Chapter 25 โลหิตชโลมพื้นลึกสามฉื่อ.
ภายในมนทลชิงหยางนั้นมีภูเขาที่มีชื่ออยู่หลายแห่ง หนึ่งในนั้นคือภูเขาทมิฬ สถานที่แห่งนี้ มีกลุ่มโจรร้ายยึดครองมาหลายปีแล้ว พวกเขาปล้นฆ่าช่วงชิงคนไปทั่ว ทุกสารทิศสั่นคลอนข่มขู่ผู้คนในมนทลมลทลชิงหยางมานานแล้ว.
นอกจากนี้ พวกมันจะลงมือกันทุก ๆ ครึ่งเดือน.
ครั้งนี้พวกมันได้จับกุมศิษย์ของสำนักไท่กู่เจิ้งไปกว่าสามสิบคน ก่อนที่จะส่งจดหมายเรียกค่าไถ่.
นี่คือโจรภูเขาที่ใช้กำลังช่วงชิงทรัพย์สิน พวกมันยึดครองทรัพย์สินและสมบัติมากมาย เรียกค่าไถ่ ปล้นฆ่า จนกลายเป็นโจรภูเขาที่มีชื่อเสียง.
“มารดาเถอะ!”
จุนซ่างเซียวที่ก้าวออกมาด้านหน้าประตูสำนัก คำรามเสียงดัง “กล้าทำร้ายศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้ง เจ้าพวกโจรร้าย จะต้องตายทั้งหมด!”
เขารับศิษย์อย่างยากลำบาก ท้ายที่สุดกับถูกจับกุมไปกว่า 30 คน เรื่องนี้ยอมไม่ได้เด็ดขาด!
จิตสังหารของเขาที่แผ่ออกมา คำพูดที่บ้าคลั่ง การยอมรับตัวตนใหม่ที่เกิดขึ้นนี้สมบูรณ์แล้ว เขาได้ปรับตัวให้เข้ากับทวีปชิงหยุนเต็มที่ไปด้วยความดุร้ายแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว.
“เจ้าสำนัก!”
หลี่ชิงหยางเอ่ย ขณะก้าวตามมา “ศิษย์ขอตามไปด้วย!”
เขาที่เป็นศิษย์พี่รองสำนักไท่กู่เจิ้ง การที่ศิษย์น้องถูกโจรภูเขาจับตัวไป เขาเองก็ไม่สามารถทนได้เช่นกัน.
ลู่เชียนเชียนเองก็ด้วย.
จุนซ่างเซียวที่หยุดชะงักและเอ่ยกล่าวออกมาว่า “ยังมีศิษย์ที่ยังไม่ลงทะเบียน พวกเจ้าทั้งสองอยู่รับผิดชอบที่นี่ ไม่จำเป็นต้องไปภูเขาทมิฬกับข้า.”
หลี่ชิงหยางที่เอ่ยกล่าวออกมาอย่างจริงจัง “เจ้าสำนัก โจรภูเขานั้นมีกว่า 200 คน และหัวหน้าของมัน น่าจะมีพลังบ่มเพาะระดับศิษย์ยุทธ์แล้ว หากไปคนเดียว ข้าเกรงว่า......”
จุนซ่างเซียวที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม “นี่คือคำสั่ง.”
ในเวลานี้เขาได้กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง เปี่ยมไปด้วยบารมีและอำนาจของเจ้าสำนัก.
แม้นว่าหลี่ชิงหยางต้องการเอ่ยแนะนำอีก ทว่าก็ทำได้แค่ยกมือขึ้นคารวะ “น้อมรับคำสั่งเจ้าสำนัก.”
จุนซ่างเซียวก้าวลงจากภูเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา.
โกรธ.
เขาโกรธเกรี้ยวเต็มพิกัดแล้ว!
“ศิษย์พี่หญิงใหญ่.”
หลี่ชิงหยางจ้องมองจุนซ่างเซียวลงเขาไป พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าสำนัก สำนักไท่กู่เจิ้งของพวกเรา จะทำอย่างไร?”
“ง่ายจะตายไป.”
ลู่เชียนเชียนยังคงยืนกอดอก และกล่าวออกมาว่า “ข้าเป็นเจ้าสำนัก เจ้าก็เป็นศิษย์พี่ใหญ่ไป.”
