Chapter 228 ล่าสังหารกลุ่มนักฆ่าให้หมด.

สมาชิกมือสังหารดื่มโลหิต แม้นว่าจะมีระดับศิษย์ยุทธ์ขั้นที่ห้า ทว่าด้วยคมกระบี่หานเฟิงและความเร็วที่ไม่ธรรมดา จึงยากจะหลบได้.

ความเร็วของลี่ซ่างเทียน ดูเหมือนว่าจะออกกระบี่รวดเร็วเป็นอย่างมาก.

การฝึกฝนก่อนหน้านี้ถือว่าไม่สูญเปล่า!

“ไม่เลว.”

จุนซ่างเซียวที่เผยยิ้มด้วยความพอใจ.

เมื่อศิษย์ของเขาสามารถเอาชนะใจตัวเองได้ การฝึกฝนจากหน้านี้จะทำให้เติบโตยกระดับขึ้นเป็นอย่างมาก.

“ข้าสังหารคนแล้ว!”

อีกหนึ่งศพที่ล้มลงบนพื้น ลี่ซ่างเทียนเพ่งพิศ.

คิดดูแล้วก็แปลก.

ก่อนหน้านี้จิตใจของเขาไม่อยู่กับตัว หลังจากสังหารศัตรูแล้ว กับค่อย ๆ มั่นคงขึ้น.

เมื่อคิดโดยระเอียดแล้ว ก็ไม่มีอะไรน่ากลัว.

จางเหว่ยและคนอื่น ๆ ที่ตระหนักได้เช่นกัน ว่าการสังหารศัตรู ก็เหมือนกับสังหารสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ แม้แต่ง่ายดายกว่าสังหารสัตว์ร้ายด้วยซ้ำ.

ที่เป็นเช่นนี้เพราะว่าพวกเขาแข็งแกร่งมากกว่าเมื่อครั้งไปหาประสบการณ์ที่หุบเขาแห่งความตายนั่นเอง.

การสังหารเหล่ามือสังหารสำนักมาร แม้นว่าพวกเขาจะร้ายกาจ ทว่าก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากมายอะไร.

เพียงแค่ไม่นานเท่าใดนัก.

เหล่าศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้งก็สังหารพวกเขาไปกว่า 80 คน 60 คนถูกคนอื่น ๆ ร่วมมือกันจัดการ เย่ซิงเฉินคนเดียวสังหารไป 20 คน.

ส่วนความเสียหายของสำนักไท่กู่เจิ้งนะรึ?

ยกเว้นงูพิษ คนอื่น ๆ ปลอดภัย ไม่มีแม้แต่บาดแผล.

เหล่ามือสังหารกลุ่มนี้ ส่วนมากแล้วจะใช้อาวุธลับโจมตีออกมา การโจมตีตรง ๆในระยะประชนิดนั้นไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาถนัดนัก.

อาวุธลับที่ถูกโจมตีออกมาถือว่าทรงพลังอยู่เหมือนกัน.

ทว่าต่อหน้าอีกฝั่งที่มีม่านพลังป้องกัน มีเหรอที่อาวุธลับจะทะลวงผ่าน.

พวกเขาทุกคนล้วนแต่ฝึกฝนวิชาผนึกเจี่ยหยิน เป็นวิชาที่สร้างม่านพลังวิญญาณป้องกันร่างกายตัวเอง.

แม้นว่าศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้งยังไม่ได้สำเร็จขั้นสูงสุด ทว่าก็สามารถรวบรวมพลังวิญญาณป้องกัน การโจมตีที่น้อยกว่าหมื่นจินได้อย่างง่ายดาย.

ด้วยทักษะวิชาป้องกันอันร้ายกาจ กลุ่มของอาวุธลับที่โจมตีมาแทบไร้ประโยชน์ไป.

“ไอ้คนน่ารังเกียจ!”

ในเวลานั้นหัวหน้าทีมมือสังหารที่เห็นผู้ใต้บังคับบัญชาตกตายไป ล้มลงบนตายคนแล้วคนเล่า แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.

ทว่าเวลานี้ เขาตระหนักได้ว่าศัตรูนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเหมือนกัน.

ทว่าในเวลาที่เขารู้สึกหวาดกลัวและก้าวถอยหลัง.

“ฟิ้ว!”

หัวหน้าทีมที่หลบหนีการโจมตีจากฝ่ามือสะบั้นภูผาของหลี่ชิงหยาง ตอนนี้เขาต้องการหลบหนีให้พ้น เวลาเดียวกันนั้น รองหัวหน้าที่ชะงักจ้องมองครู่หนึ่งหัวของเขาก็ขาดออกจากร่างทันที.

เป็นเย่ซิงเฉินที่อยู่ด้านหลัง ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้ายเย็นชา.

“แฮก ๆ!”

หัวหน้าทีมที่สูดหายใจที่เย็นยะเยือบเข้ามา.

