ตอนที่ 8 คนตาถึง

“ปีศาจ! ทุกคนระวัง ยานั่นต้องเป็นยาปีศาจ ยามาร ยาบ้า ยานรก แน่ๆ” หนึ่งในนักฆ่าตะโกนออกมาด้วยร่างกายอันสั่นเทา

เขาเห็นกับตาว่าคนที่โดนขว้างอะไรสักอย่างกลมๆคล้ายๆเม็ดยาใส่ ต่างอ้าปากกลืนสิ่งนั้นเข้าไปกันหมด เหมือนกับบังคับตัวเองไม่ได้ ถึงตอนแรกจะไม่มีอาการอะไร แต่พอกลืนเข้าไปอีกครั้งกับตัวระเบิด วิญญาณสลายกันหมด

“เอาไงดีครับหัวหน้า” หนึ่งในลูกน้องที่อยู่ด้านข้างหัวหน้ากลุ่มนักฆ่าเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ตั้งแต่ได้ยินเสียงโวยวาย พวกนักฆ่าที่พังโล่ปราการของตระกูลซุต่างก็หยุดมือแล้วหันกลับไปมองกันหมด ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรมากคิดว่าแค่แปปเดียวพวกนักฆ่าด้านนอกก็คงจัดการได้ ไม่คาดคิดว่ามันจะพลิกกลับด้านแบบนี้

“ดำ1 ดำ2 ไปดูหน่อย” หัวหน้านักฆ่ากล่าวออกมา

พลันสิ้นเสียงก็มีนักฆ่าสองคนพุ่งตัวไปยังทางด้านผู้บุกรุกพร้อมกับชักอาวุธออกมาทันที เพื่อให้ง่ายในการทำงาน หลายๆคนจึงมักจะใช้โค้ดลับในการเรียกขานแทนชื่อจริง

“เคล็ดวิชาดาบซ่อนเงา” นักฆ่าทั้งสองคนเรียกใช้เคล็ดวิชาลับทันที ร่างของทั้งสองค่อยๆจางหายไปจนมองไม่เห็น ความจริงแล้วมันเป็นเคล็ดวิชาลับในการซ่อนร่างกายผ่านเงาของสิ่งต่างๆ

“พวกมันทำอะไร?” ถึงแม้คนส่วนใหญ่จะมองไม่ออก แต่ในสายตาของฟิชที่ได้รับการพัฒนาสายเลือดมาแล้วนั้น กับมองออกได้ไม่ยาก มันได้แต่สงสัยอยู่ในใจว่านักฆ่าสองคนนั้นจะทำอะไร จะโจมตีนายท่านของมันด้วยวิชากระจอกๆแบบนั้นอะนะ?

นักฆ่าทั้งสองนับว่าว่องไวอย่างยิ่ง ระยะทางเกือบห้าร้อยเมตร ใช้เวลาแค่ไม่ถึงสิบวินาทีก็เกือบจะมาถึงยังด้านหน้าของเย่ซีแล้ว

เปรี้ยง!

แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ดำ1 ดำ2 ก็สัมผัสได้ถึงแรงโจมตีจากด้านบนที่โถมลงมาบนตัวของพวกมัน เมื่อมองขึ้นไปก็พบเข้ากับครีบปลาขนาดยักษ์

ดำ1 ดำ2ไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ถูกตบจนร่างกายเปิดเผยออกมานอนกะอัดเลือดอยู่บนพื้นดิน ถึงพวกเขาจะซ่อนร่างอยู่ในเงา แต่ถ้าถูกโจมตีอย่างรุนแรงด้วยพลังปราณที่มากพอก็ย่อมเปิดเผยร่างออกมาอยู่ดี

“มีใครจะเอาอะไรไหม! ซื้อของหน่อยเร็ว!” ชายหนุ่มเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่าง รวมถึงชายแปลกๆสองคนที่แสดงความสามารถที่เขาไม่เคยเห็นนั่นด้วย ในสายตาคนอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่ในสายตาของเขาเหมือนเห็นว่าทั้งสองคนค่อยๆหมอบคลานอย่างรวดเร็วผ่านเงาของสิ่งต่างๆมามากกว่า

“ท่าน ทางนี้! พวกเราขอชมสินค้าหน่อยได้ไหม!!” แน่นอนซูไห่และตระกูลซูก็เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนกัน พวกเขารีบตะโกนแหกปากสุดเสียงเพื่อเรียกร้องความสนใจของชายหนุ่มแปลกหน้าที่มาพร้อมรถเข็นและปลา

พวกเขาไม่รู้หรอกว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร หรือจะทำอะไร แต่พวกเขาก็ยอมเสี่ยง มันย่อมดีกว่ารอพวกนักฆ่ากลุ่มนี้เข้ามาฆ่าพวกเขาอยู่แล้ว

