Chapter 209 ขอให้พวกเขาโชคดี.
ด้วยการใช้แต้มสนับสนุนหลายร้อยแต้ม ท้ายที่สุดก็รีเฟรชได้หอคอยเก็บประสบการณ์.
แม้นว่าจะจ่ายออกไปไม่น้อย ทว่าก็ได้ สินค้าขยายขนาด แมกกาซีน ทักษะพลังป้องกัน และสินค้าทั่วไปอีกหลายอย่าง โดยจ่ายไปเพียงร้อยกว่าแต้ม.
ในความเห็นของเจ้าสำนัก รู้สึกว่า ไม่ขาดทุนแต่อย่างใด!
และเป้าหมายที่ต้องการยังได้รับมาแล้วด้วย.
ระบบเอ่ย “หอคอยเก็บประสบการณ์นั้นมีขนาดใหญ่ ปรกติก็มีเก้าชั้นแล้ว ดังนั้นแนะนำโฮสน์นำออกมาวางในพื้นที่กว้าง.”
“โอ้ว.”
จุนซ่างเซียวที่ครุ่นคิดและหาพื้นที่วาง.
ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจใช้บริเวณหลังเขา.
เขาที่คิดจะพัฒนาในเร็ว ๆนี้ ดังนั้นการนำหอคอยเก็บประสบการณ์ไปวางถือว่าเหมาะสมด้วยประการทั้งปวง.
เช้าวันถัดมา.
จุนซ่างเซียวที่ก้าวมาถึงหลังเขา ในเวลาเช้าตรู จ้องมองพื้นที่รอบ ๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะนำหอคอยเก็บประสบการณ์ออกมา.
เวลาเดียวกันปรากฏหอคอยเก้าชั้น ที่มีขนาดเล็กกระจิดริด.
จุนซ่างเซียวถึงกับพูดไม่ออก “มีขนาดเท่านี้ยังต้องหาพื้นที่ด้วยอย่างงั้นรึ?”
ระบบเอ่ย “เมื่อฝังลงดินแล้วจะค่อย ๆ งอกขึ้นมาเหมือนกับพืชพรรณ.”
“โอ้ว.”
จุนซ่างเซียวที่ก้าวออกไปฝังมันลงดิน ขณะจ้องมองไปยังเจดีย์ที่ยังคงเป็นเหมือนกับต้นกล้า.
หอคอยเก็บประสบการณ์ที่กำลังสั่นไหวไปมา พื้นดินสั่นอย่างรุนแรง ก่อนที่จะผุดขึ้นจากพื้นดิน ส่องประกายแสงวับวาว ขยายขนาดอย่างรวดเร็ว.
ชั่วระยะเวลาต่อมา.
เจดีย์ขนาดความกว้าง 20 เมตร และความสูงราว ๆ ร้อยเมตร มีเก้าชั้นปรากฏขึ้นในครรลองสายตาของเขา.
“เฮ้ย!”
จุนซ่างเซียวถึงกับต้องแหงนหน้ามอง กล่าวด้วยความตกใจ “สูงขนาดนี้เลยรึ?!”
......
“เอ๊ะ?ดูนั่นเร็วเข้า นั่นมันอะไร!”
“คงจะเป็นหอคอย!”
“แปลกมาก เมื่อวานยังไม่มี แล้วมันมาได้อย่างไร!”
แม้แต่ลานด้านนอก ศิษย์ที่เตรียมตัวทำกายบริการ พบว่าจู่ ๆ ก็ปรากฏหอคอยปรากฏขึ้น ต่างก็ตื่นตกใจเหมือน ๆ กัน.
“ศิษย์พี่รอง.”
ซูเซียวโม่ที่สะดุ้งตกใจ “สิ่งนั้นเหล่านายช่าง สร้างขึ้นมาอย่างงั้นรึ?”
“ไม่.”
ใบหน้าของหลี่ชิงหยางที่กลายเป็นโง่งมไปเหมือนกัน.
“ไป ไปดูกัน.”
เหล่าศิษย์ไม่ได้ทำกายบริหาร ต่างส่งเสียงดัง มุ่งไปยังหลังเขาทันที ท้ายที่สุดพวกเขาก็พบกับหอคอยที่ใหญ่โตปรากฏขึ้นที่ด้านหน้า.
เย่ซิงเฉินที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่าเกรงขาม จิตใจสั่นไปมา “หอคอยวิเศษ!”
อดีตราชันย์รัตติการที่มีประสบการณ์มากมาย ย่อมรับรู้ได้!
ที่ทางเข้าของหอคอยเก็บเกี่ยวประสบการณ์ปิดอยู่ ลยประตูหอคอยมีป้ายอักขระสลักอยู่ “หอคอยเก็บเกี่ยวประสบการณ์” ดูลึกล้ำแปลกประหลาด.
