ตอนที่ 25 ความสุขของปลาน้อย (เปิดให้อ่านฟรีวันที่ 13/03/2567)
ฮ่าฮ่าฮ่า
“น้องสาว รินเหล้าให้พี่ปลาอีกสิ ถ้าเจ้าทำดีพี่มีรางวัลให้” เสียงฟังดูน่ารำคาญดังออกมาจากท่ามกลางกลุ่มสาวงามที่สวมเสื้อบางเบา กลิ่นกายของแต่ละนางตลบอบอวลฟุ้งกระจายไปทั่วห้องอาหาร
ถ้ามองเข้าไปตรงใจกลางก็จะพบเข้ากับร่างกายล่ำบึกสีดำนิล มีเส้นแสงสีทองเป็นขอบเกร็ดมือหนึ่งกระดกเหล้า มือหนึ่งลวนลามหญิงสาว แม้ร่างนี้จะมีโครงสร้างพื้นฐานคล้ายมนุษย์ แต่กลับมีหัวเป็นปลา ดวงตาของมันกลมโตให้ความรู้สึกตลกไม่น้อย แถวบริเวณก้นกบก็มีหางปลางอกออกมาด้วย
“อื้ออ พี่ปลานี่มือซุกซนจริงๆ ท่านเป็นมนุษย์ปลา หรือ ปลาหมึกกันแน่” หญิงงามนางหนึ่งร้องออกมาเบาๆก่อนจะตีไปยังแขนของมนุษย์ปลาที่กำลังจับแถวเอวของนาง
“วาจาช่างอ่อนหวานน่าฟัง พี่ชายให้ลูกอมเจ้าก็แล้วกัน” ฟิชส่งลูกอมเม็ดหนึ่งให้ไป แน่นอนว่ามันใช้ผลึกของตัวเองซื้อมา
เห็นแบบนี้ตัวมันที่ต่อสู้ดิ้นรนมาตลอดชีวิตในป่านั้นก็มีผลึกเก็บไว้หลายพันผลึกเหมือนกัน ตลอดเวลาที่ติดตามนายท่านมาถึงตัวมันจะกินสินค้าทุกชิ้นได้ฟรีๆ แต่มันก็ซื้อสินค้าทุกชิ้นทุกวันเก็บไว้เหมือนกัน เพราะมันมองว่าของเหล่านี้อาจใช้แลกเปลี่ยนหรือซื้อขายกับบุคคลนอกได้ในอนาคต
“กรี๊ด ขอบคุณพี่ปลามาก ข้ารักท่านที่สุดเลย” หลังรับลูกอมมานางก็ยัดเข้าไปในหน้าอกเก็บไว้ทันที ก่อนจะกอดเจ้ามนุษย์หัวปลาแน่นแล้วหอมแก้มไปฟอดใหญ่ ฝ่ายหลังทำหน้าปลาเคลิ้น แก้มขึ้นสีแดง หัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่หยุด
“นายท่านก็อย่าลืมข้าสิ”
“ข้าก็ด้วย”
“พี่ปลา ข้านวดหางให้ท่านเอง...”
