ตอนที่ 13 สินค้าใหม่

“นี่มันของวิเศษอะไรกัน!” เสียงตะโกนดังขึ้น

“น้ำสีแดงนี่ หลังดื่มเข้าไป เหมือนกับสารพิษที่ตกค้างอยู่ในกายข้ามาหลายสิบปีจะถูกชะล้างไปหมดแล้ว” เสียงที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงอีกเสียงดังตาม

“อย่าไปกินอาหารปลา!!” และสุดท้ายเสียงที่ตะโกนห้ามด้วยความตกใจ

“ข้าเอาทุกอย่างเลย!”

“หลบไปให้พ้น ข้าจะซื้อก่อน!!!”

“ของเหล่านี้ดียิ่งกว่าของที่ไอ้พวกศาลาโอสถมันมันโม้ว่าของมันดีที่สุดซะอีก”

ก่อนหน้านี้ราวๆหนึ่งชั่วโมง

หลังพระอาทิตย์ตกดินตระกูลซูและเย่ซีก็พากันตั้งกระโจม หาฝืน ก่อไฟ ตั้งกระโจม ทำอาหาร เฝ้ายาม ล้วนเป็นหน้าที่ตระกูลซูทั้งหมด เย่ซีก็แค่เดินเล่นไปรอบๆ รับชมบรรยากาศเท่านั้น

“คนเยอะขนาดนี้ น่าจะขายของได้เยอะเลย” เย่ซีคิดในใจ

“ระบบ ข้าขอซื้อป้ายร้าน” หลังเดินทางกับตระกูลซูมาได้สี่วัน พวกเขาก็ซื้อสินค้าทุกอย่างที่ซื้อได้ทุกวัน แถมยังซื้อครบทุกคนอีก ทำให้เงินของเขามีรวมๆแล้วเกือบห้าพันผลึก

“ติ๊ง! ท่านได้รับป้ายร้าน” เสียงระบบดังขึ้น

แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรโผล่ออกมาให้เห็น “ไหนล่ะ?”

“อยู่ที่รถเข็น” เสียงระบบตอบกลับ

“เจอแล้วๆ แต่ทำไมมันถึงชื่อ ร้านเซียนรับจ้างล่ะ ข้าตั้งชื่อเองไม่ได้รึไง” เขาเห็นว่าป้ายทำมาจากไม่อะไรสักอย่าง ตัวอักษรสีทองมองแล้วดูสวยงามเป็นอย่างยิ่ง ลายมือนี้ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาในชีวิตเลย

“ชื่อไม่สามารถแก้ไขได้ โปรดทำใจ” ระบบตอบกลับเสียงเรียบตามเดิม

“เออๆ ติดไว้ตรงนี้แล้วกัน” ว่าแล้วก็ทำใจยกป้ายไปติดที่ด้านข้างรถเข็น ดีที่ระบบให้มาสองป้าย เขาจึงนำไปติดทั้งสองข้างโดยไม่ต้องกังวลว่าคนที่มองมาจะไม่เห็นป้ายถ้ายืนอยู่ผิดฝั่ง

“นั่นเขากำลังทำอะไรน่ะ” ผู้อาวุโสสามกระซิบกับผู้อาวุโสห้าที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“เหมือนจะเอาป้ายร้านประดับรถเข็น พวกเราเข้าไปดูกัน” ผู้อาวุโสห้ากล่าวจบก็เดินไป

ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปใกล้รถเข็นคันนั้น ก็รู้สึกได้ถึงคลื่นพลังอันรุนแรงบางอย่าง มันให้ความรู้สึกอ่อนโยน ดึงดูด ทำให้เคลิบเคลิ้ม ชวนให้พวกเขาอยากก้าวขาเข้าไปชิดใกล้จนคุมตัวเองไม่อยู่

ถ้าหันไปสังเกตรอบๆ ก็จะพบว่าผู้คนเกือบครึ่งของตระกูลซูต่างพากันเดินมาทางรถเข็นนี้ ทั้งๆที่ตอนแรกยังไม่มีคนสนใจซะเท่าไหร่ด้วยซ้ำ เนื่องด้วยคุณชายสามยังไม่ได้เล่าถึงความมหัศจรรย์ของสินค้าในร้านเย่ซีให้ฟัง เพราะต้องรีบเดินทางจนลืมไปซะสนิท

“เห้ย!” หลังชายหนุ่มติดป้ายเสร็จ พอหันมาอีกทีก็ต้องอุทานออกมา เพราะเขาเห็นว่ามีคนมากมายมายืนล้อมรอบทำหน้าเหม่อๆใส่รถเข็นของเขา

“ทุกท่าน มีอันใดให้ข้าช่วย?” เย่ซีส่งเสียงออกมา ทำให้ผู้คนโดยรอบรู้สึกตัว

“เอ่อ... รถเข็นของท่าน ปกติใช้ทำอะไรบ้าง” ผู้อาวุโสสามที่รู้สึกตัวขึ้นมาทำตัวไม่ถูก ผู้ฝึกตนที่เกือบจะทะลวงระดับสี่ได้แล้วแบบเขา ถึงกับถูกดึงดูดเข้ามาโดยไม่รู้สึกตัวแบบนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

“พอดีเลย ข้าจะแนะนำสินค้าให้ทุกท่านได้รู้จัก ข้าขาย....”