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น ชั้นหนึ่งของหอคอยก็เปล่งแสง เสียงที่หนักอึ้งเก่าแก่ส่งเสียงออกมา “จุนซ่างเซียว ท้าทายหอคอยเก็บประสบการณ์ชั้นที่หนึ่ง.”
เจ้าสำนักเข้าไปด้านในอย่างงั้นรึ?
เหล่าศิษย์ที่เงยหน้าขึ้นมอง เห็นหน้าต่างชั้นที่หนึ่งส่องประกายแสง ทว่าแสงที่เจิดจ้านั้นทำให้ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดเลย.
“หอคอยเก็บเกี่ยวประสบการณ์?”
เย่ซิงเฉินที่ลอบคิดในใจ “คงจะเหมือนลานฝึกฝนของสำนักใหญ่ ที่มีไว้ให้ศิษย์เก็บเกี่ยวประสบการณ์?”
ไม่ผิด.
ชื่อและรูปแบบอาจจะแตกต่างกันบ้าง ทว่าเป้าหมายเหมือนกัน.
ลู่เชียนเชียนเองก็มาด้วยเช่นกัน.
นางที่อยู่ใต้ต้นไม้ ลอบคิดในใจ “คงจะเหมือน ค่ายกลเก็บประสบการณ์เหมันตร์ของนิกายไท่เสวียนเซิ่งหรือไม่?”
......
เพราะว่าต้องการรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ศิษย์ทุกคนจึงได้รอคอยอยู่ด้านนอก.
บางทีคงผ่านไปราว ๆ หนึ่งชั่วโมง หอคอยด้านในที่ส่องประกายแสงเล็กน้อย พร้อมกับเสียงที่เคร่งขรึมดังขึ้น “จุนซ่างเซียว ท้าทายสำเร็จ!”
“เจ้าสำนักทรงพลังมาก!”
“เจ้าสำนักแข็งแกร่งจริง ๆ!”
แม้นว่าจะไม่รู้ว่าคืออะไร ทว่าเมื่อได้ยินคำว่าท้าทายและประสบความสำเร็จ ก็ต้องเชียร์เป็นเรื่องธรรมดา!
“กึก ซี่!”
ในเวลานั้น ประตูหอคอยที่ปิดอยู่ก็เปิดออกมา.
จุนซ่างเซียวที่ยกมือพยุงประตู ขาสั่นไปมาขณะเดินออกมา ใบหน้าเหนื่อยล้าสุด ๆ.
เซียวจุ้ยจื่อที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พยุงแขนของเจ้าสำนักเอาไว้ “เจ้าสำนัก เป็นอะไรหรือไม่?”
จุนซ่างเซียวที่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นปาดเหงื่อ ที่มุมปากกระตุกเอ่ยออกไปว่า “...ที่จริงแล้ว มันสุดยอดจริง ๆ!”
“เจ้าสำนัก.”
ซูเซียวโม่ที่เอ่ยสอบถาม “มันคือหอคอยอะไร?”
“อยากรู้?”
จุนซ่างเซียวกล่าวเสียงเบา “เข้าไปดูเอง.”
“เข้าไปได้รึ?”
ซูเซียวโม่ที่เผยท่าทางดีใจ ประตูที่ยังคงเปิดอ้า เขาพุ่งเข้าไปในทันที.
หลี่ชิงหยาง ลี่เฟยและเถียนซี่ ตามเข้าไป ต้องไม่ลืมว่าที่ด้านหน้ามีอักษรเขียนไว้ว่า หอคอยเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ก็คงมีความหมายตามนั้น.
เย่ซิงเฉินและลู่เชียนเชียน ครุ่นคิดครู่หนึ่ง และก้าวเข้าไป.
“เจ้าสำนัก.”
เซียวจุ้ยจื่อที่พยุงเจ้าสำนักไปนั่งที่โขดหิน และเกาศีรษะ กล่าวออกไปว่า “ข้าก็ขอเข้าไปด้านใน.”
จุนซ่างเซียวที่โบกมือ “เข้าไปได้.”
“ฟิ้ว!”
เซียวจุ้ยจื่อที่วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ด้วยเกรงว่าจะล่าช้ากว่าคนอื่น.
ลี่ลั่วฉิวที่ก้าวเข้ามา เอ่ยกล่าวด้วยความสนใจ “หอคอยเก็บเกี่ยวประสบการณ์นี้ไม่ธรรมดาอย่างงั้นรึ?”
“ไม่ธรรมดาจริง ๆ.”
จุนซ่างเซียวที่หายใจหอบ ๆ.
ลี่ลั่วฉิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าสำนักเข้าไป กลับออกมาด้วยสภาพเช่นนี้ บางทีคงน่าเกรงขามมาก.”
จุนซ่างเซียวเอ่ย “หอคอยเก็บเกี่ยวประสบการณ์ หากต้องการประสบการณ์ ความร้ายกาจไม่มีความหมายใด ๆ.”
ลี่ลั่วฉิวที่ส่ายหน้าไปมา.
