ตอนที่ 15 ตัวตนของ ซูเหวิน ถูกตั้งคำถาม?
“มัน.. สวยมาก ผมได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงที่ดีของ วิลล่า ในเขตอ่าว ไห่หยุน มานานแล้ว แต่พอได้มาเห็นกับตาจริงๆ มันสวยยิ่งกว่าที่ได้ยินมาอีก”
เมื่อมองไปที่ห้องนั่งเล่นที่หรูหราขนาดใหญ่ที่น่าหลงใหลตรงหน้า ซูเหวิน ก็เก็บซ่อนความตื่นเต้นในใจเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปจึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวชม..
หลังจากเขาได้รับสายจากผู้จัดการคนนี้ในตอนเช้า ตอนบ่ายเขาก็แทบรอไม่ไหวที่จะรีบมาที่นี่ทันที เพื่อดูว่าวิลล่าหรูที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองม่อแห่งนี้ว่าเป็นอย่างไร
แม้เขาจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ ซูเหวิน ก็ถึงกับอึ้งเมื่อเขาได้มาถึงที่นี่..
วิลล่า.. หลังนี้มองจากภายนอกว่าเยี่ยมแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าภายในมันจะยิ่งดูยอดเยี่ยมกว่ามาก และเพียงแค่ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่นี้ก็ทําให้ผู้คนรู้สึกว่ามันน่าทึ่งมากแล้ว
เขาคุ้นเคยกับการอยู่กับพ่อแม่ในบ้านเช่าในเขตเมืองเก่า และที่นี่ก็เปรียบเสมือน ..สวรรค์ กล่าวคือ มันเทียบกันไม่ได้จริงๆ
“ฮ่าฮ่าๆ ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งจริงๆ สำหรับพวกเรา ที่ได้รับคําชมจาก คุณชายซู”
ผู้จัดการเฉิง สมกับป็นรุ่นเก๋าที่ทำงานหนักคลุกคลีอยู่กับคนในสังคมมาตลอด และเขาเองก็เป็นคนที่พูดประจบสอพลอคนได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
“คุณชายซู นี่ยังเป็นแค่ห้องนั่งเล่น.. ต่อไปเราจะพาคุณไปดูที่อื่นๆ ต่อ!”
เขากล่าวต่อ
“อืมม.., ก็ดีเหมือนกัน”
ซูเหวิน ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ อยู่แล้ว จึงตามอีกฝ่ายไปสำรวจสถานที่ต่างๆ ภายในวิลล่าหลังนี้
ขณะที่เขาได้ดูไปเรื่อยๆ ซูเหวิน ก็รู้สึกว่าตัวเองตกตะลึงไปแล้ว
วิลล่านี้ นอกจากห้องนั่งเล่นแล้ว ยังมีห้องครัว ห้องรับประทานอาหาร และอื่นๆ แถมยังมีห้องออกกําลังกาย โรงภาพยนตร์ส่วนตัวขนาดเล็ก ห้องเล่นเกม ห้องคาราโอเกะ ห้องสมุด และสระว่ายน้ำ …
ทุกส่วนล้วนแล้วแต่เป็นการออกแบบที่ใส่ใจในทุกรายละเอียดจริงๆ ซูเหวิน มองแล้วยิ่งรู้สึกว่าโลกของคนรวยนั้น ..ช่างแตกต่างออกไปจริงๆ
“เป็นอย่างไรบ้าง คุณชายซู... เป็นที่น่าพอใจไหม?”
ผู้จัดการเฉิง ถามเพื่อดึงดูดความสนใจ ด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงเคารพอย่างมาก ซึ่งเขาเวลานี้กลัวว่า คุณชายซู จะมีความไม่พอใจ แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตาม
ในความเป็นจริง ตั้งแต่ คุณชายซู ซื้อบ้านหลังนี้ไปเมื่อวานนี้ เพื่อให้การบริการได้อย่างเฉพาะเจาะจง ผู้จัดการเฉิง จึงได้เริ่มตรวจสอบตัวตนของอีกฝ่ายอย่างง่ายๆ ตามข้อมูลส่วนบุคคลที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ เมื่อซื้อบ้าน
และเพียงแค่การตรวจสอบนี้ครั้งเดียว ก็ทำให้เขาตกใจแล้ว…
เมื่อพบว่าชายหนุ่มคนนี้เป็น ประธานของ โรงแรมฮิลส์ และโรงแรมฮิลส์ที่ว่านี้ คุณชายซู คนนี้ ได้เข้าซื้อหุ้น 51% ไปในนามส่วนตัว เมื่อสองวันก่อน ผู้จัดการเฉิง เวลานั้นแทบจะมีสีหน้าว่างเปล่าไปในทันที
นั่นคือเครือโรงแรมระดับ 7 ดาว หนึ่งในโรงแรมที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ โดยมีมูลค่าตลาดมากกว่า 5 หมื่นล้านหยวน
หากคุณต้องการถือหุ้น 51% ของโรงแรมนี้ พร้อมกับเก็บผลกำไรจากตลาด, หากไม่มีเงินเกิน 3 หมื่นล้าน คุณก็ไม่ควรคาดหวังว่าจะได้มันมา..
