ตอนที่ 32 ชื่อเสียงเริ่มโด่งดัง (เปิดให้อ่านฟรีวันที่ 29/03/2567)
“ขอบพระคุณท่านมาก เถ้าแก่นี่คือหินสื่อสารของคฤหาสน์พวกข้า ขอแค่ท่านใส่หลังปราณเข้าไป ระยะไกลที่สุดที่สามารถใช้งานได้คือหนึ่งพันลี้” ผู้อาวุโสคฤหาสน์อัสนีสีครามยื่นหินสื่อสารให้ หินก้อนนี้หายากเป็นอย่างยิ่ง
เพราะนอกจากตัววัสดุจะเป็นถึงหินแม่น้ำดำซึ่งเป็นวัสดุระดับราชวงศ์ ยังมีอาคมที่ถูกจารึกโดยผู้ฝึกตนระดับสี่อีกด้วย มีแค่ผู้อาวุโสระดับสูงและศิษย์สืบทอดไม่กี่คนเท่านั้นถึงจะมีในครอบครอง
“ถ้าท่านประสบความเดือดร้อนอันใด สามารถเรียกหาข้าได้ทุกเมื่อ หรือใช้มันเพื่อผ่านเข้าออก รับสิทธิ์พิเศษของคฤหาสน์อัสนีสีครามได้ทุกอย่าง” เมื่อชายชรากล่าวจบผู้คนโดยรอบก็พากันนิ่งเงียบไป ไม่คิดเลยว่าคฤหาสน์อัสนีสีครามจะลงทุนขนาดนี้ นี่เท่ากับแขกกิตติมศักดิ์ระดับสูงสุดเลยนะ
“พวกข้าเป็นหลวงจีนจึงไม่มีอะไรมากนัก ถ้าท่านต้องการกำลังรบก็นำป้ายไม้นี้ไปที่หมู่บ้านตะวันสีเลือดได้” หัวหน้าหลวงจีนหัวโล้นยื่นป้ายไม้ที่มีรูปหมัดไขว้กันพร้อมสลักว่าหมัดคลั่งให้กับชายหนุ่ม ถ้าเป็นผู้อื่นได้สิ่งนี้ไปจะต้องเกิดศึกใหญ่แน่นอน เพราะกำลังของเหล่าหลวงจีนพวกนี้สามารถถล่มขุมอำนาจระดับสูงส่วนใหญ่ได้สบาย ต่อให้เป็นขุมอำนาจระดับเดียวกันก็สู้ได้ไม่มีถอย
“ทั้งสองท่านล้วนมอบของล้ำค่าให้เถ้าแก่ไปแล้ว หุบเขาของเราไม่ได้พกอะไรมาสักเท่าไหร่ งั้นพวกข้ามอบหินสื่อสารให้ท่านก็แล้วกัน ระยะทางราวร้อยลี้สื่อสารได้ไม่มีปัญหา” หญิงสาวผู้หนึ่งของหุบเขาดาบบัวบานกล่าวออกมาพลางยื่นหินสื่อสารให้ชายหนุ่ม
“พวกท่านไม่ต้องเกรงใจหรอก ข้าขายสินค้า พวกท่านจ่ายผลึก ไม่มีใครได้เปรียบหรือเสียเปรียบ ถ้าสินค้าของข้าเป็นที่ถูกตาต้องใจทุกท่าน ก็รบกวนแวะเวียนมาอุดหนุนใหม่ด้วยล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาพร้อมยิ้มให้ หญิงสาวส่วนใหญ่ที่เห็นถึงกับหน้าแดงเพราะฉากที่เห็นเลยทีเดียว
หลังจากร่ำลากันเรียบร้อย กลุ่มอำนาจทั้งสามก็แยกย้ายกันไปเพื่อส่งข่าวกลับไปยังสำนัก พวกเขามีแผนที่จะส่งคนมาเวียนซื้อสินค้าของร้านแห่งนี้ให้ได้มากที่สุด!
ร้านเซียนรับจ้าง!
พวกเขาจะต้องกลับมาใหม่โดยเร็ว!!
