ตอนที่ 20 ปลิง (เปิดให้อ่านฟรีวันที่ 02/03/2567)

“แล้วมันมีประโยชน์อะไรเนี่ย ระบบ มีวิธีใช้งานไหม? ” หลังจากตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่งก็ยังไม่ได้อะไร ชายหนุ่มเลยลองถามระบบดู

“ไม่มี...โฮสจงพยายามให้มากขึ้น อนาคตย่อมมีหนทางเอง” เสียงระบบตอบกลับมาแบบไม่ได้ช่วยอะไร ไร้ประโยชน์จริงๆ

“เป็นไงบ้าง? เจ้าซื้อไปรู้ไหมว่ามันคืออะไร” หยางเสียที่เห็นชายหนุ่มลูบๆคลำๆหินสองก้อนมาสักพักแล้วเลยลองถามดู

“ไม่เลย ข้าแค่คิดว่ามันน่าจะเป็นของมีค่าบางอย่างก็แค่นั้น” ชายหนุ่มตอบ

“แค่คิด? แล้วจะมาแข่งราคากับข้าทำไม!” หญิงสาวแทบจะปรี๊ดแตกกับชายตรงหน้า

“แล้วเจ้าล่ะ ทำไมถึงอยากจะได้มัน?” ชายหนุ่มถามกลับ

“ก็โซ่วิญญาณศักดิ์ของข้าบอกว่ามันเป็นของล้ำค่านี่นา” หญิงสาวยิ้มแหยๆแล้วตอบกลับ

“งั้นข้าขอตัวก่อนนะ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินจากไป

แต่พอเขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็พบว่าด้านหลังมีคนเดินตามมาไม่ห่าง หันไปมองก็พบเข้ากับใบหน้างดงามแต่ซุกซนของหญิงสาวที่เขาแย่งสินค้ากันเมื่อครู่

“เจ้าจะตามมาทำไม?” ชายหนุ่มเซ็งนิดหน่อยที่มีคนมาเดินตาม

“ก็ข้าไม่มีอะไรทำนี่ เจ้าไม่ต้องสนใจข้าหรอก จะทำอะไรก็ทำเถอะ” นางว่างจริงๆ แถมอยากรู้ด้วยว่าชายตรงหน้านางเป็นใคร เลยหาเรื่องเดินตามไปด้วยซะเลย

“ว่าแต่ เจ้าขายอะไร? เห็นมีแต่ขนม มันมีประโยชน์อะไรด้วยเหรอ” พอสังเกตดีๆจึงพบว่ารถเข็นของชายหนุ่มมีลูกอม อมยิ้ม น้ำแดง นางไม่เข้าใจว่าของพวกนี้จะซื้อไปทำไม เพราะสำหรับผู้ฝึกตนแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไร

“เจ้าสนใจไหม ของพวกนี้คุณสมบัติสูงล้ำยิ่งกว่าที่ใด เพียงแค่พกติดกายก็เหมือนมีสิ่งของรักษาชีวิต..” ชายหนุ่มสาธยายสินค้าที่เขามี ไม่ว่าจะชื่อ สรรพคุณ ราคา ถึงจะมีแค่ 5 รายการก็เถอะ

เมื่อหญิงสาวได้ฟังก็ทึ่งในใจอยู่ไม่น้อย ที่ราคามันแพงเหลือเกิน! แต่ถ้าสรรพคุณมันเป็นจริง ราคาเท่านี้ก็นับว่าถูกมาก ยกเว้นอาหารปลา อย่างอื่นล้วนดูเกินจริงเป็นอย่างยิ่ง

“นี่เจ้า หลอกลวงผู้บริโภคใช่ไหม? ข้าไม่ได้โง่นะ” หญิงสาวกล่าวออกมา

“ไม่เชื่อเจ้าก็ลองชิมดู เอ้า..น้ำแดง” ชายหนุ่มยื่นขวดน้ำแดงให้ หญิงสาวก็สังเกต ดม ใช้เคล็ดวิชาการตรวจสอบต่างๆมากมาย จนแน่ใจว่าไม่มีพิษถึงได้ลองชิมดู

พลันที่น้ำสีแดงเคลื่อนผ่านลิ้น ความหวานซาบซ่าก็ปรากฏอยู่ในปาก รสชาติความอร่อยแบบใหม่ ความซ่าที่อยู่ทั่วปาก ค่อยๆไหลผ่านลำคอเมื่อไปถึงยังกระเพาะนางก็สำผัสได้ว่าเลือดในกายได้รับการชำระล้าง สายเลือดบริสุทธิ์ยิ่งขึ้น ของเสียตกค้างในตัวถูกขจัดหายไปจนหมด เพียงแค่ 20 ผลึก ช่างคุ้มค่ายิ่งกว่าโอสถวิเศษซะอีก!