หลี่ชิงหยางได้ยินคำพูดดังกล่าว ปากถึงกับกระตุกไปเหมือนกัน.
......
เทือกเขาทมิฬ.
ตั้งอยู่ห่างจากหมู่บ้านชิงหยางราว ๆ 50 ลี้.
สถานที่แห่งนี้เป็นยอดเขาสูง มีภูเขาลูกใหญ่ ลูกเล็กกระจายอยู่รอบ ๆ ภูมิประเทศดูซับซ้อน เหมาะที่จะซ่อนตัว แม้แต่ใช้ซุ่มโจมตีอีกด้วย.
มีเจ้าหน้าที่ทางการตลอดนิกายที่มีอิทธิพลต้องการจัดการเหล่าโจรภูเขาเช่นกัน ทว่าด้วยภูมิประเทศที่ซับซ้อนจึงยากที่จะทำลายโจรภูเขาให้สิ้นซากได้.
ด้วยเหตุนี้ เทือกเขาทมิฬจึงกลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามของมนทลชิงหยางไป ไม่มีผู้ฝึกยุทธ์คนไหนกล้าก้าวเข้ามายังพื้นที่แห่งนี้อีกเลย.
วันนี้ เส้นทางไปยังเทือกเขาทมิฬ ปรากฏร่าง ๆ หนึ่ง จุนซ่างเซียว กำลังมุ่งตรงไปเพียงคนเดียว หากมีชาวยุทธ์รู้เข้าล่ะก็ ว่ามีเจ้าสำนักไท่กู่เจิ้งเข้าไปในเทือกทมิฬคนเดียว คงต้องโค้งคารวะเป็นแน่.
“จะจัดการกลุ่มโจรภูเขา ช่วยเหล่าศิษย์อย่างไรดี?”
ขณะเดินทาง จุนซ่างเซียวที่พูดกับตัวเองไปด้วย.
กับความโกรธสุมอก ทำให้เขาเร่งรีบเดินทางมา ขณะที่ความโกรธลดลง เมื่อครุ่นคิดอย่างหนัก ก็ตระหนักได้ว่าไร้แผนไม่รู้ว่าจะจัดการเหล่าโจรภูเขาอย่างไร.
จากคำพูดของหลี่ชิงหยางก่อนหน้านี้ ไม่เพียงแค่โจรภูเขามีจำนวนกว่า 200 คน ทว่ายังมีหัวหน้าโจรที่มีระดับบ่มเพาะศิษย์ยุทธ์ด้วย ดูเหมือนว่าจะเป็นงานหนักซะแล้ว.
ด้วยกระบี่หานเฟิงระดับสามัญขั้นต้น เพลงกระบี่คลื่นซ้อนเก้ากระบวน และพลังบ่มเพาะเปิดชีพจรขั้นที่สิบ นี่คือพลังของจุนซ่างเซียว การจะจัดการระดับเปิดชีพจรสัก 20 กว่าคนคงจะไม่ยากนัก แต่ถ้าเป็น 200 คนแล้วเขาไม่มีความมั่นใจแม้แต่น้อย.
หนำซ้ำ หากฝ่ายตรงข้ามมีระดับศิษย์ยุทธ์จริง ๆ ละก็ เกรงว่าจะยิ่งยากเข้าไปอีก.
จุนซ่างเซียวที่ครุ่นคิด ส่งจิตเข้าไปในแหวนเก็บของจ้องมองไปยังยันต์เพิ่มความเร็วและยันต์หลบหนี เป็นของวิเศษที่ได้จากการเปิดกล่องมือใหม่ แอบคิดอยู่ในใจ “สองสิ่งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เหมาะที่จะใช้ในการต่อสู้ครั้งนี้.”
ในเวลาเดียวกัน สายตาของเขาก็จับจ้องมองไปยังดาบหนานโชว(ยากจะอดกลั้น)
เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่แผ่ออกมา นี่เป็นดาบที่ถูกผนึกอยู่อย่างงั้นรึ?!
จุนซ่างเซียวที่คว้าไปยังดาบหนานโชว รับรู้ถึงน้ำหนักของมัน “สิ่งนี้มีพลังระดับใดกัน?”
ดาบที่สงบนิ่งอยู่ในฝัก เขาพยายามที่จะดึงออกมาจากฝัก.
“ตูมมม!”
เกิดระเบิดดังสนั่น.
ร่างจิตของจุนซ่างเซียวถึงกับลอยกระเด็นออกมาหลายสิบเมตร.