การควักเอาเงินสดเกิน 3 หมื่นล้านออกมาในคราวเดียว มันเป็นแนวคิด.. การกระทำที่มีความหมายอย่างไร?
แม้แต่กลุ่มคนที่รวยที่สุด 100 อันดับแรกของประเทศ ก็ซึ่งคาดว่าคนส่วนใหญ่ก็คงไม่สามารถควักมันออกมาได้ ถึงจะเอามันออกมาได้ แต่มีหรือที่พวกเขาจะกล้าซื้อหุ้นมากมาย ..ในชื่อของตัวเอง?
เผื่อว่าขาดทุน อย่าลืมนะว่านั่นไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ!
ในขณะนั้น ผู้จัดการเฉิง ก็กล้ามั่นใจว่าเบื้องหลังของ คุณชายซู คนนี้ต้องมีความลึกลับซับซ้อน อีกทั้งคนๆ นี้ ก็ไม่ง่ายอย่างแน่นอน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะเคารพ ซูเหวิน มากยิ่งขึ้น
“หากคุณมีอะไรที่ไม่พอใจก็สามารถเสนอมาได้เลยครับ ทางเราจะรีบปรับปรุงแก้ไขให้ทันที”
ผู้จัดการเฉิง พูดอย่างเอาใจอีกครั้ง
ซูเหวิน ชอบวิลล่าหลังนี้มาก ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ : “ดีมากๆ แบบนี้ก็โอเคแล้ว และในอีกไม่กี่วันผมจะย้ายเข้ามา”
“โอเค คุณชายซู งั้นทางเราจะมอบกุญแจให้กับคุณตอนนี้เลย”
ในที่สุด ผู้จัดการอีกคนก็พูดขึ้น
เขาคือ หยาง หลินเฟย ผู้จัดการทรัพย์สิน ซึ่งรับผิดชอบด้านการจัดการอสังหาริมทรัพย์ บริการ และการส่งต่อบ้าน(โอน)
ในขณะที่พูดคุยกันอยู่ เขาก็มอบกุญแจวิลล่า รวมถึงกล่าวแนะนำเรื่องต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นประตูเข้าออกที่ต้องสแกนด้วยลายนิ้วมือ การสแกนใบหน้า และการรับรองต่างๆ ภายในวิลล่าหลังนี้ทั้งหมดให้กับ ซูเหวิน รวมถึงการยืนยันตัวตนของ ซูเหวิน ผ่านระบบควบคุม
หลังจากนั้นไม่นาน ซูเหวิน ก็มีสัญญาซื้อขาย และกุญแจวิลล่า เพิ่มเติมเข้ามาในมือ ส่วนใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ อาจต้องใช้เวลาอีกหลายวัน
หลังจากอธิบายทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็เดินไปพลางพูดคุยหัวเราะกันไปจนออกมาถึงข้างนอก
อย่างไรก็ตาม เมื่อทุกคนเพิ่งก้าวออกมาจากวิลล่า เสียงแตรรถก็ดังขึ้น และได้เห็นรถ Rolls-Royce Phantom สุดหรูขับมาจากระยะไกล และเข้ามาหยุดจอดข้างๆ ซูเหวิน และคนอื่นๆ..
จากนั้นเห็นชายหนุ่มสวมสูท สวมแว่นตาลงมาจากรถ ขณะเดียวกันก็มีหญิงสาวคนหนึ่งที่อุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งลงมาด้วย ตามด้วยหญิงชราที่มีท่าทางสง่างาม และทั้งนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นครอบครัวเดียวกัน
“ผู้จัดการหยาง ในที่สุดก็ได้พบคุณ เรื่องน้ำ และไฟในบ้านของฉัน คุณวางแผนที่จะช่วยฉันเมื่อไร?”
“ก่อนหน้านี้คุณบอกไว้ว่า ช่างไฟ ช่างประปา ได้ลาออกไป ขาดคน ให้เรารออีกสองวัน ตอนนี้ก็ผ่านมาสองวันแล้วใช่ไหม? นี่อย่าบอกนะว่าคุณยังหาคนใหม่ไม่ได้?”
พอชายสวมแว่นลงจากรถก็มองตรงไปที่ หยาง หลินเฟย ผู้จัดการทรัพย์สิน และเขาพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ ฟังจากน้ำเสียงนี้เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้อยู่อาศัยของที่นี่
จากนั้นชายคนนี้ดูเหมือนจะพบบางสิ่งบางอย่าง โดยเขาหันไปมอง ซูเหวิน..
