Chapter 92 ธุรกิจใหญ่.
ตระกูลอ้าย ห้องโถงใหญ่.
ประมุขตระกูลอ้าย อ้ายซ่างหนี่และสองอาวุโสทั้งหมดสามคนกำลังปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับธุรกิจ ใบหน้าของทุกคนที่เผยยิ้มออกมา.
อ้ายซางเกอและอาวุโส ต่างก็เผยยิ้มกว้าง.
หลายวันมานี้ หลากหลายเมือง มีสำนักต่าง ๆ ที่ซื้อสมุนไพรเป็นจำนวนมาก ธุรกิจของพวกเขาเป็นที่นิยมมาก ผลกำไรที่ได้รับมากยิ่งกว่าเดิม ทำให้พวกเขาอารมณ์ดีนั่นเอง.
“ประมุข ท่านได้ยินหรือไม่ เกี่ยวกับศิษย์ของสำนักไท่กู่เจิ้งที่ได้ชัยชนะเลิศการประลองยุทธ์สำนักเมื่อเร็ว ๆ นี้?”
หลังจากเสร็จสิ้นการพูดคุยธุรกิจ อ้ายซางเกอ เริ่มพูดคุยเรื่องอื่นในทันที.
อ้ายซางหนี่ที่ยกชาขึ้นดื่มและกล่าวออกมาว่า “ได้ยิน.”
“นายน้อยสาม ควรจะเข้าใจผิดไป สำนักไท่กู่เจิ้งนี้ไม่ธรรมดาเลย!”อาวุโสสอง อ้ายซางฟางกล่าว.
อ้ายซางหนี่กล่าว “ศิษย์ของเขาได้สี่ลำดับแรกทั้งหมดในการประลองยุทธ์สำนัก เรื่องนี้ไม่เคยมีในอดีต สำนักไท่กู่เจิ้งดูเหมือนว่าการที่พวกเขาประสบความสำเร็จเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ.”
“และอีกเรื่อง.”
เขาที่หยุดชั่วครู่ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “สำนักหลิงชวนได้ถูกเจ้าสำนักไท่กู่เจิ้งทำลายไปจนสิ้นแล้ว.”
“อะไรนะ?”อ้ายซางเกอและอ้ายซางฟางที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
พวกเขาที่ปิดด่านเก็บตัวมาหลายวัน ตอนที่ออกมา ได้ยินเพียงเรื่องสำนักไท่กู่เจิ้ง ได้รับชัยชนะการแข่งขันประลองยุทธ์สำนักครั้งล่าสุดเท่านั้น.
อ้ายซางหนี่กล่าว “จุนซ่างเซียวที่ขึ้นเขาหลิงชวนเพียงคนเดียว สังหารเหว่ยอี้ซี เหว่ยอี้หนูและศิษย์สำนักดังกล่าว กว่า 30 คน จากนั้นก็เผาสำนักหลิงชวนทิ้ง.”
“เป็นคนที่มุทะลุจริง ๆ!”อ้ายซางฟางที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
อ้ายซางเกอกล่าว “สำนักหลิงชวนและนิกายเซิ่งชวนเกี่ยวข้องกัน สำนักไท่กู่เจิ้งทำลายไปจนสิ้น ไม่ใช่กำลังแส่หาความตายหรอกรึ?”
อ้ายซางฟางกล่าว “ในความเห็นของข้า ก่อนที่นิกายเซิ่งชวนจะจัดการ พันธมิตรร้อยสำนักคงไม่ปล่อยสำนักไท่กู่เจิ้งไปหรอก ต้องไม่ลืมว่าเขาทำผิดกฎพันธมิตร พวกเขาห้ามสมาชิกทำร้ายกันเอง.”
อ้ายซางหนี่กล่าว “เมื่อวานผู้นำฉินและเหล่าเจ้าสำนักคนอื่น ๆ จัดประชุมขึ้น เพื่อที่จะหาบทลงโทษสำนักไท่กู่เจิ้ง.”
“พรึบ ๆ พรึบ ๆ!”
ในเวลานั้นพิราบส่งสารที่บินมา ร่อนลงที่โต๊ะน้ำชา ที่ขาของมันมีหลอดไม้ไผ่ผูกอยู่.
อ้ายซางหนี่ที่หยิบออกมา กล่าวออกมาว่า “ข่าวจากเมืองชิงหยางถูกส่งมา.”
เขาที่เปิดออกอ่าน ใบหน้าของเขาถึงกับแข็งค้าง แววตาที่เผยความอัศจรรย์อย่างหนัก.
