Chapter 286 หากดาบข้าออกจากฝัก เจ้าจะไม่มีโอกาส.

การประลองศิษย์สายในยังคงดำเนินต่อไป คู่ถัดไป จุนซ่างเซียวส่งหลิงหยวนเสวี๋ยออกไป.

แม้นว่าสตรีผู้นี้จะเป็นคนค่อนข้างขี้อายขลาดเล็กน้อย แต่ด้วยหมัดระเบิด ฝ่ามือสบั้นภูผาของนาง ก็อัดต่อยจนอีกฝ่ายใบหน้าปูดบวมบู้บี้กระทั่งระบมจนสลบไป!

การต่อสู้ที่ดำเนินไป ศิษย์สายนอกที่ถูกส่งออกไปหาประสบการณ์ที่หุบเขาแห่งความตาย ยกเว้นโจวหงตอนนี้ได้ออกไปเกือบจะหมดแล้ว พวกเขาที่ชนะการต่อสู้ทั้งหมด 64 คู่ไปแล้ว.

เหล่าผู้ชมชาวยุทธ์เวลานี้มุมปากกระตุกไม่หยุด.

ก่อนที่การประลองยังไม่เริ่ม ทุกคนต่างก็คิดว่าสำนักไท่กู่เจิ้งต้องโดน นิกายเซิ่งชวนทุบจนหาทางกลับไม่เจอแน่ ๆ กันทั้งนั้น!

“น่าเกรงขามเกินไปแล้ว!”หม่าหยุนเถิงที่อุทานเสียงดัง.

ถึงจะเป็นคนของนิกายเขาซางซานของเขา ก็ไม่มีทางเอาชนะอีกฝ่ายได้ทุกคนแน่!

ซีจินเสวียนที่เผยยิ้ม “บอกแล้วสำนักของเจ้าสำนักจุน หากไม่มีความแข็งแกร่ง ใยจะกล้าท้าประลองนิกายเซิงชวน.”

เหม่ยเอ๋อที่กลายเป็นเงียบโดยสมบูรณ์.

ชนะ 64 การต่อสู้ ถึงจะเป็นศิษย์ของวังเมี่ยวฮัวก็ไม่มีทางทำได้สำเร็จ!

มู่หรงซินที่กล่าวเสียงเบา “แท้จริงแล้ว สำนักของเขาแข็งแกร่งถึงเพียงนี้.”

“ถุยย.”

ศิษย์พี่ของนางที่กล่าวเสียงเบาเช่นกัน “จะดีจะร้ายก็เป็นนิกายระดับห้า คาดไม่ถึงว่าจะกากถึงเพียงนี้ น่าขายหน้าจริง ๆ.”

นางคงไม่เข้าใจ ไม่ใช่นิกายเซิ่งชวนอ่อนแอ แต่สำนักไท่กู่เจิ้งนั้นแข็งแกร่งมากกว่าเท่านั้นเอง!

จากนี้ แม้นว่าจะไม่ต่อสู้อีก แต่การพ่ายแพ้ 64 คู่นิกายระดับห้าต้องขายหน้าอย่างหนัก ถึงกับต้องหาปี๊บคลุมหัวอย่างไม่ต้องสงสัย!

อย่างไรก็ตาม.

อาวุโสจินยังจะส่งศิษย์สายในออกไปต่อสู้อีกรึ?!

ศิษย์สายในคนต่อไปมีอายุ 30 ปีแล้ว มีระดับอาจารย์ยุทธ์ขั้นที่สี่.

ทว่าท้ายที่สุดอาจารย์ยุทธ์ขั้นที่สี่กลับพ่ายแพ้ศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้งที่มีระดับอาจารย์ยุทธ์ขั้นที่สองเท่านั้น.

แม้นว่าจะเปลี่ยนเงื่อนไข ส่งคนมีประสบการณ์ออกไปสู้แล้ว ก็ยังไม่ชนะ.

คู่ต่อมา จุนซ่างเซียวที่วางแผนส่งเถียนซีออกไปต่อสู้.

ทันใดนั้นหม่าหยงหนิงที่ขันอาสาทันที “เจ้าสำนัก โปรดให้ข้าออกไปต่อสู้!”

ดำหนึ่งดำสองขึ้นเวทีไปแล้ว หลิวหว่านซีที่ส่งเสียงเชียร์เสียงดังด้วยความสุข ทำให้เขาอยากออกไปบ้าง.

จุนซ่างเซียวเอ่ย “ตกลง.”

“ฟิ้ว!”

หม่าหยงหนิงที่ก้าวออกไปบนเวที.

เขาที่อุ้มดาบยืนตระหง่าน กล่าวด้วยความภาคภูมิ “สู้ด้วยอาวุธ.”

ในเวลานั้นศิษย์นิกายเซิ่งชวนคนหนึ่งจ้องมองไปยังอาวุโสจิน หลังจากที่อีกฝ่ายพยักหน้าให้ ก็ถือกระบี่ยาวสามฉื่อเดินขึ้นไป.

“ศิษย์นิกายเซิ่งชวน หลานจิง.”

“ศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้ง หม่าหยงหนิง.”

หลังจากทั้งคู่ขานชื่อเสร็จแล้ว เหล่าผู้ชมชาวยุทธ์พูดไม่ออกเล็กน้อย.

ทั้งสองดูแก่เกินไปใหม โดยเฉพาะหม่าหยงหนิงสำนักไท่กู่เจิ้ง ราวกับคนแก่สี่สิบห้าสิบปีแล้ว นี่ยังเป็นศิษย์อีกรึ?!

ข้า 29 เองเฮ้ย!

ใครบอกข้า 40-50 ปี!

หม่าหยิงหนิงเอ่ย “การต่อสู้เริ่มขึ้น ข้าให้เจ้าลงมือก่อนหนึ่งกระบวนท่า เพราะว่าดาบของข้าเมื่อออกจากฝักแล้ว เจ้าจะไม่มีโอกาสเลย.”

หลานจิง. “......”

ชายแก่คนนี้โอหังยิ่งนัก!

“เริ่มต่อสู้!”กรรมการประกาศเสียงดัง.

“เคร้ง-”

กระบี่หลานเจียงที่ถูกชักออกจากฝัก ก่อนที่จะฟันออกไปไป ข้อมือที่สะบัด สร้างคลื่นกระบี่รูปดอกไม้กวาดม้วนไปด้านหน้า!

“เป็นเพลงกระบี่ที่ยอดเยี่ยม!”

“นี่คือเพลงกระบี่ระดับสูงอย่างงั้นรึ?!”

เหล่าผู้ชมที่อุทานเสียงดัง.

ต่อหน้าคลื่นกระบี่รูปดอกไม้ หม่าหยงหนิงเผยยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะตั้งท่า มือขวากำไปที่ด้ามกระบี่.

“ซูมมมมม!”

เพียงไม่นาน ปราณดาบที่หนาแน่นแผ่ออกไปรอบ ๆ ทันที ร่างกายของเขาแผ่กลิ่นอายที่ราวกับจะตัดเฉือนทุกอย่างให้ขาดสะบั้น.

“นี่มันเจตจำนงดาบ......”

ยอดฝีมือคนหนึ่งที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ “เขาคือมือดาบอย่างงั้นรึ?!”

“อะไรนะ?!”

ทุกคนที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.

มือดาบ มือกระบี่ ในทวีปชิงหยุน เป็นกลุ่มคนที่มีจำนวนน้อยมาก !”

“เคร้ง-”

ในเวลานั้น หม่าหยกหนึ่งที่ก้าวไปด้านหน้า ดาบที่ถูกชักออกไป กลิ่นอายที่ระเบิดพวยพุ่งทันที ราวกับพายุทรายที่พัดวนอย่างรุนแรง.

“ดาบเป่ยโม่!”(ทะเลสายทิศเหนือ)

“ซูมมมมมมมมม!”

ปราณดาบที่ร้องหวีดหวิว อากาศที่สั่นระลอกคลื่นพวยพุ่งราวกับน้ำทะเล หมุนวนสลายคลื่นกระบี่รูปดอกไม้ แตกกระจายสลายหายไปทันที.

“ไม่ได้การแล้ว!”

หลานจิงที่เผยความอัศจรรย์ใจออกมา เร่งรีบถอยออกไปด้านหน้า.

“ตูมม!”

ปราณดาบที่ตัดพื้นเวที กลายเป็นร่องลึกลงไปกว่าห้าเมตร.

หลานจิงที่หนีออกนอกเวที ที่เวลานี้กำลังปาดเหงื่อที่เย็นเยือบอยู่.

หม่าหยิงหนิงที่ไม่ได้คิดจะเอาชีวิตอีกฝ่าย ไม่เช่นนั้นเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะหลบหนีออกไปนอกเวทีได้!

สำนักไท่กู่เจิ้งชนะอีกครั้ง!

ในเวลานี้ เหล่าผู้ชมชาวยุทธ์ไม่ได้สนใจว่านี่คือการชนะคู่ที่หกสิบห้า พวกเขารู้สึกสนใจ ศิษย์ผู้มีอายุของสำนักไท่กู่เจิ้ง คาดไม่ถึงว่าจะเป็นมือดาบ!

จุนซ่างเซียวที่ตกใจเล็กน้อย.

เขาที่เคยประลองกับหม่าหยงหนิงมาก่อน ในเวลานั้นอีกฝ่ายไม่ได้ร้ายกาจเช่นนี้.

“ว้าว ๆ!”

หลิวหว่านซีเอ่ยด้วยความตื่นเต้น.“ร้ายกาจมาก!”

ได้ยินเสียงโลลิน้อย หม่าหยงหนิงที่เก็บดาบ เผยใบหน้าที่ภาคภูมิออกมา.

“ติ๊ง! เอาชนะศิษย์สายในนิกายเซิ่งชวน 15/15 สำเร็จเกินมาตฐาน ภารกิจลับสำเร็จ 60% โฮสน์ได้รับแต้มสนับสนุน 200.”