ที่ด้านนอก กายเนื้อของเขาถึงกับล้มกลิ้งครูดไปกับพื้น ก่อนที่จะพยุงร่างขึ้นมาหายใจหอบ ๆ.
จุนซ่างเซียวเอ่ย กล่าวออกมาด้วยความหวาดหวั่น “เกือบแล้ว เกือบไปแล้ว!”
ขณะที่เขาพยายามจะดึงดาบออกจากฝัก ทันใดนั้นก็มีกลิ่นอายอันทรงพลังหนักหน่วงราวกับจะระเบิดทุกสิ่งทุกอย่างรอบ ๆ หากไม่เพราะมีปฏิกิริยารวดเร็ว เก็บดาบได้ทัน เกรงว่าเขาคงจะได้รับบาดเจ็บหนัก.
ระบบเอ่ยเตือนออกมาในทันที “ดาบหนานโชวที่ถูกปิดผนึกนั้นหากถูกชักออกมาโดยไม่เปิดผนึก อาจทำให้ได้รับบาดเจ็บหนักได้.”
จุนซ่างเซียวแทบทรุด “แล้วเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้เล่า!”
ระบบตอบ “ก็โฮสน์ไม่ได้ถาม.”
“......”
จุนซ่างเซียวพูดไม่ออกเลยเหมือนกัน.
หลังจากนั้น เขาก็เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที “กลิ่นอายของมันนั้น ทรงพลังมาก ดาบหนานโชวคงเป็นอาวุธคุณภาพสูงแน่ ๆ นี่คือไม้ตายที่จะทำให้ข้าช่วยเหล่าศิษย์ได้อย่างไม่ต้องสงสัย!”
พริบตาเดียวนั้น จุนซ่างเซียวก็มั่นใจขึ้นมาก.
“หืม?”
จากนั้นไม่นาน เขาได้ไปหยุดอยู่ที่ ๆ หนึ่ง.
ที่ด้านหน้าของเขามีชายร่างยักษ์สองคน ถืออาวุธยืนจังก้าขวางทางบันไดศิลาทางขึ้นภูเขาเอาไว้ มุมปากของพวกเขาที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมาด้วย.
“พี่หก.”
ชายร่างเตี้ยเต็มไปด้วยกล้ามคนหนึ่งเอ่ยกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่า จะมีคนกล้ามายังเทือกเขาทมิฬ!”
คนที่ถูกเรียกว่าพี่หกจับจ้องมองไปยังจุนซ่างเซียวและเอ่ยออกมาว่า “ท่าทางบ้องแบ้ว น่าจะเป็นพวกโง่ที่ชื่นชอบท่องเที่ยวชมความงามธรรมชาติ”
“ฟิ้ว!”
ชายร่างเตี้ยกล้ามใหญ่ จ้องมองไปยังแหวนวงใหญ่ที่สวมอยู่เหมือนกำไลข้อมือ กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม “เจ้าหนู แกรู้ไหม ว่ากำลังเดินทางมายังรังโจร?”
จุนซ่างเซียวกล่าวอย่างสุขุม “ข้ารู้.”
ชายร่างเตี้ยตกใจเล็กน้อย เผยยิ้มเหยียดหยันและกล่าวออกมาว่า “รู้แล้วยังกล้ามาอีก พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอน หรือ ไม่อยากมีชีวิตอยู่อย่างงั้นรึ?”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “พวกเจ้าคือโจรภูเขาอย่างงั้นรึ?”
ชายร่างเตี้ยจ้องมองไปยังแหวนวงใหญ่ของจุนซ่างเซียวไม่วางตา พร้อมกับเผยท่าทางผยอง “ไม่ผิด เหล่าจื่อ(บิดา) คือโจรบนเทือกเขาทมิฬ และยังมีฉายาว่า ราชาทรราชดาบเหล็กจิ๋ว.”
จุนซ่างเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.
ราวกับพบเรื่องน่าขำขัน ประจำวันเข้าแล้ว.
โจรภูเขาที่ถูกเรียกว่าพี่หกนั้นขี้เกียจที่จะพูดต่อ จึงได้เอ่ยออกมาว่า “น้องเจ็ด เลิกพูดมากได้แล้ว รีบจัดการเร็วเข้า.”
“ได้!”