“แล้วเจ้าไม่ไปไหนรึไง?” ชายหนุ่มถามหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆร้านเขา
“ก็ข้าว่างนี่นา เป็นไง ข้าช่วยได้เยอะไหม?” หยางเสียถามออกมาพร้อมรอยยิ้ม
“ดีเยี่ยมเลยทีเดียว ขอบคุณเจ้ามาก ดูสิ ผู้คนโดยรอบต่างพากันเดินมาแล้ว น่าจะเพราะผู้คนกลุ่มใหญ่ซื้อสินค้าไปพวกเขาเลยเกิดความสนใจ” ชายหนุ่มชี้ไปทางกลุ่มคนที่เริ่มทยอยกันมาทางร้านของเขา ดูท่าวันนี้จะได้กำไรไม่ใช่น้อย
“ถ้าเจ้าว่างนักก็ช่วยข้าขายต่ออีกหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวแบ่งผลึกให้หนึ่งส่วนสิบ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาแล้วลากหญิงสาวมาช่วยขายสินค้าต่อ เพราะก่อนหน้านี้ตอนขายสินค้าให้สามกลุ่มอำนาจก็ได้นางช่วยขายถึงเรียบร้อยดี
ผ่านไปห้าชั่วยามพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า
หลังจากลูกค้าเริ่มหมดไปแล้วชายหนุ่มจึงทำการเก็บร้านและนับผลึกที่ได้ในวันนี้ ด้วยเพราะมีลูกค้าทยอยมาซื้อเรื่อยๆ ถึงจะยังไม่มากนักแต่ก็ขายมาได้ประมาณ หนึ่งหมื่นผลึก ห้าพันผลึกมาจากสามกลุ่มอำนาจ อีกห้าพันผลึกมาจากลูกค้าที่พากันมาซื้อสินค้าตามกลุ่มแรก และชื่อเสียงของเขาก็ขยับขึ้นมาเป็น 500 แล้ว
“นี่ส่วนแบ่งของเจ้า รับไปสิ” ชายหนุ่มแบ่งกองผลึกหนึ่งพันผลึกให้หญิงสาว นางก็ไม่ได้ว่าอะไรเก็บเข้าแหวนมิติไปทันที
“ถ้างั้นข้าขอตัวก่อน เจอกันใหม่พรุ่งนี้ ข้าจะมาแต่เช้า” ชายหนุ่มกล่าวอำลาหญิงสาว
“ได้เลย ยังไงเจ้าก็ระวังตัวเอาไว้ด้วยล่ะ เพราะน่าจะมีผู้คนเห็นเจ้าขายของได้เยอะ อาจมีคนอยากก่อเรื่องได้” หญิงสาวเตือนด้วยความหวังดี เพราะนางเห็นมีหลายคนที่แอบมองมาทางร้านของชายหนุ่ม
“ขอบใจเจ้าที่กล่าวเตือน ไม่ต้องเป็นห่วง” ชายหนุ่มกล่าวจบ คนทั้งสองก็แยกย้ายกันไป
จริงดังที่นางกล่าวเตือน ชายหนุ่มสัมผัสได้ว่าตลอดทางมีคนแอบตามเขามาตลอด แต่ด้วยความที่ไม่อยากก่อเรื่องสักเท่าไหร่เขาเลยเลือกเดินทางสายหลักซึ่งมีแสงไฟจากอาคมก่อแสงติดตั้งไว้ตลอดเส้นทาง รวมถึงมีผู้คนเดินกันพลุกพล่าน ทำให้พวกที่ตามมาไม่กล้าลงมือ
“นายท่านนน ท่านไปไหนมา ข้าคิดถึงท่านมากรู้ไหม” เมื่อชายหนุ่มเดินผ่านรั้วประตูโรงเตี๊ยมพลบค่ำเข้ามาก็พบเข้ากับฟิชในร่างมนุษย์ที่วิ่งเข้ามาทำท่าจะกอดเขา
ตู้ม! ชายหนุ่มถีบมันออกไปจนหัวมันปักลงไปในพื้นดิน ขาชี้ฟ้าหมดสภาพไปเลย
“ไปทำงานน่ะสิ ใครจะนอนทั้งวันเหมือนเจ้าล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวพลางเดินไปต่อไม่สนใจมนุษย์ปลาที่กำลังดึงหัวตัวเองขึ้นจากพื้นอยู่
พรึ่บ!
“ก็ข้าดื่มมากไปหน่อย ขออภัยด้วยนายท่าน ว่าแต่ท่านจะทำอะไรต่อ? ข้าจะได้ตามท่านไป” หลังดึงหัวตัวเองขึ้นมาได้มันก็เดินตามไม่ห่าง ถามไม่หยุด
“กินข้าว อาบน้ำ นอน!”
