Chapter 226 สามารถช่วยเหลือได้อีกครั้ง
นื่คือ การออกมาทำภารกิจใหญ่ครั้งแรกของลี่ช่างเทียน เขาที่ตื่นเต้นเกินเหตุ สั่นจนขาไม่ฟังคำสั่ง.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นกลุ่มของสำนักมารลงมาจากภูเขา ยิ่งทำให้เขาสั่นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม.
ผลสุดท้าย เป็นการเปิดเผยตำแหน่งไป.
โดยเฉพาะงูพิษ ที่คำรามลั่นอยู่ในใจ.
มารดาเถอะฝึกฝนแทบเป็นแทบตาย พอออกสถานที่จริง กับเผยตัวให้กับคนอื่นเห็นซะแล้ว!
หัวหน้าทีมมือสังหารจ้องมองไปยังลี่ซ่างเทียน แค่นเสียงเย็นชา.“ฆ่ามัน.”
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!
สิ้นเสียง กลุ่มมือสังหารที่ลงมือ อาวุธลับในมือพวกเขาที่ถูกยิงออกไป.
ลี่ซ่างเทียนที่สั่นไปมาอย่างรุนแรง ใบหน้าซีดขาว สมองโล่ง ร่างกายที่ตอบสนองกระโดดหลบลอยอยู่กลางอากาศ.
การกระโดดออกมากลางอากาศที่ไม่มีสิ่งกีดขวาง เป็นการกระทำที่โง่มากเพราะไม่มีที่ให้หลบ.
“ฟิ้ว!”
งูพิษที่ซ่อนตัวอยู่ไม่ไกล กระโดดออกไปผลักร่างลี่ซ่างเทียนออกไป.
“พรึดซี่! พรึดซี่!”
อาวุธลับที่ยิงออกมาพร้อมกับกว่าสิบลูก พวกเขาที่หล่นลงพื้น.
ลี่ซ่างเทียนที่หล่นลงพื้น หลีกพ้นจากการโจมตีดังกล่าวได้.
ทว่างูพิษที่หล่นไม่ไกลออกไป ที่ด้านหลังนั้นมีอาวุธลับถูกยิงปักอยู่ โลหิตที่ไหลออกมา เขากล่าวออกมาด้วยความหวาดผวา “งู...พี่งู....”
นี่สินะที่เขาเรียกว่ามีเพื่อนร่วมทีมเป็นหมู!
งูพิษที่ตะโกนออกไปด้วยความเจ็บปวด “หนีไป!”
เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทำให้ลี่ซ่างเทียนสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที.
ขณะที่เขาลุกขึ้นยืน รองหัวหน้าทีมอีกฝั่ง ก็พุ่งเข้ามา หวดแส้ออกไป.
“กล้ามาซ่อนตัวในถิ่นหอเหยี่ยวดำของข้า ไม่อยากมีชีวิตอยู่สินะ!”
“ฟรุบ!”
แส้ที่พุ่งออกไป กระแทกไปยังหลังของงูพิษ.
เสื้อผ้าของเขาที่เปิดฉีกออกมา กลายเป็นรอยแส้สีแดง สายตายของเขาที่ดุร้ายจดจ้องมองไปยังลี่ซ่างเทียน.
“หนี....รีบหนีเร็วเข้า!”
งูพิษที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ราวกับว่าเป็นแรงเฮือกสุดท้ายของเขา.
ตลอดเส้นทางมายังมนทลชิงหยาง เขาที่ด่าว่าอีกฝั่งตลอด ทว่าเมื่ออีกฝ่ายทำผิดพลาด เขากับก้าวออกมาช่วยอย่างไม่ลังเล!
เห็นโลหิตของงูพิษที่ไหลไปทั่วใบหน้าเผยความเจ็บปวด ลี่ซ่างเทียนที่กำหมัดแน่น จนเล็บเจาะเข้าไปยังเนื้อ.
“ไอ้สารเลวน้อย ฟังฆ่า มือสังหารนะ ไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ใด จะต้องรักษาความสุขุมเอาไว้.”
“เมื่อเพื่อนร่วมทีมพบเขากับอันตราย อย่างแรกต้องหาทางหนี ไม่ต้องช่วย จะต้องหาทางหนีให้ได้ในทันที.”
“ข้าจะพูดย้ำอีกครั้ง หลักเกณฑ์ของมือสังหาร เมื่อเผยตัวให้อีกฝั่งได้เห็นแล้ว จะต้องหนีทันที ห้ามลังเลโดยเด็ดขาด!”
คำสอนมากมายของงูพิษที่กล่าวย้ำอย่างหนักที่ดังก้องในหูซ้ำไปซ้ำมา ความหวาดกลัวในจิตใจของเขาที่ค่อย ๆเย็นลง.
ต้องไม่ลนลาน ต้องไม่กระวนกระวาย.
ในเวลานี้จะต้องหนีให้เร็วที่สุด!