“ผู้จัดการหยาง อย่างบอกนะว่า ชายหนุ่มที่เหมือนจะอายุยี่สิบต้นๆ คนนี้ เป็นช่างไฟฟ้า ประปาคนใหม่ของพวกคุณ ไม่ใช่หรอกมั้ง นี่เขามันยังเด็กเกินไป…”
ชายสวมแว่นมองสำรวจ ซูเหวิน และพอเห็นอีกฝ่ายสวมเสื้อผ้าธรรมดาๆ ดูไม่เหมือนคนรวย ดังนั้นเขาจึงคาดเดาอีกฝ่ายไม่ได้
ท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้คนที่มีฐานะครอบครัวยากจน บางคนก็ออกมาทำงานหลังจากเรียนจบมัธยมปลาย หรือมัธยมต้นแล้ว และดูแล้วไม่ใช่เรื่องแปลกที่ใครบางคนจะเป็นช่างไฟ ช่างประปา เมื่ออายุยี่สิบปี
ผู้จัดการทรัพย์สิน อาจจะมองว่ามัน ‘ราคาถูก’ จึงได้จ้างหนุ่มน้อยที่มีทักษะแค่ครึ่งเดียวคนนี้มา
พอคําพูดนี้หลุดออกมา ผู้จัดการทั้งสองก็ตกใจมาก..
ล้อเล่นอะไร? ตอนนี้ คุณชายซู เป็นหนึ่งในผู้อยู่อาศัยที่มีเกียรติ ของ วิลล่า ในเขต อ่าว ไห่หยุน ของพวกเรา แถมเขายังเป็นผู้ที่มีอํานาจสูงสุดของ โรงแรมฮิลส์ อีกด้วย และคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนกล้าตั้งคําถามถึงตัวตนของเขา…
เมื่อ คุณชายซู โกรธ แน่นอนว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวโยงถึงพวกเขาโดยตรง แล้วที่ไหนพวกเขาจะรับไหว ผู้จัดการเฉิง จึงได้รีบอธิบายออกไปอย่างรวดเร็วว่า : “ประธานถัง ผมคิดว่าคุณได้เข้าใจผิด…”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ หญิงชรา ที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามก็โบกมือ ก่อนจะพูดว่า : “ยังไงก็ให้เขาไปดูก่อนเถอะ ส่วนเรื่องจะซ่อมน้ำ ซ่อมไฟก็ค่อยว่ากัน”
“อีกอย่างที่เราจ่ายค่าส่วนกลางมากขนาดนี้ต่อปี ไม่ใช่เพื่อให้พวกคุณเอาแต่กินอย่างเดียว แต่ไม่ทำงาน”
พูดจบ สีหน้าของหญิงชราก็ดูเย็นชา รัศมีของผู้สูงศักดิ์ก็ถูกเปิดเผยออกมาอย่างเต็มที่ไม่มีซ่อนเร้น
แม้คำพูดของ หญิงชรา จะไม่เป็นที่น่าพอใจมาก แต่ผู้จัดการทั้งสองก็ไม่มีใครคนใดกล้าปฏิเสธ
ท้ายที่สุด.. อย่างไรคนที่อยู่ที่นี่ได้ ไม่ว่าคนใด ก็คือคนที่ยุ่งด้วยไม่ได้ง่ายๆ…
“ต้องขอโทษทีอาจทําให้พวกคุณผิดหวังแล้ว ผมไม่ใช่คนเก่งที่เชี่ยวชาญในด้านงานไฟฟ้า หรือประปา เลยไม่สามารถช่วยพวกคุณได้ ถ้ามีโอกาสได้เข้ามาในอุตสาหกรรมนี้ในสักวันหนึ่ง ผมเองก็ยินดีที่จะช่วยเหลือคุณ..”
ในที่สุด ซูเหวิน ที่ไม่เคยพูดก็พูดออกมา
สีหน้าของเขาดูสงบมาก จนคนอื่นไม่สามารถระบุได้ว่าเขากำลังมีความสุข หรือว่าโกรธ ..อยู่
แต่คําพูดของเขา กลับทําให้ผู้จัดการทั้งสองเข้าใจผิด คิดไปว่าเขาโกรธแล้ว ซึ่งมันทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวทันที ผู้จัดการเฉิง จึงรีบพูดอธิบายไปว่า : “ประธานถัง คุณนายถัง พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว คุณชายซู คนนี้ไม่ใช่ช่างน้ำ ช่างไฟของทางเรา เขาคือ ประธานซู ของ โรงแรมฮิลส์ และวันนี้มาที่นี่เพื่อทำการส่งมอบสัญญา”
“ที่ผู้จัดการเฉิงพูดถูกต้อง วิลล่า เลขที่ 15 ในโซน A นี้ ถูกซื้อไปเต็มจำนวนโดย คุณชายซู และเขามาที่นี่เพื่อตรวจสอบ และรับบ้าน”
ผู้จัดการหยาง ก็รีบพูด กลัวว่าเรื่องมันจะยิ่งบานปลายไปใหญ่...