ราชาทรราชดาบเหล็กจิ๋ว ที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นดุร้ายกล่าวข่มขู่ออกมาทันที “เจ้าหนู ส่งของมีค่าทั้งหมดออกมา หรือจะให้ข้าเข้าไปค้นด้วยตัวเอง?”
“ค้นรึ?” จุนซ่างเซียวกล่าว.
ราชาทรราชดาบเหล็กจิ๋วเผยยิ้ม กล่าวออกมาว่า “หากให้ข้าค้นล่ะก็ ข้าคงต้องตัดชิ้นส่วนบนเจ้าออกเป็นส่วน ๆ แน่.”
จุนซ่างเซี่ยวเอ่ย “แยกเป็นส่วน ๆ อย่างงั้นรึ?”
ราชาทรราชดาบเหล็กจิ๋วเผยยิ้มอหังการ “เวลานี้เจ้าสามารถตัดสินใจได้ ว่าต้องการจะมีศพสมบูรณ์ไว้หรือไม่?”
จุนซ่างเซียวที่สีจมูกไปมาและกล่าวออกมาว่า “เจ้าหมายความว่า ไม่ว่าข้าจะเลือกทางใหน ก็ไม่สามารถหนีพ้นความตายอย่างงั้นรึ?”
“อ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
ราชาทรราชดาบเหล็กจิ๋ว หัวเราะเสียงดัง “เจ้าหนู ในเมื่อเจ้ากล้าเข้ามายังเทือกเขาทมิฬแล้ว ชีวิตของเจ้าก็จบสิ้น ณ บัดนี้ มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่......”
“พุด ซี่!”
จุนซ่างเซียวไม่รู้ว่าเรียก กระบี่หานเฟิงออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พร้อมกับทิ่มแทงไปยังอกของฝ่ายตรงข้าม ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า “โทษที เปิ่นจั้วไม่มีเวลาเล่นกับเจ้าจริง ๆ ดังนั้นก็รีบตายไปเถอะ.”
ราชาทรราชดาบเหล็กจิ๋วที่ตื่นตกใจ สายตาที่จับจ้องมอง ดวงตาส่ายไปมา ก่อนที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่กระจายไปทั่วร่าง.
“พรึด ฟี่ ฟี่!” จุนซ่างเซียวที่ดึงกระบี่กลับ.
ราชาทรราชดาบเล็กจิ๋วที่โลหิตพุ่งกระฉูด ปุด ๆ ก่อนที่จะกลิ้งลมไปกับพื้น โลหิตชโลมไปทั่วบันใดหิน.
“น้องเจ็ด!”
โจรภูเขาที่มีชื่อว่าพี่หกโกรธเกรี้ยวชักกระบี่ออกมาในทันที.
“วูซซซ!”
ในเวลานั้น กระบี่หานเฟิงก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว พริบตาเดียวก็ไปอยู่บนคอของเขาแล้ว.
สายตาของจุนซ่างเซียวเต็มไปด้วยความเย็นชา พร้อมกล่าวออกมาว่า “บอกมา ศิษย์ของสำนักไท่กู่เจิ้ง ถูกขังเอาไว้ที่ใหน?”
“อึ อึก!”
โจรภูเขาทมิฬพี่หกที่กลืนน้ำลายด้วยท่าทางหวาดผวา “คือ.....”
“พึด พรึด!”
กระบี่ตะวัดออกไป โลหิตพุ่งกระฉูดออกมาในทันที.
“กึก......”
โจรภูเขาอีกคนที่โลหิต ไหลเป็นน้ำ พุ่งกระฉูดออกจากคอ กลิ้งลงไปบนบันไดหิน โลหิตกระฉูดอาบไปทั่วพื้น เหมือนกับราชาทรราชดาบเหล็กจิ๋ว.
“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!”
หลังจากสังหารไปสองคน เกิดเสียงดังขลุกขลัก จากนั้นโจรภูเขากว่าสิบคนก็ปรากฏขึ้น ทุกคนกระชับอาวุธเตรียมพร้อม ขณะจ้องมองไปยังจุนซ่างเซียวด้วยสายตาดุร้าย.
“เคร้ง!”
จุนซ่างเซียวเก็บกระบี่เข้าฝัก เอ่ยกล่าวออกมาว่า “บอกหัวหน้าพวกแก เจ้าสำนักไท่กู่เจิ้งมาไถ่ตัวลูกศิษย์แล้ว.”