หลังจากที่แนะนำสินค้า สรรพคุณ ราคา รวมถึงให้ทดลองชิมไปบางส่วน ก็เกิดสงครามการแย่งซื้อสินค้าขึ้น เนื่องด้วยพวกเขากลัวว่าสินค้าจะหมด จึงแทบจะชกต่อยกันเพื่อให้ได้ซื้อก่อน จนเมื่อชายหนุ่มยืนยันว่าสินค้ามีจำนวนมากพอกับทุกๆคน จึงทำให้เหตุการณ์สงบลง

“สินค้าของท่าน เกือบทำให้คนกลายเป็นบ้ากันไปหมดแล้ว” ซูไห่ที่เห็นเหตุการณ์มาตลอดเดินมากล่าวกับเย่ซี

เขาเคยเห็นเรื่องแบบนี้มาบ้างก็ตอนที่ร้านหงเทียนประกาศขายอาวุธระดับราชวงศ์เท่านั้นแหละ แต่ตอนนั้นนับว่าวุ่นวายและใหญ่โตกว่าครั้งนี้มากนัก เพราะคนทั้งทวีปเดินทางมายังอาณาจักรนี้กันหมดเพื่อประมูลมันไป

ต้องทราบก่อนว่าอาวุธระดับราชวงศ์ แทบจะหาไม่ได้เลยในทวีปนี้ แถมช่างฝีมือของร้านหงเทียนท่านนั้นก็จัดว่าอันดับฝีมือสูงสุด เป็นที่ยอมรับของทุกคนไปแล้ว เขายังผลิตอาวุธออกมาได้แค่ปีละหนึ่งชิ้นเท่านั้น

“แต่ก็น่าเสียดาย ที่ไม่มีคนซื้ออาหารปลาเลย มีแต่พวกท่านกลุ่มแรกนั่นแหละที่ซื้อไป” เย่ซีบ่นออกมา ถึงเขาจะขายสินค้าได้มากมาย แต่อาหารปลาราคาแพงที่สุดดันไม่มีคนซื้อ

“มันไม่มีประโยชน์กับผู้ฝึกตน เลยไม่มีใครซื้อก็ไม่แปลกหรอกท่านเย่ซี” ซูไห่ตอบกลับมา

“แล้วท่านซื้อไปทำไมกัน?” ได้ยินดังนั้นเขาจึงถามกลับ

“ฮ่าฮ่า... ข้าก็แค่ คิดว่าในอนาคตอาจจะได้ใช้....เลี้ยงปลาน่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ไม่ถามอะไรอีก เพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

“ข้าขอตัวก่อนท่านเย่ซี ไว้อาหารพร้อมแล้วจะนำมาให้ท่าน” ว่าแล้วซูไห่จึงเดินจากไป

“ติ๊ง! ยินดีด้วย โฮสสำเร็จภารกิจที่ซ่อนไว้ ขายสินค้าให้ลูกค้า 100 คน”

“ได้รับ ถั่วเหลืองอบกรอบ”

ชื่อ : ถั่วเหลืองอบกรอบ

ระดับ : ?????

ความสามารถ : ด้วยโปรตีนที่อัดแน่นอยู่ในถั่วเหลืองที่คัดสรรมาอย่างดีแต่ละเม็ด ทำให้เมื่อกินเข้าไปจะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กล้ามเนื้ออย่างมากชั่วขณะหนึ่ง

ราคา 10 ผลึก

“ขอลองหน่อยสิ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบขึ้นมากินทันที มันเป็นซองสีขาวที่หน้าซองเป็นรูปถั่วเหลืองอบกรอบสกรีนไว้

พลันที่ถั่วเหลืองตกถึงท้อง ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงพลังแห่งโปรตีนที่กระจายไปยังกล้ามเนื้อทุกมัดของเขา ร่างกายของเขาค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น กล้ามเนื้อทั่วร่างพากันขยายตัว จนร่างกายที่สมส่วนในตอนแรก กลายเป็นร่างนักกล้ามล่ำบึกแทน

ตู้ม! ด้วยความที่ยังไม่เคยชิน ทำให้เพียงแค่ขยับเท้าก้าวเดินก็ทำให้พื้นดินยุบตัวลงไปเกือบหนึ่งนิ้วเป็นรูปฝ่าเท้าของเขา

“ไอ้กล้ามโตนั่นมันอะไร๊!” ผู้คนโดยรอบที่ได้ยินเสียงดังเลยหันมาดู ก็พบเข้ากับไอ้หนุ่มร่างสูงกล้ามโตเหมือนคิงคอง ได้แต่ตะลึงกันไปหมด

“ข้าเอง พอดีทดสอบสินค้าใหม่นิดหน่อย” เย่ซีกล่าวออกมา ทำให้ทุกคนต่างวิ่งมาทางเขาอีกรอบนึง เพื่อถามว่ามันคืออะไร

แล้วก็เกิดภาพเดิมซ้ำอีกรอบ คนนับร้อยแย่งกันซื้อถั่วเหลืองอบกรอบกัน มีหลายคนที่อดใจไม่ได้จนกินมันไปทันที

ภาพที่เกิดขึ้นจึงเป็นภาพที่แปลกตานัก ทั้งคนแก่ ชายหนุ่ม หญิงสาว ในรูปร่างบึกบันเหมือนนักกล้าม กระจายกันอยู่ทั่วบริเวณ ถ้าใครมาพบเห็นเข้าคงตกใจไม่น้อย

“เอ๊ะ ไอ้ฟิช เปลี่ยนร่างแล้วมากินดูหน่อยสิ” เย่ซีที่นึกออกว่าฟิชมีอีกร่างที่คล้ายคน แถมยังกล้ามแน่นอยู่แล้ว เลยอยากจะทำลองดูว่าเมื่อกินเข้าไปอีกจะเป็นยังไง

“นะ...นายท่าน ข้าจะไม่ตัวระเบิดใช่ไหม?” ฟิชที่เห็นทุกอย่างและได้ยินเย่ซีเรียกก็หวาดกลัวขึ้นมา เพราะร่างของมันก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออยู่แล้ว ถ้ากินเข้าไปอีก มันไม่อยากจะคิดจริงๆ...