บทที่ 20: ก็น่ารักดี
บทที่ 20: ก็น่ารักดี
แม้ว่าเขาจะพูดว่าคานาเอะนั้นโง่
แต่……
ในความเป็นจริงคานาเอะยังคงเป็นคนที่ฉลาดมาก
อย่างน้อยก็ยังมีทริคเล็กๆ น้อยๆ อย่างการทำท่าว่าตัวเองนั้นสลบ
แต่ก็เท่านั้น
การเสแสร้งของเธอนั้นไม่เนียนเลยและอีกฝ่ายไม่คิดหรอว่าแค่ท่าโง่ๆของตัวเองจะหลอกคนอื่นได้หมดนี้จะไม่เป็นการดูถูก IQ ของคนๆ หนึ่งเกินไปหน่อยหรอ
"คราวหน้า……"
"เจ้าควรศึกษาบ้างน่ะว่าควรจะแสร้งทำเป็นสลบยังไงให้เนียน สิ่งพื้นฐานที่สุดคือเจ้าต้องควบคุมขนตาไม่ให้มันขยับ แม้ว่ามันจะเป็นการขยับเล็กน้อย แต่เจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกเดียวกับเจ้าเหรอ? คิดว่าข้าหลอกง่ายขนาดนั้น?”
"แน่นอนว่าขนตาของเจ้านั้นสวยดี"
ซู่มู่กอดโคโจ ชิโนบุที่หมดสติ และมองดูโคโจ คานาเอะที่นอนอยู่ตรงหน้าเขาโดยไม่พูดอะไร
"เจ้า……"
คานาเอะนั่งขึ้นอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีชมพูแกมม่วงคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความโกรธอย่างรุนแรง
เธอไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย
ช่างเป็นอสูรที่น่าขยะแขยง
แม้ว่าอสูรตนนี้จะไม่ขี้เหร่เหมือนอสูรตัวอื่นและก็ดูน่ารักยิ่งนักโดยเฉพาะเขาอสูรคู่นั้นยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
แต่
อสูรตัวนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆ
“เอาล่ะ เลิกคิดมากแล้วจัดการกับตัวเองเสียที”
ซู่มู่มองไปที่โคโจ คานาเอะอย่างใจเย็น: "อย่าเล่นตลกต่อหน้าข้า เพราะข้ากุมชีวิตน้องสาวของเจ้าไว้ในมือของข้า"
"เจ้ากำลังเล่นตลกกับชีวิตน้องสาวของเจ้าด้วยเล่ห์เหลี่ยมเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้า"
เขามองไปที่คานาเอะอย่างสงบ ในขณะนี้เขาเข้าใจอุปนิสัยของผู้หญิงคนนี้อย่างสมบูรณ์
"ได้โปรด……"
"ได้โปรด...อย่าทำร้ายน้องสาวของข้า"
คานาเอะก้มหน้าลงและทำได้เพียงอ้อนวอนอย่างช่วยไม่ได้: "ข้าเสียน้องสาวไปไม่ได้จริงๆ"
เมื่อเห็นหญิงสาวพูดอย่างแผ่วเบากับตัวเองอย่างเศร้าสร้อย ซู่มู่รู้สึกว่าเธอเป็นคนขี้โกงสุดๆ เธอทำให้เขารู้สึกอยากละทิ้งภรรยาและลูกสาวของเขาในอนาคต และทำให้เขารู้สึกอยากปล่อยน้องสาวคานาเอะทันที
แต่ความรู้สึกนี้แค่แวบเข้ามาในความคิดของเขาเพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนจะหายไป
สิ่งที่แน่นอนก็คือตราบใดที่เขาผ่อนคลายเล็กน้อยหรือหากคานาเอะพบโอกาส ผู้หญิงที่ทรงพลังคนนี้จะตัดหัวของเขาในทันที
สำหรับผู้หญิงที่อ่อนโยนอย่างคานาเอะเธอเป็นห่วงน้องสาวของเธอมากที่สุด
สิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดคือน้องสาวของเธอถูกทำร้าย
“ลงมือได้แล้ว อย่าท้าทายความอดทนของข้า”
เขาเปิดปากของเขาและพูดอย่างเย็นชา
คานาเอะมองอสูรเลือดเย็นตัวนี้อย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อเผชิญกับสถานการณ์ตรงหน้า เธอไม่มีทางเลือกมากนัก
แม้ว่าเมื่อเธอตบตัวเองจนสลบไปแล้วแต่ด้วยลักษณะนิสัยของอสูร เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน หลังจากทำแบบนี้ที่เหมือนการฆ่าตัวตาย ไม่เพียงแต่เธอจะตายเท่านั้น แต่น้องสาวของเธออาจตายด้วย
แต่ถ้าเธอไม่ได้ทำให้ตัวเองหมดสติ น้องสาวของเธอจะตายทันที
โดยพื้นฐานแล้วเธอไม่มีทางเลือก แล้วถ้าหลังจากฆ่าเธอและกินเธอแล้ว อสูรก็อิ่มและไม่กินน้องสาวของเธออีกล่ะ?
“ข้าขอร้องล่ะ……”
คานาเอะมองไปที่ซู่มู่อย่างอ้อนวอน
ราวกับเป็นการยืนยันคำวิงวอนของอีกฝ่าย ซู่มู่สัญญาอย่างจริงจัง: "ตราบใดที่เจ้าหมดสติ ข้าจะไม่ทำร้ายน้องสาวของเจ้า"
แม้ว่ามันจะไร้สาระมากที่จะเชื่อคำพูดของอสูร
ตั้งแต่มีประวัติศาสตร์ของกลุ่มนักล่าอสูรมา คนที่เชื่อคำพูดของอสูรไม่เคยมีจุดจบที่ดีสักราย
แต่ในตอนนี้คานาเอะเลือกได้เพียงทางนี้เท่านั้น
“บูม……”
มีเสียงอู้อี้ และคราวนี้คานาเอะๆล้มลงกับพื้นจนหมดสติ
เมื่อมองไปที่คานาเอะที่สลบไปจริงๆ ซู่มู่ก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว
ในโลกนี้จะมีผู้หญิงโง่ๆ แบบนี้ได้อย่างไร ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงถูกโดมะฆ่าตายในเวลาต่อมา และเป็นคนกลุ่มแรกๆที่ถูกสังเวย
โชคดีที่ผู้หญิงคนนี้ได้พบกับเขาและไม่ใช่อสูรตัวอื่นๆในวันนี้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นพวกมันจะไม่ปล่อยโอกาสที่จะกลืนกินผู้หญิงตรงหน้าตัวเองเป็นอันขาด
เขาส่ายหัว
แม้จะกลายเป็นผี...
แต่เธอจะไม่เป็นผีที่น่ารังเกียจที่กัดกินเนื้อมนุษย์
ซู่มู่จับโคโจ ชิโนบุไว้ระหว่างแขนของเขา ซู่มู่พบหมวกสีดำที่ทิ้งไปก่อนหน้านี้
วางบนศีรษะอย่างเบามือ
เขาหันศีรษะไปมองหญิงสาวที่ยังคงนอนตัวตรงอยู่ตรงนั้น และสาปแช่งโดยไม่รู้ตัว: "ผู้หญิงคนนี้ช่างโง่เง่าสิ้นดี"
"แต่……"
"ก็ยังน่ารักอยู่ดี"