“ในที่สุดก็มีคนตาถึง ได้เลยรอข้าสักครู่” เย่ซียิ้มออกมาอย่างเป็นมิตรพร้อมกับดันรถเข็นไปด้านหน้าโดยไม่สนใจชายชุดดำที่ล้อมรอบเขาอยู่

แน่นอน พวกนักฆ่าก็มีทั้งที่หวาดกลัวขยับถอยห่าง และใจกล้าหน่อยพุ่งเข้ามาโจมตี แต่ใครก็ตามที่เข้ามาโจมตีก็จะถูกฟิชใช้ครีบด้านหน้าตบจนหน้าหันกลับไปทุกครั้ง บางครั้งมันก็แก้เบื่อด้วยการกระโดดฟาดหาง หรือทับนักฆ่าจนร่างแบนติดพื้นก็มี

“ไอ้หนุ่ม ข้าว่าเอ็งยังไม่รู้ว่าพวกข้าเป็นใคร รีบหันหลังแล้วจากไปซะยังทัน” หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าที่เห็นชายหนุ่มแปลกหน้ากับอสูรปลาประหลาดกำลังเดินเข้ามาไม่หยุดก็ส่งเสียงเตือน มันย่อมไม่หวาดกลัวอยู่แล้ว เพราะในมือของมันมีดดาราทมิฬอยู่

มีดเล่มนี้เป็นถึงอาวุธระดับราชวงศ์เชียวนะ ในทวีปนี้จะมีสักกี่อาณาจักรกันที่มีอาวุธระดับนี้ได้ ถึงแม้มันจะไม่ใช่อาวุธระดับราชวงศ์แท้ๆก็เถอะ

“เป็นลูกค้าใช่ไหม? รับลูกอมสักเม็ดไหมล่ะ” เย่ซียิ้มให้ขณะตอบกลับไป

หน้าของฝ่ายตรงข้ามดำมืดลงอย่างเห็นได้ชัด เขาคล้ายรู้สึกว่าถูกชายหนุ่มยั่วโมโหอยู่ นี่ชายตรงหน้าของมันโง่จริงๆ หรือแค่แกล้งมันอยู่กันแน่

“อย่าแกล้งโง่ให้มากนัก ตายซะ”  หัวหน้านักฆ่าไม่ปล่อยให้ชายเบื้องหน้าได้เตรียมตัว รีบแสดงเคล็ดวิชาที่ทรงพลังที่สุดของเขาออกมาทันที ด้วยระดับพลังของเขา บวกด้วยมีดดาราทมิฬที่อยู่ในมือ ต่อให้ต้องจัดการกับผู้ฝึกตนระดับสี่ ราชาปราณเขาก็ไม่หวั่น

แต่เพื่อความแน่นอนเขาจึงหยิบขวดแก้วที่ซ่อนอยู่ในเสื้อออกมาเปิดฝาเทของเหลวสีดำหนืดลงบนปลายมีด มันก็คือพิษของแมงมุมชาดแดง อสูรระดับสาม พิษของมันต่อให้ผู้ฝึกตนระดับสี่ก็หาทางแก้ไม่ได้ง่ายๆ

“ใจเย็นๆก่อน รับนี่ไป” เย่ซีเห็นทุกอย่างที่ชายตรงหน้าทำ เขาอดรู้สึกหวั่นใจนิดๆไม่ได้ เพราะถึงเขาจะแข็งแกร่งยังไงก็ตาม แต่ไอ้ของเหลวที่มันเทใส่อาวุธเมื่อสักครู่ ดูยังไงก็เหมือนมีพิษ ตัวเขาไม่เคยทดสอบมาก่อนว่าพิษมีผลกับตัวเขายังไงบ้าง

เมื่อเห็นว่าชายชุดดำตรงหน้าตรงมาด้วยความมุ่งร้าย ชายหนุ่มจึงรีบคว้าของในรถขว้างออกไปโดนไม่ได้มอง และเนื่องด้วยเคล็ดวิชา ขายตรง ทำให้เมื่อสิ่งที่ขว้างออกไปอยู่ตรงหน้าของชายชุดดำที่พรุ่งเข้ามา ร่างกายของชายคนนั้นก็พุ่งเข้าไปงับสิ่งที่เย่ซีโยนออกไปทันที

‘นี่มันบ้าอะไร’ หัวหน้านักฆ่าได้แต่ตกตะลึงในใจ เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายได้เลย

