ตอนที่ 2 ได้รับแผนที่

[“คำเตือนนั่นไว้ใช้สำหรับลูกค้ารายอื่นๆเท่านั้น ร่างกายของโฮสนั้นพิเศษ ไม่เป็นอะไร”]

[“และโปรดอย่าด่าทอระบบ ไม่เช่นนั้นจะยึดสินค้าคืน”] เสียงของระบบดังขึ้น ทำให้ความรู้สึกตกใจของชายหนุ่มลดลงไปได้บ้าง

“โอเคๆ ขอโทษด้วยที่ว่าเจ้าไป” เย่ซีกล่าวขึ้นอย่างขอไปที ใครใช้ให้มันแจ้งเตือนขึ้นมาหลังจากเขาเพิ่งกินอิ่มกันล่ะ

หลังบ่นเสร็จชายหนุ่มก็อดหันไปมองรอบตัวไม่ได้ ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยป่าไม้สีเขียวชอุ่ม อากาศช่างบริสุทธิ์ยิ่งนัก ไม่เหมือนกับโลกที่เขาอยู่มาก่อนหน้านี้ ที่ป่าแบบนี้แทบไม่มีเหลืออยู่แล้ว

“จะว่าไปบ้านหลังนี้ก็สวยใช้ได้เลยนะ” เมื่อมองกลับไปยังบ้านที่สร้างขึ้น ชายหนุ่มอดรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมาไม่ได้ นี่เป็นถึงบ้านชั่วคราวที่เขาลงมือทำขึ้นมาด้วยตนเองเชียวนะ

[“ตรวจสอบดูสักหน่อยดีกว่า”]

ว่าแล้วชายหนุ่มก็เพ่งจิตตรวจสอบบ้านที่ตัวเองลงมือสร้างขึ้น แค่นึกขำๆว่าอาจจะมีอะไรแสดงขึ้นมาก็ได้

[บ้านพักเที่ยงแท้]

ระดับ : เซียนสูงสุด

ความสามารถ : เมื่ออยู่ในบ้านหลังนี้ จะเพิ่มความสามารถในการรวบรวมลมปราณ ฟื้นฟูจิต รักษาบาดแผล เร็วขึ้นนับสิบเท่า และป้องกันอันตรายจากทุกสิ่งที่จะเข้ามาทำร้ายผู้ที่พักอยู่ด้านใน

“นี่มันไม่เวอร์เกินไปหน่อยเหรอ แต่ข้าก็ไม่รู้อยู่ดีว่าโลกแห่งนี้ระดับเซียนสูงสุดมันคือระดับไหน อาจจะเป็นขั้นต่ำสุดเลยก้ได้ ต้องระวังตัวเอาไว้บ้าง” ถึงความสามารถจะดูสูงมากจนน่ากลัวแต่เขาก็ไม่กล้าประมาท เพราะจนถึงตอนนี้แม้จะยังไม่เจอสิ่งมีชีวิตใดๆนอกจากต้นไม้ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี และตัวเขาเองก็ไม่รู้ด้วยว่าบนโลกนี้สิ่งมีชีวิตต่างๆจะแข็งแกร่งขนาดไหน ถ้าเป็นในโลกเก่าตัวเขาสามารถต่อยก้อนหินแตกด้วยมือเปล่า หรือยกรถด้วยมือเดียวก็ยังได้

แต่เรื่องน่ากังวลก็ยังมีอยู่อีกนั่นคือ อาหารและน้ำ เพราะถึงแม้เขาจะกินลูกอม น้ำแดง จากระบบได้ไม่อั้น แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เมื่อเทียบกับอาหารและน้ำดื่มจริงๆ

[“หรือข้าจะลองออกไปหาของกินกับแหล่งน้ำดู แต่ถ้าหลงทางหรือเจออันตรายจะทำยังไง”] เย่ซีอดครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ไม่ได้ อาหารและน้ำดื่มนับว่าจำเป็นอย่างยิ่งกับการใช้ชีวิต

[ส่งมอบภารกิจ....หาน้ำดื่ม]

รายละเอียด : หาแหล่งน้ำเพื่อใช้ชีวิตอยู่ชั่วคราว

ระยะเวลา : 24 ชั่วโมง

รางวัล : สุ่ม1ครั้ง

เหมือนระบบจะรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เขากังวลจึงส่งภารกิจมาให้ในทันที

ใช่ ภารกิจ!

