"เจ้าควรศึกษาบ้างน่ะว่าควรจะแสร้งทำเป็นสลบยังไงให้เนียน สิ่งพื้นฐานที่สุดคือเจ้าต้องควบคุมขนตาไม่ให้มันขยับ แม้ว่ามันจะเป็นการขยับเล็กน้อย แต่เจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกเดียวกับเจ้าเหรอ? คิดว่าข้าหลอกง่ายขนาดนั้น?”

"แน่นอนว่าขนตาของเจ้านั้นสวยดี"

ซู่มู่กอดโคโจ ชิโนบุที่หมดสติ และมองดูโคโจ คานาเอะที่นอนอยู่ตรงหน้าเขาโดยไม่พูดอะไร

"เจ้า……"

คานาเอะนั่งขึ้นอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีชมพูแกมม่วงคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความโกรธอย่างรุนแรง

เธอไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย

ช่างเป็นอสูรที่น่าขยะแขยง

แม้ว่าอสูรตนนี้จะไม่ขี้เหร่เหมือนอสูรตัวอื่นและก็ดูน่ารักยิ่งนักโดยเฉพาะเขาอสูรคู่นั้นยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่

แต่

อสูรตัวนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆ

“เอาล่ะ เลิกคิดมากแล้วจัดการกับตัวเองเสียที”

ซู่มู่มองไปที่โคโจ คานาเอะอย่างใจเย็น: "อย่าเล่นตลกต่อหน้าข้า เพราะข้ากุมชีวิตน้องสาวของเจ้าไว้ในมือของข้า"

"เจ้ากำลังเล่นตลกกับชีวิตน้องสาวของเจ้าด้วยเล่ห์เหลี่ยมเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้า"

เขามองไปที่คานาเอะอย่างสงบ ในขณะนี้เขาเข้าใจอุปนิสัยของผู้หญิงคนนี้อย่างสมบูรณ์

"ได้โปรด……"

"ได้โปรด...อย่าทำร้ายน้องสาวของข้า"

คานาเอะก้มหน้าลงและทำได้เพียงอ้อนวอนอย่างช่วยไม่ได้: "ข้าเสียน้องสาวไปไม่ได้จริงๆ"

เมื่อเห็นหญิงสาวพูดอย่างแผ่วเบากับตัวเองอย่างเศร้าสร้อย ซู่มู่รู้สึกว่าเธอเป็นคนขี้โกงสุดๆ เธอทำให้เขารู้สึกอยากละทิ้งภรรยาและลูกสาวของเขาในอนาคต และทำให้เขารู้สึกอยากปล่อยน้องสาวคานาเอะทันที

แต่ความรู้สึกนี้แค่แวบเข้ามาในความคิดของเขาเพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนจะหายไป

สิ่งที่แน่นอนก็คือตราบใดที่เขาผ่อนคลายเล็กน้อยหรือหากคานาเอะพบโอกาส ผู้หญิงที่ทรงพลังคนนี้จะตัดหัวของเขาในทันที

สำหรับผู้หญิงที่อ่อนโยนอย่างคานาเอะเธอเป็นห่วงน้องสาวของเธอมากที่สุด

สิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดคือน้องสาวของเธอถูกทำร้าย

“ลงมือได้แล้ว อย่าท้าทายความอดทนของข้า”

เขาเปิดปากของเขาและพูดอย่างเย็นชา

คานาเอะมองอสูรเลือดเย็นตัวนี้อย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อเผชิญกับสถานการณ์ตรงหน้า เธอไม่มีทางเลือกมากนัก

แม้ว่าเมื่อเธอตบตัวเองจนสลบไปแล้วแต่ด้วยลักษณะนิสัยของอสูร เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน หลังจากทำแบบนี้ที่เหมือนการฆ่าตัวตาย ไม่เพียงแต่เธอจะตายเท่านั้น แต่น้องสาวของเธออาจตายด้วย

แต่ถ้าเธอไม่ได้ทำให้ตัวเองหมดสติ น้องสาวของเธอจะตายทันที

โดยพื้นฐานแล้วเธอไม่มีทางเลือก แล้วถ้าหลังจากฆ่าเธอและกินเธอแล้ว อสูรก็อิ่มและไม่กินน้องสาวของเธออีกล่ะ?

“ข้าขอร้องล่ะ……”

คานาเอะมองไปที่ซู่มู่อย่างอ้อนวอน

ราวกับเป็นการยืนยันคำวิงวอนของอีกฝ่าย ซู่มู่สัญญาอย่างจริงจัง: "ตราบใดที่เจ้าหมดสติ ข้าจะไม่ทำร้ายน้องสาวของเจ้า"

แม้ว่ามันจะไร้สาระมากที่จะเชื่อคำพูดของอสูร

ตั้งแต่มีประวัติศาสตร์ของกลุ่มนักล่าอสูรมา คนที่เชื่อคำพูดของอสูรไม่เคยมีจุดจบที่ดีสักราย

แต่ในตอนนี้คานาเอะเลือกได้เพียงทางนี้เท่านั้น

“บูม……”

มีเสียงอู้อี้ และคราวนี้คานาเอะๆล้มลงกับพื้นจนหมดสติ

เมื่อมองไปที่คานาเอะที่สลบไปจริงๆ ซู่มู่ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

ในโลกนี้จะมีผู้หญิงโง่ๆ แบบนี้ได้อย่างไร ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงถูกโดมะฆ่าตายในเวลาต่อมา และเป็นคนกลุ่มแรกๆที่ถูกสังเวย

โชคดีที่ผู้หญิงคนนี้ได้พบกับเขาและไม่ใช่อสูรตัวอื่นๆในวันนี้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นพวกมันจะไม่ปล่อยโอกาสที่จะกลืนกินผู้หญิงตรงหน้าตัวเองเป็นอันขาด

เขาส่ายหัว

แม้จะกลายเป็นผี...

แต่เธอจะไม่เป็นผีที่น่ารังเกียจที่กัดกินเนื้อมนุษย์

ซู่มู่จับโคโจ ชิโนบุไว้ระหว่างแขนของเขา ซู่มู่พบหมวกสีดำที่ทิ้งไปก่อนหน้านี้

วางบนศีรษะอย่างเบามือ

เขาหันศีรษะไปมองหญิงสาวที่ยังคงนอนตัวตรงอยู่ตรงนั้น และสาปแช่งโดยไม่รู้ตัว: "ผู้หญิงคนนี้ช่างโง่เง่าสิ้นดี"

"แต่……"

"ก็ยังน่ารักอยู่ดี"

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด