บทที่ 260 : พายุและสึนามิ (5)
บทที่ 260 : พายุและสึนามิ (5)
ฉันลากคาทีโอลงไปที่ชั้นหนึ่ง
และหลังจากนั้นรอยแยกของมิติและเวลาก็ปิดลง
“พี่ออลก้า…ไม่อยู่ที่นี่เหรอ?”
เจนน่าหันหน้าไปมาและผมสีแดงของเธอก็สะบัดไปมาและหันมองหาออลก้า
"ครั้งนี้...ออลก้าจะไม่มากับเรา”
"อืม…"
ก่อนออกมา ฉันเห็นเธอจมอยู่กับกองหนังสือในห้องสมุดเวทย์มนตร์
ฉันคุยกับคาทีโอที่กำลังยืนตะลึง
“จากนี้ไปนายจะเป็นส่วนหนึ่งของปาร์ตี้ที่ 1 ชั่วคราว จำไว้”
“อะไร อะไรนะ? ทำไมเพิ่งมาบอกฉันตอนนี้?!”
“ที่ผ่านมานายเอาแต่นอนทั้งวัน”
“ไม่จริง ฉันทำงานทั้งคืนเพื่อซ่อมเรือเหาะนั้น!”
“เอาเถอะ ๆ แต่ยังไงตอนนี้มันก็เป็นเช่นนั้นไปแล้ว ฉันขอโทษแล้วกันถ้ามันกระทันหันเกินไป”
“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรก็ได้”
คาทีโอสำรวจสมาชิกปาร์ตี้คนที่ 1 ด้วยสายตาที่ประหลาดใจเล็กน้อย
เวคิสหรี่ตาลง
"นายกำลังมองหาอะไร?"
"…ไม่มีอะไร"
[ดันเจี้ยนหลัก ชั้นท้าทายปัจจุบัน..ชั้นที่ 32]
[ประตูจะเปิดภายใน 10 วินาที เตรียมตัวให้พร้อม!]
[กำลังบันทึกภารกิจ บันทึกการเล่นจะถูกเก็บไว้]
ข้อความสำหรับการเริ่มต้นภารกิจปรากฏขึ้น
“เราจะรีบกลับมาที่ห้องรอใช่ไหม?”
ก่อนที่จะถูกกลืนหายไปกับแสง เจนน่าพึมพำออกมา
"เราจะกลับมาเร็ว ๆ นี้แหละไม่ต้องห่วง"
เนเรสซ่ายิ้มตอบเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
มุมมองภาพที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไป
[ชั้นที่ 32]
[ประเภทภารกิจ – การสำรวจ]
[วัตถุประสงค์ – ค้นหาพื้นที่ที่กำหนด!]
ลมที่มาพร้อมกับความเค็ม ๆ พัดมาปะทะแก้มของฉัน
ทะเลและเรือ ภารกิจดำเนินต่อจากชั้นที่ 31
"ทะเล?"
คาทีโอเอียงศีรษะ
ฉันอธิบายพื้นฐานของภารกิจให้คาทีโอฟังคร่าว ๆ
เพียงแค่ไปตามทิศทางของเข็มทิศ และจัดการสัตว์ประหลาดไปพร้อม ๆ กัน
“แค่ไปตามเข็มทิศใช่ไหม?”
“และพายเรือ…”
“ทำไมต้องกังวลกับเรื่องนั้น? มันลำบากมากเลยเหรอ?”
คาทีโอพูดเหยียด ๆ และยื่นมือออกไป
เส้นด้ายวิเศษหมุนวนก่อตัวเป็นเกลียวอยู่ด้านหลังเรือ
ฟู้ว!