“นี่ระบบ แล้วจะไปหาแหล่งน้ำได้จากไหนเล่า”

[“ระบบแนะนำให้โฮสลองหาจากบริเวณใกล้เคียง หรือ โฮสจะขุดหาแหล่งน้ำเองก็ได้ทั้งนั้น”] เสียงของระบบตอบกลับมา

“แต่มันจะไม่มีอันตรายเหรอ แล้วจะหลงทางไหมมันไม่มีแผนที่หรืออะไรบอกทางด้วยนะ” เขาก้ยังอดกังวลไม่ได้ อุส่าทำบ้านพักไว้ทั้งทีถ้ากลับมาไม่ถูกก็คงตลกเกินไปหน่อย

[ขอแสดงความยินดี...คุณได้รับแผนที่]

[“โฮสสามารถตรวจเช็คสถานที่อยู่ปัจจุบัน กับ สิ่งของต่างๆที่มีความเกี่ยวข้องกับโฮสได้ผ่านแผนที่แผ่นนี้”]

หลังจากสิ้นเสียงของระบบ ก็มีม้วนแผนที่โผล่ออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่าด้านหน้า ชายหนุ่มจึงหยิบมันออกมากางดู ปรากฏว่าบนแผนที่แสดงให้เห็นแค่ป่าสีเขียว รัศมีราวๆ1กิโลเมตร มีจุดสีเขียวแสดงตำแหน่งของเขากระพริบอยู่ และ มีรูปบ้านไม้อยู่บนแผนที่หลังหนึ่ง

“ทำไมมันมีแค่เนี้ย” เมื่อเห็นว่าแผนที่แสดงให้เห็นแค่นิดเดียวเขาก็อดบ่นไม่ได้

[“แผนที่จะทำการอัพเดทตามระยะทางที่โฮสได้ไปเยือนมาเท่านั้น”]

เอาเถอะ ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไร

เมื่อได้แผนที่มาแล้วเขาก็ไม่รอช้า เดินไปยังรถเข็นที่จอดเอาไว้ แล้วเข็นมันไปด้วยกันทันที ส่วนไปที่ไหนเขาก็ยังไม่รู้ เดินสุ่มๆมันไปนั่นแหละ

ส่วนที่ว่าทำไมเอารถเข็นไปด้วย ก็แน่นอนสิ! ถ้าเจออันตรายจวนตัวขึ้นมาจริงๆเขาก็แค่เข้าไปซ่อนตัวในรถเข็น มันน่าจะช่วยป้องกันตัวได้แล้ว ถ้าระบบไม่ได้โกหกเขานะ

ในป่าแห่งหนึ่ง กำลังมีเงาร่างของสองสิ่งกำลังไล่ล่ากันอยู่

กรรรร... สิงโตที่ตัวใหญ่โตราวๆสิบเมตรกำลังวิ่งไล่เจ้าสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายปลาที่คลานหนีอยู่ด้านหน้าของมัน มันวิ่งไล่มาเกือบๆ1ชั่วโมงแล้ว ไม่ใช่ว่ามันไล่ล่าไม่ทัน แต่มันแค่กำลังเล่นกับเหยื่อของมันอยู่ก็เท่านั้น

ปลาที่กำลังวิ่งอยู่ชำเลืองกลับไปมอง “ไอ้แมวเฮงซวย ทำไมต้องมาไล่ฉันแบบนี้ด้วยวะ”

ตู้ม.. แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาดันเป็นอุ้งมือขนาดใหญ่เท่าก้อนหินยักษ์ตะปบลงมันร่างของมันแทน

ร่างของปลาตัวใหญ่ราวสองเมตรกระเด็นไปชนเข้ากับภูเขาหินอย่างแรง จนมันต้องกระอักเลือดออกมาคำโตเสียไม่ได้

“ชักจะเบื่อซะแล้วสิ เจ้ายอมให้ข้ากินซะดีๆเถอะนะ” เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยอำนาจกดดันดังออกมาจากปากของสิงโต

“ยอมบ้ายอมบออะไร หิวมากก็ไปกินปู่เอ็งแทนสิไอ้แมวสารเลว!”