หลังจากที่ลูกค้าแต่ละคนซื้อสินค้ากลับไป ชื่อร้านเซียนรับจ้างก็เริ่มโด่งดังมากขึ้น มีหลายสำนัก ขุมอำนาจ หลายตระกูล ต่างวางแผนที่จะไปเยี่ยมชมร้านเซียนรับจ้างแล้ว
วันถัดมาหลังจากที่ชายหนุ่มเดินทางไปที่ตลาด เขาก็พบเข้ากับชายคนหนึ่ง ชายคนนั้นจัดสถานที่ให้เขาไว้เปิดร้านที่กลางตลาดซึ่งเป็นจุดที่มีผู้คนผ่านไปมามากที่สุด พอเขาถามว่าทำไมถึงจัดสถานที่ไว้ให้ก็ได้คำตอบว่าเจ้าของตลาดแห่งนี้สั่งมา มีผู้คนมามากกว่าเมื่อวันก่อนแบบเทียบกันไม่ติด ชายหนุ่มขี้เกียจนับแต่ถ้าดูคร่าวๆคงเกินหนึ่งพันคน ทำให้ทั้งชายหนุ่ม มนุษย์ปลา และหญิงสาวขายสินค้ามือเป็นระวิง
มีตัวแทนจากที่ต่างๆไม่ว่าจะเป็นตระกูลเก่าแก่ สำนักที่มีชื่อเสียง เผ่าพันธุ์โบราณมากมายที่ต้องการเชิญชายหนุ่มให้ไปเยี่ยมยังสถานที่ของพวกเขา แต่ชายหนุ่มก็กล่าวปัดไปเพราะมันเยอะมากจนเขาปวดหัว ไม่เหมือนเมื่อวันก่อนที่มีแค่สามกลุ่มอำนาจ วันนี้รวมๆกันมีถึงสามสี่สิบกลุ่มเลยทีเดียว
จนจบวันก็พบว่าได้ผลึกมาประมาณสามหมื่นผลึก และค่าชื่อเสียงขยับขึ้นมาเป็น 1,000 หลังแบ่งเงินให้หยางเสียเรียบร้อยชายหนุ่มก็กลับไปโรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อน
เช้าวันถัดมาหลังชายหนุ่มทำธุระประจำช่วงเช้าเสร็จเขาก็ลงมากินข้าว แต่พบเข้ากับเจ้าของโรงเตี๊ยมที่กำลังรอเขาอยู่
“คุณชาย ไม่สิ เถ้าแก่ ข้าหาที่ดินให้ท่านได้แล้ว มีอยู่สามที่ภายในเมืองหลวงที่สามารถหาซื้อได้ ท่านสนใจจะไปเลือกดูหรือไม่” เจ้าของโรงเตี๊ยมกล่าวออกมา เขาวิ่งวุ่นจนไม่ได้นอนมาเต็มๆสองวันสองคืน เพราะวันนี้คือเส้นตายในสัญญาแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องตาย
ชื่อเสียงทั้งหมดที่มี เงินทอง ผลึก ต่างทุ่มเทออกไปอย่างไม่คิดเสียดายเพื่อให้ได้สิทธิ์ในการเข้าซื้อที่ดินเหล่านี้ แต่ก็ยังต้องไปแข่งราคากับเหล่าชนชั้นสูงหรือผู้ฝึกตนที่หมายตาที่ดินเหล่านี้อยู่ดี ถึงกระนั้นเขาก็ไม่หวาดกลัว เรื่องกำลังอาจไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด แต่เรื่องความร่ำรวยเขาก็ไม่กลัวใคร โรงเตี๊ยมของเขามีอยู่ทั่วทุกเขตในอาณาจักรแห่งนี้ เดือนๆหนึ่งทำเงินมากกว่าสามแสนผลึก เงินรวมของเขามีมากยิ่งกว่าตระกูลระดับสูงบางตระกูลเสียอีก
“โอ้ ข้าเกือบลืมไปเลย ได้สิ พาข้าไปเลย” ชายหนุ่มที่ได้ยินก็ตื่นเต้นเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็จะได้ทำภารกิจของระบบเสร็จแล้วเปิดร้านเพื่อมีที่อยู่อาศัยเป็นหลักแหล่งสักที
“ท่านจะไปเลยไหม ข้าจะไปเตรียมรถม้าให้” เจ้าของโรงเตี๊ยมกล่าวถามต่อ
“อีกหนึ่งชั่วยามก็แล้วกัน ข้าขอทำธุระก่อน” ชายหนุ่มกล่าวจบก็รีบจากไป
เขาไปติดต่อภัตตาคารหงส์เพลิงเรื่องการซื้อขายเนื้อว่าจะทำยังไงได้บ้าง เพราะจะให้เขาเดินทางมาบ่อยๆก็ไม่สะดวก ทางภัตตาคารเลยแจ้งว่าพวกเขาจะไปรับเนื้อสัตว์อสูรที่ร้านของชายหนุ่มเองเมื่อถึงเวลา ขอแค่แจ้งสถานที่ไว้ก็พอ
หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ใช้หินสื่อสารติดต่อหยางเสียไปว่าเขาจะเข้าเมืองหลวงสักหน่อย หญิงสาวก็กล่าวถามเล็กน้อย แล้วบอกว่าไว้ชายหนุ่มเปิดร้านแล้วนางจะแวะไปซื้อสินค้า ให้เขาหาสินค้าใหม่ๆมาขายได้แล้ว! ชายหนุ่มจึงฝากหญิงสาวแจ้งบรรดาลูกค้าต่างๆถึงเรื่องนี้ด้วย
เวลานี้ชื่อของร้านเซียนรับจ้างซึ่งเป็นร้านที่มีสิ่งวิเศษขายต่างเริ่มกระจายไปตามหมู่ผู้ฝึกตน ตระกูล สำนัก ระดับสูงแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้รู้กันมากนักเพราะแต่ละขุมอำนาจต่างก็ไม่อยากให้มีผู้คนไปซื้อสินค้าของร้านนี้ พวกเขาต้องการจะกุมความลับนี้เอาไว้กับตัวให้ได้นานที่สุด
ติ๊ง!
[“ท่านสำเร็จภารกิจย่อยที่ซ่อนไว้ ชื่อเสียงครบหนึ่งพัน”]
[“ได้รับการสุ่ม 1 ครั้ง”]