นางที่ลอบเอ่ยในใจ ให้กับศิษย์ที่เข้าไป ขอให้กลับออกมาครบสามสิบสองส่วนก็แล้วกัน.
“กึก ซี่!”
ทางเข้าหอคอยที่ปิดลง เสียงที่ดังกึกก้อง.
สั่นสะเทือนไปทั่วลาน “หอคอยเก็บเกี่ยวประสบการณ์ เปิดใช้งาน!”
......
ที่ด้านใน.
ตั้งแต่ทางเข้าปิดลง พื้นที่รอบ ๆ มืดครึ้ม ทันใดนั้นก็ส่องประกายแสงสว่างจ้า.
หลี่ชิงหยางและศิษย์คนอื่น ๆ ที่จดจ้องมองและก้าวเดินไปด้านหน้า.
“ไป.”
ทุกคนที่ก้าวตามไป ร่างกายที่ขยับไปอย่างระมัดระวัง ด้วยเกรงว่าจะมีอะไรพุ่งมา.
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ศิษย์พี่ ข้าขยับไม่ได้!”
ศิษย์หลายคนที่ร้องออกมาเสียงดัง.
เพียงไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายของพวกเขาที่คล้ายกับเสียจิตใจไป.
ก่อนที่จะพบว่าพวกเขาได้มายืนอยู่ที่ด้านในแล้ว!
สายตาของทุกคนที่ส่ายไปมา.
ในเวลานั้นเหล่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังได้อุทานออกมาเสียงดัง.
“ศิษย์พี่รอง”ซูเซียวโม่ที่กล่าวเสียงสั่น “ทำไมร่างของท่านถึงได้โปร่งแสงกัน....”
ในเวลานั้นทุกคนที่หยุด เพราะว่าเริ่มตระหนักได้ว่าตัวเองก็โปร่งแสงเหมือนกับคนอื่น ๆ.
กล่าวตามจริง.
ศิษย์ทุกคนที่ก้าวออกมาจากทางเข้า ต่างก็เป็นเหมือนกัน.
“จ้องมองไปยังด้านหลังเร็วเข้า!”ลี่เฟยที่อุทานออกมาเสียงดัง.
สายตาของทุกคนที่หันหน้าไปเหมือน ๆ กัน.
ที่ตำแหน่งทางเข้า มีคนมากมายที่ยืนอยู่และร่างของตัวเองก็ยืนแข็งอยู่ด้วย.
“นี่มัน......”
หลี่ชิงหยางและคนอื่น ๆ ที่เผยท่าทางงงงัน.
เห็นร่างของตัวเองที่ยืนนิ่ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันน่าพรั่นพรึงขนาดใหน.
นอกจากนี้ร่างของพวกเขาที่อยู่ที่ทางเข้า แล้วพวกเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้คืออะไร?
ทุกคนที่รู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาทันที.
นี่มันหมายความว่าอย่างไร!
เย่ซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา กล่าวออกไปว่า “พวกเราตอนนี้อยู่ในภาวะร่างจิตวิญญาณ.”
“ร่างจิตวิญญาณ?”ทุกคนที่ยืนอึ้ง.
เย่ซิงเฉินเอ่ย “หากข้าเดาไม่ผิด หอคอยฝึกฝนนี้จะสะกดกายเนื้อพวกเราไว้และส่งร่างจิตวิญญาณออกมาหาประสบการณ์.”
ด้วยการอธิบายเช่นนี้ ทำให้ทุกคนเข้าใจได้ในทันที.
ที่ยืนอยู่ด้านหลังคือกายเนื้อของพวกเขา ตอนนี้คือร่างจิตวิญญาณ!
นี่มัน....น่าเกรงขามเกินไปแล้ว!
ไม่ว่าจะเป็นกายเนื้อหรือกายจิตวิญญาณ เมื่อเข้ามาแล้วก็ต้องก้าวต่อไป.
ศิษย์สำนักไท่กู่เจิ้งที่ก้าวตาม ๆ กันไป.
“ฟิ้ว!”
ที่ด้านนอก เสียงของกลุ่มคนที่ดังเจี้ยวจ้าว ทันใดนั้นประกายแสงที่สว่างวับวาว เสียงโบราณก็ดังขึ้น “ศิษย์ห้าสิบสามคน ท้าทายหอคอยเก็บประสบการณ์”
“เริ่มแล้ว.”
จุนซ่างเซียวที่นึกถึงตัวเอง ก็รู้สึกสั่นสะท้านไปเหมือนกัน ทว่าเขาที่เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ ”เด็ก ๆ ถึงเวลาแสดงความสามารถแล้ว!
รอยยิ้มที่คล้ายกับยินดีกับความโชคร้ายของคนอื่น !
ลี่ลั่วฉิวที่ส่ายหน้าไปมาเอ่ยออกไปว่า “ขอให้พวกเจ้าโชคดี.”
……
