บทที่ 3 อาวุธวิเศษระดับสูง
“โฮสต์: ฉินจวิน”
“เผ่าพันธุ์: มนุษย์”
“ระดับการบ่มเพาะ: ชั้นที่สี่ของอาณาจักรกลั่นลมปราณ (221/400 คะแนนประสบการณ์)”
“สายเลือด: ไม่มี”
“พลังเวทย์: ไม่มี”
“พลังวรยุทธ: กลั่นลมปราณ (ระดับกลาง)”
“อัญเชิญเทพและปีศาจ: ต้าจี๋”
เมื่อมองไปที่เทมเพลตโปรไฟล์ที่มีข้อมูลของเขา ดวงตาของฉินจวินก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเยาะเย้ย
“องค์ชายห้าหรือ ไหนๆข้าก็ติดอยู่ในร่างนี้แล้ว ความเกลียดชังของเขาก็คือความเกลียดชังของข้าด้วย รอฉันเอาคืนแล้วกัน!”
เกิดหน่อเดียวกันใช่ห่างไกล เหตุไฉนเข่นฆ่าไม่ปราณี
โดยไม่นึกถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือด องค์ชายห้ายืนยันที่จะเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับฉินจวิน จิตใจของเขาสมควรถูกลงโทษ
“ติ๊ง! เปิดใช้งานภารกิจหลัก: ปกครองอาณาจักรเฉียนเยว่ ภารกิจสำเร็จรับห้าแสนคะแนนประสบการณ์ โอกาสอัญเชิญเทพและปีศาจ โอกาสในการจับสลากแบบสุ่ม ระยะเวลาในการทำภารกิจห้าปี”
“ติ๊ง! เงื่อนไขภารกิจเสริม: สังหารองค์ชายห้าฉินอวี๋ ภารกิจสำเร็จรับหนึ่งแสนคะแนนประสบการณ์และโอกาสในการจับรางวัลแบบสุ่ม”
ระบบแจ้งเตือนสองครั้งติดกัน และค่าประสบการณ์จำนวนมากก็เกือบทำให้เขาน้ำลายสอ เขาถามอย่างระมัดระวัง
“จะเป็นอย่างไรหากภารกิจล้มเหลว”
“หากภารกิจหลักล้มเหลว สถานะของโฮสต์จะถูกตัดสิทธิโดยทันที แต่ภารกิจเสริมจะไม่มีการลงโทษสำหรับความล้มเหลว”
สถานะโฮสต์จะถูกตัดสิทธิงั้นหรือ
จิตใจของฉินจวินเริ่มมีความเครียด แต่เมื่อได้เห็นความแข็งแกร่งที่น่ากลัวของต้าจี๋มันก็ทำให้เขารู้สึกมีความทะเยอทะยานและเชื่อมั่นมากขึ้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะละทิ้งระบบตำนาน
ดูเหมือนว่าเขาจะถูกลิขิตให้เดินไปในเส้นทางของจักรพรรดิ
ฉินจวินถอนหายใจอย่างตื่นเต้น มันเป็นความรู้สึกที่เจ๋งมาก
“แล้วครั้งนี้ ฉันจะได้จับรางวัลแบบสุ่มอีกหรือเปล่า” จู่ๆ ฉินจวินก็คิดถึงรางวัลสำหรับการเปิดใช้งานระบบตำนาน เขาเพิ่งสุ่มได้ต้าจี๋และยังไม่ได้จับรางวัลแบบสุ่มเลย
“จะเริ่มจับรางวัลแบบสุ่มไหม”
“ใช่”
“ติ๊ง! ตอนนี้การจับรางวัลแบบสุ่มเริ่มขึ้นแล้ว...”
