ตอนที่ 12 ผู้เข้ารอบคนสุดท้าย ชีวิตของค่ายฝึกพิเศษได้เริ่มต้นขึ้น
ส่วนสูงของเขานั้นใกล้เคียงกับของเย่เฉิน แต่รูปร่างของเขานั้นผอมกว่ามาก และแขนของเขาก็ยาวมากด้วย ทำให้ผู้คนต่างรู้สึกได้ว่ารูปร่างของเขานั้นไม่ค่อยลงตัวกันสักเท่าไหร่นัก
เมื่อเย่เฉินมองที่มือขวาของหวังเหอ เขาพบว่าบาดแผลที่มือขวาของเขานั้นยังไม่หายดี
“เย่เฉิน”
เย่เฉินมองดูหวังเหออย่างสงบโดยไม่ได้กลัวใดๆ
มุมปากของหวังเหอยกขึ้นเล็กน้อย และเขาก็แสยะยิ้มออกมา: "เอาล่ะ ข้าได้จดจำเจ้าเอาไว้แล้ว"
“ยังไงก็ตาม ข้าชื่อหวังเหอจากเมืองเป่ยหวน”
หลังจากพูดเช่นนี้ หวังเหอก็หันหลังและจากไป
...
ในเวลาเดียวกัน.
ภายในอาคารสีเงินหลังใหญ่
ผู้อำนวยการโรงเรียนหลายคนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบามองดูหนึ่งในสี่หน้าจอที่ใหญ่ที่สุดด้วยความประหลาดใจในเวลาเดียวกัน
แม้ว่าผู้คนบนหน้าจอจะหายไป แต่ทุกคนก็ยังคงจมอยู่กับความตกใจ
“แล้วเขามาจากโรงเรียนไหนกันล่ะ? เขาสามารถต่อสู้กับหวังเหอได้เช่นนี้!”
“ใช่ เมื่อพิจารณาจากความแข็งแกร่งของเขาแล้ว คู่ต่อสู้ก็ควรจะอยู่ที่ระดับ 14 ด้วยเช่นกันและวิญญาณยุทธ์ของเขานั้นต่ำกว่าของหวังเหอหนึ่งระดับอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาสามารถแทงหวังเหอได้จริงๆ”
“แปลก เป็นไปได้ไหมที่สมรรถภาพทางกายของผู้ชายคนนี้แตกต่างจากคนทั่วไปน่ะ?”
“ชายคนนี้ไม่เคยได้ยินเรื่องของเขามาก่อนเลย แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้ใช้ทักษะของวงแหวนวิญญาณของตนก็ตาม แต่ความแข็งแกร่งของชายหนุ่มคนนั้นจะต้องเหนือกว่าแน่นอนเลยล่ะ”
“ใช่แล้ว เขาจะต้องเป็นม้ามืดแน่”
ในขณะที่อาจารย์ใหญ่หลายคนต่างตกใจกันนั้น แต่พวกเขาก็ค่อนข้างงุนงงด้วยเช่นกัน
โดยทั่วไปแล้ว ยิ่งคุณภาพของวิญญาณยุทธ์ยิ่งสูงเท่าไร พลังการต่อสู้ก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ซึ่งเป็นที่สามารถยอมรับกันได้ทั่วไปตามปกติ
อย่างไรก็ตาม การแลดเปลี่ยนกันสั้นๆ ของเย่เฉินและหวังเหอนั้น เขากลับได้รับความได้เปรียบเล็กน้อย
“เป็นไปได้ไหมว่าอายุของวงแหวนวิญญาณของชายหนุ่มคนนั้นจะเกิน 520 ปีไปน่ะ?”
มีคนถามออกมา
สิ่งนี้ก็เป็นไปได้เช่นกัน เนื่องจากในฐานะความภาคภูมิใจอันดับ 1 ในเมืองเป่ยหวน ตระกูลของเขาก็ไม่ได้แย่ ดังนั้นจึงไม่น่าจะมีปัญหาในการได้วงแหวนวิญญาณที่มีอายุสูงสุดที่สามารถรับได้ที่ 520 ปี
และถ้าวงแหวนวิญญาณวงแรกของหวังเหอมีอายุสูงสุดแล้ว อีกฝ่ายก็ต้องมีอายุเกินขีดจำกัดนี้งั้นเหรอ
“อาจเป็นไปได้ว่าวงแหวนวิญญาณแรกของหวังเหอยังไม่ถึงอายุสูงสุดก็เป็นได้”
ส่วนอายุของวงแหวนวิญญาณนั้นไม่ได้แสดงไว้ในรายการทางสถิติดังนั้นทุกสิ่งจึงทำได้เพียงคาดเดากันเท่านั้น
ในเวลานี้ ดวงตาของหลิงเหว่ยเบิกกว้างท่ามกลางฝูงชน เห็นได้ชัดว่าประหลาดใจอย่างมาก
“ชายคนนี้...ซ่อนความแข็งแกร่งมาตลอดเลยงั้นเหรอ?”
หลิงเหว่ยสงสัยในตัวเอง: "ไม่ใช่สิ การฝึกพิเศษทั้ง 9 วันที่ผ่านมาก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร"
เธอสับสนเล็กน้อย
แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่คนปกติจะคิดว่าอายุของวงแหวนวิญญาณแรกของเย่เฉินจะเพิ่มขึ้นได้อีก 600 ปีในเพียงชั่วข้ามคืน
“หึหึ ดูเหมือนว่าจะมีผู้ท้าชิงอันดับหนึ่ง อีกหนึ่งคนสำหรับค่ายฝึกนี้แล้วล่ะ”
หวู่จิงหยุนรองประธานสมาคมวิญญาจารย์ชูเฉิงซึ่งนั่งอยู่แถวหน้ายิ้มอ่อนออกมา
“ใช่แล้วล่ะ คุณภาพการแข่งขันปีนี้แซงหน้าสองปีก่อนหน้านี้อย่างน่าชมเลยล่ะ”
เถิงชิงหู ประธานสมาคมวิญญาจารย์ข้างหวู่จิงหยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
พวกเขาเป็นผู้จัดของค่ายฝึกฝนแห่งนี้ และทั้งสองก็เป็นหนึ่งในที่ปรึกษาของค่ายฝึกฝนแห่งนี้ด้วย
ในหมู่พวกเขาหวู่จิงหยุนนั้นเป็นปรมาจารย์วิญญาณที่ระดับ 49 ในขณะที่เถิงชิงหูนั้นแข็งแกร่งกว่าและมมาถึงระดับ 51 และเขาเป็นราชาวิญญาณแล้ว
ทุกคนกำลังพูดคุยกัน และการทดสอบของค่ายฝึกพิเศษก็สิ้นสุดลง
“หึ ในที่สุดก็ตามมาทันแล้วล่ะ!”
โจไคเอ๋อเดินออกจากทางเดินอย่างเหนื่อยล้า
และเมื่อเขาเห็นคน 52 คนในลานกว้าง ใบหน้าของเธอก็มีความสุขมากขึ้น
แม้ว่าการเดินทางของเธอจะยากลำบากมากและเธออยู่ในอันดับที่ 52 แต่อย่าลืมว่าจะต้องมีวิญญาณสายสนับสนุนอีก!
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตราบใดที่โชคไม่เลวร้ายนัก ก็มีโอกาสสูงที่จะผ่านการประเมินไปได้
ท้ายที่สุด มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ทั้ง 52 คนจะไม่มีวิญญาณสายสนับสนุนสักสองสามคนซะด้วยซ้ำ ใช่ไหม?
“ดูเหมือนว่าตงรุ่ยและหลินซานนั้นจะถูกกำจัดออกอย่างแน่นอน”
ทั้งสองคนยังไม่ออกมา เมื่อพิจารณาจากความเร็วของทั้งสองคนก่อนหน้านี้ เย่เฉินรู้ดีว่าความหวังในการผ่านด่านนั้นมีน้อยมาก
หากเป็นกรณีนี้ รวมทั้งฉินเล่ยและหวังหยุนแล้วมีเพียง 4 คนในหยางเฉิงเท่านั้นที่ผ่านรอบคัดออกนี้ไปได้ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเศร้าอย่างมาก
หลังจากที่ทุกคนรอสักพัก ทุกคนต่างก็เดินออกจากทางเดิน
เพียงแต่ว่าสีหน้าของคนเหล่านี้ล้วนมีแต่ความขุ่นเคือง ความเสียใจ และทำอะไรไม่ถูก
“พี่ใหญ่เฉิน...”
ตงรุ่ยเหลือบมองเย่เฉินด้วยความเสียใจ
เริ่มตั้งแต่วันนี้ เขาและเย่เฉินอาจจะพบกันน้อยลงเรื่อยๆ
หลินซานยังคงเงียบ เห็นได้ชัดว่ายังไม่ฟื้นตัวจากการถูกคัดออก
ณ ขณะนี้.
“ทุกคน รายชื่อผู้เข้าร่วมค่ายฝึกพิเศษอย่างเป็นทางการสำหรับค่ายฝึกพิเศษปีนี้ออกมาแล้ว”
เถิงชิงหู, หวู่จิงหยุน และอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนของตนออกมาจากอาคาร
เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างหลังหวู่จิงหยุนถือรายชื่ออยู่ในมือเอาไว้
“ตามลำดับการผ่านและผลงานที่ออกมา 60 คนต่อไปนี้สามารถเป็นผู้ฝึกฝนอย่างเป็นทางการของค่ายฝึกพิเศษนี้ได้”
หลังจากที่เจ้าหน้าที่พูดจบ พวกเขาก็เริ่มอ่านชื่อทีละคน
เย่เฉินอยู่ใน 50 อันดับแรกอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลเลย
และโจไคเอ๋อก็ยังคงเป็นกังวลอยู่
แต่เมื่อเขาได้ยินชื่อของเธอ โจไคเอ๋อเองก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นอย่างมีความสุขด้วยเช่นกัน
มีความสุขพอๆ กับโจไคเอ๋อนอกจากนี้ยังมีผู้เข้าร่วมที่มีอันดับค่อนข้างต่ำด้วยเช่นกัน
“60 คนข้างต้นถือเป็นนักเรียนในการฝึกฝนในรุ่นนี้”
หลังจากที่เจ้าหน้าที่อ่านจบแล้ว เถิงชิงหูก็พูดด้วยรอยยิ้ม: "นักเรียนคนอื่นๆ กลับไปก่อนได้ แน่นอน หากพวกเขาเลือกที่จะอยู่ที่ซูเฉิงต่อไปอีกสองสามวัน เราก็จะรับผิดชอบเรื่องค่าอาหารและที่พักที่เกี่ยวข้องให้ได้"
“เย่เฉิน เรากลับก่อนนะ”
หลิงเหว่ยเดินไปที่ข้างเย่เฉิน มองดูเย่เฉินและโจไคเอ๋อแล้วพูดว่า "ครั้งนี้พวกเจ้าทำกันได้ดีมากเลยล่ะ"
“ข้าจะส่งพวกเขากลับกันไปก่อน และข้าจะมารับเจ้าเมื่อค่ายฝึกพิเศษนี้กำลังจะสิ้นสุดลง”
ค่ายฝึกพิเศษมีระยะเวลา 2 เดือน หลิงเหว่ยไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ตลอดเวลา
และในครั้งนี้ โรงเรียนมัธยมหมายเลข 3 จำนวน 2 คน ได้กลายเป็นนักเรียนเต็มตัวของค่ายฝึก ซึ่งมากกว่าโรงเรียนมัธยมหมายเลข 1 และหมายเลข 4 ซึ่งทำให้หลิงเหว่ยรู้สึกมีความสุขอย่างยิ่ง
ด้วยวิธีนี้ อาจารย์ใหญ่แต่ละคนจึงจากไปพร้อมกับนักเรียนที่ถูกคัดออกไปทีละคน
ลานกว้างขนาดใหญ่ก็เงียบลงในทันที
นักเรียนจำนวนมากที่กลายมาเป็นนักเรียนอย่างเป็นทางการยังคงจมอยู่ในความตื่นเต้น
"หึหึ เรามาเข้าประเด็นกันดีกว่า"
เถิงชิงหูยิ้มและพูดว่า: "ก่อนอื่น พวกเจ้าสามารถเข้าร่วมค่ายฝึกพิเศษนี้ได้ หากไม่มีอุบัติเหตุ นี่จะเป็นก้าวแรกสำหรับพวกเจ้าที่จะมีชื่อเสียงไปทั่วประเทศ"
“ประการที่สอง ข้าจะอ่านกฎของค่ายฝึกให้ทุกคนฟังด้วยตัวเอง”