คนผู้นี้สังหารผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามากกว่า 20 ศพ ที่นอนเกลื่อนบันได.

แม้แต่รองหัวหน้าที่มีระดับอาจารย์ยุทธ์ขั้นที่หนึ่งก็ยังถูกสังหาร เพียงแค่คน ๆ เดียว ก็ขวางทุกคนเอาไว้ได้ทั้งหมด.

“เฮ้.”

เสียงของหลี่ชิงหยางที่ดังขึ้น “ยังมีเวลาไปสนใจคนอื่นอีกรึ?”

“ตูมมมม!”

ฝ่ามือสะบั้นภูผานั้น กระแทกไปยังด้านหลังของเขา ทำให้หัวหน้าทีมมือสังหารลอยออกไป.

“กึก!”

หลังจากร่วงไปบนพื้นแล้ว ร่างกายของเขาที่ซีดลง ราวกับศพคนตาย ดวงตาที่ส่องประกายแสงสีแดง.

“หืม?”

หลี่ชิงหยางที่เผยท่าทางแปลกประหลาดใจ.

“ฟิ้ว!”

ในเวลานั้น หัวหน้าทีมสังหารดื่มโลหิต ร่างกายที่ซีดขาวเหมือนศพ จากนั้นร่างดังกล่าวก็พุ่งขึ้นภูเขาไป.

เขาไม่ได้วิ่งผ่านเย่ซิงเฉินที่ขวางอยู่ ทว่ากระโดดขึ้นสูงกว่ายี่สิบเมตร พุ่งขึ้นไปบนกำแพงภูเขา ปีนขึ้นไปราวกับวานร.

“เร็วขนาดนี้เลยรึ?”

จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ.

ลี่ลั่วฉิวเอ่ย “เป็นท่าเท้าที่แปลกมาก.”

ทักษะการต่อสู้ของสำนักฝ่ายธรรมะนั้นเป็นวิชาแบบดั้งเดิม จุดประสงค์คือการฝึกฝนก้าวไปด้านหน้าอย่างมั่นคง ทว่าทักษะยุทธ์สำนักฝ่ายอธรรมนั้น ส่วนมากเป็นวิชาที่ถูกดัดแปลงมุ่งแสวงหาพลังด้วยวิธีการสุดโต่ง.

วิชาฝ่ายมารนั้นไม่เลือกวิธีในการฝึกฝน.

ทำให้ความแข็งแกร่งของพรรคฝ่ายอธรรมนั้นยกระดับขึ้นอย่างรวดเร็ว.

อย่างไรก็ตามวิชาต่าง ๆ นั้นล้วนแต่มีจุดบกพร่อง ผลข้างเคียงของวิชาที่สุดโต่งก็ต้องชดเชยอย่างสาหัสเช่นกัน.

ยกตัวอย่างของหัวหน้าทีมนักฆ่าเมื่อครู่นี้ ด้วยท่าเท้าระเบิดโลหิต.

แม้นว่าจะเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างมหาศาล แต่ก็ต้องจ่ายด้วยโลหิตของตัวเอง หลังจากที่ใช้วิชานี้ออกมา อาจจะเสียโลหิตไปจนตายเลยก็ได้.

เป็นวิชาที่โหดเหี้ยมมาก แลกพลังชั่วคราว ด้วยพลังชีวิตของตัวเอง.

“จุ้ยจื่อ.”

จุนซ่างเซียวเอ่ย “ยิง!”

“ครับ.”

กล้องส่องทางไกลแปดเท่าที่เล็งไปยังร่างของหัวหน้าทีมที่กำลังปีนหน้าผาขึ้นไปด้วยความเร็ว ปืนที่ถูกลั่นไกออกไปในทันที.

“ฟิ้ว-”

กระสุนที่พุ่งออกไปด้วยความเร็ว ได้ยินเพียงเสียงของลมพัดเท่านั้น.

อีกนิดเดียวก็ถึงประตูแล้ว อีกนิดเดียวก็ปลอดภัยแล้ว!

หัวหน้าทีมที่ที่ผลาญโลหิตเป็นจำนวนมาก จวนจะทนไม่ได้ไหวแล้ว ทว่าอีกนิดเดียวก็ถึงที่หมายแล้ว.

ในเสี้ยววินาทีนั้น กลิ่นอายแห่งความตายที่ลอยคละคลุ้ง!

ดวงตาของเขาที่เบิกกว้าง สะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที “ไม่......”

“ปัง!”

กระสุนที่พุ่งเขาด้านหลังศีรษะของเขา โลหิตสาดกระจาย.

แม้นว่าจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่สามารถหลบพ้นจากกระสุนของเซียวจุ้ยจื่อที่ลอบยิงจากด้านหลังได้.

ความเป็นความตายที่ตัดสินในเสี้ยววินาที.

“พรึด โครม.”