ฉินจวินรู้สึกประหม่าและตั้งหน้าตั้งตารอโดยไม่รู้ว่าเขาจะสุ่มได้อะไร
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่สุ่มได้ ปืนพกเดสเซิร์ทอีเกิล”
อะไรนะ
ห่าอะไรว่ะเนี้ย
จู่ๆ ผิวกายของฉินจวินกลับสว่างขึ้นก่อนวินาทีต่อมาปืนพกสีเงินจะปรากฏขึ้นในมือของเขา รูปลักษณ์ที่ดูงดงามและสุขุมเยือกเย็นทำให้ดวงตาของต้าจี๋ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาเป็นประกายทันที
“ปืนพกเดสเซิร์ทอีเกิลเป็นอาวุธที่รุนแรงบนโลก ระบบได้ทำการปรับเปลี่ยนกระสุนเป็นพลังที่โกรธแค้นของโฮสต์ โฮสต์เพียงแค่ใส่พลังที่แท้จริงเพื่อควบคุมกระสุน”
ใช่
แข็งแกร่งมาก
ฉินจวินสัมผัสปืนพกเดสเซิร์ทอีเกิลด้วยความตื่นเต้น เขาเล็งยิงไปที่พื้นทันที ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าพลังที่แท้จริงในร่างกายของเขาถูกดูดเข้าไปในปืนพกโดยอัตโนมัติจนเกิดเสียงดังโครมคราม พื้นดินปรากฎเป็นรูขนาดเท่าชามแตก
เชรดเข้
ปืนพกเดสเซิร์ทอีเกิล บ้าอะไรกันว่ะเนี้ย
ความแรงเทียบเท่ากับปืนใหญ่ขนาดเล็กเลยนะ
ฉินจวินอดไม่ได้ที่จะจูบตัวปืน กระสุนที่มาจากพลังแท้จริงย่อมแข็งแกร่งกว่ากระสุนปืนธรรมดาทั่วไปโดยธรรมชาติอยู่แล้ว
“นายท่าน ในมือของท่านคืออาวุธวิเศษชนิดใดกัน พลังชนิดนี้ถือได้ว่าเป็นอาวุธวิเศษระดับสูงแน่” ต้าจี๋อดไม่ได้ที่จะถาม ดวงตาที่งดงามของนางจับจ้องไปที่ปืนพกเดสเซิร์ทอีเกิลในมือของฉินจวิน
สิ่งประดิษฐ์วิเศษที่สร้างโดยผู้บ่มเพาะระดับกลั่นลมปราณ แบ่งออกเป็นเซียนสี่ประเภท สวรรค์, ปฐพี, ลึกล้ำและศิลา ระดับลดหลั่นกันไป แต่ละระดับจะแบ่งออกเป็นระดับล่าง กลาง บน และสูงสุด อาวุธวิเศษจริงๆแล้วมันก็คืออาวุธที่ใช้พลังซึ่งเปลี่ยนจากพลังแห่งสวรรค์และโลกที่ผู้บ่มเพาะสูดเข้าไป
แม้เดิมทีเขาจะไม่ได้เรียนรู้และไร้ความสามารถในชาติที่แล้ว แต่พื้นฐานบางอย่างเกี่ยวกับโลกของเทพและปีศาจเขายังพอมีข้อมูลอยู่บ้าง
“มันถูกเรียกว่าเดสเซิร์ทอีเกิล” ฉินจวินหัวเราะ เขาไม่ได้อธิบายรายละเอียด เพราะการอธิบายมากเกินไปก็ไม่ดี
แน่นอนว่าต้าจี๋ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเดสเซิร์ทอีเกิล แต่มันเป็นของฉินจวิน นางจึงไม่อยากถามอะไรมากมายก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “นายท่าน ตอนนี้เรากำลังจะไปไหนกัน”
“ไปหาแม่น้ำก่อน ข้าอยากจะอาบน้ำเสียหน่อย”
ฉินจวินได้กลิ่นเหม็นบนร่างกายของตัวเองแล้วพูดด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเขา เกือบครึ่งเดือนแล้วตั้งแต่ออกจากเมืองหลวง ร่างกายของเขายังไม่เคยโดนน้ำเลยสักครั้ง เห็นได้ว่ากลุ่มทหารองครักษ์ใจดีกับเขามาก
ยิ่งไปกว่านั้นบริเวณใกล้เคียงมีภูเขาและป่าไม้ติดต่อกัน หนทางข้างหน้าก็ไม่มีหมู่บ้านหรือโรงเตี๊ยมใดๆ คืนนี้ถึงคราวที่ต้องอยู่ในถิ่นทุรกันดารจริงๆ
จากนั้นฉินจวินก็เดินไปหาทหารองครักษ์ที่ดูสะอาดสะอ้านที่สุดก่อนจะถอดเสื้อผ้าของเขาออก
เขาไม่ต้องการเดินเข้าเมืองในชุดนักโทษ
เวลาเดียวกันนั้น ฉินจวินก็พาต้าจี๋หันหลังกลับและเดินไปในทิศทางที่เขาจากมา เป้าหมายคือเมืองหลวงของอาณาจักรเฉียนเยว่
“ต้าจี๋ เจ้ารู้จักกษัตริย์โจวไหม”
“เขาคือใคร”
“จักรพรรดิ”
“จักรพรรดิ? ข้ารู้จักแค่นายท่าน”
“ฮ่าฮ่า อนาคตไกลนะเจ้า”
หุบเขายาวมากและทั้งสองก็พูดคุยกันในขณะที่เดินไปข้างหน้า เนื่องจากเขาได้ทะลวงผ่านระดับที่สี่ของอาณาจักรกลั่นลมปราณแล้ว ฉินจวินจึงมีความแข็งแกร่งทางร่างกายและไม่รู้สึกเหนื่อยมากนัก
แสงยามค่ำคืนค่อยๆคลืบคลานเข้ามา
เสียงคำรามของสัตว์ป่าและนกนานาชนิดต่างดังมาจากถิ่นทุรกันดาร ป่าก็เหมือนกับปีศาจที่มีฟันและกรงเล็บ ทำให้ค่ำคืนนี้ดูน่าขนลุกยิ่งขึ้น