“ประมุข เกิดอะไรขึ้น?”อ้ายซางฟางที่สอบถามออกมา.
อ้ายซางหนี่ที่ส่งจดหมายออกไป อ้ายซางเกอที่รับไว้ ทั้งสองที่จดจ้องมอง ใบหน้าเผยแววตาที่ตื่นตระหนกประหลาดใจไม่ต่างกัน.
ภายในจดหมายมีข้อความไม่มากนัก และยังมีเนื้อหาเกี่ยวกับการประลองที่เจ้าสำนักดาบใหญ่พ่ายแพ้ด้วยการโจมตีเพียงสองกระบวนท่า.
“เพียงสองกระบวนท่า ก็ทำให้เจ้าสำนักดาบใหญ่ เฉินถง ศิษย์ยุทธ์ขั้นที่เก้าได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก?”
อ้ายซางฟางที่สะดุ้งตกใจอุทานออกมาว่า “เป็นไปไม่ได้ เจ้าสำนักไท่กู่เจิ้ง มีระดับศิษย์ยุทธ์แล้วรึ?”
อ้ายซางเกอที่นึกถึงเมื่อครั้งเขาต่อสู้กับจุนซ่างเซียว จึงได้กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่สงสัยเลยว่าความเร็วของเขามากมายขนาดนั้น แท้จริงแล้วก็อยู่ในระดับศิษย์ยุทธ์อยู่แล้วนี่เอง!”
กับความเร็วที่ไม่เห็นแม้แต่เงา มันยังประทับอยู่ในใจของเขาไม่รู้ลืม เพียงแค่นึกถึงก็สั่นสะท้านแล้ว ต้องไม่ลืมว่าหากฝั่งตรงข้ามต้องการสังหารตน เขาคงตกตายไปก่อนหน้านี้หลายครั้งแล้ว.
อ้ายซางหนี่ที่เงียบไปชั่วครู่และกล่าวออกมาว่า “เรื่องของสำนักไท่กู่เจิ้ง ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องเล็กซะแล้ว!”
ตั้งแต่ต้น อ้ายซางเกอที่พ่ายแพ้กลับมา เขายังคงโกรธไม่รู้หาย เกือบที่จะอดใจไม่อยู่ นำคนจำนวนมากบุกไปแก้แค้นสำนักไท่กู่เจิ้ง.
ตอนนี้นะรึ?
ความคิดของเขาที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง.
ทำลายสำนักหลิงชวน เอาชนะเจ้าสำนักดาบใหญ่จนได้รับบาดเจ็บหนัก จุนซ่างเซียวผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย.
ตระกูลอ้ายเป็นตระกูลค้าขาย ความสงบถือเป็นสิ่งล้ำค่า กับสำนักไท่กู่เจิ้งที่กระทำแต่เรื่องน่าตื่นตกใจ แน่นอนว่าพวกเขาย่อมต้องคิดใคร่ครวญระมัดระวังเป็นอย่างดี.
อ้ายซางเกอเอ่ย “ประมุข กับสำนักเช่นนี้ ตระกูลอ้ายของพวกเราควรจะผูกมิตรดีกว่า หรือแม้นว่าจะเป็นมิตรกันไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรจะเป็นศัตรู.”
“มีเหตุผล.”อ้ายซางฟางเองก็เห็นด้วย.
“แย่แล้ว แย่แล้ว!”
ในเวลาเดียวกันนั้น บ่าวรับใช้ที่เร่งรีบวิ่งมา “ประมุข อาวุโส มีบางคนกำลังสร้างปัญหาที่ร้านขายสมุนไพร!”
อ้ายซางเกอและอ้ายซางฟางที่ลุกพรึบขึ้นในทันที แววตาที่เผยความโกรธออกมา.
ตระกูลอ้ายนนั้นทำธุรกิจในเมืองฮูหยางมาหลายร้อยปี นี่นับเป็นครั้งแรกที่มีคนกล้ามาสร้างปัญหา!
อ้ายซางหนี่ที่กล่าวออกไปอย่างเคร่งขรึม “เกิดอะไรขึ้น?”
บ่าวรับใช้ที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที “มีคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเจ้าสำนักไท่กู่เจิ้ง .....ยามร้านของพวกเราถูกทุบลงไปกองกันบนพื้นแล้ว!”
“อะไรนะ?”
อ้ายซางเกอและอ้ายซางฟางที่อ้าปากกว้าง.