“ติ๊ง! แต้มสนับสนุนสำนัก: 1905 / 2000.”

ดูเหมือนว่าหากเกินมาตรฐานก็จะสำเร็จภารกิจลับ ลองสู้เพิ่มอีกสองสามคนก็แล้วกัน.

จุนซ่างเซียวที่ยกมือประสาน “อาวุโสจิน ขออภัย ข้าเพียงโชคดีจึงชนะ.”

“.....”ทุกคนแทบล้มพับ.

เจ้าสำนักจุน สำนักไท่กู่เจิ้งชนะ 65 คู่เพียงแค่โชคดี ต้องการให้นิกายเซิ่งชวนร้องไห้รึอย่างไร!

“อาวุโส!”

ชิงหลินเฟิงที่ทนไม่ได้อีกต่อไป กล่าวออกมาว่า “ศิษย์ขอออกไปต่อสู้!”

อาวุโสจินที่ระงับความโกรธเอาไว้ ก่อนจะกล่าวด้วยความคาดหวัง “หลินเฟิง ชนะให้ได้!”

“ครับ!”

ชิงหลินเฟิงที่ก้าวขึ้นเวที ไปอยู่ที่กลางเวที แววตาที่ดูจริงจังเป็นอย่างมาก.

ศิษย์น้องพ่ายแพ้ไป 65 คน เขาที่อาสาออกมาเอง การต่อสู้ครั้งนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องชนะให้ได้!

“เฮ้เฮ้ ศิษย์นิกายเซิ่งชวน ส่งศิษย์สายตรงออกมาต่อสู้เลยรึ?”

“ควรจะส่งออกมาก่อนหน้านี้นะ จะได้เพิ่มขวัญกำลังใจให้กับคนอื่น ๆ ได้!”

“ดูกลิ่นอายของเขา นายน้อยหลินเฟิงอย่างน้อยก็ควรมีระดับอาจารย์ยุทธ์ขั้นที่หก!”

“วิ้ง วิ้ง อาจารย์ยุทธ์พรสวรรค์ระดับสูง มีพลัง 80,000 จินเป็นอย่างต่ำ!”

การปรากฏตัวของชิงหลินเฟิง เหล่าผู้ชมชาวยุทธ์ที่ตระหนักได้ว่านิกายเซิ่งชวนคงเอาจริงแล้ว.

หากว่าอาวุโสจินได้ยินความคิดของพวกเขา คงพ่นโลหิตออกมาแน่ เพราะว่าส่งศิษย์สายในออกมา มุ่งมั่นเต็มที่แล้ว ทว่าก็ไม่สามารถเอาชนะได้!

“ชิ.”

ผู้นำฉินที่แค่นเสียงเย็นชา “นายน้อยหลินเฟิงมีรากวิญญาณขั้นสุดยอด มีระดับอาจารย์ยุทธ์ขั้นยอด ถึงจะส่งจุนซ่างเซียวออกไปสู้ มีแต่จะถูกทุบหาทางกลับไม่เจอ!”

“ท้ายที่สุดก็จะได้ดูการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมสักที!”เจ้าสำนักดาบใหญ่ที่หัวเราะเบา ๆ.

65 การต่อสู้ สำนักไท่กู่เจิ้งชนะ 65 ทำให้พวกเขาอัดอั้นเป็นอย่างมาก ตอนนี้ชิงหลินเฟิงที่ออกไปต่อสู้ ด้วยกลิ่นอายที่อีกฝ่ายส่งออกมานั้น พวกเขารู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมาอีกครั้ง.

การต่อสู้รอบต่อไป ถึงจะชนะ  ความจริงแล้วก็ยังนับว่าไร้ประโยชน์ที่จะกู้หน้าคืนกลับมาได้!

“คน ๆ นี้ไม่ได้อ่อนแอ.”

จุนซ่างเซียวที่สีคางไปมา หลังจาครุ่นคิด ก็เอ่ยออกไปว่า “จุ้ยจื่อ เจ้าออกไปสู้กับเขา.”

“ครับ.”

เซียวจุ้ยจื่อก้าวออกไป.

ที่กลางเวที เขาเอ่ยออกมาว่า “สำนักไท่กู่เจิ้ง เซียวจุ้ยจื่อ!”

เซียวจุ้ยจื่อ?

เหล่าผู้ชมชาวยุทธ์ที่จ้องมองด้วยท่าทางตกใจ ก่อนที่จะลอบมองไปยังมู่หรงซินที่อยู่ไกลออกมา.

“ศิษย์น้อง.”

ศิษย์พี่ของนางที่เผยท่าทางประหลาดใจ เอ่ยออกมาว่า “นั่นเซียวจุ้ยจื่อ เขาคืออดีตคู่หมั้นของเจ้านะรึ?”

มู่หรงซินที่ไม่เอ่ยอะไรออกไป ดวงตาที่จับจ้องมองบุรุษที่เผยความอหังการยืนอยู่กลางเวที กล่าวในใจ “คู่ต่อสู้ เจ้าแข็งแกร่งมาก เจ้าจะรับมืออย่างไร?”