เรือพุ่งไปข้างหน้าเหมือนกับเรือยนต์
บนเรือที่กำลังโคลงเคลงเวคิสพยายามรักษาสมดุลไว้และถามขึ้น
"นายทำได้ยังไง? มันคือเวทย์ลมเหรอ? ”
“ไม่ ฉันแค่สร้างอุปกรณ์ขับเคลื่อนชั่วคราวด้วยเวทย์มนตร์ขึ้นมาเท่านั้นเอง”
ลมแรง ๆ ปะทะที่แก้มของฉัน ความเร็วของเรือทะลุ 20-30 กม./ชม. ได้อย่างง่ายดาย
เรือแล่นผ่าผืนน้ำทิ้งและฟองอากาศมากมายไว้ข้างหลัง
'...ลมพัดแรงมาก'
ลมพัดไปในทิศทางตรงกันข้ามกับเป้าหมายของเรา
แต่เรือก็แล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
เมื่อเทียบกับชั้นที่ 31 เรือของเราเร็วกว่าเดิมหลายเท่า
“ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาเราเหนื่อยอย่างไร้ประโยชน์มากเลยนะครับหัวหน้า”
เวคิสพูดด้วยความขมขื่น
“เราควรทิ้งไม้พายพวกนี้ไปดีไหม?”
“…แค่วางไว้ที่เดิมก็พอ”
ตอนนี้พายไร้ประโยชน์ไปแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน
[ฉลามกินเนื้อ Lv.18 X 9]
เงาดำว่ายมาที่ข้างเรือ
ฉันถอดถุงมือออก ตอนนี้ฉันเป็นคนเดียวที่สามารถว่ายน้ำได้
“เราจะทำแบบเดียวกันกับตอนนั้น”
“นายจะล่อพวกมันเข้ามาแล้วฉันคุ้มกันเหมือนเดิมใช่ไหม?”
"ใช่"
ฉันตัดสินใจใช่มีดกรีดที่ผ่ามือและเตรียมกระโดดลงไปในทะเล
ฉันถือกริชและเดินเข้าไปที่ขอบเรือ
"รอเดี๋ยว"
คาทีโอจุ่มมือขวาลงไปในทะเล
เปรี๊ยะ!
จู่ ๆ ก็มีฉลามเก้าตัวโผล่ขึ้นมารอบ ๆ เรือ
ดวงตาของเจนน่าเบิกกว้าง
“อะไรกัน นี่มันคืออะไร?”
“ฉันก็แต่ใช้สนามแม่เหล็กไฟฟ้าทำให้พวกมันกระเด็นออกไป พวกฉลามมีอวัยวะที่ไวต่อไฟฟ้า”
คาทีโอตอบกลับ
เวคิสหันมาพูดกับฉันเบา ๆ
“เด็กคนนี้ทำอะไรบ้างเนี่ย?”
คาทีโอโบกมือ แล้วเรือก็ออกเดินทางอีกครั้ง
ฉันเคยถามว่าเขาทำอะไรได้บ้าง
ฉันเคยพาเขาไปที่ชั้นก่อนหน้านี้มาแล้วเพื่อดูพลังของเขา
แต่ดูเหมือนว่ายังมีอะไรอีกมากมายที่เขาสามารถทำได้
'หรือว่าเด็กนี้จะเป็นนักวิชาการด้านเวทย์มนตร์สินะ'
ในขณะที่นักเวทย์แต่ละคนมีความสามารถที่สุดโต่งในบางเรื่อง แต่เด็กคนนี้ก็ดูเหมือนจะมีความสามารถหลายอย่าง
ฉันเริ่มการสอบสวนคาทีโอทันที
“นายควบคุมแรงตึงผิวได้ไหม?”
โดยไม่ลังเลคาทีโอก็ก้าวออกไปนอกเรือ
ระลอกคลื่นที่เป็นวงกลมแผ่ขยายออกไปเมื่อเท้าของเขาสัมผัสพื้นผิว
"แบบนี้เหรอ?"