อ๊ากกก

หัวหน้านักฆ่าได้แต่กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาเหมือนกับจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ เลือดผุดออกมาตามรูขุมขนจนทั้งตัวชุ่มไปด้วยเลือด เขารู้สึกคันที่ผิวหนังเหมือนมีมดนับล้านตัวมารุมกัดอยู่ก็ไม่เกินไป

ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นว่าทั่วร่างของเขาค่อยๆมีเก็ดสีเทาผุดออกมา ลักษณะเหมือนเก็ดปลาไม่มีผิด ส่วนผิวหนังบริเวณก้นกบก็ฉีดขาดออกอย่างแรง มีหางคล้ายๆปลาค่อยๆงอกออกมาช้าๆ

กระดูกทั้งตัวแตกหัก ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นกระดูกปลา ศรีษะบุบเบี้ยวไปมาสร้างความเจ็บปวดให้เขาจนน้ำตาไหลออกมาเป็นเลือด

แขนและขาของเขาค่อยๆหลุดออกจากร่างกาย มีครีบปลางอกขึ้นมาแทนที่ ด้วยความที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ตัวเขาในตอนนี้จึงดูเหมือนปลาบนเขียงที่เพิ่งถูกทุบหัวขอดเกร็ดมาไม่มีผิด น่าหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

“....” ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันพูดไม่ออก ได้แต่จ้องมองด้วยความหวาดกลัว นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน ชายหนุ่มหน้าตาใจดีทำอะไรกับหัวหน้านักฆ่าลงไปกันแน่

ทุกกระบวนการที่เกิดขึ้นสร้างความเจ็บปวดให้หัวหน้านักฆ่าจนเขาแทบเสียสติ เขากรีดร้องจนเสียงแหบแห้งไปแล้ว

“ปีศาจ ชายคนนั้นต้องเป็นปีศาจแน่ๆ”

“เปลี่ยนคนให้กลายเป็นปลาทั้งเป็น...”

“ทำไมต้องปลา? หรือเขาอยากจะกินคนแต่ไม่อาจทำได้เลยทำให้เป็นปลาก่อน”

เสียงซุบซิบดังไปทั่วบริเวณ เย่ซีได้แต่หันไปมองทั่วบริเวณด้วยความงุนงง มันเกิดอะไรขึ้นกัน? เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ

แล้วนั่นอะไร? แม้แต่ลูกค้าที่เรียกเขาให้มาหาเพื่อขอดูสินค้าก็มองเขาด้วยสายตาเหมือนมองปีศาจ มองฆาตกรไม่มีผิด

“เอ๊ะ ทุกท่านอย่าเข้าใจผิด มันเป็นเรื่องสุดวิสัย” เย่ซีตะโกนออกมาทันที เขาพยายามจะอธิบาย แต่หันไปทางไหนก็มีแต่คนหลบตาเขา

ชายหนุ่มจึงคิดขึ้นได้ว่า สิ่งที่เขาขว้างไปมันเป็น [อาหารปลาอัดเม็ด] เขาจึงรีบตรวจสอบดูทันที พบว่าสรรพคุณของมันก็คือ เร่งสี เร่งโต บำรุงเกร็ด และมี *เล็กมากๆจนเขาไม่ทันสังเกตตอนแรกเขียนเอาไว้ว่า ‘อาหารนี้ เหมาะกับปลาเท่านั้น ไม่แนะนำให้เผ่าพันธุ์อื่นๆรับประทาน’

“ฮ่าฮ่า ทุกท่านวางใจได้ ข้าแค่หยิบของผิดไปนิดหน่อย บังเอิญไปหยิบอาหารปลาให้คุณลูกค้าเมื่อสักครู่ซะได้ รับประกันว่าจะไม่มีผิดพลาดอีกแน่นอน แค่อุบัติเหตุๆ ลองมาดูสินค้าอื่นๆกันก่อนได้ ของถูกและดี มีแน่นอน” เห็นดังนั้นแล้วชายหนุ่มก็โล่งใจและตะโกนออกมาเสียงดัง เขาคิดว่าบรรดาลูกค้ารอบๆต้องเข้าใจแน่ๆ คนเราย่อมทำผิดพลาดกันได้! มันแค่หยิบสินค้าผิดแค่นั้นเอง

“กลุ่มลูกค้าที่ตาถึงกลุ่มนั้น หวังว่าทุกท่านจะสนใจเลือกชมสินค้าของข้ากันนะ” ว่าแล้วเขาก็หันไปหาตระกูลซูพร้อมกับยิ้มให้ ซึ่งฝ่ายหลังเมื่อเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและได้ยินเสียงซุบซิบกันของผู้คนโดยรอบ ก็อดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าหรือการที่พวกเขายอมถูกจับไปกับพวกตระกูลถัง อาจจะดีกว่าก็เป็นได้...