ตามความทรงจำครั้งก่อน เมื่อใดก็ตามที่ตกกลางคืนเหล่าทหารองครักษ์ของจักรพรรดิจะหวาดกลัวแม้สถานที่นี้จะยังอยู่ในเขตของอาณาจักรเฉียนเยว่ แต่ก็มีสัตว์อสูรและโจรซ่อนอยู่ในแถบภูเขาเสมอ
สัตว์อสูรนั้นดุร้ายและชอบกินคนมากที่สุด โดยเฉพาะร่างกายของเหล่าผู้บ่มเพาะหรือนักพรตที่มีพลังแท้จริงอยู่มาก ถือเป็นยาชูกำลังชั้นดีสำหรับพวกมันเลย
ว่ากันว่าสัตว์อสูรสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้เมื่อพลังถึงระดับหนึ่ง
พอพูดถึงมันแล้วต้าจี๋ก็เป็นสัตว์อสูร ที่นางมีพลังถึงระดับนั้นแล้วจนสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้
ฉินจวินมองต้าจี๋ที่อยู่ข้างๆขณะพวกเขากำลังเดินไปด้วยกัน ภายใต้แสงจันทร์ยามค่ำคืนใบหน้าด้านข้างของนางยิ่งดูสดงดงามมากขึ้นไปอีกส่งผลทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ ชายผู้โดดเดี่ยวกับหญิงแม่หม้ายในบรรยากาศภูเขาที่แห้งแล้งบวกป่าทึบรอบๆ
แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว
สำหรับอันตรายอะนะ(หรา)
คึคึคึ ต้าจี๋มีความแข็งแกร่งระดับชั้นที่ห้าของอาณาจักรปรับแต่งความว่างเปล่า นางสามารถจะเดินไปไหนก็ได้ในอาณาจักรเฉียนเยว่ทั้งหมด
“นายท่าน มีเสียงน้ำไหลข้างหน้า” เสียงที่นุ่มนวลและมีเสน่ห์ของนางขัดจังหวะจินตนาการของเขาลงในทันที
“งั้นรีบไปกัน ข้าทนสิ่งสกปรกบนร่างกายไม่ไหวแล้ว”
ฉินจวินพยักหน้า เมื่อคำพูดของนางจบลงต้าจี๋ก็เข้ามาสวมกอดเอวเขาเร็วราวกับสายฟ้า ทันทีหลังจากนั้น เขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาลอยขึ้นจากพื้น เมื่อมองลงไปดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ
นางกางแขนโอบรอบตัวเขาแล้วทะยานขึ้นไปไกลระยะทางร้อยเมตรในเวลาไม่ถึงสามวินาที ขึ้นสูงไปมากกว่ายี่สิบเมตรในแนวเส้นตรงจากพื้นดิน ซึ่งเทียบเท่ากับความสูงของตึกห้าหกชั้นที่สร้างอยู่บนพื้นดิน
กลิ่นหอมอ่อนๆของนางโชยเข้าจมูกจนทำให้เขาตัวแข็งหายใจไม่ออก
“ฮิฮิฮิ นายท่าน ท่านอายงั้นหรือ”
ต้าจี๋เอียงศีรษะและมองเขาอย่างเคอะเขิน ภายใต้แสงจันทร์นางงดงามมากจนแทบลืมหายใจ แม้แต่ฉินจวินก็ยังตกตะลึงและเกร็งไปทั้งตัว
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมกษัตริย์โจวถึงหลงใหลในตัวนาง นับเป็นหายนะของประเทศและประชาชนจริงๆ
“อะแฮ่ม ขะ ข้าจะอายทำไม” ฉินจวินกระแอมไอและทำเป็นพูดเคร่งขรึมเพื่อข่มอาการประหม่า แต่ใบหน้าทะเล้นของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนเป็นสีแดง
เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยเท่านางในชีวิตมาก่อน
ขณะที่คุยกัน ทั้งสองก็มาถึงทะเลสาบรูปร่างเหมือนพระจันทร์เสี้ยวที่ถูกล้อมรอบไปด้วยป่า ภายใต้แสงจันทร์ผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับงดงามมาก
พอนางปล่อยฉินจวินเป็นอิสระเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง ความสวยของนางราวกับหยกเม็ดงามจนทำให้เขาเกือบจะทนไม่ไหวจริงๆ
“เจ้าจะยืนอยู่ตรงนี้หรือ”
พอเห็นว่าต้าจี๋ยังยืนนิ่งไม่ไปไหนขณะที่เขากำลังจะปลดเปลื้อง เขาจึงเอ่ยถามขึ้นเพราะก็ไม่ได้มีนิสัยชอบปล่อยให้คนอื่นดูเขาเปลือยตอนอาบน้ำ
“ท่านต้องการหญิงช่วยอาบน้ำหรือไม่” ต้าจี๋ถามเบาๆพร้อมชี้นิ้วเข้าหาตนเอง เสียงแตกดังกร๊อบออกมาจากกระดูกของฉินจวินทันที
ต้องการ (เสียงสั่น)
แน่นอน ใช่
ฉินจวินพยักหน้าอย่างตื่นเต้นก่อนที่นางจะขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจแล้วเอ่ยดับฝันเขาทันที
“มีคนมา”