ดูเหมือนปากของเจ้าปลายักษ์จะดีกว่าฝีมือของมันมากโข เพราะทันทีที่มันพูดจบ ใบหน้าของเจ้าสิงโตยักษ์ก็เหมือนจะดำมืดลงในทันที

“ข้าว่าจะรีบกินเจ้าในคำเดียวจะได้ไปสบายแท้ๆ ถ้าอย่างนั้น มาค่อยๆปรุงกันดีกว่า”

พรึ่บ..  ลูกไฟขนาดใหญ่กว่าหนึ่งเมตรค่อยๆรวมตัวกันในปากของเจ้าสิงโต และยิงออกมาใส่ปลาปากเสียในทันที

ตู้ม! โชคดีที่มันกลิ้งตัวหลบได้ทันจึงรอดมาได้ แต่สะเก็ดไฟก็ยังกระเด็นมาโดนตัวมันจนแสบร้อนไปหมด

“เป็นแค่สัตว์อสูรสายเลือดชั้นต่ำบังอาจมาอยากกินข้าคนนี้เรอะ เป็นเจ้าเองนะที่บังคับให้ข้าหมดหนทางเยี่ยงนี้”

เจ้าปลาพูดจบมันก็พ่นเลือดในตัวออกมา แล้วทำท่ารวบรวมพลังปราณครั้งใหญ่ มวลอากาศรอบตัวเริ่มไหลมาบรรจบที่ตัวของมัน ต้นหญ้าพลิ้วไสวไปตามแรงลม ด้านหน้าของเจ้าปลาค่อยๆมีลูกบอลที่อัดแน่นไปด้วยมวลวารีและสายฟ้าปรากฏขึ้น

“โอ้... ยังมีท่าไม้ตายเหลืออยู่อีกรึ?” สิงโตตัวใหญ่พูดออกมาด้วยความตะลึงเล็กน้อย เพราะระหว่างทางที่มันไล่ล่ามา เจ้าปลาตัวนี้ก็เอาแต่สำแดงวิชาธาตุน้ำระดับกลาง ใส่มันไม่หยุด ถึงขั้นวิชาจะสูงกว่ามัน แต่ด้วยระดับพลังขั้นหัวหน้าอสูรของมันที่สูงกว่าปลาเบื้องหน้า ที่อยู่เพียง นักรบอสูร ถึงหนึ่งขั้นใหญ่ มันจึงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก

“รับไปซะ คาถาลับ เคล็ดเทพดาบวารีมัจฉา!” เจ้าปลาตะโกนออกมาดังลั่นแล้วยิงดาบยักษ์ขนาดสิบเมตรที่สร้างขึ้นตรงหน้าออกไปทันที

เมื่อเห็นดังนั้นสิงตัวใหญ่ก้ไม่ประมาท “กำแพงเพลิงพิโรธ” มันรีบเรียกใช้เคล็ดวิชาป้องกันระดับกลางของมันออกมาทันที

เมื่อดาบน้ำพุ่งชนเข้ากับกำแพงเพลิง ปรากฏว่ามันไม่ได้รู้สึกถึงพลังอะไรเลย ดาบน้ำสลายหายไปเป็นหมอกฟุ้งกระจายทั่วบริเวณเต็มไปหมด

‘เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันถึงแปลกๆแบบนี้’ สิงโตยักษ์คิดในใจแล้วรีบใช้พลังไล่หมอกออกไปให้หมด แต่ปรากฏว่าเมื่อฝุ่นควันได้จางหายไป มันกลับไม่พบร่างของปลายักษ์ตรงหน้า

...

“ข้าจะจับเจ้า ลอกหนัง ถลกเส้นเอ็น แล้วดึงกระดูกออกมาทีละชิ้น ให้ตายอย่างสาสมซะ!!!” มันตะโกนออกมาด้วยเสียงอันดังลั่นกึกก้องไปทั่วท้องป่า ตอนนี้มันโมโหเกินขีดสุดไปแล้ว

เพราะต่อให้มันจะโง่แค่ไหน มันก็รู้ได้ ว่ามันถูกหลอกแล้ว...