หัวหน้าทีมที่ล่วงหล่นลงจากหน้าผา ไร้ซึ่งพลัง ดวงตาของเขาที่เบิกกว้าง อีกเพียงไม่ถึงห้าสิบเมตรก็จะถึงทางเข้าหอเหยี่ยวดำแล้ว.

“กึกซี่.”

ประตูหอเหยี่ยวดำที่ปิดแน่น ทันใดนั้นก็เปิดขึ้น ศิษย์หอเหยี่ยวดำที่โผล่ออกมา.

ในเวลานั้นเขา เห็นหัวหน้ามือสังหารดื่มโลหิตตายไปต่อหน้าต่อตา ใบหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนสี.

“ไม่ได้การแล้ว!”

“หัวหน้าซุนถูกสังหาร!”

......

“เจ้าสำนัก.”

หลังจากที่เซียวจุ้ยจื่อลั่นไกไปนั้น เขายังคงมองผ่านกล้องส่องทางไกลเอ่ยออกมาว่า “คนของหอเหยี่ยวดำพบเข้าแล้ว.”

จุนซ่างเซียวที่ตะโกนออกไปในทันที “จบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด!”

“รับทราบ!”

ศิษย์ของเขาที่ปะทุพลังขึ้นมา พร้อมกับเร่งรีบสังหารมือสังหารดื่มโลหิต.

นับจากนี้ไป มือสังหารดื่มโลหิตจะเหลือเพียงชื่อ ถูกสำนักไท่กู่เจิ้งทำลายสิ้นแล้ว.

“ค้น!”จุนซ่างเซียวเอ่ย.

จากนั้นศิษย์ทุกคนก็สำรวจและเก็บแหวนมิติมา.

ผ่านไปไม่กี่นาที.

รองเจ้าหอที่นำศิษย์กว่า 300 คนออกมาจากประตู.

ขณะกวาดตามองลงมา พบศพที่เกลื่อนกราดไปทุกที่ด้านล่าง ดวงตาของเขาที่มีเส้นโลหิตฝอยผุดขึ้นมาทันที.

“ฝีมือใคร!”

เสียงของความโกรธที่ดังสนั่นก้องไปทั่วบริเวณ.

จุนซ่างเซียวที่กระจายให้ศิษย์ซุ่มอยู่ทั่วทุกบริเวณ ในเวลานั้นกระสุนไรเฟิลรูปแบบ 88 ถูกยิงออกมา กว่า 20 นัดเช่นกัน.

“ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!”

พริบตานั้น ศิษย์หอเหยี่ยวดำ แม้นว่าพวกเขาจะระมัดระวัง แต่ก็ยากจะหลบกระสุนเก็บเสียงได้.

ใบหน้าของรองเจ้าหอถึงกับเปลี่ยนสี.

ในเวลานั้นเขาไม่กล้าที่จะให้ศิษย์อยู่ที่นี่แล้ว ส่งสัญญาณให้ทุกคนกลับเข้าสำนักทันที.

จุนซ่างเซียวที่เป็นคนลงมือ ด้วยแมกกาซีนที่บรรจุกระสุน 20 นัด ทำให้ยิงติดต่อกันได้ถึง 20 ครั้ง.

“ฟิ้ว!”

จากนั้นก็ส่งคืนเซียวจุ้ยจื่อ ขณะจ้องมองไปยังศิษย์ เผยยิ้มออกมา “รสชาติของการสังหารเป็นอย่างไร?”

“ยอดเลย!”

ลี่ซ่างเทียนที่เป็นคนเอ่ยปากก่อนใคร.

“ไปลงนรกเลย!”

งูพิษที่เตะไปยังก้นของเขา กล่าวออกมาว่า “เหล่าจื่อเกือบตายเพราะเจ้า ยังมาทำหน้าบานอยู่อีก.”

“พี่งู...”ลี่ซ่างเทียนที่กุมก้นตัวเองเอาไว้ กล่าวขอโทษ “ข้าขอโทษ ตอนแรกข้าตื่นเต้นไปหน่อย.”

“แค่ขอโทษก็พอรึอย่างไร?”

งูพิษเอ่ยออกมาว่า “กลับสำนัก จะต้องฝึกสองเท่าเป็นการลงโทษ.”

“ห๋า!”

ลี่ซ่างเทียนที่เต้นโหยง กล่าวออกไปว่า “พี่งู เมื่อกี้ข้าสังหารไปตั้งสองคน!”

งูพิษที่ส่ายหน้าไปมา “เถียนซีเป็นคนช่วยเจ้า ดังนั้นจึงไม่นับ.”

“พรึด โครม.”

ลี่ซ่างเทียนที่แทบล้มทั้งยืน โอดครวญในใจ “หน้าไม่อายเกินไปแล้ว!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทุกคนที่เห็นท่าทางของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา อย่างผ่อนคลาย.