คาทีโอยืนอยู่บนผิวน้ำ
“ฉันก็ทำสิ่งนี้ให้พวกนายได้เหมือนกัน แต่มีเงื่อนไขบางประการนะ”
ดูเหมือนว่าเราสามารถเคลื่อนที่บนผิวน้ำได้ถ้าเขาช่วยเราด้วยเวทย์มนตร์ของเขา
แต่เมื่อทำแบบนั้นคาทีโอจะร่ายเวทย์มนต์อื่นไม่ได้ ข้อดีคือแม้จะไม่ระมัดระวังและเจอแรงกระแทกที่รุนแรง มันก็จะไม่หายไปแม้ว่าจะมีระลอกคลื่นแรง ๆ ซัดมา มันก็ไม่ต่างกับการเดินบนพื้นราบหรอก
“ถ้าหมอนี้อยู่กับเราที่ชั้น 30...หลายสิ่งหลายอย่างคงจะแตกต่างออกไป”
เนเรสซ่าแสดงความคิดเห็นของเธอ
'มันไม่ใช่แค่ในน้ำ'
เขาสามารถทำให้เราใช้มันวิ่งขึ้นหน้าผาที่เอียง 90 องศาได้อย่างง่ายดาย
ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงปีนขึ้นไปบนแขนของรูปปั้นเลย
“ฉันมองนายผิดไปจริง ๆ นายมีประโยชน์มาก ฉันรอที่จะได้ทำภารกิจกับนายอยู่นะ”
เวคิสกล่าว
“พี่ออลก้าก็สามารถทำแบบนี้ได้เหมือนกัน เธอบอกว่าเดี๋ยวอีกไม่นานเธอก็เรียนรู้ได้แล้ว”
“เธอทำไม่ได้หรอก เวทย์มนตร์ที่เธอใช้มันต่างไปจากฉันมาก”
คาทีโอยืนยันกับเจนน่าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
เจนน่าก้มศีรษะลง เธอดูผิดหวังจนเห็นได้ชัด
'แต่เอาเถอะ เดี๋ยวเราคงจะได้เห็นกัน'
เรือยังคงเคลื่อนตัวต่อไป
ไม่ต้องพายเรือ ไม่ต้องตื่นตัวกับสัตว์ประหลาด
หากศัตรูเข้ามาใกล้ คาทีโอจะบอกฉันก่อนที่ข้อความจะปรากฏขึ้นด้วยซ้ำ
“ภารกิจนี้ดูง่ายกว่าเดิมสิบเท่าเลยใช่ไหม?”
“ก็มันเป็นสถานการณ์ที่เหมาะสมสำหรับเวทย์มนตร์ของเขามากกว่า”
ศัตรูที่เร็วกว่าความเร็วของเรือ ตอนนี้พวกมันถูกจัดการด้วยเวทย์มนตร์ของคาทีโอจนหมด
ความยากของภารกิจนี้เกิดจากสภาพแวดล้อม
เมื่อทุกอย่างตรงตามเงื่อนไข การต่อสู้ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ
ดังนั้นมันจึงผ่านไปรวดเร็ว
“…”
ที่เส้นขอบฟ้า
จุดสีน้ำตาลจาง ๆ ลอยขึ้นมา
เนเรสซ่าหรี่ตาลง
“มันดูเหมือนเรือขนาดใหญ่เลยนะ”
ฉันมองไปที่เข็มทิศ
เข็มสีแดงชี้ไปในทิศทางของเรือ
'นั่นคือทางเลือกเดียวที่เราต้องไปสินะ'
เมื่อหันกลับไปคาทีโอก็พยักหน้าและโบกมืออีกครั้ง
ตอนนี้ความเร็วเพิ่มขึ้นมากเป็นเท่าตัว
จุดเล็กก็ค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ
มันคือเรือไม้ขนาดใหญ่ที่มีเสากระโดงหลายอัน
เมื่อเทียบกับเรือของเรา ความสูงต่างกันมากกว่า 10 เมตร
เรือของเราแล่นฝ่าน้ำและอยู่ด้านหลังเรือลำนั้น
ฉันเงยหน้าขึ้นมองบนเรือ
บนราวบันไดบนเรือ มีคนกำลังมองดูท้องทะเลด้วยสีหน้าลำบากใจ
“…เฮ้อ”
ฉันถอนหายใจ
ดวงตาสีทองที่จับจ้องไปที่ทะเล จู่ ๆ ก็หันมองมาที่ฉัน
"อะไรกัน…พวกคุณ!"
“สบายดีไหม?”
"พวกคุณไปทำอะไรอยู่ตรงนั่น?!"
'เป็นเธออีกแล้วสินะ..'
ฉันยิ้มออกมาอย่างขมขื่น