ก่อนหน้านี้ยังพูดคุยเกี่ยวกับจุนซ่างเซียวอยู่เลย ยังกล่าวว่าเป็นมิตรดีกว่าเป็นศัตรู ไม่ควรที่จะหาเรื่องเป็นศัตรู ตอนนี้อีกฝ่ายกับมาหาเรื่องถึงร้านเลยอย่างงั้นรึ? นี่มัน....บัดซบไปแล้ว!
“ไป.”
อ้ายซางหนี่ที่ลุกขึ้นก้าวออกไปในทันที.
......
ที่ทางเข้าร้านยาตระกูลอ้าย เวลานี้มีชาวยุทธ์กำลังมามุงดู หลายคนที่ชี้ไปมา พูดคุยกันออกรสทีเดียว.
“ไม่ผิด นั่นคือเจ้าสำนักไท่กู่เจิ้ง!”
“ดูแปลก ๆ นะ เขาไม่ได้อยู่ที่สำนักไท่กู่เจิ้งงั้นรึ? แล้วมาอยู่ในเมืองฮูหยางได้อย่างไร?”
“ตระกูลอ้ายที่ตั้งอยู่เมืองฮูหยางหลายร้อยปี กล้ามาหาเรื่องเพียงคนเดียว เจ้าสำนักไท่กู่เจิ้ง เป็นคนที่หาญกล้าอะไรเช่นนี้!”
“หากเขาขลาดเขลา จะสามารถทำลายสำนักหลิงชวนได้รึ?.”
“มีคนไปแจ้งตระกูลอ้ายแล้ว รอชมการแสดงดี ๆ ก็แล้วกัน.”
“มาแล้ว มาแล้ว นั่นประมุขตระกูลอ้ายและอาวุโสก็มาด้วย!”
มีใครบางคนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เหล่าชาวยุทธ์ที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน เห็นประมุขตระกูลอ้าย นำสองอาวุโสมาอย่างเร่งรีบ ใบหน้าที่เผยท่าทางเคร่งขรึม.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
อ้ายชางหนี่และอาวุโสทั้งสองก้าวเข้าไปในร้านยา ก็พบคนของตระกูลอ้ายนอนกุมท้องนอนระเกะระกะอยู่บนพื้น ดูเหมือนว่าจะถูกต่อยอย่างแรงจนยืนไม่ไหว.
“อาวุโสอ้าย.”
ในเวลานั้น ที่ห้องรับรองก็มีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น ”พวกเราพบกันอีกแล้ว.
จุนซ่างเซียวที่นั่งบนเก้าอี้ขาพาดบนโต๊ะ ที่ด้านข้างผู้จัดการร้านหม่าเจิ้ง ที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่.
ร่างกายของเขาที่กำลังสั่นอย่างรุนแรง เพราะว่าดาบสะบั้นมังกรเขียวที่วางไว้บนบ่า ห่างจากคอของเขาเพียงเล็กน้อย เพียงแค่ขยับเกรงว่าศีรษะของเขาคงลอยขาดออกไปจากร่างแน่.
แววตาของอ้ายซางหนี่ที่กลายเป็นมืดมน.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาถูกทุบช้ำเขียวไปหมด เป็นการกระทำที่เกินไปจริง ๆ!
อ้ายซางเกอที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าสำนักจุน นี่หมายความว่าอย่างไร?”
จุนซ่างเซียวจ้องมองผู้จัดการร้านหม่าและกล่าวออกมาว่า “เปิ่นจั้วเข้ามายังร้าน เพื่อพูดคุยธุรกิจ แต่ผู้จัดการร้านของเจ้ากับสั่งคนให้มาเอาชีวิตเปิ่นจั้ว ดังนั้นข้าเพียงแค่ต้องตอบโต้ป้องกันตัว ก็เท่านั้น.”
ได้ยินเพียงเท่านั้น อ้ายชางหนี่และคนอื่น ๆ ก็เข้าใจได้ในทันที.
อ้ายซางเกอที่ยกมือประสานกล่าวออกมาว่า “เจ้าสำนักจุน พวกเรามาพูดคุยกันดี ๆเถอะ ก่อนอื่นโปรดเก็บดาบของท่านก่อน.”
ฝ่ายตรงข้ามที่ทำร้ายเจ้าสำนักดาบใหญ่ให้ได้รับบาดเจ็บหนักได้ เช่นนั้นเขาจะไม่สุภาพได้อย่างไร.