อาหารและสุราชั้นเลิศถูกยกเข้ามาเสิร์ฟไม่ขาดสาย ในเมื่อกินฟรีจะเกรงใจไปทำไม เจ้าปลาตัวดีนอกจากจะปากเสียแล้ว นิสัยมันก็ไม่ค่อยจะได้เรื่องสักเท่าไหร่ แต่ก็คงนับว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่งของชีวิตมันเลยทีเดียว
ตัดมาอีกด้านหนึ่งที่อยู่ภายในห้องเดียวกัน
เนื่องจากความใหญ่โตของห้องส่วนตัวแห่งนี้ที่จุคนได้นับพัน เย่ซีจึงจึงเรียกฟิชออกมาให้กลับเป็นร่างมนุษย์เพื่อกินอาหารและสุราร่วมกัน ชายหนุ่มแม้จะดูเย็นชาแต่ก็คิดถึงคนที่อยู่ใกล้ตัวและให้ความสำคัญเสมอ แต่ก่อนที่อาหารจะมาเสิร์ฟก็ได้มีสาวงามมากหน้าหลายตา เดินเข้ามาร่วมสามสิบชีวิต คาดไม่ถึงว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมจะจัดเตรียมอะไรแบบนี้ไว้ให้ด้วย
ฟิชที่เห็นสาวงามก็แสดงอาการออกมาอย่างปิดไม่มิด เขาจึงไล่ให้มันไปกินเลี้ยงและเล่นสนุกกับสาวงามที่อีกฝากหนึ่ง พวกเขานั่งอยู่คนละฝากของห้องเพื่อจะได้ไม่รบกวนซึ่งกันและกัน ชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรในสิ่งที่สัตว์เลี้ยงของเขาทำ แค่มันมีความสุขมันอยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ
“คุณชายอย่ามัวแต่ไปสนใจสัตว์เลี้ยงของท่านสิ ท่านเล่นกับพวกเราอยู่นะ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ แฝงด้วยความดึงดูดดังขึ้นมาจากด้านข้างของเขา
เวลานี้รอบตัวของชายหนุ่มก็มีหญิงงามนับสิบรายล้อมอยู่เช่นกัน แค่น้อยกว่าของฟิชมันเท่าตัว บนหัวของแต่ละคนจะมีแผ่นกระดานที่เขียนตัวอักษรเอาไว้อยู่คนละแผ่น
“ท่านเย่ซี นางใหญ่สู้ข้าไม่ได้หรอก ท่านมาแลกกับข้าดีกว่า” เสียงหญิงนางหนึ่งกล่าวออกมาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะเข้าไปหาหญิงสาวอีกนาง
“ใครว่าของเจ้าใหญ่กัน เจ้าสู้ข้าไม่ได้หรอก” หญิงสาวที่ถูกกล่าวหาแอ่นตัวขึ้นแล้วกล่าวโต้กลับไป ทำให้ชายหนุ่มลังเลว่าใครใหญ่กว่ากันแน่
“พวกเจ้าสองคนเล็กทั้งคู่นั่นแหละ ล้วนสู้ข้าไม่ได้สักคน ท่านเย่ซีท่านต้องเลือกข้านะ” หญิงงามอาภรณ์สีม่วงกล่าวพลางบิดตัวเขิลอายไปมา
“พอแล้ว พวกเจ้าเปิดพร้อมกันให้หมดเลย ข้าขอพิสูจน์ด้วยตาตัวเองจะดีกว่า” ชายหนุ่มกล่าวออกมา เขาจะไม่ยอมโดนพวกนางหลอกแน่ๆ ถึงแม้จะไร้ประสบการณ์แต่ก็ต้องมีความกล้าเข้าไว้
“หึหึ ท่านช่างเลือดร้อนโดยแท้ พวกเราเปิดพร้อมกันนะ”
“หนึ่ง สอง พรึ่บ”
สิ้นเสียงนับ แผ่นป้ายบนหัวของทุกคนก็ถูกเปิดออกบนพื้นพร้อมกัน ปรากฏว่าแผ่นป้ายบนหัวของเย่ซีคือเลข 1 ส่วนหญิงสาวสองคนแรกได้เลข 3-4 หญิงอาภรณ์ม่วงเป็นเลข 19
“ข้าชนะแล้ว! ท่านเย่ซีต้องทำตามที่ข้าสั่งด้วยนะ” หญิงอาภรณ์ม่วงกล่าวออกมายิ้มๆ
“ก็ได้ ถ้าข้าทำได้ข้าจะทำให้เจ้า” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเซ็งๆ เขาเป็นคนนำเกมส์นี้มาเล่นแท้ๆ ยังจะแพ้อีก
ใช่แล้ว มันคือเกมส์แข่งแต้มนั่นแหละ โดยแต่ละคนจะมีแผ่นป้ายแสดงเลขของตัวเองอยู่บนหัวโดยเจ้าตัวจะไม่รู้เลขนั้น สามารถแลกกับคนอื่นได้หนึ่งครั้ง ในเกมส์ที่เขาเล่นล่าสุดมีคน 10 คนรวมตัวเขา มีเลขทั้งหมด 20 เลข เขาก็ยังจะได้เลข 1 แถมยังมั่นใจอีก และเพื่อความสนุกเหล่าหญิงสาวเลยขอให้เขาตั้งกฏว่าคนได้แต้มเยอะสุดจะสั่งคนได้แต้มน้อยสุดให้ทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง ซึ่งคนที่แพ้มันก็คือตัวเขาเอง ไง ล่ะ!
