใช้พลังวิญญาณจำนวนมาก และยังต้องใช้ความเข้าใจของพวกเขาเกี่ยวกับเต๋าอันยิ่งใหญ่”
“หากผู้ใดประมาท พวกเขาก็อาจสูญเสียรากฐานการฝึกตนไปได้”
“ด้วยเหตุนี้เอง ในปัจจุบัน มันจึงมีเพียงนักปรุงยาขอบเขตแก่นแท้ทองคำเท่านั้นที่สามารถปรับแต่งยารู้แจ้งได้โดยไม่มีความเสียหายใดๆ”
“นี่เจ้ากำลังคิดจะหลอมยารู้แจ้งอยู่อย่างงั้นใช่ไหม?”
ซาหยานมองไปที่ซูฟ่านด้วยสีหน้าแปลกๆ
“ฮ่าฮ่า พี่สาวเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงได้ยินมาว่ายารู้แจ้งนั้นมีค่ามาก ดังนั้นข้าจึงเกิดความโลภนิดหน่อย” ซูฟ่านอธิบาย
“โอ้ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็จงทำงานให้หนักนะ หากเจ้าต้องการหินวิญญาณจริงๆ เจ้าก็รีบเป็นนักปรุงยาขั้นพื้นฐานให้ได้สิ” ซาหยานพูดด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอก็เริ่มมีความชื่นชอบเล็กน้อยต่อน้องชายที่ซื่อสัตย์คนนี้
“ข้าจะทำตามสิ่งที่ท่านบอก” ซูฟ่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม
...
หลังจากสอบถามเรื่องยาเสร็จ ซูฟ่านก็ไปทำภารกิจรดน้ำดอกไม้ต่อ จากนั้นจึงกลับไปยังเนินเขาเล็กๆ ของเขา
ฤดูใบไม้ผลิผ่านพ้นไป ฤดูใบไม้ร่วงมาถึง และในพริบตาเดียว หนึ่งปีก็ผ่านไป
“เวลาผ่านไปเร็วมากเมื่อฝึกตน หนึ่งปีผ่านไปไวขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ”
“ข้ายังมีเวลาอีก 132 ปีจนกว่าข้าจะเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตก่อเกิดรากฐานและอีก 8,000 ปีกว่าข้าจะครองโลกนี้ได้”
ในปีนี้ ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เพียงอย่างเดียวที่เขาได้ยินมาก็คือผู้ฝึกตนของโลกนี้จะสามารถอยู่ในโลกนี้ได้ไม่เกินหมื่นปีเท่านั้น เมื่อหมดเวลาแล้ว พวกเขาก็จะต้องจากโลกนี้ไป...