“ต้องอย่างนี้สิ.”
จุนซ่างเซียวที่เก็บดาบ กล่าวออกมาว่า “หากว่าเขาสุภาพเหมือนอาวุโสอ้าย เรื่องก็ไม่มีทางมาถึงขั้นนี้.”
“พรึด โครม.”
ดาบที่ถูกเก็บไป ผู้จัดการร้านหม่าที่ร่างกายทรุดอ่อนระทวยลงไปกับพื้น หน้าผากที่หลั่งเหงื่อออกไปจนเปียกไปทั่วร่าง.
......
เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่ได้รับบาดเจ็บและผู้จัดการร้านหม่าได้ถูกนำตัวออกไปหมดแล้ว ที่ด้านในเวลานี้มีเพียงสามตัวตนระดับสูงของตระกูลอ้าย.
คนทั้งสี่ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก บรรยากาศที่ดูกระอักกระอ่วนอยู่เล็กน้อย.
อ้ายซางหนี่ที่ต้องการคลายบรรยากาศลง จึงได้เอ่ยกล่าวออกมาก่อน “ประมุขจุนต้องการพูดคุยธุรกิจกับตระกูลอ้ายของข้าอย่างงั้นรึ?”
“ไม่ผิด.”
จุนซ่างเซียวกล่าวต่อ “เป็นธุรกิจใหญ่.”
“ธุรกิจอะไรอย่างงั้นรึ?”อ้ายซางหนี่ที่กล่าวออกมาด้วยความสนใจ.
ธุรกิจใหญ่ ใหญ่ขนาดใหน ตระกูลอ้ายย่อมสามารถจัดการได้หมด.
จุนซ่างเซียวที่วางกระดาษแผ่นหนึ่งบนพื้นและกล่าวออกมาว่า “สมุนไพรที่เขียนในรายการ ตระกูลอ้ายของเจ้ามีมากเท่าไหร่ เปิ่นจั้วต้องการทั้งหมด.”
อ้ายซางหนี่และสองอาวุโสจ้องมองหน้ากันและกัน พวกเขาที่หยิบกระดาษขึ้นมา บนกระดาษมีสมุนไพรทั้งหมด 12 ชนิด เป็นสมุนไพรทั่ว ๆไป มีหายากเพียงแค่อันเดียว.
“เจ้าสำนักจุน.”
เขาที่เงยหน้าขึ้นและกล่าวออกมาว่า “เจ้าต้องการทั้งหมดที่มีเลยอย่างงั้นรึ?”
จากสายตาของประมุขตระกูลอ้าย จุนซ่างเซียวรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีสิ่งที่เขาต้องการ ที่ถามย้ำคงหมายถึงมันมีมาก ดังนั้นเขากล่าวออกมาว่า “ไม่ผิด ข้าต้องการเป็นจำนวนมาก.”
อ้ายซางหนี่กล่าว “เจ้าสำนักจุน สมุนไพรที่ท่านต้องการนั้นมีเพียงแค่รายการเดียวที่อาจจะหายากหน่อย แต่ถึงอย่างอื่นนั้น ก็มีมากกว่าสองร้อยชุด ดูเหมือนว่าราคาของมันจะไม่น้อยเลย.”
มากกว่า 200 อย่างงั้นรึ?
ภายในใจของจุนซ่างเซียวที่สั่นไหวเป็นระลอก.
เม็ดยาผสานวิญญาณมีสมุนไพรสามชนิด สองชนิดมีอยู่เป็นจำนวนมาก มีเพียงแค่ใบหนานเจาที่ค่อนข้างหายาก แต่ก็มีถึง 200 ชุด เขาสามารถปรุงเม็ดยาผสานวิญญาณได้ถึง 200 เม็ด!
“ข้าต้องการทั้งหมด.”จุนซ่างเซียวตอบกลับอยางไม่ลังเล.
วัตถุดิบของเม็ดยาทั้งสี่ชนิดนี้ เขาจะไม่ยอมเสียมันไปแม้แต่รายการเดียว.
อ้ายชางหนี่ที่ดีดลูกคิด ดวงตาหรี่เล็กเอ่ยกล่าวออกมาหลังจากคำนวนแล้ว “เจ้าสำนักจุน สมุนไพรหากท่านต้องการทั้งหมด อย่างน้อยก็ต้องจ่าย 100,000 เหรียญ.”
100,000 เงินรึ?
จุนซ่างเซียวยกมือขึ้น กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีปัญหา.”