ขาของลี่ซ่างเทียนที่ไม่สั่นอีกต่อไป เขาที่ยืนขึ้น ด้วยการฝึกฝนทักษะมือสังหารเก้าวันเก้าขึ้น ทำให้เขาสามารถใช้ก้าวปิศาจได้.
“ฟิ้ว!”
ขาทั้งสองข้างที่ขยับ ราวกับปิศาจ.
ทว่า ลี่ซ่างเทียนไม่ได้ทำตามหลักการของมือสังหาร.
เขาไม่ได้หนีไป ทว่าพุ่งไปด้านหน้า ขณะรองหัวหน้าทีมอีกฝั่งที่กำลังตะวัดแส้มัดร่างของงูพิษนั้น.
“ปึก!”
แส้ที่ตะวัดออกไปสัมผัสเข้ากับความว่างเปล่า.
ลี่ซ่างเทียนที่อุ้มร่างงูพิษ จากนั้นก็เริ่มวิ่งอย่างบ้าคลั่ง.
ระหว่างวิ่งนั้น เขาก็ร้องไห้โหยหวนตะโกนออกมา “พี่งู ข้าผิดไปแล้ว พี่งู อย่าตายนะ!”
เพราะว่าเขาวิ่งเร็วเป็นอย่างมาก ไม่สนใจอาการบาดเจ็บของงูพิษแม้แต่น้อย เลือดที่ไหลชโลมร่างของเขา ยิ่งทำให้เขาสงบได้มากขึ้น.
“อย่าปล่อยให้หนี!”หัวหน้าทีมตะโกนออกไปเสียงดัง.
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!
กลุ่มมือสังหารดื่มโลหิตที่ปล่อยอาวุธลับยิงออกไปอย่างบ้าคลั่ง.
ลี่ซ่างเทียนที่มีระดับศิษย์ยุทธ์ขั้นสองทว่ากับวิ่งเร็วอย่างน่ากลัว.
อาวุธลับของพวกเขาที่พุ่งเข้าปักต้นไม้ หรือไม่ก็ก้อนหิน.
“ไอ้คนน่ารังเกียจ!”
ชายคนหนึ่งที่ไล่ตามไป พร้อมกับชักกระบี่ที่แหลมคมพลังวิญญาณที่อาบไล้ส่องประกายพุ่งออกไป.
“ตาย!”
ขณะที่ลี่ซ่างเทียนหลบออกมานั้น แขนของเขาถูกปาดเป็นรอยยาว.
“ปัง!” เขาที่หลบมาด้านข้าง กระบี่ที่พุ่งไปยังก้อนหินระเบิดออกมา โลหิตของเขาที่สาดกระจาย ราดเทะบนพื้นยาวออกไปหลายเมตร ลี่ซ่างเทียนที่ใบหน้าเหรอหราวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว.
เจ็บ เจ็บแล้ว.
“อ๊าก!”
ลี่ซ่างเทียนที่ตะโกนออกมเสียงดัง วิ่งหนีจนฝุ่นคละคล้ง.
เขาที่ยังคงอุ้มงูพิษที่หมดสติอยู่ ร่างกายที่มีโลหิตไหลไปตามพื้น.
เขาต้องการมีชีวิตอยู่ “ข้า...ข้าต้องรอด!”
“เสี่ยวฉี!”
ทว่าในเวลานั้นผู้ใต้บังคับบัญชาของอีกฝั่งคนหนึ่งที่ล้มลง หัวของเขาที่ถูกเจาะ หัวหน้าทีมและรองหัวหน้าทีมตะโกนออกมาเสียงดัง.
“โครม!”
ในเวลานั้น ร่างของผู้ใต้บังคับบัญชาสมองทะลุเป็นรู ล้มลงครูดไปกับพื้นเสียงดัง.
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
“ฟิ้ว!”
ลี่ลั่วฉิวที่อยู่ไกลออกมา ยิงกระสุนออกไปสามนัดติดต่อกัน สังหารคนอีกสามคน.
ส่วนกระสุนลูกแรกนั้นเป็นฝีมือของเซียวจุ้ยจื่อนั่นเอง.
“พี่ใหญ่!”
รองหัวหน้าทีมที่ตื่นตกใจ “นั่นมันอาวุธลับ!”
แม้นว่าหัวหน้าทีมจะโกรธเกรี้ยว แต่ก็ออกคำสั่งในทันที ”มีคนซุ่มอยู่ ทุกคนระวังด้วย.
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!
เห็นเพียงเงาหลายสิบร่างที่ผุดโผล่ออกมาราวกับปิศาจ.
แผนการของจุนซ่างเซียวที่ต้องการให้คนเหล่านี้ลงมาจากเขาเดินโผล่ออกมาระยะหนึ่งเรียบร้อยแล้ว จึงเริ่มทำการโจมตี ทว่าลี่ซ่างเทียนที่เผยตัวก่อนเวลา ทำให้พวกเขายังคงอยู่หน้าบันไดหินไม่ไกล.