“ไม่น่าเชื่อ! ข้าคิดว่าเจ้าจะโม้ซะอีก” หญิงสาวทำหน้าตาตื่นเต้นแล้วหันมากล่าวกับชายหนุ่ม

“จ่ายเงินมาด้วย” เขาไม่คิดจะให้ชิมฟรีแล้ว เพราะรู้สึกขาดทุนชอบกล หลังจากนี้จึงตั้งใจจะคิดราคาแม้จะเป็นสินค้าทดลองก็ตาม

“ได้ๆ ข้าซื้อทุกอย่างเลยยกเว้นอาหารปลา เอาอย่างละ 10” หญิงสาวชี้ของที่ต้องการก่อนจะสั่งสินค้า

“สินค้า1ชนิดจะซื้อได้แค่1ชิ้นต่อวัน เพราะอย่างนั้นเจ้าจะได้สินค้าไปแค่ 3 ชิ้น คือ ลูกอม อมยิ้ม ถั่วเหลืองอบกรอบ” ชายหนุ่มอธิบายกฎให้ฟัง

“ก็ได้ๆ นี่เงินของเจ้า” นางขี้เกียจเถียงด้วยเลยยื่นผลึกให้ ชายหนุ่มก็เก็บเข้าแหวนแล้วเดินเข็นรถหาของล้ำค่าต่อ จะได้ทำภารกิจให้เสร็จแล้วไปตั้งร้านขายของสักที

ชายหนุ่มเดินมองทุกร้านที่เขาผ่าน จะเล็ก ใหญ่ ขายสินค้าอะไร เขาก็จะตรวจสอบทั้งหมด แต่ก็ยังไม่เจอสิ่งของที่ใช้ได้เลย ถึงหญิงสาวที่เดินตามมาจะชี้ให้เขาดูนั่นนี่เต็มไปหมด แต่ในสายตาเขาของที่หญิงสาวชี้แม้จะเป็นของวิเศษระดับต่ำ-กลางที่ผู้ฝึกตนส่วนใหญ่ตามหา เขาก็ไม่ได้สนใจ

หลังจากเดินจนเกือบจะครบทั้งตลาด ตั้งแต่พระอาทิตย์อยู่เหนือหัวจนตอนนี้แทบจะตกดินอยู่แล้ว เขาก็มาสะดุดตาเข้ากับร้านแห่งหนึ่ง ร้านนี้ตั้งอยู่บนโต๊ะขนาดกว้างพอสมควร ปูไว้ด้วยผ้าสีดำช่วยส่งเสริมให้ของดูเด่นขึ้นมานิดหน่อย ร้านแห่งนี้มีผู้คนยืนอยู่พอสมควร แต่ก็ยังพอมีที่ให้แทรกเข้าไปอยู่บ้าง ชายหนุ่มจึงเข็นรถไปจอดใกล้ๆแล้วมองสินค้าที่วางขายอยู่

สินค้าที่วางขายเกือบทั้งหมดจะเป็นพวกอาหารแห้ง สมุนไพรป่า ชายหนุ่มใช้ระบบสำรวจก็พบว่าของส่วนใหญ่เป็นของแท้ อายุของสินค้าก็มาก นับว่าล้ำค่าอยู่บ้าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ระบบไม่แสดงข้อมูลอะไรออกมาเลย ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ อะไรก็ตามจะเป็นแค่ของไร้ค่าหรือสมบัติล้วนแสดงข้อมูลออกมาทั้งหมด

“ระบบ ทำไมไอ้ก้อนเหมือนอึนี่ถึงไม่มีข้อมูล? อย่าบอกนะว่าเป็นถึงระบบแต่ยังตรวจสอบไม่ได้อีก” ชายหนุ่มถามระบบในใจ

“ไม่มีสิ่งใดในจักรวาลนี้ที่ระบบตรวจสอบไม่ได้ แต่เป็นเพราะการตั้งค่าของโฮสไม่ถูกต้อง” ระบบตอบกลับมา

“จริง? งั้นมาลองดูกัน” ชายหนุ่มจึงเซ็ตการตั้งค่าการตรวจสอบใหม่ ให้เป็นตรวจสอบแค่ก้อนสีดำคล้ายอึที่เขามองอยู่

ปลิง (มารโลหิตนภาสีชาด)

ระดับ : จักรพรรดิ (พัฒนาได้)

ความสามารถ : ยังไม่ปรากฏ(กึ่งตาย)(รอการฟื้นชีพ)

“แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่มีข้อมูลขึ้นมาล่ะ?”

“เนื่องจากมันนับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตเพราะยังไม่ตาย และนับว่าเป็นสิ่งของ ของวิเศษ ถ้าเอาไปต้มกิน แต่โฮสเซ็ตค่าตรวจสอบแค่ สิ่งของ ของล้ำค่า สิ่งนี้ไม่เข้าเงื่อนไขทั้งหมด จึงไม่สามารถตรวจสอบได้” ระบบตอบกลับมายาวยืด

“แค่เนี้ย?? มันจุกจิกไปไหม” ชายหนุ่มอดบ่นในใจไม่ได้