“ฟิ้ว!ฟิ้ว!”
เซียวจุ้ยจื่อที่ลั่นไกต่อเนื่อง ได้ยินเพียงเสียงลม สมาชิกนักฆ่าดื่มโลหิต ถูกสังหารทีละคน ๆ.
เมื่อครั้งต่อสู้กับสัตว์ร้ายระดับสูง ไรเฟิลรูปแบบ 88 ถือว่ามีพลังจำกัด แต่เมื่อต้องสังหารผู้ฝึกยุทธ์ระดับศิษย์ยุทธ์ แน่นอนว่ามันทรงพลังพอที่จะสังหารได้ในทันที.
เซียวจุ้ยจื่อและลี่ลั่วฉิวที่ลงมือสังหารนักฆ่าดื่มโลหิตตายไปเป็นใบไม้ร่วง ทำให้เวลานี้เกิดความวุ่นวายขึ้น.
ต้องไม่ลืมว่าอาวุธลับที่ลึกลับนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าถูกยิงมาจากใหนนั้น สังหารคนของเขาคนแล้วคนเล่า น่ากลัวเป็นอย่างมาก!
“ถอยก่อน!”
หัวหน้าทีมที่ตระหนักได้ในทันที สั่งการถอยออกมาโดยไม่ลังเล.
อย่างไรก็ตาม ขณะจะเลี้ยวกลับขึ้นไปบนบันได ก็ปรากฏชายที่ร่างกายกำยำนั่งอยู่.
ชายคนดังกล่าวที่เวลานี้ค่อย ๆ ลุกขึ้น ยืนจังก้า ผมที่สยายไปด้านหลัง ใบหน้าที่ดูดุร้ายเย็นชา.
กระบี่ที่เขาอุ้มอยู่ แม้นว่าจะยังอยู่ในฝัก แต่กลับแผ่ความเย็นออกมา.
ใครกัน?
เย่ซิงเฉินนั่นเอง เขาที่ยืนอยู่บนบันไดหิน ร่างกายที่แผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา ขวางทางพวกเขาเอาไว้.
เขายังคงสุขุม ใบหน้าไร้อารมณ์ยิ่งทำให้ดูลึกล้ำอย่างที่สุด.
“เคร้ง! เคร้ง!”
เสียงชักกระบี่ดังขึ้นติด ๆ กัน ศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้งที่นำโดยหลี่ชิงหยางก็ปรากฏขึ้น.
เย่ซิงเฉินที่ขวางทาง ด้านข้างสองฝั่งปรากฏ อีกฝั่งเป็นสมาชิกตึกฝนพรำที่ปรากฏขึ้นเช่นกัน.
กลุ่มมือสังหารมารโลหิตถูกล้อมเอาไว้ในทันที.
“เตรียมปะทะ!”หัวหน้าทีมตะโกนออกไปเสียงดัง.
“ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ชักอาวุธออกมา ร่างกายที่แผ่กลิ่นอายความดุร้ายออกมา.
อย่างไรก็ตามสมาชิกของเขายังคงตาย ไม่รู้ว่าถูกอาวุธอะไรสังหาร?
“เหล่าเอ้อ นำคนไปเปิดทางสังหารพวกนี้ให้หมด ส่วนคนอื่น ๆ ขวางคนเหล่านี้เอาไว้พร้อมกับข้า.”
“รับทราบ!”
รองหัวหน้าทีมและผู้ใต้บังคับบัญชา 20 คน พุ่งตรงไปยังบันไดหิน.
พวกเขาที่ถ่ายพลังเข้าไปในอาวุธ ส่องประกายแสงสีขาวสว่างจ้า.
“พวกก้อนเต้าหู้.”
ดวงตาของเย่ซิงเฉิงเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ กระบี่หานเฟิงของเขาที่ชักออกมาทันที.
“เคร้ง-”
ริ้วแสงที่เย็นเยือบเป็นประกาย เห็นเป็นเส้นดั่งเส้นไหมพุ่งออกไปราวกับเส้นดาย.
“ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!
ปราณกระบี่ของเขาที่พุ่งออกไปนั้น เร็วจนยากจะมองเห็นด้วยตาเปล่า.
พริบตาที่ริ้วแสงกระบี่หายไป กว่า 20 ชีวิตของนักฆ่า ก็ถูกสับเป็นชิ้น ๆ!
“กึก.”
“กึก.”
เย่ซิงเฉินที่ก้าวไปด้านหน้า ขณะจ้องมองไปยังผู้ฝึกยุทธ์ระดับอาจารย์ยุทธ์ขั้นที่หนึ่ง รองหัวหน้ากลุ่มนี้ กล่าวด้วยเสียงเย็นชา “เจ้า เคยลิ้มลองความตายหรือไม่?”
